1. Przypadki, w których dopuszczalne jest stosowanie lokalnego przy zakładaniu osnowy poziomej:
Dopuszcza się czasowe stosowanie układów lokalnych w przypadku wykonywania pomiarów uzupełniających i bieżącej aktualizacji mapy zasadniczej. Tworzenie nowych układów lokalnych może następować w przypadku:
a/ zakładania osnów realizacyjnych obiektów budowlanych oraz badań odkształceń i przemieszczeń budowli i podłoża gruntowego,
b/ wykonywania dokumentacji powstałej w wyniku robót geodezyjnych nie podlegających zgłaszaniu w trybie obowiązujących przepisów,
c/ obiektów specjalnych, gdy względy techniczne wymagają opracowania osnów o dokładności większej niż to wynika z zastosowania układu państwowego.
W innych przypadkach uzasadnionych technicznie i ekonomicznie tworzenie układów lokalnych może nastąpić za zgodą Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii.
Tworzenie nowych lokalnych układów współrzędnych dopuszcza się przy zachowaniu następujących warunków:
a/ lokalne sieci osnowy geodezyjnej poziomej i wysokościowej powinny być nawiązane
b/ pozostawiane w terenie stabilizowane punkty geodezyjne będą miały obliczone współrzędne i wysokości w obowiązujących układach państwowych dla punktów tych przekazuje się do ośrodka dokumentacji geodezyjno-kartograficznej
- szkic sieci punktów geodezyjnych,
- wykazy miar zawierające wyniki pomiaru kątów / kierunków /, boków i azymutów lub wykazy przewyższeń,
- wykazy współrzędnych wysokości w układach państwowych,
- opisy topograficzne punktów.
Lokalny układ współrzędnych geodezyjnej osnowy poziomej powinien posiadać:
a/ własny początek układu,
b/ własną orientację,
c/ własną skalę, odpowiednią do zastosowanego w układzie lokalnym poziomu odniesienia.
Orientacja i skala lokalnego układu współrzędnych mogą być ustalone na podstawie współrzędnych lub innych danych liczbowych państwowego układu współrzędnych.
2. Różnice pomiędzy układem warszawskim a układem 1965 (nie znalazlam opisu ukladu warszawskiego i nie wiem o nim nic poza tym ze ma minusowe wspolrzedne i jest ukladem lokalnym:/)
Państwowy układ współrzędnych płaskich prostokątnych nie jest układem jednolitym. Posiada on 5 stref odwzorowawczych (rys. 10), przy czym:
- dla czterech odwzorowawczych przyjęto odwzorowanie quasi-stereograficzne (odwzorowanie płaszczyznowe ukośne, wiernokątne). Są to: strefa 1- obejmująca południowo-wschodnią część Polski; strefa 2- część północno- wschodnią; strefa 3- część północno-zachodnią; strefa 4- część południowo-zachodnią Polski
- Każde odwzorowanie quasi-stereograficzne jako wiernokątne odwzorowanie płaszczyznowe elipsoidy definiuje się, określając położenie punktu głównego (punktu styczności płaszczyzny z powierzchnią elipsoidy) oraz skalę odwzorowania w tym punkcie, będącą równocześnie skalą podobieństwa odwzorowania. W strefach 1-4 układu "1965" przyjęto skalę w punkcie głównym mo = 0,9998, tzn. zniekształcenie odwzorowawcze w tym punkcie wynosiło z założenia ? 20 cm/km.
- dla strefy 5 przyjęto odwzorowanie Gaussa-Krügera z 3-stopniowym pasem odwzorowawczym. Strefa 5 obejmuje byłe województwo katowickie w granicach sprzed reformy administracyjnej 1975 r.
- W piątej strefie odwzorowawczej rzutowania dokonano na pobocznicę walca siecznego, zatem zniekształcenia zerowe występują wzdłuż dwóch południków. Między tymi południkami zniekształcenia przybierają wartości ujemne, na zewnątrz nich zaś dodatnie.
3. Podstawowe zasady wykonywania pomiarów geodezyjnych:
1) Pomiar od ogółu do szczegółu
2) Pomiar elementów nadliczbowych – kontrola obliczeń
3) Jednolitość prac geodezyjnych:
- jednolity system miar,
- jednolity system odniesienia i odwzorowania wyników pomiarów,
- znormalizowana treść, dokładność i forma opracowań typowych.
- Stosowanie sprawdzonych instrumentów pomiarowych
4) Jednolity system odniesienia opracowań geodezyjnych i kartograficznych
- Jako obowiązujący państwowy układ współrzędnych przyjmuje się "układ współrzędnych 1965"
- Jako obowiązujący państwowy układ wysokości przyjmuje się układ, w którym wysokości punktów są odniesione do poziomu zera łaty wodowskazu w Kronsztadzie i obliczone w systemie wysokości normalnych.
- Nowe punkty osnowy powinny być nawiązane do punktów już istniejących
4.Czynniki które decydują o wyborze skali mapy zasadniczej.
Najmniejszą jednostką obszaru, dla którego określa się skalę bazową mapy zasadniczej zarówno przy postaci klasycznej jak i numerycznej jest obręb ewidencji gruntów i budynków. W wyjątkowo uzasadnionych przypadkach dopuszcza się odmienną skalę bazową dla części obrębu.
Skalę bazową ustala się na podstawie:
1. stopnia zagęszczenia na mapie elementów stanowiących jej treść,
2. przewidywanych zamierzeń inwestycyjnych
Jako wytyczne do ustalania skali bazowej przyjmuje się, że niżej wymienione skale powinny być stosowane odpowiednio:
* skala 1:500 - dla terenów o znacznym obecnym lub przewidywanym zainwestowaniu,
* skala 1:1000 - dla terenów małych miast, aglomeracji miejskich i przemysłowych, oraz terenów osiedlowych wsi będących siedzibami gmin,
* skala 1:2000 - dla pozostałych zwartych terenów osiedlowych, terenów rolnych o drobnej, nieregularnej szachownicy stanu władania oraz większych zwartych obszarów rolnych i leśnych na terenach miast,
* skala 1:5000 - dla terenów o rozproszonej zabudowie wiejskiej oraz gruntów rolnych i leśnych na obszarach pozamiejskich.
5. Co stanowi treść mapy zasadniczej? Jaka jest różnica zawartości treści mapy w skali 1:500 i w skali 1:5000?
Treść mapy dzieli się na treść obligatoryjną oraz treść fakultatywną. Treść obligatoryjną mapy zasadniczej stanowią:
* punkty osnów geodezyjnych,
* elementy ewidencji gruntów i budynków(granice jednostek terytorialnego podziału państwa, granice jednostek ewidencyjnych, granice obrębów, granice działek,
opisy i kontury użytków gruntowych, w tym ekologicznych, opisy i kontury klas gleboznawczych, usytuowanie budynków,
stabilizowane (trwałe) punkty graniczne, numery ewidencyjne działek, numery porządkowe budynków, numery ewidencyjne budynków, numery punktów załamania linii granicznych,
nazwy ulic i oznaczenia dróg publicznych)
* elementy sieci uzbrojenia terenu, w szczególności urządzenia nadziemne, naziemne i podziemne :urządzenia inżynieryjno-techniczne nadziemne, urządzenia inżynieryjno-techniczne naziemne, w tym punkty położenia armatury naziemnej przewodów uzbrojenia technicznego, linie przebiegu przewodów i elementów uzbrojenia terenu
Treść fakultatywna mapy zasadniczej stanowi zbiór otwarty, zależny od potrzeb i zamierzeń inwestycyjnych administracji państwowej, samorządowej i podmiotów gospodarczych
Treść mapy zasadniczej może być prowadzona i przedstawiana w systemie nakładek tematycznych (w postaci klasycznej - na osobnych arkuszach folii, w postaci numerycznej - w zbiorach warstw, lub w zbiorach obiektów). Nakładki te oznacza się następująco:
O - osnowy geodezyjne, E - ewidencja gruntów i budynków, U - sieci uzbrojenia terenu,
S - sytuacja powierzchniowa (inne obiekty trwale związane z terenem),W - rzeźba terenu
R - realizacyjne uzgodnienia projektowe.
6. Stała dodawania w dalmierzu optycznym.
Ogólny wzór na obliczenie odległości pomierzonej dalmierzem wygląda następująco:
D=1/2*v*t+k
Stała k łączy ze sobą wpływ różnicy między centrem mechanicznym dalmierza, a jego centrem elektronicznym. Najczęściej wartość stałej k wyznacza się na krótkim odcinku poprzez porównanie odległości pomierzonej i długości wyznaczonej inną metodą, zazwyczaj o rząd dokładniejszą. Odcinek, na którym wykonywane są pomiary powinien mieć około 5-10 metrów. Wartość stałej dodawania obliczamy wówczas ze wzoru:
k= Do-Dp
Pewniejszym sposobem wyznaczenia stałej k jest pomiar odległości 2-3 odcinków o długościach różniących się o 1-2 metry. Najlepiej, jeżeli są to np. odcinki odpowiednio w odległości 10,12 i 15 metrów od instrumentu.
Jeżeli nie znamy długości odcinka z dokładnością o rząd wyższą możemy zastosować inną metodę wyznaczania stałej k. Polega ona na pomiarze długości odcinka AB, na który wtycza się dodatkowo punkt C.
Mierzymy w dwóch kierunkach odcinki AC, CB i AB. Możemy wówczas zapisać prostą zależność łączącą wyniki pomiarów i stałą k dalmierza:
(AC+k)+(CB+k)=AB+k
Z czego po uproszczeniu otrzymujemy wzór na stałą dodawania k:
k=AB-(AC+CB)
7. Poprawki i redukcje w dalmierzu elektrooptycznym.
8.
9. Korzystając z prawa Gaussa przenoszenia błędów proszę obliczyć dokładność pomiaru długości dalmierzem kreskowym zakładając, ze kąt pionowy nie występuje, mierzymy długość 100 m, średni błąd odczytu kresek wynosi 5 mm
10. Proszę podać dokładność metody mechanicznej obliczania powierzchni oraz wymienić składające się na nią błędy!
Wzór empiryczny na błąd średni : mp=0,0002 M pierwiastek z P gdzie P, mp – m2
Błąd średni pola jest taki sam, jak w metodzie graficznej, można zatem przyjąć, ze w skali mapy 1:2000n dokładność metody mechanicznej kształtuje się podobnie jak w metodzie graficznej – w granicach od 1/50 do 1/400 wyznaczanego pola, ale pod warunkiem starannego wyznaczania stałej mnożenia planimetru i uważnego planimetrowania.
Bł : - systematyczny, spowodowany np. skurczem mapy
- nierówność arkusz papieru
11. Proszę wymienić błędy wpływające na dokładność metody graficznej obliczania powierzchni, ale tylko takie które nie mają wpływu na dokładność metody analitycznej.
-błędy wynikające z wykonania mapy (przeniesienia pomiarów terenowych na mapę)
-błędy wynikające z odczytania zadanych współrzędnych punktów potrzebnych do obliczeń w wykonanej mapy
12. Proszę podać jaka jest dokładność metody analitycznej obliczania powierzchni . Jakie czynniki decydują o tej dokładności, które z nich mają wpływ na dokładność metody graficznej obliczania powierzchni.
Metoda analityczna
Dokładność metody analitycznej wynosi
Czynniki decydujące o tej dokładności:
- pomiary kątowe w terenie – średnie błędy pomiaru kątowego 1’
- pomiary długości boków – średni błąd względny długości boku 1:2000
- oraz błędy wynikające z obliczeń (zaokrąglenia, przybliżenia)
metoda graficzna
czynniki- oprócz tych z metody analitycznej jeszcze te:
-błędy skartografowania (błędy naniesienia na mapę)
-błędy odczytu pomierzonych współrzędnych z mapy
przez te dodatkowe czynniki metoda graficzna jest mniej dokładna. Ale stosuje się ją, dlatego, że obliczanie powierzchni za jej pomocą jest dużo szybsze i wymagające mniej nakładów pracy.
Błąd metody graficznej
13. Proszę podać interpretację geometryczną stałej dodawania i stałej mnożenia w planimetrze biegunowym. Jak wyznaczyć stałą mnożenia.
Oznaczenia
C – stała dodawania
k – stała mnożenia
C- równa jest polu jakie zatoczy wodzik przy nieruchomym podczas tej operacji kółku całkującym.
(promień R- promień ramienia wodzącego – ramię wodzika)
k – pole elementarnego prostokąta, którego bokami są: a= długość ramienia wodzącego R
b= 1/1000 obwodu kółka całkującego T
wyznaczanie stałej mnożenia k
-na mapie o skali 1:N wybieramy figurę o znanej powierzchni P (np. oczko siatki kwadratów)
-potem planimetrujemy tą powierzchnię (ustawiając biegun planimetru na zewnątrz tego pola) i otrzymujemy liczbę tysięcznych części obwodu kółka całkującego N1
-potem na podstawie wzoru obliczamy
dodatek:
jak wyznaczyć stałą dodawania
- wyznaczamy stałą mnożenia jw.
- planimetrujemy na tej samej mapie co stała mnożenia figurę o większej powierzchni P1 i ustawiamy biegun wewnątrz pola P1
- z kółka całkującego otrzymamy N2 i ze wzoru
14. Proszę przeanalizować dokładność niwelacji geometrycznej (dla jednego stanowiska) w przypadku: niwelacji „ze środka” i „w przód”
fr – poprawka refrakcji
fk- poprawka kulistości ziemi
d – pomierzona odległość AB miarką
R – promień ziemi R=6371km
k – współczynnik refrakcji k=0,12¸0,16
i – wysokość niwelatora
OA - odczyt łaty
niwelacja w przód
-fr i fk mają wpływ na błąd odczytów wysokości (różnicy wysokości)
-na błąd ma również wpływ błąd równoległości osi celowej i prostopadłości osi celowej do podłoża
niwelacja w przód jest mało dokładna ze względu na błędy refrakcji i kulistości Ziemi
- pełny wzór na różnicę wysokości musi uwzględniać wszystkie błędy Dh=i- (OB - fkB + frB)
dodatek
jak się dokonuje pomiaru
-ustawia się niwelator w punkcie A, a w B tyczkę(oba prostopadle do podłoża)
-z pomiarów wiemy na jakiej wysokości a mam niwelator i obliczam b z niwelatora
-obliczam Dh= a - b (bez poprawek), Dh= i- (OB - fkB + frB) (z poprawkami)
niwelacja ze środka
niwelacja ta polega na tym, że niwelator ustawiamy w środku odległości pomiędzy dwoma pktami A i B oznaczonymi tyczkami i mierzymy różnice wysokości wyznaczonych pktów (tych tyczek) a i b, musimy przy tym zastosować podobnie jak w niwelacji do przodu poprawkę dla błędów refrakcji i kulistości ziemi( w przypadku różnej odległości tych pktów A i B od niwelatora i różnicę wysokości opisujemy wzorem
Dh=(OA-fkA+frA)- (OB-fkB+frB)
-przy równej odległości punktów A i B (d1=d2), niwelacja pozbawiona jest praktycznie wpływów kulistości Ziemi i w znacznym stopniu refrakcji, czyli dla d1=d2 mamy fkA»fkB i frA»frB czyli do ogólnego wzoru
Dh=(OA-fkA+frA)- (OB-fkB+frB) dla d1¹d2
Dh= OA - OB dla d1=d2
-pozbawiona jest też praktycznie nierównoległości osi celowej do osi libelli lub prostopadłości osi celowej do pionu lokalnego (wynika to z tego że przy równym ustawieniu niwelatora w środku, błąd z lewej i z prawej się niwelują)
15. i 33. Proszę podać jak sprawdzamy warunek równoległości osi celowej do osi libeli w niwelatorze ze śrubą elewacyjną, a jak w przypadku niwelatora samopoziomującego.
Niwelator ze śrubą elewacyjną
Niwelacja ze środka nierównoległości osi. Pozioma linia, która jest określona odczytami 0A i 0B szukamy wzorzec. Po wykonaniu niwelacji ze środka, wykonujemy drugą niwelację miedzy punktami, lecz różniącą się stanowiskiem. (Najlepiej jeśli niwelator znajduje się blisko jednej z łat – wtedy odczyt 0A’ – jest mało odchylony od poziomu, czyli dobry. Oś celowa ma być pozioma, więc (0A-0A’) = (0B.-0B.’). jeśli nie to LL nie równoległe do CC.
Poprawna wartość tego odczytu to, 0B” = 0B – (0A...
ossad