Harrison Harry - Jeżeli.pdf - Harrison Harry - Zabr7

JeŜeli

Harrison Harry

Harry Maxwell Harrison (ur. 12 marca 1925 ),

amerykański pisarz science fiction .

Urodził się w Stamford w stanie Connecticut . Harrison

mieszkał w wielu częściach świata, w tym w Meksyku ,

Anglii , Danii i we Włoszech . Obecnie mieszka w

Dublinie i przez pewien czas był honorowym prezesem

Irlandzkiego Towarzystwa Esperantystów. Podczas II

wojny światowej słuŜył w armii amerykańskiej.

Debiutował opowiadaniem sf Skalny nurek ( Rock Diver ),

które ukazało się w miesięczniku „ Worlds Beyond ” w

1951 roku (wyd. polskie w 1. tomie Rakietowych

szlaków ).

Jego powieść Przestrzeni! Przestrzeni! została

sfilmowana w 1973 r. pod tytułem Zielona poŜywka

( Soylent Green z Charltonem Hestonem w roli głównej).

JeŜeli

Jesteśmy na miejscu! Obliczenia były idealne! - ucieszyła się Trzydziestka Piątka. - To

jest to miejsce!

- Jesteś idiotką! - oznajmiła zimno Siedemnastka. Miejsce jest to, ale czas nie ten: jesteśmy

o dziewięć lat za wcześnie!

- Jestem idiotką i uwolnię cię od mej bezuŜytecznej obecności! - zgodziła się Trzydziestka

Piątka, wyciągając z pochwy nóŜ i przykładając go do szyi zdecydowanym ruchem.

- Nie teraz! - syknęła Siedemnastka. - JuŜ jest nas zbyt mało, a twój trup na nic się nam nie

przyda! Bierz się do roboty i znajdź właściwy czas: wiesz, Ŝe mamy ograniczone zasoby

energii.

-Tak jest! - Trzydziestka Piątka schowała nóŜ i podeszła do tablicy przyrządów.

Czterdziestka Czwórka nie zwracała uwagi na pozostałe i obserwowała ekrany reaktora,

gotowa do natychmiastowej reakcji.

- Gotowe! - oznajmiła po chwili Siedemnastka, zacierając dłonie. - Właściwy czas,

właściwe miejsce! Lądujemy na chwałę Saura, od którego zaleŜy los wszystkich.

- Na chwałę Saura - mruknęły jej towarzyszki.

Z błękitnego nieba opadał kulisty pojazd o gładkiej powłoce, rozciętej jedynie w dolnej

części prostokątną śluzą. Opadał powoli, choć nie było słychać ani widać, w jaki sposób się

porusza, aŜ zniknął za północnym grzbietem otaczającym Jezioro Johnsona na skraju

sosnowego lasu.

W pobliŜu nie było Ŝadnego człowieka, a krowy pasące się opodal nie zwróciły

najmniejszej uwagi na metalową kulę, która zniknęła w krzakach przy ścieŜce łączącej jezioro

z autostradą.

Ptaszki ćwierkały, a królik podgryzał coś ze smakiem, gdy rozległo się szuranie stóp i

monotonne pogwizdywanie. Ptaszki umilkły, królik prysnął w zarośla, a od strony jeziora

nadszedł chłopiec. Ubrany normalnie, z teczką w jednej i niewielką, domowej roboty klatką w

drugiej ręce. Wewnątrz drucianej klatki siedziała niewielka jaszczurka, gorączkowo

przewracając ślepkami, najprawdopodobniej ze strachu. Chłopak gwizdał zdecydowanie

niemelodyjnie i nie spiesząc się, szedł ku autostradzie.

- Chłopcze! - rozległ się cienki głosik, gdy wszedł w cień drzew. - Słyszysz mnie?

- Pewnie, Ŝe słyszę - zgodził się zapytany. - Gdzie jesteś?

- Obok ciebie, ale nie zobaczysz mnie, bo jestem twoją opiekuńczą wróŜką...

- Guzik prawda! - parsknął chłopak pogardliwie. WróŜek nie ma! Wyłaź z lasu, kimkolwiek

tam jesteś. Nie wierzę we wróŜki.

- Wszyscy chłopcy wierzą we wróŜki - w głosie pojawiła się lekka panika. - Znam mnóstwo

tajemnic. Wiem, Ŝe masz na imię Don i...

- Wszyscy wiedzą, ie mam na imię Don, i nikt nie wierzy w Ŝadne wróŜki. Teraz wierzy się

w rakiety, okręty podwodne i energię jądrową.

- A uwierzyłbyś w podróŜ kosmiczną? - Uwierzyłbym.

- Nie chciałam cię przestraszyć. - W głosie słychać było ulgę. - Tak naprawdę to jestem z

Marsa i właśnie wylądowałam.

Don smarknął pogardliwie i zaŜądał:

- Mars nie ma atmosfery i Ŝycia. Wyłaź z krzaków i przestań się wygłupiać!

Zapadła długa cisza, którą przerwał w końcu niepewny głos:

- Uwierzyłbyś w podróŜe w czasie?

- MoŜe. Zaraz mi powiesz, Ŝe jesteś z przyszłości? - Jestem - przytaknęło z ulgą z krzaków.

- No to wyłaź, Ŝebym mógł ci się przyjrzeć.

- Są rzeczy, których człowiek nie powinien oglądać...

- Przestań pleść bzdury! Człowiek moŜe oglądać wszystko, co chce. Wyłazisz albo sobie

idę!

- Wolałabym, Ŝebyś tego nie robił - głos był zupełnie skonsternowany. - Mogę ci

udowodnić, Ŝe jestem z przyszłości, podając ci rozwiązania jutrzejszej klasówki z

matematyki. Zadanie pierwsze: jeden, siedemdziesiąt sześć. Zadanie drugie...

-To na nic: sam wynik nic nie daje, trzeba znać równanie. Liczę do dziesięciu: albo

wyjdziesz, albo sobie idę.

- Nie moŜesz! Muszę cię prosić o przysługę: wypuść tę jaszczurkę, którą trzymasz w klatce,

a spełnię twoje trzy Ŝyczenia... to jest, chciałam powiedzieć, odpowiem na trzy pytania.

-A niby dlaczego miałbym ją wypuścić? - To pierwsze pytanie?

- Nie, to zdrowy rozsądek. Chcę wiedzieć, o co chodzi, zanim cokolwiek zrobię. Ta

jaszczurka jest wyjątkowa, nigdy tu takiej nie widziałem.

- Masz rację. NaleŜy do rodziny Rhiptoglossa i popularnie zwana jest kameleonem.

- O! - Don po raz pierwszy wyraźnie się ucieszył. Przykucnął, wyjął z teczki ksiąŜkę z

czerwoną okładką i umieścił na niej klatkę, wszystko razem stawiając na ścieŜce. Zmieni

kolor? - zainteresował się.

- W zauwaŜalny sposób. Teraz do rzeczy: jeśli ją uwolnisz...

- Skąd wiesz, Ŝe to ona? Z przyszłości?

- Widzę, Ŝe muszę ci wszystko opowiedzieć. - Głos westchnął z rezygnacją. - Została

kupiona w sklepie zoologicznym przez niejakiego Jima Benana wraz z drugim kameleonem

płci męskiej. Wydostała się na wolność dwa dni temu, gdy Benan upojony płynem

zawierającym alkohol etylowy siadł na klatce. Jej partner, niestety, zmarł z odniesionych ran.

Uwolnienie jej...

- Myślę, Ŝe robisz sobie ze mnie jaja i idę zaraz do domu przerwał Don. - Chyba Ŝe się

pokaŜesz!

- Ostrzegam cię...

- Pa, pa! - Don złapał klatkę i ksiąŜkę. - O, faktycznie poczerwieniała!

- Zostań! - pisnęło rozpaczliwie z krzaków. - Wychodzę! Don przyglądał się z

zaciekawieniem postaci, która wynurzyła się z zarośli. Stwór był purpurowy, miał wyłupiaste

oczy i dobrze skrojony, brązowy kombinezon. Na plecach niósł prostokątny ładunek na

szelkach. Poza tym miał jakieś siedem cali wysokości.

- Nie bardzo wyglądasz jak człowiek z przyszłości - przyznał. - Prawdę mówiąc, w ogóle

nie wyglądasz jak człowiek. I jesteś za mały.

- Mogłabym powiedzieć, Ŝe ty jesteś za duŜy. Wielkość to pojęcie względne. Poza tym

przybywam z przyszłości i nie jestem człowiekiem. Nigdy nie mówiłam, Ŝe jestem.

- TeŜ fakt. Jesteś jaszczurką... prawdę mówiąc jesteś bardzo podobna do tego kameleona.

Co was łączy?

-Tego nie mogę ci powiedzieć. Teraz wykonasz moje polecenie, jeśli nie chcesz, Ŝebym

zrobiła ci krzywdę. - Purpurowy przybysz odwrócił się i wrzasnął w stronę lasu: Trzydziestka

Piątka, to rozkaz: zniszcz te zarośla!

Wcale nie przestraszony, Don obserwował z zainteresowaniem pojawienie się błękitnej,

metalowej piłki, która powoli wysunęła się spomiędzy drzew W jej powierzchni odsłoniła się

kolista klapka, z której wyjeŜdŜało coś do złudzenia przypominającego wylot straŜackiego

węŜa i skierowało się ku zaroślom odległym o jakieś trzydzieści stóp. Z wnętrza metalowej

kuli dobiegło burczenie przybierające na sile tak, Ŝe stało się ledwie słyszalne, i ku zaroślom

wystrzeliła nitka światła. Zarośla zapłonęły niczym pochodnia i po sekundzie zmieniły się w

osmolone szczątki.

- To urządzenie nazywa się roxidizer i jest śmiertelnie groźne - oznajmiła jaszczurka. -

Uwolnij kameleona!

- Dobra, dobra - mruknął Don. - Na co komu stara jaszczurka?

Postawił klatkę na ścieŜce i zaczął ją otwierać. Nagle znieruchomiał, pociągnął nosem i bez

słowa złapał klatkę i ruszył ku pogorzelisku.

- Wracaj! - pisnęła jaszczurka, podskakując nerwowo. Jeszcze krok, a otworzymy ogień!

Chłopak zignorował ją zupełnie i wyciągnął rękę - dłoń przeszła przez resztki spalonego

krzaka jak przez powietrze.

- Tak teŜ sobie myślałem - stwierdził zadowolony. - Całe to ognisko o parę stóp i Ŝadnego

zapachu... Hej, ty, to jakaś trójwymiarowa projekcja, nie? - PoniewaŜ odpowiedziała mu

cisza, podszedł do metalowej piłki i spróbował jej dotknąć; dłoń przeszła przez obraz bez

oporu. - Tego teŜ tu nie ma - oznajmił z satysfakcją. - A ty jesteś!

- Nie musisz eksperymentować. Ja i okręt jesteśmy tu jedynie w postaci tak zwanego

temporalnego echa. Materia nie moŜe poruszać się w czasie, ale jej obraz i głos moŜna

przesyłać. Skończmy z tym, to dla ciebie zbyt trudne...

- Jak na razie wszystko rozumiem - sprzeciwił się Don. - Mamy ze sobą kontakt, ale

fizycznie nas tu nie ma, a i tak operacja taka pochłania olbrzymie ilości energii. Prawie

wszystkie nasze elektrownie współpracują przy transferze czasowym.

- Dlaczego? I przestań wreszcie kłamać! śadnych wróŜek i tym podobnych bajeczek.

- Było to konieczne, gdyŜ tajemnica jest zbyt wielka dla nas, Ŝebyśmy ją wyjawiali od razu,

nie próbując wcześniej innych sposobów przekonania cię.

- No to moŜe wreszcie powiesz dla odmiany prawdę. Don siadł wygodnie i dodał: -

Słucham!

- Potrzebujemy twej pomocy, gdyŜ zagroŜone jest całe nasze społeczeństwo. Ostatnio,

według naszej skali czasu ma się rozumieć, wykryliśmy dziwne zakłócenia czasoprzestrzeni.

śyjemy jakiś milion lat w przyszłości jako dominujący gatunek na tej planecie. Wasza rasa

wyginęła w wyniku kataklizmu, ale oszczędzę ci szczegółów. Coś zagraŜa teraz naszej rasie,

zaczęliśmy badać to zagroŜenie i okazało się, Ŝe mamy zostać ogarnięci przez falę

prawdopodobieństwa, w wyniku której przestaniemy najprawdopodobniej istnieć, jako Ŝe z

naszej własnej przeszłości nadciąga potęŜna fala migracyjna...

- Czy ty nie potrafisz mówić po ludzku? Znaczy się tak, Ŝeby dało się to zrozumieć?

- Dam ci przykład z waszej własnej, ludzkiej literatury: jeśliby twój dziadek zginął

bezpotomnie, nie narodziłby się twój ojciec, i ciebie takŜe by nie było.

-Ale jestem.

- Mówię przecieŜ: "jeŜeli". Teraz zresztą nie pora na teoretyczne rozwaŜania, gdyŜ mamy

juŜ niewiele energii. Upraszczając problem: prześledziliśmy nasze pochodzenie poprzez

rozmaite mutacje i zmiany, aŜ dotarliśmy do tej pierwszej protojaszczurki, od której wywodzi

się nasza rasa.

- Zgaduję, Ŝe to ta, którą mam w klatce!

-Ta - przyznała powaŜnie jaszczurka. - Gdzieś w tej okolicy urodzi potomstwo, a Ŝe skały w

pobliŜu jeziora są w pewien sposób radioaktywne, spowoduje to mutacje, w wyniku których

zyskamy rozum. Stulecia później nasza rasa zapanuje nad całą planetą... Co nie nastąpi, jeśli

nie otworzysz klatki.

Harrison Harry - Jeżeli.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: