Carlos Ruiz Zafon - Cień wiatru.pdf - EBOOK - Insomnia_ac

CARLOS RUIZ ZAFÓN

CIEŃ WIATRU

przełożyli

Beata Fabjańska - Potapczuk

Carlos Marrodn Casas

Tytuł oryginału: La Sombra del Viento

Projekt okładki: Maryna Wiśniewska

Redakcja: Marta Szafrańska-Brandt

Redakcja techniczna: Zbigniew Katafiasz

Korekta: Elżbieta Jaroszuk

Zdjęcie wykorzystane na okładce

Photographs © Francesc Catalŕ-Roca

and Carlos Marrodn Casas

ISBN 978-83-7495-370-2 (oprawa twarda)

ISBN 978-83-7495-361-0 (oprawa broszurowa)

Warszawskie Wydawnictwo Literackie

MUZA SA

WARSZAWA 2007

Joanowi Ramonowi Planas,

choć zasłużył chyba na coś lepszego

Cmentarz Zapomnianych Książek

Wciąż pamiętam w świt, gdy ojciec po raz pierwszy wziął mnie ze sobą w miejsce

zwane Cmentarzem Zapomnianych Książek. Szliśmy ulicami Barcelony. Były pierwsze dni

lata 1945 roku. Miasto codziennie dusiło się pod naporem szarego jak popił nieba i

słonecznego żaru, zalewającego Ramblę Santa Mnica strumieniem płynnej miedzi.

- Danielu, to, co dzisiaj zobaczysz, masz zachować wyłącznie dla siebie - ostrzegł

mnie ojciec. - Nikomu ani słowa. Nikomu. Nawet twojemu przyjacielowi Tomasowi.

- Nawet mamie? - spytałem cichutko.

Ojciec westchnął, ukryty za tym swoim smutnym uśmiechem, ktry jak cień

towarzyszył mu nieodłącznie przez całe życie.

- Nie, oczywiście, że nie - odparł, spuszczając głowę. - Przed nią nie mamy tajemnic.

Mamie możesz mwić wszystko.

Szalejąca tuż po wojnie domowej epidemia cholery zabrała mi mamę. Pochowaliśmy

ją na cmentarzu Montjuc w dniu moich czwartych urodzin. Pamiętam tylko, że padało przez

cały dzień i całą noc, a kiedy zapytałem tatę, czy niebo też płacze, nie był w stanie słowa z

siebie wykrztusić. Mimo upływu sześciu lat nieobecność mamy była dla mnie wciąż jakimś

omamem, krzykiem ciszy, ktrej nie potrafiłem jeszcze zagłuszyć słowami. Mieszkaliśmy z

ojcem na ulicy Santa Ana, tuż przy placu kościelnym. Nasze małe mieszkanie mieściło się

bezpośrednio nad antykwariatem specjalizującym się w sprzedaży zarwno rzadkich

egzemplarzy dla bibliofilw, jak i książek używanych. Ten magiczny bazar odziedziczony po

dziadku miałem z kolei ja przejąć po ojcu, ktry nie miał co do tego najmniejszych

wątpliwości. Wyrastałem pośrd książek, zaprzyjaźniając się z niewidzialnymi postaciami

żyjącymi na rozsypujących się w proch stronach, ktrych kolor mam do tej pory na palcach.

Jeszcze jako mały dzieciak nauczyłem się zasypiać, opowiadając mamie w płmroku pokoju,

co takiego zdarzyło się w ciągu dnia, co spotkało mnie w szkole, czego nowego się

nauczyłem. Nie mogłem usłyszeć jej głosu ani poczuć jej dotyku, ale jej aura i ciepło obecne

były w każdym zakątku mieszkania, a ja, podzielając wiarę tych, ktrzy mogą jeszcze zliczyć

swj wiek na palcach obu rąk, wiedziałem, że wystarczy zamknąć oczy i zacząć mwić do

mamy, a ona, gdziekolwiek by się znajdowała, na pewno mnie usłyszy. Tata siedząc w pokoju

jadalnym, słyszał mnie czasami i płakał skrycie.

Pamiętam, że tego czerwcowego dnia obudził mnie mj własny krzyk. Serce łomotało

mi tak, jakby dusza chciała wyrwać się z piersi i uciec schodami w dł. Tata przybiegł

natychmiast i wystraszony, przytulił mnie do siebie, usiłując uspokoić.

- Nie mogę przypomnieć sobie jej twarzy. Nie mogę przypomnieć sobie twarzy mamy

- wyszeptałem bez tchu.

Tata objął mnie jeszcze mocniej.

- Nie bj się, Danielu, spokojnie. Ja pamiętam za nas obu.

Spojrzeliśmy na siebie, szukając słw, ktre nie istniały. Po raz pierwszy zdałem sobie

sprawę, że mj ojciec starzeje się, a jego oczy, te zawsze przymglone i zagubione oczy,

nieustannie patrzą wstecz. Wstał, rozsunął zasłony, by wpuścić chłodne światło świtu.

- No, dość tego. Pospiesz się, Danielu, ubieraj się. Chcę ci coś pokazać - powiedział.

- Teraz? O piątej rano?

- Istnieją takie miejsca, ktre trzeba i można oglądać jedynie w ciemnościach. - Ojciec

nie ustępował, przesyłając mi zarazem tajemniczy uśmiech, zapożyczony

najprawdopodobniej z jednego z tomw Aleksandra Dumas.

Gdy wychodziliśmy z bramy, miasto było jeszcze opustoszałe, po okrytych mgłą

ulicach snuli się tylko gdzieniegdzie nocni strże. Latarnie na Ramblas oświetlały jedynie

opary w prowadzącej ku morzu alei, aczkolwiek ich rozrzedzone światła zaczynały już

migotać, zwiastując rychłe przebudzenie się Barcelony i zrzucenie przez miasto ulotnego

przebrania mglistej akwareli. Dotarłszy do ulicy Arco del Teatro, zapuściliśmy się w uliczki

dzielnicy Raval, przechodząc pod arkadą rysującą się niczym sklepienie wzniesione z

niebieskiej mgły. Szedłem za ojcem wąskim zaułkiem, wydeptaną ścieżką, bardziej niż ulicą,

czując, jak za naszymi plecami coraz szybciej zanika poświata Rambli. Z dachw i z

balkonw zaczął zsuwać się ukośnymi strugami poranny brzask, nie docierając w ogle na

ziemię. W końcu ojciec zatrzymał się przed drzwiami z litego, sczerniałego od starości i

wilgoci drewna. Przed nami wznosił się budynek przypominający wrak budowli, ktra kiedyś

była pałacem lub siedzibą muzeum gromadzącego wyłącznie mary, cienie i pogłosy.

- Danielu, pamiętaj, że o tym, co zaraz ujrzysz, nie będziesz mgł powiedzieć nikomu.

Pamiętaj: nikomu, nawet twojemu przyjacielowi Toma - sowi. Nikomu.

Człowieczek o rysach drapieżnego ptaka i posrebrzonych włosach otworzył nam

drzwi. Jego ostre, orle i nieprzeniknione oczy spoczęły na mnie nieruchomo.

- Witaj, Izaaku. Oto mj syn Daniel - obwieścił ojciec. - Niebawem skończy

jedenaście lat, a w przyszłości przejmie po mnie księgarnię. Już dorsł dostatecznie, by

poznać to miejsce.

Carlos Ruiz Zafon - Cień wiatru.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: