Kesey Ken - Piesn zeglarzy.pdf - Kesey Ken - Zabr7

Ken Kesey

PIEŚŃ ŻEGLARZY

(Sailor Song)

przełożył Wojsław Brydak

Faye –

stopie wody pod kilem

Gwieździe Polarnej w mroku

towarzyszce żeglugi

Kiedy kroczył po falach

Jezus żeglarzem był

Kiedy tkwił

Na swej drewnianej, samotnej wieży

Wytężał długo wzrok

A kiedy był pewien, że widzieć

Go mogą Już tylko tonący

Rzekł:

Żeglarzami niech będą ludzie

Aż uwolni ich morze.

Jednak sam siebie pogrążył

Na długo przed rozwarciem niebios

Porzucony

Niemal ludzki

Poszedł na dno twej mądrości

Jak kamień.

– Leonard Cohen

Sen o Jeannie z szarością w tle

Kiedy to się zaczęło, Ike Sallas spał w aluminiowej wiśniowej galaxy; wcale nie

za siedmioma górami i w przyszłości odległej ledwie o krok. Co powiedzieć o tych

czasach? To już był szczyt, samo dno – i jedno z drugim do kwadratu. Bez mała.

Śnił o eks-żonie, Jeannie, o tym, jaka była ładna jeszcze we Fresno, w tych

prostych, czystych czasach spod znaku tyłka; zanim urodziło się dziecko, a potem

ruch Na-Ciebie-Kolej.

Zanim nastała dekada, która miała zasłynąć jako Parszywe Lata

Dziewięćdziesiąte.

Ike – we śnie – nadleciał znad plantacji; wrócił właśnie z pracy w 3-ZEE i

zastał Jeannie w śniadaniowym kącie, siedzącą nago w rannym słońcu. Za oknem

migocą ostrza raz po raz unoszonych motyk, to imigranci okopują pola karczochów.

W jedwabistym rannym powietrzu wciąż się unosi ślad przelotu: smuga.

To jeszcze ta Jeannie z platynowo-seksbombowych lat, z jej twarzy wciąż

promieniuje solidna porcja zadowolenia. Zawsze przekonywała, że z całego domu

najbardziej lubi kąt śniadaniowy – nie licząc, rzecz jasna, łóżka. Jeannie, Jeannie...

Czyta na głos Biblię; oprawną w miękki, biały zamsz Biblię swej babki. Na sobie

ma tylko przyciemnione okulary do czytania, trwałą i jedno z tych nakryć głowy,

które Sally Field obnosiła w Latającej zakonnicy. Jeannie zawsze przekonywała, że

ze wszystkich filmów najbardziej lubi właśnie ten – nie licząc, rzecz jasna, Śnię o

Jeannie.

Kornet, ciemne okulary i kaskada platynowych włosów spadająca na nagie

ramiona jak welon, bielszy od trzymanej w rękach książki. Jeżeli chodzi o kostium,

to tyle.

Ike wprawdzie widzi ruch ust czytającej Jeannie, lecz słyszy tylko dobiegający z

oddali warkot rolniczych samolotów – i z jeszcze większej odległości, licho wie

skąd, na wpół ludzki, stłumiony, piskliwy płacz.

Nagle Ike’a uderza to, że obraz jest smutną burleską: ten wszechamerykański

śniadaniowy kącik, ten motyw religijny, ten sposób trzymania książki, bo Jeannie

jakoś tak ją tuli, że mogłaby wodzić po tekście sutkiem. Jest coś śmiesznego i

obraźliwego w tej scenie, urągliwego jak dźgnięcie kciukiem pod żebro.

Nie chce się roześmiać, więc krzyczy we śnie na żonę, chyba coś w rodzaju:

„Albo się wysraj, albo ubierz! Wywal gdzieś tę głupią książkę, ściągnij ten idiotyczny

kapelusz ze łba, to już przestaje być śmieszne”.

Wydaje się jednak, że i ona go nie słyszy, zamknięta w kloszu słonecznego

światła jak w kaplicy. Nie odwraca się. Ślini palec, przewraca kartkę i znów porusza

wargami. A Ike czuje ten cholerny kciuk. Próbuje krzyczeć jeszcze głośniej, ale

zniewagi bębnią po kloszu i staczają się po nim jak drobiny gradu. Ike obraca się ku

półkom z książkami, między którymi zieje świeży otwór po Biblii. No to posłuży mu

za pocisk jego stare, oprawne w skórę wydanie Moby Dicka. Wyszarpuje je z dolnej

półki i mierzonym, oszczędnym ruchem wysyła w przestrzeń. Grzmotnięcie – i

świetlisty obraz pogrąża się w podwodnej szarości. Słoneczny kąt we Fresno

przemienia się w lodowaty świt w jakiejś przedpotopowej przyczepie mieszkalnej na

Alasce, o całe lata później. Ike’owi wydaje się, że znów słyszy stłumiony krzyk. Z

szarówki. Z daleka. Raczej kobiecy. Potem cisza.

– Śmieszne – mówi na głos Ike. – Przymknij się.

Obraca się i rzuca okiem na budzik na stoliku przy wąskim łóżku. Jeszcze czas

na spotkanie z Greerem w porcie. Przymknąć... Właśnie przymyka oczy, żeby

pomedytować nad tym snem, kiedy w przyczepę zaczyna coś tłuc, coś, co jest tuż

obok i naprawdę! Do płuc Ike’a wdziera się zimne powietrze, a ręka wyrusza przez

szczelinę nylonowego śpiwora na poszukiwanie Teddy’ego, kaliber .22, histandard.

Ike trzyma go pod materacem.

– Greer? Hej, przyjacielu, to ty? – Ciszę mąci tylko oddech. – Marley, tumanie

jeden, to ty, Marley?

Tłuczenie ustaje. Ike zaciska dłoń na ciepłej kolbie, a potem ostrożnie podsuwa

się do okienka nad koją. O wiele za brudnego, żeby coś dostrzec. Znajduje

aluminiową korbkę, nad szybą rozwiera się szpara. Znów słychać walenie, i to pod

oknem.

Ike wysuwa się z rozpiętego już śpiwora i nie puszczając pistoletu, pakuje obie

nogi w eskimoskie mukloki z foczego futra.

– Greer? Marley? – Cisza.

Na owczej skórze przy propanowym grzejniku widzi zwalistą, ciemną bryłę. To

stary Marley. Ma ten cały świat gdzieś, jak duch, którego nazwisko służy mu za imię.

Greer chyba gdzieś się łajdaczy – „odkorowuje”, jak mawia. Nieczęsta rozrywka w

tych czasach. Kiedy globalnie zastosowane oenzetowskie szczepionki rozprawiły się

z AIDS u źródła – czyli plugawego kutasa – wydawało się, że ukręciły też łeb

większości tego rodzaju potrzeb, wspomagających rozpełzanie się choroby. Męski żar

wystygł i już się nie rozniecił. Ale Greer był inny. Albo podczas ciągnącej się przez

dziesięć lat epidemii szczepień zadekował się jakimś cudem w swych jamajskich

dżunglach, albo miał tyle krzepy, tyle jurnej, koźlej mocy, że przezwyciężył ów efekt

– powiedzmy sobie – uboczny.

Ike ostrożnie obchodzi śpiącego psa, maca zimne metalowe przepierzenie i

wreszcie znajduje latarkę. Jest w gniazdku do ładowania. Wyciągają i wpycha pod

elastyczną opaskę nad przegubem, na rękawie ocieplacza. Bierze oddech i

Kesey Ken - Piesn zeglarzy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: