Lerum May Grethe - Córy Życia 11 - Miasto niewolników.pdf - Lerum May Grethe - Zabr7

MAY GRETHE LERUM

MIASTO NIEWOLNIKÓW

ROZDZIAŁ I

St. Petersburg, 1713

Czuła jakiś zapach, dziwny odór przynoszony przez wiatr, który nieprzyjemnie drażnił

nos na długo, zanim mogła wyraźnie zobaczyć miasto. Nad ujściem rzeki wisiała mgła, spoza

niej ledwie majaczył złocistofioletowy cień słońca. Pod stopami kobiety stary galeon kiwał się z

tym samym skrzypieniem i pojękiwaniem, co przez całą drogę, chociaż teraz, w zatoce, fale

były dużo niższe niż te, z którymi statek zmagał się, odkąd opuścili Norwegię.

Pasażerka wspierała się o zniszczone, wymagające pomalowania futryny i próbowała

oczyścić chociaż kawałek szyby, by lepiej widzieć. Ciężki zapach dochodzący z miasta zdawał

się wciskać poprzez ściany statku, przez drzwi i szyby, do wnętrza pawilonu, który kołysał się

jak w nieustannym tańcu na rufowej części statku. Kobieta poczuła ostre, niecierpliwe ssanie w

żołądku. Wkrótce dobiją do brzegu. Wkrótce kapitan sprowadzi ją ostrożnie po trapie na ląd.

Wkrótce... wkrótce będzie mogła się przekonać, czy naprawdę dotarła do domu.

Śniła pełne nadziei sny, ścigała blednące wspomnienia przez całe życie. Teraz,

ostatecznie, będzie mogła zmierzyć się z prawdą. Nadjana starała się uchwycić tę prawdę

obiema rękami, wiedziała, że teraz już się jej nie wymknie. Podróż statkiem dostarczała jej

coraz to nowych dowodów na to, że zbliża się do miejsc, za którymi tak tęskniła. Jakaś ulotna

wizja kraju. Strzęp języka. Nawet jakieś twarze.

Rosja.

Państwo Piotra Wielkiego.

Och, tak, nie miała najmniejszych wątpliwości, wciąż potrafiła wywołać w ustach smak

czarnego chleba i blinów. Widziała też we wspomnieniach wielkie pozłacane kopuły i piękne,

barwne domy. Czerwone koszule? Obszerne płaszcze? Proste ulice i niskie, małe sklepiki.

Wiedziała, że to nie jest to samo miasto. W tamtych czasach nikt nie znał miejsca

zwanego Sankt Petersburgiem, tutaj nad ujściem Newy, pośrodku rozległych bagien.

Ale teraz...

Mrużyła oczy, czuła, że nogi pod nią słabną. Chyba nie zdoła wyjść na brzeg o

własnych siłach, jeśli zaraz nie usiądzie i nie odpocznie, podczas gdy statek będzie się zmagał z

ostatnimi falami, z utęsknieniem dążąc do portu.

Chłopiec wciąż tkwił na pokładzie razem z dwoma innymi pasażerami. Po długich,

nudnych dobach spędzonych na morzu panowała tam gorączkowa atmosfera. Marynarze

krzyczeli coś do siebie w dawno zapomnianym przez nią języku, słowa unosił wiatr, nie

wszystko do niej docierało, lecz Nadjana rozumiała niemal dokładnie, co mówią. Przypominała

sobie wszystko dziwnie szybko, przyjmowała to jako ostateczny dowód. Język rosyjski był jej

językiem macierzystym. Mówiła po duńsku, norwesku, nawet po francusku i trochę w języku

niemieckim, którego nauczyła się w Kopenhadze. Ale te śpiewne, przeciągłe słowa, którymi

posługiwali się marynarze na tym statku... Tak, te słowa należały do mowy dzieciństwa.

Puściła okienną ramę, wsparła się na niewielkim stoliku i z trudem dotarła do miękkiej

sofy, podczas gdy statek znowu zmieniał kurs i wzburzone morze tłukło w jego burtę. Siedziała

wysoko, wysoko ponad wodą w wyposażonym w okno drewnianym szałasie prawie na samej

rufie statku. Kapitan i załoga nazywali to pomieszczenie pawilonem, ale tak naprawdę

przypominało ono niewysokie pudło. Kiedy w tym pawilonie zbierali się oficerowie wraz z

pasażerami, robiło się ciasno i tłoczno. Nadjana cieszyła się, że podróż dobiega końca. Nie

lubiła morza. Przez pierwszą noc nieustannie wymiotowała, chora od wspomnień o innym

sztormie, ucieczce, nocach spędzonych w łodzi wiosłowej daleko stąd na dzikich wybrzeżach

Helgelandu...

Czasy Skjaervaer minęły już dawno. Uciekła z tego więzienia w pozbawionej wioseł

łodzi, wypłynęła na wzburzone morze, wydawało jej się, że nigdy nie dotrze do lądu. Wichry

jednak były i gwałtowne, i litościwe. Poradziła sobie. Jeszcze raz. Nadjana wielokrotnie bywała

uciekinierką, ale teraz to już na pewno będzie ostatnia podróż. Docierała oto do domu.

Wyjechała stąd jako osoba pozbawiona praw i jako taka wracała.

Ta posunięta już w latach kobieta jęknęła cicho, gdy poczuła ostrzegawczy i bolesny

skurcz w piersiach. Od dawna była chora. Odczuwała te bóle od czasu, gdy przyjechała do

Lyster jako świeżo poślubiona żona Justitiana. Może to ta sama choroba, która w końcu jego

pokonała? A może coś całkiem innego? Nawet Marja Karlsgard nie mogła jej pomóc. Nadjana

wstrzymała oddech i dotykała napiętej skóry na twarzy pod maską. Ból powinien za chwilę

ustąpić. Czuła, że serce bije z wysiłkiem i bardzo wolno, szumiało jej w uszach. Napięcie

dawało się we znaki, wiedziała, że nie potrafi już znosić zbyt wielkich emocji i wzruszeń.

Ostatnie lato było przecież bardzo niespokojne.

Karl Martin przeważnie spędzał czas na pokładzie. Teraz statek kiwał się leciutko,

mogli już dostrzec wysokie wieże na jakiejś twierdzy i widzieli, że wzdłuż pasa lądu stoi rząd

galeonów oraz wiele głęboko się zanurzających fregat. Nowo stworzona flota Rosji, Karl

Martin opowiadał Nadjanie szczegółowo. Marynarz, za którym nieustannie się włóczył, mówił

mu o tej flocie z taką dumą, jakby to on sam zbudował wszystkie okręty.

- W Archangielsku, możesz mi wierzyć, budują najpiękniejsze okręty na świecie! Car

osobiście jeździł po dalekich krajach i uczył się szkutnictwa. Staje często w doku z tubą, która

wzmacnia jego słowa, i dogląda, czy kil jest naprawdę prosty, sam wykuwa żelazne gwoździe i

nigdy nie bywa zmęczony. A okręty, okręty, mój młody przyjacielu, one będą najlepszymi i

najszybszymi, a także najbardziej groźnymi wojennymi jednostkami, jakie świat widział!

Karl Martin rozszerzonymi zdumieniem oczyma patrzył na młodego marynarza.

- Czy ty będziesz na nich żeglował?

- Och, tak, niech no tylko skończę służbę tutaj na tym pokładzie... Może już przyszłego

lata. Albo następnego. Żeby tylko wojna nadal trwała... - Oczekiwanie marynarza mieszało się z

odrobiną troski. - Chociaż człowiek nie powinien sobie czegoś takiego życzyć, skoro w całej

Rosji wdowy i matki opłakują poległych... Ale okręty, rozumiesz... Okręty to coś zupełnie

wyjątkowego. I wiesz, on jest Norwegiem, tak jak ty, ten, który dowodzi wszystkimi

jednostkami!

Karl Martin przybiegał do Nadjany z wypiekami na twarzy, żeby przekazywać jej te i

inne nowiny od marynarza. Każdego dnia uczył się więcej słów, a któregoś późnego,

bezwietrznego popołudnia Nadjana porozmawiała z samym kapitanem i nawigatorem.

Wypytywała ich o ten kraj, do którego się zbliżali, a oni dodawali wciąż nowe fragmenty do jej

układanki. Zjedli kapuśniak i bliny, czosnek przyjemnie palii w ustach i Nadjana czuła, jak jej

ciało przyjmuje ten smak, który powinien był być jej całkiem obcy.

Kapitan długo się zastanawiał nad swoją tajemniczą pasażerką. Kosztowało ją sporo,

zanim zdołała go przekonać, by wziął na pokład ją i chłopaka. Kobieta w masce wzbudzała

powszechną uwagę, mimo że nosiła też kapelusz z gęstą woalką, by ukryć ten straszny kawałek

jedwabiu, którym zawsze zasłaniała twarz. Dłonie również ukrywała, pod rękawiczkami lub w

haftowanej mufce. Nie odsłaniała ich nawet do jedzenia. Kiedy zabierał ich na pokład w

Christianii, był pełen sceptycyzmu. Skąd tych dwoje uciekło? Zamaskowana kobieta

najwyraźniej pochodziła z wysokiego rodu. Chłopak miał się wkrótce przemienić w

młodzieńca, podczas rozmowy spuszczał wzrok i odzywał się rzadko. Matka i syn, tak

powiedziała. Może to odepchnięta przez rodzinę arystokratka? A może zbiegła przestępczyni?

No trudno, srebro, które położyła przed nim na stole, rozstrzygnęło wątpliwości. Poza

tym, powiedział sam sobie, matuszka Rosja potrzebuje w tych dniach każdego młodego

mężczyzny. Szwedzi nie ustępują. Anglia i Francja wciąż są w stanie wojny. A co do króla

polskiego, to kapitan nie wierzył mu ani na słowo. Car Piotr rzeczywiście miał pełne ręce

roboty.

I krwi, dodał ze smutkiem jakiś cichy głos w sercu kapitana.

Kobieta okazała się sympatyczną towarzyszką, szczerze powiedziawszy, stała się bardzo

przyjemnym dodatkiem do pełnej trudów podróży. Na pokładzie panie zdarzały się nieczęsto,

ale kapitan nie przejmował się starymi przesądami. Czyż bowiem wielki ojciec narodu nie

zabiera swojej małżonki nawet na wojenną wyprawę? Czy nie posłał kobiety do akademii, by

wyuczyła się nawigacji?

Nie, teraz nastały nowe czasy dla ludzi, którzy wiedzą to i owo o świecie.

Kapitan z rozbawieniem obserwował, jak inni pasażerowie rzucają przeciągłe

spojrzenia, kiedy zapraszał Nadjanę do swojej kajuty i dotrzymywał jej towarzystwa. Chłopak

natomiast pracował, choć przecież zapłacił za podróż, szorował pokład i pomagał w mesie, poza

tym nauczył się od marynarzy wiązania węzłów.

Tak jest, nie żałował, że zabrał ze sobą tych dwoje. Młodszy marynarz obiecał na

dodatek znaleźć im lokum, kiedy nareszcie dobiją do portu.

Stała niepewnie na szerokich deskach, które położono od kamienistego nabrzeża przez

wypełniony błotem rów. Karl Martin trzymał ją mocno pod ramię, ale deski uginały się pod

ciężarem obojga i Nadjana miała wrażenie, że podróż wcale się jeszcze nie skończyła.

Wszystko się pod nią chwiało, kręciło jej się w głowie, przy każdym oddechu wciągała

wilgotny smród jeszcze głębiej do płuc.

Ale mgła zelżała. Słońce rzucało teraz fioletowe, chorobliwe cienie. Mogli już widzieć i

mieniące się pozłacane wieże, i piękne, barwne fasady.

Marynarz Jewgienij szedł krok w krok za nimi. Rozpościerał ręce i zachwycony

pozdrawiał ojczysty kraj.

- Matuszka! Ukochane dziedzictwo moich ojców!

Później wysunął się naprzód i raz po raz machał do swych towarzyszy ręką.

- Chodźcie! Chodźcie szybciej, nie mogę dłużej czekać. Mama trzyma gorące garnki na

piecu, wiem dobrze, o Boże, jak ja tęsknię za tym, żeby zobaczyć ją i ukochaną siostrę Saszę!

Jeśli będziemy mieć szczęście, dostaniemy na kolację gotowane mięso i cebulową zupę!

Prowadził Nadjanę i Karla Martina w górę szeroką, prostą ulicą. Teraz naprawdę mogli

podziwiać miasto.

- Wszędzie nowe domy - powiedział cicho. Dumnie spoglądające oczy promieniały, ale

głos był dziwnie drżący. - Spójrzcie na ten pałac po drugiej stronie Wyspy Zajęczej! Zdaje mi

się, że został zbudowany z włoskiego marmuru. Jakie piękne kolory! Car miał go jakoby

zaprojektować osobiście, patrzcie na te sztukaterie!

Rozglądając się ciekawie, szli dalej. Pośrodku rzeki, na sporej wyspie, widać było

masywny kompleks budynków. Cytadela wzniesiona z kamienia lśniła bielą w popołudniowym

słońcu. Wysokie mury Twierdzy Petropawłowskiej były dokładnie tak niedostępne, jak

Nadjanie opowiadał kapitan.

Marynarz dźwigał znaczny ciężar, prócz swojego worka niósł też skórzaną torbę

Lerum May Grethe - Córy Życia 11 - Miasto niewolników.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: