Baxter Stephen - Xeelee Sequence 02 - Czasopodobna nieskonczonosc.pdf - Baxter Stephen - Zabr7

Stephen Baxter

Czasopodobna nieskończoność

(Timelike infinity)

przełożył: Marcin Krygier

Dla

Jessiki Bourg

Flitter wzbił się z okupowanej Ziemi niczym kamień wyrzucony z błękitnej misy.

Niewielki, jasnobłyszczący, cylindryczny pojazd piął się w górę. obracając się wolno wokół

własnej osi.

Jasofta Parza wezwano na-orbitę, na spotkanie z qaxańskim gubernatorem Ziemi. Parz

przetrząsał umysł pożłobiony koleinami przyzwyczajeń przez lata służby w dyplomacji,

starając się dociec powodu tego wezwania. Niewątpliwie musiało mieć jakiś związek z

pojawieniem się tego przeklętego tunelu czasoprzestrzennego - to poruszyło qaxów niczym

kij wetknięty w mrowisko.

Ale dlaczego wezwali go właśnie teraz? Co się zmieniło?

Wraz ze zwiększaniem się odległości od powierzchni planety rósł i lęk Parza.

Siedząc samotnie w sterowanym przez automaty flitterze, Parz wodził wzrokiem za

modrymi smugami ziemskiego blasku, przeciskającymi się przez nieduże iluminatory i

przecinającymi pachnące kurzem powietrze kabiny. Jak zawsze promienna niewinność

planety zapierała mu dech w piersi. Dwa wieki qaxańskiej okupacji nie pozostawiły wielu

widocznych blizn na powierzchni Ziemi - w rzeczy samej było ich znacznie mniej niż tych

zadanych przez ludzi podczas powolnej, pokonywanej na ślepo drogi ku cywilizacji

technicznej. A jednak widok zarządzanych przez qaxów ferm planktonu otaczających zieloną

wstążką kontury wszystkich kontynentów budził w nim nieprzyjemne uczucia, podobnie jak

szkliste, połyskliwe równiny o nieregularnych kształtach na lądzie, stanowiące pamiątki po

krótkiej i pozbawionej sławy walce ludzkości przeciw qaxom.

Który to już raz Parz przyglądał się z kosmosu tym zwierciadlanym krajobrazom?

Setny, tysięczny? Za każdym razem usiłował przypomnieć sobie pierwsze młodzieńcze

reakcje na widok pozostałości po zniszczonych miastach. Ów oczyszczający, palący gniew.

Zawzięte postanowienie, by, w przeciwieństwie do innych, nie zgadzać się na kompromisy.

Owszem, stanie się częścią systemu - nawet zrobi karierę w znienawidzonej służbie

dyplomatycznej, kolaboranckim ogniwie między ludźmi a qaxami. Lecz jego prawdziwym

celem było znalezienie sposobu na przywrócenie swemu ludowi godności.

No i, cóż też stało się z tymi szczytnymi planami?, zapytał sam siebie Jasoft. Gdzie się

podziały po latach niepewnego stąpania po grząskim gruncie? Parz starał się zanalizować swe

obrosłe martwiczą tkanką uczucia. Czasami zastanawiał się, czy w ogóle potrafił jeszcze coś

szczerze odczuwać. Nawet blizny spalonych miast postrzegał jakby z oddalenia, a które teraz

stanowiły jedynie wygodny wyzwalacz nostalgii za młodością.

Oczywiście, gdyby miał na to ochotę, mógłby do woli winić qaxów nawet i za sam

proces starzenia. Czyż qaxowie nie zniszczyli ludzkiej bazy technologicznej desenektyzacji w

pierwszych miesiącach okupacji?

Czasami Parz zastanawiał się, jakie by to było uczucie, być zdesenektyzowanym. Co

znaczyłaby nostalgia dla kogoś wiecznie młodego?

Miękki dźwięk wypełnił wnętrze flittera, uprzedzając Parza, że do połączenia z flotą

splinów pozostało niecałe pięć minut. Parz rozsiadł się wygodniej w fotelu i zamknął oczy,

wzdychając cicho, gdy częściowo żywe oparcie dopasowało się do krzywizny jego

kręgosłupa, uciskając i szturchając obolałe mięśnie grzbietu; oparł kościste, poznaczone

plamami wątrobowymi palce na teczce spoczywającej przed nim na niewielkim stoliku.

Usiłował skupić swe myśli na oczekującym go spotkaniu z gubernatorem.

Miało to być trudne spotkanie - ale czy jakiekolwiek było łatwe? Stojące przed

Parzem wyzwanie polegało na znalezieniu sposobu na rozproszenie obaw gubernatora, na

przekonaniu go, by wskutek tego incydentu z tunelem nie przedsięwziął żadnych radykalnych

kroków, nie zaostrzył raz jeszcze okupacyjnego prawa.

Jakby na sygnał niewidocznego reżysera, przed oczami Parza zamajaczył szeroki na

milę gubernatorski statek flagowy, sprowadzając flittera do rozmiarów karła i zaćmiewając

Ziemię. Ambasador odruchowo zadrżał na widok przytłaczającej masy splina. Statek flagowy

miał z grubsza sferyczną postać, pozbawioną insygniów i oznaczeń ozdabiających niegdyś

ludzkie okręty sprzed kilku stuleci. Kadłub utworzony był nie z metalu czy plastiku, lecz z

pomarszczonej, skórzastej powłoki, przy wodzącej na myśl grubą skórę starego,

zaprawionego w setce pojedynków słonia. Kadłub upstrzony był szerokimi na jardy

otworami, wielkimi pępkami, w których podejrzliwie migotały czujniki i elementy uzbrojenia.

W jednej z dziur otworzyło się oko, w denerwujący sposób przeszywając Parza swym

spojrzeniem. Oko stanowiło połyskliwą kulę o średnicy trzech jardów i nieprzyjemnie

ludzkim wyglądzie - jeszcze jeden dowód potęgi zbieżnej ewolucji. Parz odwrócił się od

niego, niemalże z poczuciem winy. Podobnie jak pozostałe organy splina, oko zostało

utwardzone, by przetrwać trudne warunki podróży kosmicznej włącznie z bolesnymi,

zmiennymi perspektywami superprzestrzeni - i zmodyfikowane, by móc sprostać potrzebom

pasażerów pojazdu. Lecz Parz wiedział, że sam splin pozostawał rozumną, czującą istotą, i

teraz zastanawiał się, jak znaczna część tego ciężkiego spojrzenia powodowana była

świadomością splina, jaka zaś wtórnym zainteresowaniem jego pasażerów.

Przysunął twarz bliżej szyby. Ponad cielistym horyzontem splina błękitny,

przeszywająco bolesny skrawek Ziemi rysował się lukiem w czerni kosmosu. Stary człowiek

poczuł się tak, jakby stalowy kabel przyciągał jego serce ku tamtemu niedostępnemu

fragmentowi ojczystej planety. Ponad błękitnym łukiem dostrzegł kolejny statek, zmniejszony

odległością do rozmiarów jego pięści. To okręt wojenny, którego cielisty kadłub najeżony był

platformami z broni ą- większość z nich wy mierzona była złowróżbnie w Parza, jak gdyby

prowokując go, by spróbował coś uczynić. Groźna potęga długiego na milę pancernika

rozbawiła Parza. Pomachał splinowi kościstą pięścią i pokazał mu język.

Za tym okrętem dostrzegł następny statek, drobną, różowobrązową kropkę, zbyt

odległą dla jego wzroku - i tak wspomaganego rogówkowymi i siatkówkowymi implantami

zwiększającymi kontrastowość obrazu - by mógł rozróżnić jakiekolwiek szczegóły. Dalej zaś

zauważył kolejnego, toczącego się przez kosmos splina. Niczym księżyce flota okrążała

Ziemię, panując nad nią bez cienia wysiłku.

Parz był jednym z zaledwie garstki ludzi, którym zezwolono na opuszczenie

powierzchni planety od chwili ustanowienia qaxańskich praw okupacyjnych, jednym z

jeszcze mniej licznej grupy, która znalazła się w bezpośredniej bliskości któregokolwiek z

segmentów qaxańskiej floty.

Ludzie po raz pierwszy oderwali się od swej ojczystej planety dwa i pół tysiąca lat

wcześniej, przepełnieni optymizmem, ekspansywni i pełni nadziei... tak przynajmniej

postrzegał tamte czasy Jasoft. Potem nadszedł pierwszy kontakt z pozaziemską formą życia -

grupowymi umysłami znanymi jako squeemowie - i ta nadzieja zgasła.

Ludzie zostali rozbici. Rozpoczęła się pierwsza okupacja Ziemi.

Lecz władza squeemów została obalona. Ludzie ponownie zaczęli podróżować poza

Ziemią.

Wtedy na ziemski pojazd natknęli się qaxowie.

Początkowo zanosiło się na miesiąc miodowy. Ustanowiono zasady wymiany

handlowej z qaxami, negocjowano kwestię wymiany kulturalnej.

Nie trwało to długo.

Gdy tylko qaxowie przekonali się, jak słaba i naiwna jest ludzka cywilizacja, do akcji

wkroczyły splińskie okręty wojenne.

Niemniej jednak, ów krótkotrwały okres pierwszego kontaktu dostarczył ludzkości

najwięcej informacji potrzebnych dla zrozumienia qaxów i opanowanego przez nich sektora

kosmosu. Na przykład dowiedziano się, że używane przez qaxów splińskie statki były

potomkami olbrzymich, oceanicznych stworzeń o giętkich kończynach, które niegdyś

Baxter Stephen - Xeelee Sequence 02 - Czasopodobna nieskonczonosc.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: