Cabot Meg - Magiczny pech.pdf - Cabot Meg - Zabr7

MEG CABOT

MAGICZNY PECH

Rzecz w tym, że ja zawsze miałam takie pieskie szczęście. Patrzcie tylko, jak mi na

imię: Maggie. Nie Madelaine ani Margaret. Po prostu Maggie. Kiedyś, na wsi, słyszałam, jak

ktoś wołał tak na krowę!

Mieszkam w zapadłej dziurze w stanie Iowa. I w dodatku jestem dziewczyną, która

ma imię dobre dla jakiejś mućki.

Właśnie taki pech mnie prześladuje. Pech, który towarzyszył mi, zanim jeszcze mama

zdążyła wypełnić akt urodzenia.

Dlatego wcale się nie zdziwiłam, kiedy kierowca taksówki nie pomógł mi z

walizkami. Już wcześniej zdążyłam się przekonać, że na lotnisku, po przylocie, nikt na mnie

nie czekał, a potem nikt nie odpowiadał na moje liczne telefony z pytaniem, gdzie się podziali

ciocia i wujek. Może jednak nie chcieli mnie u siebie? Czyżby zmienili zdanie? Doszło do

nich coś na temat mojego pecha - aż z Iowy - i stwierdzili, że nie chcą się nim zarazić?

Ale nawet, jeśli to prawda, nic nie poradzę - powtarzałam to sobie z milion razy od

chwili, kiedy dotarłam do hali przylotów, gdzie miałam się z nimi spotkać i gdzie nie

zobaczyłam nikogo poza tragarzami i kierowcami limuzyn, którzy na niewielkich tabliczkach

mieli powypisywane wszystkie nazwiska świata poza moim. Do domu wracać w żadnym

razie nie mogłam. To był wybór między Nowym Jorkiem - domem ciotki Evelyn i wuja Teda

a jedną wielką wpadką.

Więc kiedy taksówkarz, zamiast wysiąść i pomóc mi z tobołkami, przycisnął tylko

jakiś guziczek, żeby klapa bagażnika uchyliła się o parę centymetrów, to wcale nie była

najgorsza rzecz, jaka mi się w życiu przydarzyła. To nawet nie była najgorsza rzecz, jaka mi

się przydarzyła tego dnia.

Wyciągnęłam walizki, każda ważyła, co najmniej pięćset ton - jedynie skrzypce w

pokrowcu były lżejsze - a potem zamknęłam bagażnik, cały czas stojąc na środku Wschodniej

Sześćdziesiątej Dziewiątej ulicy. Za moimi plecami niecierpliwie roztrąbił się sznureczek

samochodów, które nie mogły przejechać, bo po przeciwnej stronie ulicy, przy której stoi

dom cioci i wujka, zaparkował na drugiego żółty busik firmy czyszczącej, dywany.

Dlaczego ja? Naprawdę chciałabym to wiedzieć.

Taksówka odjechała tak szybko, że musiałam praktycznie skoczyć pomiędzy dwa

zaparkowane auta, żeby mnie nie potrąciła. Trąbienie ustało, jak tylko sznur czekających za

nią samochodów znów ruszył, a ich kierowcy, bez wyjątku, mijając mnie, rzucali

nieprzyjazne spojrzenia.

Właśnie te spojrzenia spode łba przekonały mnie ostatecznie, że naprawdę znalazłam

się w Nowym Jorku. Nareszcie.

I owszem, kiedy przejeżdżaliśmy przez most Triboro, widziałam z taksówki zarys

wieżowców na tle nieba... Wyspę Manhattan, w całej jej surowej świetności, z Empire State

Building sterczącym pośrodku jak wyciągnięty w górę wielki, jarzący się światłem, środkowy

palec.

Ale to te spojrzenia spode łba upewniły mnie na sto procent. W domu, w Hancock,

nikt by się nie zachowywał tak wrednie wobec kogoś, kto ewidentnie przyjechał spoza

miasta.

Nie żeby w Hancock pojawiało się aż tak wielu przyjezdnych. No, ale nieważne.

Poza tym ta ulica, na której się znalazłam... Wyglądała dokładnie jak te, które

pokazują w telewizji, kiedy chcą, żeby człowiek się zorientował, że akcja toczy się w Nowym

Jorku. Na przykład w Prawie i porządku. No wiecie, takie wąskie dwu - albo trzypiętrowe

kamieniczki z elewacją z piaskowca, z jaskrawo pomalowanymi frontowymi drzwiami i

kamiennymi schodkami...

Według mojej mamy, większość tych nowojorskich kamieniczek, kiedy je w XIX

wieku pobudowano, stanowiła domy jednorodzinne. Ale teraz podzielono je na osobne

mieszkania, więc zwykle na każdym piętrze mieszka jedna rodzina - a czasami nawet dwie

lub więcej.

Ale nie w przypadku kamieniczki siostry mojej mamy, Evelyn. Ciocia Evelyn i wujek

Ted są właścicielami wszystkich trzech pięter domu. To praktycznie jeden poziom domu dla

jednej osoby, skoro ciocia i wujek mają tylko troje dzieci: Tory, Teddy'ego i Alice.

My w domu mamy tylko parter i jedno piętro, za to mieszka tam aż siedem osób. I jest

tylko jedna łazienka. Nie, żebym narzekała. Mimo to, odkąd moja siostra Courtney odkryła

zalety szczotko - suszarki, w domu zrobiło się zdecydowanie kiepskawo.

Chociaż wysoki, dom cioci i wujka był naprawdę wąski - zaledwie na trzy okna. A

jednak, wyglądał ładnie, stylowo, pomalowany na szaro i z nieco jaśniejszymi szarymi

wykończeniami. Drzwi miały jasny, radosny żółty kolor. U podstawy okien stały żółte

skrzynki kwiatowe, z których wylewały się jaskrawoczerwone pelargonie - najwyraźniej

świeżo zasadzone, bo była zaledwie połowa kwietnia i jeszcze za chłodno na takie kwiaty.

To miłe, że nawet w takim wyrafinowanym mieście jak Nowy Jork ludzie nadal

rozumieją, że skrzynka pełna pelargonii wygląda naprawdę zachęcająco i przytulnie. Widok

tych pelargonii nieco mnie podniósł na duchu.

Hm... może ciocia Evelyn i wujek Ted po prostu zapomnieli, że dzisiaj przylatuję, a

nie celowo nie przyjechali po mnie na lotnisko, bo się rozmyślili i nie chcą, żebym u nich

mieszkała.

Może jednak wszystko się jakoś ułoży.

Tak... Z moim pechem to raczej mało prawdopodobne.

Ruszyłam po schodkach prowadzących do frontowych drzwi domu z numerem 326

przy Wschodniej Sześćdziesiątej Dziewiątej ulicy, i wtedy dotarło do mnie, że nie dam sobie

rady z obiema walizkami i skrzypcami na raz. Zostawiłam jedną walizkę na chodniku, a drugą

wciągnęłam po schodach, pokrowiec ze skrzypcami trzymając pod pachą. Pierwszą walizkę i

skrzypce złożyłam pod drzwiami, a potem od razu wróciłam po drugą.

Tylko, że chyba zbiegłam po tych schodkach za szybko, bo potknęłam się i o mało nie

walnęłam nosem o chodnik. W ostatniej chwili udało mi się złapać równowagę i chwyciłam

się sztachet parkanu z kutego żelaza, którym Gardinerowie otoczyli pojemniki na śmieci. I

kiedy wisiałam na tych sztachetach, nieco oszołomiona po niedoszłej katastrofie, jakaś

elegancka starsza pani wyprowadzająca na spacer coś, co przypominało szczura na smyczy,

(chociaż to coś jednak musiało być pieskiem, bo nosiło kubraczek w kratkę) minęła mnie,

zerkając podejrzliwie i kręcąc głową. Zupełnie jakbym rzuciła się na łeb, na szyję z

frontowych stopni domu Gardinerów specjalnie po to, żeby ją wystraszyć, czy coś.

W domu, w Hancock, gdyby ktoś zobaczył, że ktoś inny prawie spadł ze schodów -

nawet ktoś taki jak ja, kto niemal codziennie o mało nie spada z jakichś schodów - wysiliłby

się na coś w rodzaju: „Nic ci się nie stało?”

Na Manhattanie najwyraźniej jest zupełnie inaczej.

Dopiero kiedy starsza pani ze swoim szczurem poszła dalej, usłyszałam jakiś odgłos.

Prostując się - i widząc, że dłonie mam całe pokryte rdzą z parkanu, którego się

przytrzymałam - zobaczyłam, że drzwi numeru 326 otworzyły się i że z podestu spogląda na

mnie ładna jasnowłosa dziewczyna.

- Hej... - odezwała się z zaciekawieniem.

Od razu zapomniałam o starszej pani i jej szczurze oraz moim niedoszłym upadku na

chodnik. Uśmiechnięta szybko wróciłam po schodkach na górę. Chociaż trudno mi było

uwierzyć, że aż tak się zmieniła, bardzo się ucieszyłam na jej widok... I bardzo się

zmartwiłam, że ona może moim widokiem nie cieszy się tak samo.

- Witaj, Tory - powiedziałam.

Dziewczyna, bardzo malutka i bardzo jasnowłosa, zamrugała, patrząc tak, jakby mnie

nie poznawała.

- Nie, ja nie jestem Tory. Jestem Petra. - Dopiero wtedy zauważyłam, że dziewczyna

mówi z akcentem... Jakimś takim europejskim. - Pracuję u Gardinerów jako au pair.

- Aha - mruknęłam niepewnie. Nikt mi nic nie wspominał o żadnej au pair. Na

szczęście wiedziałam, co to słowo znaczy, bo kiedyś obejrzałam odcinek Prawa i porządku, w

którym taką jedną au pair podejrzewano, że zamordowała dzieci, którymi miała się

opiekować.

Wyciągnęłam w stronę dziewczyny swoją uwalaną rdzą prawą rękę.

- Cześć - rzuciłam. - Jestem Maggie Honeychurch. Evelyn Gardiner to moja ciocia...

- Maggie? - Petra odruchowo potrząsnęła moją dłonią. Teraz ścisnęła ją mocniej. -

Och, znaczy się Maga?

Skrzywiłam się nie tylko ze względu na mocny uścisk dłoni tej dziewczyny - a była

naprawdę silna jak na tak drobniutką osobę. Skrzywiłam się przede wszystkim dlatego, że

reputacja najwyraźniej mnie wyprzedziła, jeśli ta au pair znała mnie raczej jako Mage niż

Maggie.

- Właśnie - sapnęłam. Bo co innego miałam zrobić? I to by było na tyle, jeśli chodzi o

zaczynanie wszystkiego od nowa w miejscu, gdzie nikt nie zna mojego mało pochlebnego

przezwiska. - Rodzina mówi na mnie Maga.

I będzie tak już zawsze, jeśli nie zdołam jakoś pozbyć się tego swojego pecha.

Cabot Meg - Magiczny pech.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: