Baccalario Pierdomenico (Moore Ulysses) - Lodowa kraina.pdf - Baccalario Pierdomenico (Moore Ulysses) - Zabr7

Moore Ulysses

Lodowa kraina

Drodzy Czytelnicy!

Po długim milczeniu odzywam się do Was, żeby wyjaśnić ewentualne niejasności.

Na początek - pytano mnie, jaka była reakcja Ulysse-sa Moore'a na wiadomość o publikacji

jego dzienników? Odpowiedź brzmi - nie wiem. Nie wiem, ponieważ nigdy nie miałem

szczęścia spotkać go osobiście. Następnie zwrócono mi uwagę, że adres siedziby Podpalaczy

w Londynie nie odpowiada prawdzie. Otóż tym dociekliwym Czytelnikom wyjaśniam, że

specjalnie użyłem zmyślonego adresu, ze względów bezpieczeństwa. Chciałbym też

podkreślić, że nie mieszkam ani nigdy nie mieszkałem w miejscach, ^ których się wspomina

w poprzednich tomach. W rezultacie także opis mojego hipotetycznego spotkania z panią

Bloom, należy traktować po prostu jako fikcję literacką.

Na koniec pragnę skorzystać z okazji i tą drogą zawiadomić Freda Spiczuwę, że zostawił w

moim domu swoją piżamę i szczoteczkę do zębów. Z tego powodu zapraszam go, by się

stawił (on dobrze wie, gdzie) i odebrał swoje rzeczy.

Szczerze oddany Pierdomenico Baccalario

Rozdział 1

ROZBITEK

Jak okiem sięgnąć, było tylko morze. Obszar płaski, szary i lodowaty jak metal noża. Ale nie

tak gładki. Morze nieustannie rytmicznie oddychało. Unosiło się i opadało, unosiło i

opadało...

Monotonię tego obrazu przerwał gwałtowny i niespodziewany ruch. Coś białego. Mewa. Jej

przenikliwy krzyk, szeroko rozpięte skrzydła, wykorzystujące powietrzne prądy. Potem

głuchy plusk: mewa nagle zanurkowała pod powierzchnię wody, by schwytać srebrzyście

lśniącą rybę. Niebo pozostało nieruchome. Szare i błękitne. Blade światło dnia, przenikające

przez wielkie rozdarcia całunu z chmur, niczym przez witraże w katedrze. Tommaso Ra-nieri

Strambi potrzebował kilku minut, żeby uświadomić sobie, że nie obserwuje tego wszystkiego

z zewnątrz.

Był zanurzony w morzu.

W szarym i lodowatym morzu.

Wśród fal kołyszących go łagodnie, w górę i w dół.

Ponownie usłyszał ten przenikliwy krzyk, tym razem odleglejszy, i ujrzał, jak mewa oddala

się, frunąc z rybą w dziobie. Po czym otrząsnął się nagle z dziwnego rodzaju snu i otaczające

go obrazy rozprysły się, jak pęka nagle płytka cienkiego lodu.

Tommaso znalazł się pod wodą.

Niebo zastąpiła płynna przestrzeń o intensywnym zabarwieniu ciemnozielonym. Ciężkie,

nasączone wodą ubranie ściągało go w dół.

Jak sparaliżowany od ukąszenia tą lodowatą cieczą, która uciskała mu skronie, podniósł

wzrok. I zobaczył mnóstwo maleńkich wysepek pływających po powierzchni morza. Książki.

Walizka. Fotel na biegunach. Stolik. Zobaczył, że one maleją, podczas gdy on spada ciągle w

głąb.

Jakaś ryba śmignęła kilka metrów od niego i schodziła, nurkując pionowo, w głąb oceanu.

Tylko że to chyba nie była ryba. Była za wielka na rybę. Wyglądała jak... fortepian? Na

pełnym morzu?

Jedno po drugim napływały wspomnienia, jak wstrząsy elektryczne. Tommaso przypomniał

sobie wielką falę która wtargnęła do księgarni Kalipso. Góra wody, która go porwała. Chwilę

przedtem usiłował przekonać Flin-tów, by nie korzystali z klucza z główką wieloryba.

Bezskutecznie.

Postanowił spróbować poruszyć ramionami. Odepchnął się też mocno nogami i podpłynął pół

metra w górę. Przedmioty unoszące się na powierzchni tej delikatnej ruchomej błony nad jego

głową przestały na moment maleć.

Ponowił wyrzut ramion i jednocześnie odpychał się nogami. I znowu. Powtarzał te ruchy

najpierw mechanicznie, potem coraz płynniej. Czuł gwałtowną potrzebę zaczerpnięcia tchu.

Kiedy tak płynął, przypomniał sobie, że woda uniosła go nad ziemię i przewróciła.

Przypomniał sobie gmatwaninę rąk i nóg, bo nie był sam w tym zamęcie. Byli tam też kuzyni

Flint. I dziewczyna za ladą. Jak ona się nazywała? Nigdy nie natrafił na jej imię w książkach

Ulyssesa Moore'a.

Pomału podciągał się ku powierzchni i zobaczył promienie słońca dosięgające go przez toń,

ale nie odczuwał jeszcze ich ciepła. Teraz paliły go okrutnie płuca i boleśnie piekły oczy.

Jak się znalazł na otwartym morzu?

Mógł to sobie zaledwie wyobrazić: wielka fala musiała go przeciągnąć przez ulice Kilmore

Cove razem z przedmiotami, które widział teraz pływające nad swoją głową. W miarę jak się

do nich zbliżał, rozpoznał stoliki z gospody na plaży, krzesła, wielkie parasole. Ale też

dziwniejsze rzeczy: jakieś parasolki, melonik, dwie komódki, lampę, połamane meble, kołdry.

Tommaso Ranieri Strambi wypłynął na powierzchnię, wydając coś w rodzaju krzyku.

Otworzył usta i w końcu łapczywie, zachłannie odetchnął. Potem pozostał nieruchomo z

szeroko rozwartymi ramionami i nogami, z twarzą zwróconą ku słońcu. W końcu, kiedy był

już pewien, że żyje, wybuchnął śmiechem.

Rozejrzał się dokoła, ale nie zobaczył niczego poza morzem. Żadnej linii brzegowej, żadnej

łodzi na horyzoncie, nic, zupełnie nic. Kilka metrów obok płynęła za to masywna skórzana

walizka niczym wąż boa, trochę nad i trochę pod powierzchnią wody.

Wydało mu się, że ją rozpoznaje. Przypomniało mu się, że w mroku ostatnich chwil, uczepił

się czegoś miękkiego, a zarazem solidnego, co go osłoniło od uderzeń i utrzymało na

powierzchni, kiedy wszystkie siły wokół usiłowały zepchnąć go na dno.

Wykonał kilka rzutów ramionami i dosięgnął tego przedmiotu, który prawdopodobnie ocalił

mu życie. Był prawie tak duży jak on. Usadowił się na nim. Walizka zanurzyła się na kilka

centymetrów i wypłynęła ponownie, podtrzymując go.

„Co za bałagan" - westchnął Tommaso na widok różnych szczątków porozrzucanych po

powierzchni. Obserwując kolor wody, udało mu się ustalić, z której strony powinno się

znajdować wybrzeże: pewnie tam, gdzie woda była brudniejsza i pełna dryfujących

przedmiotów. Próbował też, jak dobrze wyszkolony harcerz, odgadnąć, która może być

godzina, kierując się położeniem słońca, ale mu się to nie udało.

Wówczas powrócił myślami do tego wszystkiego, co mu się przydarzyło w ostatnich dniach.

Pomyślał przez moment o swoich rodzicach w Wenecji i wyobraził sobie, jak muszą się o

niego martwić. Potem pomyślał o Anicie, zagubionej gdzieś w Pirenejach. W końcu

pomyślał, że Julia Covenant, bliźniaczka Jasona, jest o wiele wyższa niż ją sobie wyobrażał.

Zaczekał, aż dryfujący wieszak przepłynie koło jego walizki szalupy, schwycił go i zaczął się

nim posługiwać jak wiosłem. Próbował płynąć z prądem, kierując się w tę stronę horyzontu,

gdzie jego zdaniem znajdowało się wybrzeże.

Kiedy tak niezdarnie wiosłował, odkrył, że to było o wiele bardziej męczące niż wiosłowanie

na lagunie w Wenecji. Jak tylko zatrzymywał się na chwilkę, żeby złapać oddech, cofał się

natychmiast do punktu wyjścia.

Od czasu do czasu, za każdym razem kiedy coś zanurzało się pod powierzchnię wody,

słychać było głuche odgłosy. Przez moment zapytywał sam siebie, czy to, co nieco wcześniej

wydawało mu się opadającym na dno fortepianem koncertowym, nie mogło być w

rzeczywistości jakimś morskim stworzeniem. Wielorybem. Albo rekinem.

„Nie ma w tej części morza rekinów" - powiedział głośno. Ale potem przypomniał sobie, że

latarnik z Kilmore Cove został kiedyś zaatakowany przez rekina właśnie na tym morzu.

Zamknął oczy i odgarnął z czoła posklejane, zapiasz-czone włosy. Następnie powrócił do

swego prowizorycznego wiosła i zaczął uparcie wiosłować.

Płynął tak przez dziesięć minut, najwyżej kwadrans, dopóki nie poczuł, że jest całkowicie

wyczerpany. Głowa mu pękała, a w uszach dzwoniło. Niby-wiosło wyślizgnęło mu się z rąk i

wpadło do wody. Próbował rozpaczliwie je pochwycić, ale czuł się tak, jakby ciało nie

chciało słuchać jego poleceń.

Położył się na walizce, objął ją, żeby nie zsunąć się do wody i powiedział sobie: „Tylko

chwilkę. Odpocznę tylko chwilkę i potem...".

Chwilę potem stracił poczucie rzeczywistości, niesiony z prądem, kurczowo uczepiony

szalupy z czarnej skóry.

Rozdział 2

NA SKRZYDŁACH WIATRU

Sześć par nóg zbiegało pędem z urwiska w stronę wybrzeża w Kilmore Cove. W głębi, na

wysokości portu w miasteczku, płynęła wciąż ku morzu rzeka wody i błota, porywając

wszystko, co napotkała na swej drodze. Woda pojawiła się w najstarszej części miasteczka i

stamtąd wpłynęła w główną ulicę, zamieniając ją w koryto rwącego gwałtownie strumienia.

Wysoka fala, sięgająca co najmniej dwóch metrów, podmyła groźnie cokół pomnika

Wilhelma V w środku głównego placu, zagrażając jego niepewnej równowadze.

Dalej większość budynków żywioł wodny zaledwie musnął, podczas gdy gospoda na plaży

została niemal zmieciona z powierzchni wraz ze stołami, stolikami i większą częścią

zadaszenia. W zatoce widać było powywracane łodzie, podarte żagle, rozrzucone po wodzie

sieci i setki pływających przedmiotów.

Sześć osób pędziło w milczeniu. Biegli wpatrzeni w ten obraz zniszczenia, wkładając w bieg

całą swoją energię.

Na czele grupy pędził Jason Covenant, z długimi, rozwianymi włosami, w brudnym i

podartym ubraniu po wspinaczce i upadkach z ostatnich dni. Wzrokiem obiegał nawiedzoną

katastrofą okolicę, a ruchy miał płynne i doskonałe, jak wprawny biegacz.

Za nim biegła przybyła z Wenecji Anita Bloom, o długich czarnych włosach, które

powiewały na wietrze. Oczy miała rozszerzone z przerażenia.

Dalej podążała smukła siostra Jasona Julia, pełna energii, mimo dopiero co przebytej

gorączki, oraz mocno zbudowany dzięki uprawianiu kolarstwa, Rick Banner, z lśniącą

kasztanową czupryną, którego twarz wyrażała teraz kompletne niedowierzanie.

Grupkę tę zamykała dziwaczna para mężczyzn w średnim wieku, którzy wlekli się za dziećmi

bardziej z konieczności niż z własnej woli. Zaledwie dwa dni wcześniej ich garnitury były

eleganckie i świetnie skrojone, mokasyny lśniące, a twarze wygolone i pachnące wodą koloń-

ską. Tymczasem teraz pierwszy z nich, blondyn (który

dumnie utrzymywał w biegu lekką przewagę nad drugim), miał policzki zarośnięte,

zaniedbaną - nierówną i szorstką - bródkę, spodnie rozdarte na kolanach, a buty z oderwaną

podeszwą. Drugi, czarny i kędzierzawy (który kuśtykał kilka kroków za bratem), zgubił

rękaw od marynarki, a na głowie falowały mu zwichrzone niesforne włosy niczym masa

cukrowa na patyku.

Na poboczu drogi gałęzie krzewów uginały się pod naporem wiatru. W miarę jak biegnący

zbliżali się do miasta, słyszeli narastający huk w dole i zaczęły ich dochodzić krzyki

mieszkańców.

Kiedy dobiegli do ostatniego zakrętu, Julia gwałtownie wyhamowała. - Hej! Zatrzymajcie się!

Zaczekajcie chwileczkę! - prosiła zdyszana.

Oparła się o pień jakiegoś drzewa na poboczu drogi i głęboko oddychała. Parę kroków przed

nią rododendrony pokrywające zbocze doliny mieniły się kolorami jak morze u stóp urwiska.

- Można wiedzieć, co się dzieje? Już prawie dobiegliśmy! - zawołał niezadowolony

Jason, niechętnie zwalniając.

Zamiast odpowiedzi Julia osunęła się na ziemię, oparła głowę na kolanach i westchnęła. - O

mamo... - dyszała ciężko. - Chyba pęknę!

- Ale przebiegliśmy zaledwie dwa zakręty - wykrzyknął jej brat.

- Tak, ale ja dopiero co miałam koklusz! - odkrzyknęła ze złością Julia, zanim złapał ją

atak gwałtownego kaszlu.

W spojrzeniu Jasona pojawiła się mieszanina rozczarowania i współczucia.

Stanęli wszyscy w półkolu nad Julią, czekając aż wróci do formy i podejmie bieg.

- Hej! Czy i wy to słyszycie? - spytał w pewnym momencie Rick.

W oddali rozległo się bicie dzwonu. Uderzenia były coraz to szybsze i mocniejsze, jakby

chciały ostrzec przed niebezpieczeństwem.

- To z kościoła św. Jakuba... - szepnął Jason. Potem, klasnąwszy niecierpliwie w dłonie,

zawołał: - Dalej! Musimy biec, musimy zobaczyć, co się stało!

Kędzierzawy brunet jednak dał znak time out i wskazał na Julię. - Uspokój się, chłopcze.

Zgadzam się z twoją siostrą, zróbmy małą przerwę.

Jason prześwidrował go oczami zwężonymi w szparki. Nawet jeśli teraz uchodzili za kumpli,

ci dwaj pozostawali bądź co bądź Podpalaczami. A zatem potencjalnymi wrogami. Rozłożył

jednak ramiona na znak kapitulacji.

Dzwon przy kościele rozdzwonił się jak szalony. Jednakże huku wody na ulicy nie stłumił ani

o jeden decybel.

- Ja nie potrafię tak czekać... może potrzebu; $ pomocy

- odezwał się w końcu Jason i ruszył w drogę po lśniącym asfalcie. - Zobaczymy się w

kościele, Julio. Kiedy tylko będziesz mogła.

Zamiast odpowiedzi Julia zakasłała chyba ze dwanaście razy.

Rick rozejrzał się wokół, niezdecydowany, co robić. I on miał ochotę biec dalej, żeby się

upewnić, że matce nic się nie stało. Spojrzał jednak na Julię i pomyślał, że nie może jej

zostawić w takim stanie. Od głównej ulicy, w prawo, biegła mała alejka. Tabliczka

namalowana ręcznie wyjaśniała, że chodzi o Humming Bird Alley, czyli drogę prowadzącą

do posiadłości doktora Bowena. - Może mógłbym pójść po doktora...

Julia przeszyła go gniewnym spojrzeniem. - Nie potrzebuję lekarza! - zaprotestowała, kaszląc.

- Muszę tylko... nabrać tchu. A poza tym przypuszczam, że doktor już zszedł do miasta.

- A może niczego nie zauważył - odparł Rick. -1 właśnie dlatego ojciec Feniks bije w

dzwon na alarm!

Julia znowu się rozkaszlała.

- W każdym razie, zważywszy że zatrzymaliśmy się tu

- dodał Rick - nic nie szkodzi wstąpić i poradzić się go.

- Po czym zwrócił się do dwóch Podpalaczy i do Anity, ciągle niezdecydowanej, czy

pędzić za Jasonem, czy nie. -Wy idźcie. My dobiegniemy za moment.

Anita nie kazała sobie tego dwa razy powtarzać i ruszyła w ślad za Jasonem, a Rick razem z

opierającą się Julią, zaczęli podchodzić dróżką prowadzącą do domu doktora.

Podpalacze zostali sami. Wymienili między sobą długie zatroskane spojrzenie.

- Co tu robić? - zapytał blondyn.

- Pod tą masą wody mógł być nasz szef... - zauważył kędzierzawy.

- Może nie... Jeśli odkryje, cośmy narobili...

- A zwłaszcza, czego nie zrobiliśmy...

Pozostali chwilę w milczeniu, a rododendrony wokół falowały na wietrze.

- Właśnie. Jeśli nas zapyta, co tu porabiamy, zważywszy, że nasz samochód stoi na

lotnisku w Londynie i że polecieliśmy do Tuluzy, to co mu powiemy?

Kędzierzawy podrapał się gwałtownie w głowę. - Hmm... Sądzę, że musimy coś wymyśleć,

coś bardzo prawdopodobnego. Co, zważywszy obecne okoliczności, wcale nie jest proste.

- „Trzeba zawsze mówić, jakby to było pierwszy raz, słowa powinny się znaleźć" -

odpowiedział blondyn.

Podpalacz o kędzierzawych włosach przybrał skupioną minę. - Czekaj, czekaj... kto to

powiedział? Może wiem! To aktor?

Blondyn tylko się lekko uśmiechnął i poszurał butami po asfalcie, kierując się w stronę

miasta.

- Reżyser? Kompozytor? Jazzman? - ciągnął kędzierzawy, wlokąc się za bratem.

Wkrótce doczłapali do schodków prowadzących ku temu, co pozostało z wybrukowanych ulic

Kilmore Cove. U dołu schodów napotkali trzy postacie pokryte od stóp do głów błotem: jedna

wyglądała jak przyklejona do latarni, podczas gdy dwie pozostałe utknęły w mosiężnym

zagłówku jakiegoś łóżka, wciśniętego w poprzek krawężników.

- Popatrz, popatrz, kogo my tu mamy... - odezwał się nagle blondyn, przyglądając się tej

masie błota. - Jeśli się nie mylę, to są te trzy łobuziaki, które spotkaliśmy tu ostatnio?

- Mam! - wykrzyknął kędzierzawy, który w ogóle nie słuchał brata. - To powiedział

Dario Fo, noblista.

Ubawiony blondyn pokręcił głową. - Nie. To, bracie, Szekspir - odparł - który z

niewyjaśnionych przyczyn nigdy żadnego Nobla nie otrzymał.

Rozdział 3

KTOŚ, KTO WIOSŁUJE POD PRĄD

Nestor dokuśtykał do dziedzińca Willi Argo. Noga bolała go jkk nigdy, ale nie zwracał na nią

uwagi. Był w szoku.

I to nie z powodu katastrofy, jaka dotknęła miasteczko. Przyczyna tej nagłej powodzi i jej

konsekwencje całkiem go nie obchodziły. Myślami był gdzie indziej. Przeszedł przez park ze

stuletnimi drzewami na szczycie urwiska i nie rzucił nawet okiem na masę wody zalewającą

ulicę w dole i wpadającą do morza wraz z porwanymi po drodze rzeczami i ludźmi.

Poruszając się jak automat, wszedł do swego domu, podszedł do stołu i rozłożył na nim list od

żony. Stojąc pochylony nad stołem, przeczytał go po raz drugi z wyrazem niedowierzania na

pobrużdżonej twarzy.

„Żyje?!" Przebiegł w myślach ostatnie lata swego życia, kiedy to nosił kwiaty na grób, który,

jak się okazuje, nie miał racji bytu. I kiedy tak bardzo bolał nad nigdy nie potwierdzoną

śmiercią żony!

Podniósł instynktownie dłoń do ust, by powstrzymać krzyk, by stłumić wzruszenie wobec

odkrycia tak wstrząsającego, że aż zapierało dech w piersiach. Penelopa, tamtej nocy, wcale

nie... spadła z urwiska. Przeleciała balonem zaprojektowanym przez Petera przez rozstęp w

skale pod Willą Argo, a przedtem wyspowiadała się u ojca Feniksa.

Obaj o tym wiedzieli, a żaden mu nic nie powiedział. Dlaczego?

Ktoś... kto z pewnością nie pasował idealnie do twojego projektu. Ktoś, kto wiosłował pod

prąd.

Baccalario Pierdomenico (Moore Ulysses) - Lodowa kraina.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: