7. Prawodawcy t. I.pdf

Wiera Iwanowna

Krzy˝anowska

Pi´cioksiàg ezotoryczny

dziewi´ciotomowy

P R A W O D A W C Y

Tom I

wydane przez

Powrót do Natury

Katolickie publikacje

80-345 Gdaƒsk-Oliwa ul. Pomorska 86/d

tel/fax. (058) 556-33-32

Spis rozdzia∏ów

Rozdzia∏ I str - 2

Rozdzia∏ II str - 10

Rozdzia∏ III str - 21

Rozdzia∏ VI str - 34

Rozdzia∏ V str - 51

Rozdzia∏ VI str - 66

P r a w o d a w c y

TOM I

Rozdzia∏ pierwszy

S∏oƒce zachodzi∏o, zalewajàc purpurowymi promieniami olbrzymià równin´, z jednej strony obramo-

wanà ciemnà Êcianà lasów, a z drugiej ∏aƒcuchem gór równie˝ pokrytych lasem.

Niektóre spiczaste szczyty dosi´ga∏y zawrotnej wysokoÊci i by∏y pokryte Êniegiem, który zachodzàce

s∏oƒce z∏oci∏o i stroi∏o w purpur´; stoki gór i doliny osnuwa∏y si´ ju˝ liliowà mg∏à wieczornà. Na ca∏ej rów-

ninie ros∏a g´sta i wysoka trawa, podobna zupe∏nie do naszych zbó˝, poÊród której, gdzie niegdzie, roz-

rzucone by∏y grupki drzew z olbrzymimi wierzcho∏kami i pot´˝nym ulistnieniem, tworzàcym prawie nie-

przejrzanà kopu∏´. Tej okaza∏ej i jednoczeÊnie wspania∏ej roÊlinnoÊci odpowiada∏y tak˝e i liczne stada

pasàce si´ w dolinie.

Olbrzymich rozmiarów i dziwacznego kszta∏tu zwierz´ta swawoli∏y, lub te˝ leniwie rozciàgni´te na

trawie wygrzewa∏y si´ na s∏oƒcu. D∏ugie, gibkie ich cia∏a zakoƒczone by∏y ogonem, podobnie jak u smo-

ka; dwie pary krótkich i grubych nóg s∏u˝y∏y im dla poruszania si´ po ziemi i ogromne skrzyd∏a, podobne

do orlich, pozwala∏y unosiç si´ w powietrze; wàska, z du˝ymi, rozumnymi oczami, g∏owa podobna by∏a

do koƒskiej. Zwierz´ta te by∏y albo czarne jak kruki, albo srebrzysto-bia∏e, lub te˝ z∏ocisto–ksztanowate

z zielonawym odcieniem.

Nieopodal od tego osobliwego stada, w cieniu g´stej zieleni drzew, zebra∏a si´ liczna grupa m´˝-

czyzn olbrzymiego wzrostu. Za jedyne okrycie ich miedziano–czerwonego cia∏a, s∏u˝y∏a im skóra zwie-

rzàt, opasujàca biodra. Szorstkie, czarne i kosmate w∏osy spada∏y im na ramiona, a ordynarne twarze

z wystajàcymi koÊçmi policzkowymi by∏y bez zarostu. Uzbrojeni byli w grube s´kate maczugi i krótkie

kamienne topory, zatkni´te za pasem; ka˝dy z nich mia∏ woko∏o r´ki okr´cony d∏ugi sznur, zaopatrzony

przy koƒcu w kamieƒ. Jedni siedzieli na grubych pniach, inni znów le˝eli na trawie, rozmawiajàc ze so-

bà, a gard∏owe ich dêwi´ki rozlega∏y si´ doÊç daleko.

Byli to najwidoczniej pasterze, a nieopodal od nich widaç by∏o wielkie kosmate zwierz´ta, ze ster-

czàcymi uszami i ostrymi z´bami; z których jedne le˝a∏y na trawie, a inne znów, porykujàc, snu∏y si´ po-

Êród stada i widocznie równie˝ ich strzeg∏y.

Nagle jeden z owych m´˝czyzn powsta∏ i wskaza∏ r´kà na grup´ idàcych ku nim kobiet, które mo˝na

by∏o rozpoznaç po d∏ugich w∏osach i wystajàcych piersiach. Wysz∏y one z pobliskiego lasu i szybko zbli-

˝a∏y si´ w stron´ pasterzy. Podobnie jak i m´˝czyzn, jedyne ich okrycie stanowi∏y fartuchy z plecionej

trzciny.

W koszykach, o kszta∏tach najzupe∏niej pierwotnych i w rogo˝ach kobiety te nios∏y pasterzom po˝y-

wienie. By∏y tam owoce, ró˝ne korzenie i surowa ryba; a w czarkach z brzozowej kory, znajdowa∏ si´ ja-

kiÊ ˝ó∏tawy i bardzo pachnàcy p∏yn.

Postawiwszy jedzenie u nóg m´˝czyzn, kobiety pad∏y przed nimi na twarz, a nast´pnie szybko si´

podnios∏y i z o˝ywieniem zacz´∏y coÊ opowiadaç, czym wywo∏a∏y widocznie poruszenie wÊród pastu-

chów.

– Jaskiniowy cz∏owiek zwo∏uje nas! Po co? – zapyta∏ ze zdziwieniem jeden z m´˝czyzn, widocznie

zafrasowany.

– Czy nas tylko wzywa, czy tak˝e i innych pasterzy? – z niemniejszym zaciekawieniem spyta∏ drugi.

– Pos∏aniec mówi∏, ˝e goƒcy rozeszli si´ po lasach i dolinach. Zebraç si´ zaÊ majà w dolinie Êwi´te-

go kamienia tylko starsi i ci, których on sam specjalnie wskaza∏ – odpowiedzia∏a jedna z kobiet.

Szybko zjad∏szy przyniesione im po˝ywienie, wszyscy puÊcili si´ w drog´; pozostawiajàc stada na

opiece psów.

Kiedy dosi´gli lasu, wówczas weszli w g´stwin´ i skierowali si´ ledwie widocznà w zaroÊlach Êcie˝-

kà. Drzewa by∏y olbrzymiej wysokoÊci; wszystka zaÊ roÊlinnoÊç by∏a nad podziw pot´˝na i owocujàca,

podobnie jak i owa m∏odzieƒcza ziemia, która jà rodzi∏a.

Po doÊç d∏ugiej podró˝y, gromada idàcych wysz∏a na obszernà polan´, otoczonà zewszàd wysokimi

drzewami; grube pnie tych olbrzymów by∏y puste i s∏u˝y∏y za mieszkanie pierwotnym ludziom.

Osobliwe te legowiska wszystkie wys∏ane by∏y skórami zwierzàt, a wewnàtrz nich znajdowa∏y si´ na-

wet domowe sprz´ty, wykonane z kory, oraz zapasy prowiantu. Kobiety krzàta∏y si´ po gospodarstwie,

a zupe∏nie nagie dzieci biega∏y wokó∏ tych dziwnych domów i weso∏o swawoli∏y na Êwie˝ym powietrzu.

Takich olbrzymich drzew-chat by∏o tam przynajmniej ze sto.

PoÊród mieszkaƒców dawa∏o si´ równie˝ zauwa˝yç pewne poruszenie; zebrawszy si´ grupkami

omawiali coÊ g∏oÊno i ha∏aÊliwie, nowo przybywajàcy natychmiast brali udzia∏ w tych naradach.

Po chwili z t∏umu oddzieli∏o si´ oko∏o pi´çdziesi´ciu ludzi obu p∏ci, udajàc si´ ku Êcie˝ce, prowadzà-

cej w g´stwin´ leÊnà. Uzbroili si´ oni w ostre maczugi i wzi´li ze sobà pochodni´ z grubych, smolnych

ga∏´zi, które zapalili, pocierajàc jeden kawa∏ek drzewa o dugi.

Szli tak d∏ugo i wreszcie znaleêli si´ na obszernej polanie, otoczonej z jednej strony lasem, a z dru-

giej grzebienistymi ska∏ami, poprzecinanymi mnóstwem rozpadlin.

PoÊrodku tej doliny, na niewielkim wzgórku, sta∏ ogromny szczeÊcienny kamieƒ; na nim zaÊ wznosi∏

si´ drugi, w kszta∏cie sto˝ka, który przypomina∏ ma∏y obelisk. Ten czarny bazaltowy sto˝ek by∏ szlifowa-

ny i b∏yszcza∏ z daleka, a woko∏o niego zgromadzone by∏y zio∏a i ˝ywiczne ga∏´zie.

Ca∏a dolina zape∏niona ju˝ by∏a ludêmi. M´˝czyêni i kobiety zwartym t∏umem cisn´li si´ u podnó˝a

pagórka, a czerwone, mgliste Êwiat∏o pochodni szkar∏atnym blaskiem rozjaÊnia∏o to dziwne zgromadze-

nie.

Nagle t∏um si´ zako∏ysa∏, zaczà∏ si´ cisnàç, rozstàpi∏ si´, utworzy∏ przejÊcie i w tej chwili rozleg∏ si´

szept:

– Cz∏owiek jaskiniowy!… Cz∏owiek jaskiniowy!…

Utworzonym w t∏umie przejÊciem, szed∏ powoli cz∏owiek o doÊç dziwnym wyglàdzie. By∏ on olbrzy-

miego wzrostu i chudy jak szkielet. Jego pod∏u˝na, koÊcista twarz z grubymi wargami, p∏askim nosem

i niskim czo∏em, by∏a blada i z sinym odcieniem, jakby pod skórà u niego p∏yn´∏a krew nie czerwona,

a niebieska. Oczy mia∏ osadzone g∏´boko i dziwnie szeroko otwarte; lecz co najwi´cej uderza∏o w ca∏ej

tej postaci, to posiadanie trzeciego oka, które mieÊci∏o si´ w tyle g∏owy, prawie zupe∏nie nieow∏osionej.

Ubrany by∏ w krótkà tunik´, uszytà ze skóry zwierz´cej, a zaÊ niezwyk∏ej wielkoÊci r´ce i nogi mia∏

zupe∏nie go∏e.

Na jego widok zebrany t∏um upad∏ na kolana i uderzy∏ czo∏em o ziemi´.

Odpowiadajàc na powitanie lekkim skinieniem g∏owy przybysz ów skierowa∏ si´ w stron´ pagórka

i wszed∏ na jego szczyt; nast´pnie okrà˝y∏ stojàcy tam kamieƒ siedem razy, tyle˝ razy pok∏oni∏ si´ przed

nim g∏´boko, po czym upad∏ na twarz i równoczeÊnie gard∏owym g∏osem zaczà∏ wymawiaç swego ro-

dzaju zakl´cia.

Po chwili wsta∏ i le˝àcà obok wiàzk´ zió∏ obla∏ g´stym jak dziegieç p∏ynem; wyjà∏ z wiszàcego u pa-

sa woreczka dwa niewielkie kamienie i zaczà∏ trzeç jeden o drugi, dopóki nie posypa∏y si´ iskry, które

zapali∏y smolne ga∏´zie, u∏o˝one wokó∏ sto˝kowatego kamienia.

Rozleg∏ si´ trzask, a nast´pnie buchnà∏ g´sty dym. Wówczas trójoki olbrzym zaczà∏ po prostu ry-

czeç i biegaç woko∏o kamienia z niezwyk∏à szybkoÊcià, a t∏um go naÊladowa∏. M´˝czyêni i kobiety,

wziàwszy si´ za r´ce, utworzyli olbrzymi ∏aƒcuch i kr´cili si´ woko∏o owego pomnika w zapami´ta∏ym

taƒcu, któremu towarzyszy∏y krzyki i dzikie wycia, co prawdopodobnie mia∏o oznaczaç Êpiew, gdy˝ g∏osy

chwilami cich∏y, to znów si´ podnosi∏y, lecz nie by∏o w tym ˝adnego rytmu, lub jakiejkolwiek okreÊlonej

melodii.

Dym g´stymi k∏´bami wznosi∏ si´ w gór´ i rozpoÊciera∏ niby kaptur olbrzymi, nie màcony najmniej-

szym wietrzykiem.

Nagle poÊród ciemnych ob∏oków dymu zab∏ysnà∏ p∏omieƒ, który ognistym s∏upem wystrzeli∏ w gór´,

a nast´pnie zajaÊnia∏ wszystkimi barwami t´czy, przyjmujàc kszta∏t olbrzymiego sfinksa.

G∏owa jego posiada∏a twarz ludzkà, by∏a pi´kna i innego zupe∏nie typu, ni˝ u zebranych tam ludzi;

cia∏o byka z silnymi pazurami lwa, gin´∏o w k∏´bach dymu; olbrzymie skrzyd∏a dumnie podnosi∏y si´ ku

niebu, a nad czo∏em Êwieci∏a oÊlepiajàco jasnym Êwiat∏em gwiazda, wydzielajàc ró˝nobarwne promie-

nie.

Jaskiniowy cz∏owiek wraz z ca∏ym t∏umem zatrzymali si´ prawie jednoczeÊnie i jakby zastygli na

miejscu, a po chwili upadli wszyscy na kolana i ze czcià wpatrywali si´ w zjawisko. Nagle ta zagadkowa

istota przemówi∏a. DonoÊny g∏os jak gdyby z oddali dochodzàcy, dociera∏ a˝ do ostatnich szeregów

i dêwi´cza∏, niby pot´˝ny g∏oÊnik.

– Pos∏uchajcie, mieszkaƒcy dolin, gór i lasów: oto nadszed∏ czas, w którym zejdà mi´dzy was bogo-

wie i mrok si´ rozproszy, albowiem zmieszajà si´ oni z ludêmi, ods∏onià nieznane tajemnice, uka˝à wam

skarby we wn´trzu ziemi i otworzà wasze oczy na pi´kno Nieba. I przemienià was oni, a w pokoleniach

waszych przechowa si´ wiecznie podanie o tym, ˝e dane wam by∏o szcz´Êcie oglàdania b∏ogos∏awio-

nych, którzy zeszli z Nieba i zamieszkali mi´dzy ludêmi. Bogowie zbli˝ajà si´! Przygotujcie si´ ludzie

równin, gór i lasów do wielkiego zdarzenia: przez dwa dni nic nie jedzcie i nie pijcie, a trzeciego dnia

zbierzcie si´ w dolinach i u podnó˝y gór, aby zobaczyç, jak opuszczà si´ z nieba wasi monarchowie

i nauczyciele. Czas nadszed∏!

G∏os umilk∏, zjawisko poblad∏o i po chwili rozp∏yn´∏o si´ w powietrzu.

Jeszcze przez kilka chwil t∏um sta∏ bez ruchu, jakby pora˝ony tym, co zobaczy∏ i us∏ysza∏. Nast´pnie

zako∏ysa∏ si´ i zaszumia∏ jak wzburzone morze, a ludzie otoczywszy jaskiniowego cz∏owieka, zasypywa-

li go pytaniami.

ObjaÊnia∏ on im tedy, ˝e widziana przez nich istota by∏a przys∏ana przez Bogów, zwiastujàcych w ten

sposób swoje przybycie. Pouczy∏ ich tak˝e, jak majà poÊciç i oczyszczaç si´ przez obmywanie w rze-

kach, a w koƒcu poleci∏ im ubraç si´ w czystà i nowà odzie˝. Koƒczàc swoje pouczenia, wskaza∏ im

jeszcze miejsca, w których majà si´ zebraç, ˝eby mogli lepiej widzieç nies∏ychane i niewidziane dotàd

widowisko: zejÊcie Bogów z nieba – tajemniczych istot, które schodzà na ziemi´, aby przemieniç Êwiat.

T∏um rozchodzi∏ si´ w poÊpiechu, ˝eby si´ podzieliç przedziwnà wieÊcià z tymi, którzy jej nie s∏ysze-

li.

Nast´pne dwa dni po owej pami´tnej nocy up∏yn´∏y w goràczkowym podnieceniu.

W t´pym Êwiatopoglàdzie dzikusów coÊ si´ rozÊwietli∏o; przebudza∏a si´ ciekawoÊç, choç mo˝e

jeszcze zwierz´ca, lecz wstrzàsn´∏a ju˝ ona ich ci´˝kim rozumowaniem wciskajàc im nowe myÊli, które

powinny by∏y rozbudziç umys∏ do nowego ˝ycia. Jakby instynktownie uczuwali ju˝ oni, ˝e na ziemi´

schodzi jakieÊ nowe Êwiat∏o w osobie tych nowych istot.

W oznaczonym dniu, nad wieczorem, ca∏a ludnoÊç by∏a na nogach; podniecenie ros∏o z godziny na

godzin´ i nie tylko ludzie, lecz i ca∏a przyroda znajdowa∏a si´ w stanie oczekiwania czegoÊ niezwyk∏ego.

Powietrze dêwi´cza∏o jakoÊ dziwnie, po niebieskim sklepieniu przesuwa∏ si´ ró˝nobarwny blask,

a dr˝enie atmosfery by∏o na tyle silne, ˝e liÊcie na drzewach szeleÊci∏y i szumia∏y, i nawet samotne ska-

∏y jakby ko∏ysa∏y si´.

Zniecierpliwienie dzikiego t∏umu wzrasta∏o nieustannie a kilku m∏odych ludzi, bardziej odwa˝nych

iumys∏owo rozwini´tych, którzy ju˝ poprzednio oswoili i ujeêdzili wspomniane na wst´pie skrzydlate

zwierz´ta, wsiedli teraz na nie i wznieÊli si´ w powietrze, a˝eby wczeÊniej ujrzeç oczekiwanych bogów.

Wreszcie, po niebie rozla∏ si´ szeroko jasny, ró˝owy blask, przechodzàcy w z∏ocisto ˝ó∏ty, a na tym

promienistym tle ukaza∏a si´ tajemnicza flotylla, która szybko opuszcza∏a si´ z niebieskich wy˝yn.

Z ka˝dego statku wyp∏ywa∏y strumienie oÊlepiajàcego Êwiat∏a, które czyni∏o je podobnymi do s∏oƒc

i równoczeÊnie rozleg∏a si´ nies∏ychana dotychczas muzyka.

Delikatne, harmonijne, a zarazem niewypowiedzianie pot´˝ne dêwi´ki przenika∏y na wskroÊ nawet

tych dzikich pierwotnych ludzi, i targa∏y ka˝dym nerwem. Milczàcy, zmieszani i zdziwieni patrzyli na to

niezwyk∏e widowisko.

Poza tym muzyka sfer wywo∏a∏a jeszcze jedno zupe∏nie nieoczekiwane zjawisko: z g∏´bi rzek i trz´-

sawisk z rozpadlin ska∏ i z lasów powype∏za∏y ró˝ne stworzenia i ró˝nokszta∏tne dziwaczne potwory;

wielkie i ma∏e, budzàce strach w ludziach, którzy zwykle uciekali przed nimi w obawie. Lecz straszne te

bestie nie zamierza∏y widocznie szkodziç ludziom, poniewa˝ jak oczarowane s∏ucha∏y poskramiajàcych

je czarownych dêwi´ków, które jak gdyby przenika∏y ludzi i zwierz´ta.

Tymczasem, powietrzna flotylla opuszcza∏a si´ coraz ni˝ej ku ziemi. Bijàce od niej promienie przyj´-

∏y ró˝nobarwne odcienie, tak ˝e góry i doliny okrywa∏y si´ na przemian to szafirowo - b∏´kitnym, to szma-

ragdowo - zielonym, lub rubinowo - czerwonym Êwiat∏em, a powietrze przesyca∏y powiewy dziwnie pi´k-

nych aromatów.

Teraz ju˝ mo˝na by∏o wyraênie dostrzec, ˝e przy koƒcu ka˝dego statku znajdowa∏y si´ otwarte

drzwi i w nich, jakby na balkonie, stali ludzie wysocy, kszta∏tni, w bia∏ych szatach, lub owini´ci zas∏ona-

mi, przypominajàcymi srebrzystà krep´. Oblicza ich by∏y niezwyk∏ej pi´knoÊci i dla tych pierwotnych

i nieokrzesanych ludzi wydawali si´ istotnie bóstwami.

Powa˝nie i w zamyÊleniu spoglàdali adepci na t´ nowà ziemi´– teren ich przysz∏ej dzia∏alnoÊci – i na

ludzkà mas´, do przemienienia której powo∏ano ich tutaj, a˝eby dali jej duchowe Êwiat∏o, ciep∏o serca,

poj´cie o wielkoÊci Stwórcy i praw, które majà nauczyç ludzi porzàdku i skierowaç ich na drog´ dosko-

nalenia si´.

Jakby ko∏osyna na falach harmonii, cicho przep∏yn´∏a powietrzna flotylla nad równinà i lasami, po

czym, wzniós∏szy si´ wy˝ej, skry∏a si´ za wierzcho∏kami wysokich gór.

Prawie jednoczeÊnie skrzydlate smoki zrzuci∏y na ziemi´ swoich jeêdêców i z powrotem wzbi∏y si´

w powietrze, a pozostali wspó∏bracia ich z dolin, równie˝ poszli za ich przyk∏adem i ca∏e stado poszybo-

wa∏o ku górom – gdzie znikn´∏a niewiadoma flotylla.

Pó∏dziki t∏um pierwotnych ludzi by∏ jakby oszo∏omiony. Zrodzi∏o si´ w nim nowe uczucie – zachwyt

i uniesienie wobec doskona∏ej pi´knoÊci, a jednoczeÊnie i porównanie z ich w∏asnà brzydotà.

Jednak˝e, uczucie to by∏o zupe∏nie pozbawione zawiÊci, bowiem istoty te, obdarzone nieziemskà

pi´knoÊcià, by∏y wszak bogami.

W zachwycie, jakiego w ogóle dotychczas nie doznawa∏y, oczarowane dzikie t∏umy wpatrywa∏y si´

w ów górski ∏aƒcuch, za którym w tej chwili powinni byli znajdowaç si´ bogowie. Po chwili opanowa∏ ich

zabobonny l´k, gdy nagle nad wierzcho∏kami najwy˝szych gór ukaza∏y si´ ogniste trójkàty, a nast´pnie

pojawi∏ si´ olbrzymi obraz skrzydlatej istoty z ognistym mieczem.

Wszyscy zrozumieli, ˝e miejsca te sta∏y si´ dla nich zakazanymi i ˝e ˝aden z mieszkaƒców dolin, la-

sów i gór nie ma prawa zbli˝aç si´ do mieszkaƒ bogów.

Wkrótce potem pojawi∏y si´ z wy˝yn cztery skrzydlate bia∏e smoki,, a jeêdêcy ich byli istotami, jakich

dotàd jeszcze nigdy nie widziano. Byli to rycerze Graala w srebrnych zbrojach; na piersiach ich, na po-

dobieƒstwo s∏oƒc, jaÊnia∏y uwieƒczone krzy˝em kielichy, a w r´kach trzymali kopie z ognistymi ostrzami

Pok∏oniwszy si´ na wszystkie cztery strony Êwiata i wymówiwszy donoÊnym g∏osem magiczne za-

kl´cia, jeêdêcy znikli w ró˝nych kierunkach, aby zwiastowaç m∏odzieƒczym narodom przybycie boskiej

rasy – ich królów i prawodawców.

A kiedy powrócili, szczyty gór pokry∏y si´ g´stymi ob∏okami, poprzez które niejasno migota∏ olbrzymi

trójkàt; nast´pnie muzyka ucich∏a, ró˝nobarwne Êwiat∏a pogas∏y i wraz z g´stym mrokiem nasta∏a cisza

nocna; jedynie tam, gdzie schowali si´ bogowie, widaç by∏o jeszcze delikatnà, z∏ocistà zorz´.

W jednej z gór, otaczajàcych p∏aszczyzn´, na której wylàdowa∏a flotylla adeptów, znajdowa∏a si´ ob-

szerna grota, stworzona po cz´Êci przez samà natur´, a po cz´Êci ludzkimi r´kami – i w niej zebra∏o si´

oko∏o dwudziestu ludzi. Âciany tej podziemnej sali by∏y w wielu miejscach zdobione rzeêbà, jaÊniejàca

kula, przymocowana do jednej ze Êcian, rozjaÊnia∏a jà delikatnym b∏´kitnym Êwiat∏em.

W obszernym zag∏´bieniu, w rodzaju niszy, znajdowa∏ si´ wielki czerwony, wyciosany w kszta∏cie

trójkàta kamieƒ do którego prowadzi∏o kilka stopni, a zaÊ na wierzcho∏ku owego kamiennego trójkàta

wznosi∏ si´ du˝ych rozmiarów masywny krzy˝ z czystego z∏ota, otoczony fosforycznym blaskiem. Ze

sklepienia zwisa∏o nad krzy˝em siedem z∏otych Êwieczników przedziwnej roboty, a w ka˝dym z nich p∏o-

nà∏ osobliwy ogieƒ, odpowiadajàcy kolorem t´czy.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: