Białczyński Czesław - Miliardy białych płatków.pdf - Białczyński Czesław - Zabr7

płonących na kominku. Nieraz w chłodniejsze dni

jesieni siadywali przy płomieniach okryci grubymi

kocami i senni grzali się, sapiąc z rozkoszy. Taki był

płomień sypialnych lamp. Kojarzył się z kominkiem i

jesienią i wracał jakby ciągłość istnienia- Wszystko w

spalni służyło tej ciągłości. Podkreślało ją i

uwypuklało, czasem nawet bez udziału woli tłocząc

przeszłość w świeżą pamięć. Rudoczerwony blask

umknął zatrzaśnięty kurtyną powiek. Jeszcze za

wcześnie — uspokajał się. — Jeszcze chwila.

Źrenice znów ogarnęły sufit. Głowa drgnęła

minimalnie.

Teraz już wszystko było jasne. Stał przed taflą

lustra w boksie garderobianym. Na jednej ścianie

zwierciadło od sufitu do podłogi. Po prawej stronie

wieszak, na lewo wejście do łazienki tchnącej

jeszcze wilgocią i leśną parą, za plecami drzwi do

pomieszczenia, w którym leżał przed chwilą. W

boksie panuje żółty półmrok i światło za moment

przejdzie następną metamorfozę ku soczystej zieleni

kiełkujących liścio-wników oznaczającej zakończenie

procesu readaptacji, pełną sprawnoś*: i gotowość do

wyjścia. Spojrzał przed siebie. W szkle ujrzał

smukłego, można powiedzieć nawet chudego

młodzieńca o wielkich oczach, charakterystycz-

nych dla ludów równikowych. Skóra zmacero-wana

ze zwyczajnej ultramaryny w jakiś siny odcień zieleni,

zapadnięte policzki. Nagle błysnęły w jego umyśle

świeżo przyswojone wiadomości. Równie gwałtownie

zniknęły w następnym mgnieniu. Wiedział, że to

powtórzy się jeszcze kilka razy, nim wiedza nabyta w

czasie trwania s.nu na stałe utrwali się w pamięci.

Ponownie spojrzał w lustro na swoją pomarszczoną

twarz. Wzdrygnął się. I do .tego te zapadnięte w

fałdach zbędnej skóry żebra... — Jakoś to będzie-

Zjemy i przejdzie — szepnął do siebie

zachrypniętymi strunami. Poskrobał się po ciągle

jeszcze karminowym szczycie czaszki i skierował się

do-, wieszaka z ubraniem. Na pierwszym haku

wisiało jesienne. Zdjął je i ułożywszy w kostkę

wystawił przed kabinę. Kiedy skończy się ubierać,

znajdzie je starannie zapakowane w paczuszkę ze

swoim nazwiskiem i numerem. Wkładając spodnie

zauważył brak paska poszerzającego i natychmiast

zamknął się w jego głowie krąg zdarzeń. Brakujące

ogniwo bez trudu odnalazło się we właściwym

miejscu. Przypomniał sobie laboratorium i cały ten

rozgardiasz, oficerów Oddziałów Ochrony Spokoj-

nego Snu ponaglających do wyjścia, potem syreny i

bieganinę. Znał dobrze ten dźwięk. Piekielny jazgot

świdrujący gdzieś w głębi czaszki. OOSS pilnowały z

dużą dokładnością, szansę na zagubienie się były

minimalne, czasem jednak ktoś zostawał. Z drugiej

strony to była przecież tylko jego wina; że nie zdążył

na czas. Więc to właśnie wtedy drzwi ekspery-

mentatora przytrzasnęły mu pasek poszerzający.

Zatrzask zegarowego zamka lodówki już nie puścił i

oto są spodnie wiosenne bez poszerza-cza. Zupełny

absurd. Trzeba kupić 'nowe. Zapinał się starannie

nucąc przy tym hymn stolicy „O Grin Krong, Grin

Krong, witaj, witaj znów". Rzucił jeszcze raz okiem na

swe nienadzwyczaj-ne odbicie i wyszedł na korytarz.

Otoczył go senny jeszcze, lecz momentami

1. Z czarnej otchłani unosił go ledwie wyczuwalny

werbel tętna. Tykał pod skórą delikatnymi

uderzeniami, z coraz większą częstotliwością.

Jeszcze niczego nie widział, poza szarą klatką.

papką zgęstniałą przez wiele miesięcy w betonową

zaporę. Z upływem mijających kroplami dozymetru

sekund rosła temperatura. Stopień po stopniu,

poprzez każdy skurcz uruchomiony dźwigniami płuc,

aż pobudziła dodatkowe igły, które włączały się

kolejno w system. Leniwie, jakby od niechcenia,

ruszały wewnętrzne płyny, drobina za drobiną, kropla

w kroplę spadały bezwładnie, lecz z każdą chwilą

nabierając więcej samodzielności. Nie można było

tego stanu nazwać jeszcze normalnym życiem, ale...

Pierwszy pojemnik zwisający ha kablach jest już

pusty Ciepło, coraz cieplej. Znowu o stopień w górę.

Wreszcie dotarło do niego, że jest.

A więc jestem — pomyślał i zaraz uświadomił

sobie proces myślenia. Całe jego ciało przeszył

gwałtowny skurcz. To było nieprzyjemne. Każdym

mięśniem, każdym nerwem wstrząsały drobne

drgania sięgające do głębi. Miał wrażenie, że nawet

wątroba mu się kurczy Usłyszał dzwonienie

własnych zębów, które przypomniało mu łąki

bladoliliowych kielichów dzwoniących deszczem.

Trwało to długą chwilę, ale wiedział, że musi przejść.

Znał dobrze ten stan z własnego doświadczenia i z

obserwacji na zwierzętach Szło dobrze. Zresztą nie

było powodów, żeby miało iść źle. Wiek nie

uprawniał jeszcze jego organizmu do odmawiania

tak prostych powinności.

Po trzech godzinach zjawili się dyżurni Technicy

On tymczasem przypomniał sobie, kim jest Jeszcze

nie mógł ruszyć ręką ani nogą. ba. nie mógł nawet

zgiąć małego palca. Czuł jednak delikatne ssanie.

Ślina ściekając do żołądka wywołała jego

uaktywnienie. Zapachniało mu konfiturami i poczuł

mdłości Przed oczami przewinęła mu się taśma z

paterą pełną kolorowych owoców, lecz i to zaraz

zniknęło. Na miejsce obrazu znów wróciły fioletowe

kręgi na czarnym firmamencie. Technicy, jak to oni

Pamiętał ich- Stożkowate czepki przykrywają żółte

czaszki, naciągnięte aż po oczy

ochraniacze zasłaniają usta. Poszperali chwilę,

zbadali podstawowe parametry, wstrzyknęli jakieś

substancje i... odłączyli kable. Mask skurczył się

gwałtownie i równie nagle wyprężył. Poczuł ból t

strach, i zaraz potem wściekłość. Odłączyli go

za/wcześnie od urządzeń wspomagających. Gdyby

mógł, to wstałby natychmiast i pognał za tą parą

żółtogłowych drani, żeby rozwalić ich zakute łby.

Lecz nie mógł wstać, a oni tymczasem poszli dalej,

trzaskając drzwiami, a Mask jeszcze długą chwilę

łapał powietrze, pokonując wstrząsy. Wreszcie

wszystko wróciło do normy. Otworzył oczy. Nie

potrafiłby odwrócić głowy w bok, mięśnie skumu-

lowały dopiero tyle siły, by unieść ciężkie jak stalowe

wrota powieki. Wywracał oczami wpatrując się w

sufit glazurowany polewą, z której sterczały macki

punktowych lamp. Ruda poświata, nieco chwiejna i

ciepła, napełniała powietrze miłym ogniem drew

porywający rytm hymnu. Sączył się z głośników, z

grubych rur systemu chłodzącego, które oplatały

korytarz,

•z. każdego zakamarka. Mask szedł równym kro-

kiem. Przez całą drogę, najpierw sektorowym, a

potem rejonowym korytarzem stromo pod górę i w

lewo aż do bloku wind terytorialnych, wywożących

obudzonych- do centralnego kolek*-' tora i na

powierzchnię, towarzyszyły mu dźwięki tego hymnu,

skomponowanego po niedawnym, którymś tam już z

rzędu przewrocie. Musiał przyznać w duchu, że nowy

hymn jest rzeczywiście udany i łatwo wpada w ucho,

Wielka winda zaroiła się ludźmi. Stali jeden ,przy

drugim, sprasowani niczym ogórki w pusz- jce. Tłum

gęstniał już od okręgowego 'korytarza ''i u progu

windy stawał się jednolitą masą zło-

•żoną z ludzkich ciał. Narastał gwar i Mask

spomyślał, że na szczęście podróż na powierzchnię

trwa krótko i wreszcie uwolni się od tego unotłochu,

nie będzie zmuszony znosić tak bliskiego

towarzystwa tych wszystkich typów. Wielokrotnie

zastanawiał się, dlaczego ich nie lubi. Momentami

czuł tylko nieznaczną niechęć. chwilami jednak

wstręt niemalże fizyczny. Jego odczucia w stosunku

do tej szarej technicznej masy nigdy nie wyszły poza

granice, pobłażliwego politowania. Starał się na nich

nie patrzeć. Z zamyślenia wyrwał go znajomy głos.

—— Jak się masz, Mask! —• drobna kobieta o

równie czerwonym czubku głowy jak jego, machała

ręką ponad tłumem. — Dobrze się spało?!

— O, Wlora! — ucieszył się. — Dobrze! A tobie?

Sunął, w jej stronę rozgarniając tłum na boki, aż

zatrzymał się przy jej wychudłym ramieniu.

— Trochę mnie plecy bolą — powiedziała,

uśmiechając się szeroko. Miała piękne, równe zęby i

biolog natychmiast to zauważył.

— Jesteś piękna — powiedział bez żadnych

wstępów.

Parsknęła śmiechem. .

— Jeszcze nie czas na Gody — pogroziła mu

palcem, ale w owym geście zawarła coś na kształt

zachęty, odroczonej oczywiście do odpowiedniej

pory. I Mask zapamiętał ten gest, choć przecież był

już związany z Aspaz. Nie powinien zapamiętywać

podobnych gestów, a jednak... Jak na Ultramarynkę

Wióra okazywała niezwykłą odwagę, szczerość tak

wielką, że przeradzającą się w wyzwanie. Zaimpono-

wało to Maskowi i zaraz też skierował oczy na jej

dłonie. Suknia Wióry dyskretnie przykrywała ich

grzbiety. Kobieta złapała jego spojrzenie, lecz nie

speszyła się wcale.

— Nie wyspałaś się? — powrócił do poprzedniego

tematu. • ,

— Pozbawiono mnie jednej warstwy puchu. Jak

wiesz, zgodnie z aktualną ideologią powinniśmy

„zrezygnować z pewnych wygód, aby nasze ciała

nabierały zdrowej, szczęśliwej krzepkości".

— Zapomniałem — zawołał, łapiąc się za głowę.

— Nawet nie odczułem tak bardzo straty tego puchu,

ale myślę, że tym razem waga będzie ściśle

przestrzegana.

— O tak, zupełnie ni,e wiadomo, co dadzą nam

jeść, ale mogę cię zapewnić, Mask, ze nic dobrego,

dzięki czemu będziemy mieli po jednym wyrzeczeniu

na swoim koncie. Nie cieszy cię to?

Mask skrzywił się.

— Budząc się czułem zapach smażonych powideł,

ale teraz czuję, że skończy się na grysiku.

Windą szarpnęło i drzwi rozsunęły się z cichym

piskiem nie naoliwionych łożysk. Przez moment

poczuł mdłości, ale na szczęście minęły po kilku

sekundach. W hali, do której wysypywał się tłum,

płonęły całkiem białe lampy. Mask odruchowo szukał

zmian, jakie powinny były zajść w wystroju sali.

Rzucił mu się w oczy

brak purpurowego kobierca wyścielającego całą

posadzkę i wielkiego olejnego obrazu, wiszącego do

tej pory nad wagami. Nie miał głowy do nazw, ale

tytuł brzmiał chyba „Uczta dziewiczego lasu" czy

jakoś tak. W tej chwili widniał tam szaro-granatowy

sztych przedstawiający mnicha z oczami

wzniesionymi ku niebu.

— Zmiana dekoracji — stwierdziła Wióra. Widać

myślała o tym samym. Metalowe poręcze koryt

dzieliły wylewający się z windy strumień ludzi w

wąskie pasemka, kierując je pojedynczo w stronę

zegarów kontrolnych z wagami. Szło to nawet dosyć

sprawnie. Mask wsunął kartę tożsamości w paszczę

wagi i stanął na podłodze mechanizmu. Krótki szum

oznajmił działanie maszyny, po czym karta z

kuponem żywnościowym wysunęła się z podajnika.

Mask wziął ją z niechęcią i ruszył przed siebie. Za

wagami biegnące czterechsetmetrowym szklanym

ciągiem drzwi prowadziły wprost na zewnątrz.

Jeszcze tylko wysłuchał krótkiego komunikatu o.

temperaturze i warunkach klimatycznych i ruszył

szybkim krokiem do drzwi, gubiąc gdzieś po drodze

swą przyjaciółkę. Nie przejmował się tym. Spotkają

się i tak w stołowni, co roku dostawali bloczki do tej

samej, w Satha Sabbi, gdzie oboje mieszkali.

Wreszcie dotarł do szklanych płaszczyzn i pchnął Je

energicznie, postępując krok do przodu jak pływak,

rzucający się w wodę. Zmrużył oczy i zaczerpnął

pełne płuca chłodnego powietrza przesyconego

zapachem liści. Ten pierwszy haust, a zwłaszcza

zapach, przywracały mu zawsze połowę sił. Kochał

kiełkującą liśćmi ziemię i różowe wiosenne chmury

zaścielające niebo aż po widnokrąg. Postąpił jeszcze

krok do przodu pchnięty przez kogoś. Nie rozglądał

się na boki, wiedział, że wszyscy wyglądają teraz tak,

jak on. Setki ludzi stały wzdłuż monumentalnej ściany

budowli wpatrzone w krajobraz oddychając

zapomnianym już zapachem powietrza z zewnątrz.

Mask usiadł na stopniach i patrzył w dół ogromnych

schodów na niewielki z tej odległości plac Dobrego

Snu, rysujący się u podnóża niebieskawymi liniami

płyt.

Minęła dobra chwila, nim nabrał sił do przebycia

tego dystansu. Poprzednio czynny był ruchomy

chodnik, którego pasmo sunęło bokiem, ale teraz

odkrył kartkę przyczepioną do fotelików przy kole

nawracającym „Nieczynne z powodu REMONTU".

Znał te tabliczki nie od dziś. Wiadomo, Ultramar

dostał się - pod wpływy Nordseledii i zapewne

znajdzie jeszcze wiele podobnych napisów, chodząc

po mieście. Zmiana wpływów nastąpiła tuż przed

zimą, jakieś sześć miesięcy temu i nie należało się

spodziewać po-nownegp przewrotu w najbliższym

czasie. Idąc wolnym krokiem wzdłuż szeregu

nieruchomych krzesełek przypomniał sobie o

kuponach żywnościowych, schowanych odruchowo

do kieszeni. Wyciągnął pomięte karteczki i przejrzał

zapis. ROZUMNY MASK — 666457 — Norma 62 kg

— Grupa 5. Dołączone pięć bonów na pierwszy po

przebudzeniu posiłek miało nie wróżący nic dobrego

niebieski kolor. Mimo wszystko głód skręcał mu

kiszki, więc bez wahania ruszył na przystanek busu,

który kończył swój bieg przed dzielnicową stołownią

„Sabbidzki Melonik",

— Z daleka wyglądacie jak trzy głowy CTW - wonej

kapusty — powiedział śmiejąc się.

— Chyba nie z ptfwodu tonsur? — praeratii się

Lort na niby.

— I owszem. Mogę to powiedzieć głośno. Z

powodu śmiesznych symboli waszej kastowej

przynależności! *

Lort rozejrzał się.

— Nic przesadzasz? — zapytał szeptem.

— Czego się bać? Wraz z Nordsdedią wkracza tu

przecież wolność! -'

— Niewiele masz do jedzenia — wtrąciła się

Wióra.

. Mask chrząknął i nachyliwszy saę do pozostałej

trójki powiedział:

— Jak wiecie, czasy się zmieniły. Ponieważ ze

spalni wyszedłem z nadwagą i to aż pięcio-

- kilogramową, więc automatyczny intendent za-

kwalifikował mnie do piątej grupy, a piąta grupa

otrzymuje tej wiosny pięć błękitnych żetonów na

pierwszy posiłek. Każdy z tych żetonów moi drodzy

opiewa...

— Na kromkę suchego chleba — dokończyła

Wióra.

Mask oniemiał półuśmiechnięty.

— Skąd wiesz? — zapytał.

— No przecież widzę te kromki przed tobą

— wskazała palcem chleb.

— Nie popisałem się spostrzegawczością! —

złapał się za głowę.

— I nie protestowałeś? — włączył się Lort.

— Miałem zamiar, no ale... Widzisz, tam stoi taki

typek w rękawiczkach i z podniesionym kołnierzem,

więc zrezygnowałem. Szkoda mi tracić znów dostęp

do świeżego powietrza. Jesz-. čze zdążę się najeść.

— Widziałam go — odezwała się milcząca do tej

pory Nanna. — Te rękawiczki są z. żabich skórek.

— Niewrażliwy! — z ironią wycedził Lort.

— Tak. On prawdopodobnie doskonale by ci

wyjaśnił, że zapasy są na wyczerpaniu.

Lort ze zniechęceniem machnął ręką. . — A

ruchomy chodnik przy Pałacu Snów jest w remoncie,

co?

— Dajcie już lepiej spokój — przerwała im Nanna.

— Opowiem wam kawał. Wiecie, dlaczego Technicy

nie jedzą konfitur? ,.

— Nie — rzekł Mask, już otwierając w uśmiechu

usta.

— Bo im się głowa do słoika nie mieści. Mask

wybuchnął śmiechem, Wióra także, a Lort krztusił się

swoją zalewajką. Przy kilku sąsiednich stolikach

stołownicy zaczynali uważniej przyglądać się

rozbawionej grupie.

— Uspokójcie się — powiedziała Wióra. — Już na

nas patrzą. — Lort znów się rozejrzał.

— Rzeczywiście — powiedział. — Ale zauważam

także i inne niekorzystne zmiany. Za Sout-seledii nie

widziałem w tym pomieszczeniu tylu żółtych łbów.

Pełno tej technicznej masy — stwierdził specjalnie

głośno.

—— Nie jestem Seledynem! Ani takim, ani siakim!

— Lort mówił tonem głębokiego oburzenia.

— Wszyscy doskonale to rozumiemy — Nan-na

współczująco kiwała głową — ale na wszelki

wypadek mów trochę ciszej — poprosiła, nachylając

się do jego ucha. Łort rozglądnął się czujnie. Miał

oczy koloru czerwonego barszczu i to najbardziej

pociągało w nim kobiety. Siedzieli przy swoim

ulubionym stoliku w zacisznym kącie, o ile to w ogóle

było możliwe w dzielnicowej stołowni w pierwszy

dzień wiosny. Zza okna patrzyły na nich szczyty

Wschodnich Gór, granatowe w pełnym słońcu* Wióra

w milczeniu żuła długie patyki, które jej przydzielono

w-bufecie, niestety też miała nadwagę. Czekała na

pojawienie się Maska. Wbrew powszechnej opiąn, że

Mask jest gburowatym obłudnikiem, jej niezwykle

odpowiadał. Szkoda, że nie był już wolny, ale i tak

lubiła z nim rozmawiać. Zwłaszcza jego sposób

wyrażania myśli, precyzyjny i jasny odpowiadał jej

dużo bardziej, niż rozwlekłe i powolne kombinacje

Lorta. Momentami wydawało się, że Lort nie jest

Ultra-marczykiem, a stuprocentowym

Soutseledynem.

— Nie znoszę ani Soutów, ani Nordów —

wypowiedział się właśnie. Przez chwilę trwało

milczenie, przerywane tylko jego siorbaniem. Pił

gorącą zalewajkę. Nanna przyglądała mu się z

zazdrością. Była znana z łakomstwa.

W sali panowała raczej cisza, delikatny szmer

rozmów w niczym nie przypominał hałasu korytarzy i

wind spalni, jakby ludzie ucichli pod wpływem szoku

wywołanego kontaktem ze światem zewnętrznym.

Wióra już z daleka zauważyła jego brązowy sweter

o poskręcanych kudłach. Wstała machając dłonią.

Chwilę stał niezdecydowany, póki nie zauważył

smukłej ręki, błyskającej pierścieniami. Odmachał na

powitanie i ruszył w ich kierunku. Dopiero z bliska

dostrzegli, że trzyma w dłoni kilka grubych plastrów

chleba.

— Witaj — zawołał wesoło Lort. Nanna mrugnęła

do Maska, długie rzęsy przesłoniły na chwilę wielkie

oczy. Nanna nie była czystej krwi U.ltramarką,

zresztą ilu ich jeszcze żyło, tych prawdziwych. Mask

czasami miał wrażenie, że chyba już wymarli.

Przypomniał sobie zeszłą'jesień i kilka miło w tym

towarzystwie spędzonych wieczorów.

;

— Masz niewyparzony ^ęzyk — skarciła go

Naima. — Ledwo wstałeś i już chcesz się wplątać w

jakąś awanturę. Lepiej pojedźmy do pełnomocnika i

zapytajmy, czy nie mamy dziś nocnych dyżurów.

— Nanna ma rację — potwierdził Mask. —

Jeszcze zdążymy im zaleźć za skórę. W tym roku na

pewno nie obejdzie się bez starć. Nic musisz już dziś

pchać się do bijatyki.

Lort wstał, Nanna podniosła się także.

— Zostajecie jeszcze? — zapytała, widząc łe

pozostała dwójka nie rusza się z miejsc. A

— Tak — powiedział Mask z ustami pełnymi

okruchów. — Jeszcze nie zjadłem.

—My już idziemy — Lort kiwnął ręką na

pożegnanie. — Wiecie, że dyżur w pierwszą noc

wiosny to nic przyjemnego. Chciałbym się już

uwolnić od jego widma.

— Macie szczęście, że wasza praca was nie goni.

Sami możecie sobie wyznaczać terminy — rzuciła

Nanna oddalając się. — Wpadnę do ciebie

wieczorem, Wióra! Bii!

— Dobra, czekam! Bii! — Wióra zwinęła dłoń w

piąstkę i pomachała im. Po chwili znik-nęli za

załomem ściany.

Mask żuł powoli suchy chleb, pocieszając się

perspektywą kapiących fontann. Co prawda nie

wolno było pić z nich wody, ale Mask nie był

konformistą, był za to biologiem. 'Ta postawa często

przysparzała mu kłopotów, lecz duża część

naukowców w laboratorium ceniła go za . twardy

charakter, choć prowadził on nieraz do Kta-rć z

Mądrym Plikiem. Kto wie, może dzięki temu nie

miewał raczej kłopotów z Technikami, co wzmacniało

jego przetargową pozycję. Przez skojarzenie z pracą

przypomniał sobie, że widział przed chwilą w

stołowni właśnie Mądrego Piłka.

- — Wiesz — powiedział do Wióry — zauważyłem

przed chwilą mojego szefa.

Zdziwiła się, że mówi jej o tym, nie znała jego

przełożonych i nie interesowało jej to. Nie dała tego

po sobie poznać, wykrzywiając śmiesznie puszyste

wargi. Mask skierował rozmowę na osobc Lorta.

— Co sądzisz o Lorcie? — zapytał.

— Znam 'go już jakiś czas — odparła i popatrzyła

badawczo na Maska. — No cóż, jest trochę narwany,

zagorzały antytechnik, dobry chemik, no, miły

chłopak, tylko może trochę za miękki...

— Właśnie — przerwał jej. — Wydaje mi się, że

jest miękki aż do przesady. To wypływa chyba z

jakiegoś strachu.

— Mimo buńczuczności jest trochę lękliwy

— powiedziała Wióra.

— Czy jest skłonny do kompromisów?

— Raczej tak. Oczywiście tylko w odniesieniu do

zwierzchników, bo Techników wręcz nie znosi.

Zamilkła na moment, bawiąc się rogiem serwetki.

— Dlaczego właściwie pytasz mnie o niego?

— Bo mało go znam, a będę go chyba potrzebował.

Mam taki dobry zwyczaj, że zapoznaje się bardzo

dokładnie z ludźmi, z którymi mam zamiar coś robić.

Spotkałem go na przyjęciu u Ńanny w listopadzie, więc

sama" widzisz, że niedługo się znamy. -

— Czy to znaczy, że chciałbyś z nim pracować? —

uśmiech wciąż zdobił jej twarz.

— Coś w tym rodzaju — odpowiedział i wbił w nią

chłodne oczy. Wzdrygnęła się pod jego spojrzeniem.

— Słyszałem pogłoski, że on jest synem Białogłowych?

— To .chyba prawda. Kiedyś Lort zdaje się mówił, że

jego ojcem jest Wszechwiedzący Paraj. W innych

przypadkach izolacja dziecka od rodziców jest ściśle

przestrzegana, ale wiadomo, że Wszechwiedzącym wolno

więcej niż innym ludziom,

— Właśnie, Paraj... — Mask zamyślił się. — To ten

filozof. Mówił mi o nim Mądry Pilk. Idziemy?

— Myślałam już, że chcesz mnie sprawdzić? — rzekła

Wióra.

— Jak to? — zdziwił się.

—— No, po prostu, że chcesz porównać swoje sądy z

moimi.

— Ach! — zrozumiał nagle — że w jakiś sposób

przypasowuję cię do siebie?

— Właśnie — spuściła oczy, zmieszana. Roześmiał się.

— Kobiety-bardzo łatwo odnoszą wszystko do seksu.

Nic podobnego nie miałem na myśli, ale skoro już o tym

mówimy, to wiesz — dotknął osłoniętego grzbietu jej dłoni

— że bardzo mi się podobasz.

Drgnęła, a skóra na jej policzkach zmieniła zabarwienie

na bardziej oliwkowe.

— O ile wiem, to nie jesteś wolny — powiedziała,

cofając rękę. — A poza tyńi do Godów mamy jeszcze

sporo czasu. Jak dla mnie, to przyjąłeś chyba zbyt ostre

tempo — dodała, jakby się usprawiedliwiając,

Wychodząc skinął głową Plikowi. Tamten odwzajemnił

ukłon przyjaznym grymasem. Mask dosyć lubił Piłka,

chociaż nie bez zastrzeżeń.

— Będę u ciebie wieczorem — powiedział, żegnając się

z Wióra. — Bii!

— Czekam! — krzyknęła odchodząc. Patrzył przez

chwilę na jej rozwichrzoną sukienkę, na sylwetkę płynnie

sunącą przez plac. Czul, że nie jest u niej pozbawiony

szans i cieszyło go to, zwłaszcza w kontekście ostatnich

nieporozumień z Aspaz. Miał-szczególne powody do

radości. Otwierała się dla ,niego szansa, szansa bardzo

wielka na uniknięcie widma samotnych Godów. Już jedne

samotnie spędzone Gody miał za sobą i wolał nie. wracać

do tego wspomnienia.

Postawił kołnierz, bo od morza niosło kropli-sty,

przenikliwy chłód. O tej porze roku miasto robiło na nim

szczególnie mocne wrażenie,

3. -• ' •• • • •••••••-'•'.

Drzewa igua za oknami zwisały już ku ziemi niskimi,

ciemnozielonymi kopułami igieł. Mask wyjrzał na placyk

przed instytutem, w lecie pełen bardzo dziwnych roślin,

które Mądry Pilk sprowadził ze strefy podbiegunowej.

Jeszcze nie wzeszło nic, poza tymi drzewami, z których

koron osypywały się grudki ziemi. Nigdy nie czuł się zbyt

dobrze przez kilka ^ pierwszych dni po obudzeniu. W

drugim tygodniu Planeta zaczynała wyglądać znośniej.

Mask odszedł od okna, lecz nie zapalał jeszcze światła. W

ciemności przypominał sobie zeszłą jesień. Klimat tamtych

dni powracał z całą wyrazistością, jakby nie przerwał go

kilkumiesięczny okres spoczynku, zapomnienia. Wraz z

widokiem starych miejsc otwierały się zablokowane

połączenia pamięci. Wielokrotnie podziwiał ów fenomen,

który sprawiał, że emocje towarzyszące jesiennym

zdarzeniom odżywały na wiosnę z tą samą siłą, zupełnie

nienaruszone, jakby tamto miało miejsce przed chwilą.

Podszedł do kontaktu i zapalił światło. Przez moment kręcił

się po laboratorium bez celu, dokładnie przyglądając się

poszczególnym sprzętom. Chciał uzmysłowić sobie, czy

nie zaszły tutaj jakieś zmiany. Przed jego oczami, gdy

krążył wśród laboratoryjnych stołów ^ i kolb, przewijała się

kolorowa taśma ostatniego dnia. Dobrze wiedział, że to

niemożliwe, by ktoś poruszył czy przestawił cokolwiek, a

mimo to czai, jak narasta w nim niepewność, przedziwne

uczucie, które każe wszystkiego dotknąć i wszystko

sprawdzić. Kto wie, może właśnie owo uczucie, którego

doświadczał już od dzieciństwa sterowało jego pracą,

może ono ukierunkowało jego zainteresowania przed wielu

laty, sprawiło, że został biologiem i przy^ jął propozycję

Mądrego Piłka. Szedł przez instytut kolejno zapalając i

gasząc światła, aż zatrzymał się w ostatnim pomieszczeniu

lewego skrzydła. Siłą woli musiał powstrzymywać lekkie

drżenie palców. Zbliżył się do rogu pokoju, gdzie pod

oknem z widokiem na te same obwisłe parasole drzew

stała cichutko mrucząc lodówka-eksperymentator. Bardzo

chciał otworzyć ją już, zaraz. Niestety, doskonale wiedział,

że będzie musiał zaczekać do jutra. Dopiero rano zjawi się

tutaj obsługa i nieodłączny, pomarszczony Pilk,

przepraszam, Mądry Pilk, który ma szansę stać się w tym

sezonie Wiedzącym Pilkiem i przemalować szczyt pomar-

szczonej od wielkiego myślenia czaszki na licujący z tym

tytułem kolor błękitny. Dopiero jutro szczęknie

automatyczny zamek i Mask dowie się. Będzie już

wiedział! Bardzo cenny ładunek zawierała tym razem

lodówka, tym cenniejszy, że tylko Mask orientował się

dokładnie w szczegółach. Zgasił światło i starannie

zasunął za sobą drzwi,

Wychodził z instytutu już prawie w snoef. Światło

gwiazd tylko miejscami przedzierało się przez gęste

futro chmur. Planeta otuliła SH } ' ciepłym kokonem.

Po wiosennych chłodach grzała swą powierzchnię.

Wśród szpaleru bardziej lub mniej wyrośniętych

drzew igua słychać było wzdłuż ulicy trzaski, raz

cichsze, raz głośniejsze. To napięta kora pękała

miejscami, nie nadążając za szybko rosnącym

rdzeniem. Mask przy spieszy ł kroku. Na śmierć

zapomniał o spotkaniu z Wióra, a przecież miał tam

przyjść także Lort. Zwłaszcza z nim chciał się

zobaczyć. Jedynym elementem, jakiego mu

brakowało, był chyba tylko spanodorm. Któż, jak nie

chemik zdobędzie spanodorm, a poza Lortem chyba

żaden chemik nie ma w ogóle szans. Musiał wierzyć

.w Lorta.

W mieście płonęło już wiele świateł, lecz bu-sy

prawie w ogóle nie kursowały. Tylko raz przemknął

koło niego jakiś nieoświetlony pojazd i zniknął za

rogiem najbliższego bulwaru. Grin Krong, a z nim

Satha Sabbi wyglądały jak ze" psuty mechanizm o

nieruchomych, zębatych paszczach busów

przyczajonych koło krawężników. Niewiele osób

spotykał po drodze, większość zapewne jeszcze

dosypiała. Państwowe spalnie miały to do siebie, że

nie do końca uwzględniały indywidualne potrzeby.

Pełnym rytmem miasto zacznie pracować dopiero za

dwa, trzy dni, kiedy, temperatura wzrośnie do

magicznej bariery 300°K.

Na skrzyżowaniu Linii Niebieskiej z Czerwoną

zobaczył grupę Techników w bawełnianych

kombinezonach i żółtych, numerowanych hełmach,

którzy stojąc na wysokich drabinach usiłowali wśród

drutów trakcji zawiesić wielką planszę. Skręcając w

Foy Uan kątem oka zauważył smutne oczy

Wszechwiedzącego — Filozofa Parają i rozchwiany

na wietrze tekst:

„Nogi służą do poruszania się ku szczęściu". Zgodnie

z rytuałem dochodziła jak widać do głosu grupa

Pronordycznych Wszechwiedzących, z ich filozofem

na czele: Mocniej naciągnął kepi i postawił kołnierz,

osłaniając się od morskich zmarzlin gnanych

rozpoczynającym się- właśnie nad oceanem

tornadem.

Przyspieszył kroku podążając ku znanemu

pokoikowi przepojonemu zapachem kobiety na

pewnym wysokim piętrze w Satha, Sabbi.

4. '

Budynek pamiętał bardzo odległe czasy, zo-' stał

jednak starannie zrekonstruowany i wyposażony w

urządzenia, bez których nikt nie wyobrażałby sobie

obecnie życia. Gdy przekroczył ciężką, metalową

bramę, owiało go przyjemne ciepło. Miękka

wykładzina tłumiła kroki, gdy

podąża? do windy. Klatka windy kapała od ozdób w

stylu żelaznych pęków winogron, wią-sanek

mosiężnych róż i innych podobnych elementów.

Zatrzymała się z niemiłym jękiem na dziesiątym

poziomie. Mask stanął przed równie masywnymi

drzwiami mieszkania Wióry. Otwarła je Nanna, którą

z trudem rozpoznał w mroku przedpokoju. Otoczył go

zapach kwiatów/i ta specyficzna atmosfera

kobiecego mieszkania.

— Jak poszło? — zapytała Wióra, gdy wszedł do

pokoju. •

— Przeciętnie — odparł, siadając na wielkiej

poduszce u podnóża tapczanu. •— A wam?

—Na szczęście, jak widzisz, nie mamy zajęć —

odpowiedział Lort z głębokiego fotela tonącego w

świetle lampy z koronkowym abażurem.

— Twój instytut jeszcze nie pracuje? — zdziwił się

Mask.

— Nie — Lort rytmicznie pociągał dym z wężyka.

— Wiedzący zdecydowali, że dopiero za trzy dni

rozpoczniemy badania. Na razie mam zezwolenie na

podróż w wybrane miejsce kontynenty.

— To bardzo miłe ze strony twoich przełożonych

— powiedziała Wióra, wyjmując wężyk 2 jego dłoni.

— Szkoda tylko, że nie wybrali ci milszej pory na

urlop, teraz cały kontynent wygląda jednakowo.

— O, przepraszam! — zaprotestował Mask. — Na

północy i południu jest jeszcze zimniej.

— Pociągnij sobie — zaproponowała Nanna.

— Chętnie — odparł, biorąc od niej wężyk. Dym

miał słodkawy smak i 'przypominał wędzone śliwki.

Mask już nieraz tego próbował. Zrobiło mu się

miękko i poczuł zawrót głowy. Przekazał wężyk dalej.

— Mocna — stwierdził i rozpiął koszulę. Wióra

włączyła płytę z jakąś muzyką. Melodia również nie

była Maskowi obca. Oparł się wygodnie o tapczan i

zapatrzył w ekran. Na dobrą chwilę stracił poczucie

Białczyński Czesław - Miliardy białych płatków.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: