Frances Crowne - Dzieci doktora Wentwortha.pdf - ● Harlequin Medical Romance(1) - natalea1

FRANCES CROWNE

Dzieci doktora Wentwortha

( Dr Wentworth’s Babies)

ROZDZIAŁ PIERWSZY

W pogodny marcowy dzień pociąg ekspresowy z Londynu minął granicę Anglii i mknął

cicho wśród pagórków Szkocji. Laura Meadows patrzyła na przesuwający się za oknem

krajobraz. Zaintrygował ją widok chmur, gromadzących się wokół widocznych na horyzoncie

gór, zza których sporadycznie prześwitywało słońce. Byłaby zachwycona tym widokiem

jeszcze bardziej, gdyby w uszach nie brzmiał jej wciąż głos Keitha:

– Inverness? Dlaczego, do diabła, wyprowadzasz się na północ? I co będzie z nami? –

pytał ze złością, wpatrując się w nią zimnym wzrokiem.

Miała ogromną ochotę roześmiać się, uświadomiła sobie bowiem, że już wcześniej

przypominał jej czasami małego chłopca w sklepie ze słodyczami, który spodziewa się dostać

wszystko, czego zapragnie.

– Keith, powiedziałam ci już, że nie będę mieszkać w twoim mieszkaniu i wyczekiwać na

twoje wizyty między kolejnymi lotami. Nasz romans już się skończył. Na litość boską,

bądźmy realistami...

Spoglądała na majestatyczne szczyty strzegące małych, odludnych farm, płynące w dół

potoki, pieniące się wesoło na swej drodze do morza, rozległe sosnowe lasy, ciche, tajemnicze

i mroczne. Nie znała dotąd tej części kraju – teraz od razu skłonna była ją polubić.

Westchnęła z ulgą i zadowoleniem, odrzuciła do tyłu długie jasne włosy i wzięła do ręki

gazetę. Znowu poczuła się wolna. W końcu dlaczego nie miałaby w dwudziestym szóstym

roku życia cieszyć się wolnością?

Po jakimś czasie współpasażerowie ożywili się. Niektórzy ruszyli w kierunku bufetu,

skąd wracali z różnego rodzaju napojami. Laura miała już wstać, by zrobić to samo, gdy nagle

jakaś młoda kobieta – rzucona siłą odśrodkową na zakręcie – przechyliła się i z trzymanego w

ręce kubka omal nie trysnęła jej kawa.

– Bardzo przepraszam! – Skonsternowana, kobieta wyprostowała się i chwyciła za

oparcie fotela. – Czy zalałam panią? – spytała, wpatrując się w ciemnozielony kostium Laury.

– Nie, nic się nie stało. To chyba kara za lenistwo! Późno kupiłam bilet i były już tylko

miejsca przy przejściu – uspokoiła ją Laura z uśmiechem.

– Naprzeciwko mnie, przy oknie, jest wolne miejsce – powiedziała kobieta

konspiracyjnym szeptem. – Ta pani, która je zajmowała, już wysiadła. Gdyby chciała się pani

przesiąść...

– Chętnie, dziękuję.

– Pomogę pani przenieść torby.

Po umieszczeniu bagaży w nowym miejscu, młode kobiety usadowiły się wygodnie.

– Uff! Tak jest o wiele lepiej. – Laura uśmiechnęła się z wdzięcznością.

– Przy okazji, nazywam się Gemma Sinclair – przedstawiła się dziewczyna. Jej

roześmiane oczy lekko przesłaniała masa rozwichrzonych, kasztanowych włosów.

– Cześć. Jestem Laura. Laura Meadows. Naprawdę doceniam twoją pomoc.

– Cała przyjemność po mojej stronie. Prawie dostawałam już szału, nie mając do kogo

otworzyć ust. Moi trzej towarzysze podróży przez cały czas trzymali nos w książkach.

Jedziesz do Inverness?

– Tak.

– To świetnie, ja też. Jeszcze ze trzy godziny. Pójdę teraz kupić kanapkę. Nie pomyślałam

o tym, żonglując kawą. Kupić ci coś?

– A kawę byś mi przyniosła?

– Drobiazg, mam już wprawę!

Laura była zadowolona z towarzystwa. Po powrocie Gemmy znalazły tak wiele tematów

do rozmowy – stroje, fryzury, makijaż, podróże, sprawy sercowe – że prawie nie zauważyły

dziesięciominutowego postoju w Edynburgu.

Kiedy Gemma zaczęła opowiadać o nadopiekuńczości swoich rodziców, Laura

uśmiechnęła się melancholijnie, ze smutkiem jednak wróciła myślą do własnych. Od chwili

śmierci jej dwudziestoczteroletniego brata w wypadku matka i ojciec wciąż skakali sobie do

oczu, starając się znaleźć winnego, czyli tego, kto pozwolił mu jeździć na motocyklu. Dom

rodzinny zmienił się nie do poznania i między innymi dlatego chciała zmienić pracę i

wyprowadzić się z Londynu. Nagle dotarło do niej, że Gemma mówi już o czymś innym.

– Jesteśmy w Inverness – oznajmiła właśnie, kiedy pociąg zwalniał wjeżdżając na peron.

– O rany, ale się zagadałyśmy. To była wspaniała podróż, Gemmo.

– Zgadzam się. – Gemma zebrała swoje rzeczy. – Mam wrażenie, że mogłybyśmy

rozmawiać jeszcze dłużej.

Pociąg zatrzymał się. Stanęły w kolejce do wyjścia i po chwili znalazły się na peronie.

– Ktoś powinien na mnie czekać. Mam tu nową pracę. – Gemma rozglądała się wokół.

Laura rzuciła jej zaintrygowane spojrzenie.

– W Lodge? Nie jesteś przypadkiem pielęgniarką? Gemma postawiła walizki i uściskała

Laurę.

– Tak! Chwała Bogu, że znalazłam koleżankę.

– Powinnam się była domyślić – roześmiała się Laura. – Pielęgniarki są w jakimś sensie

do siebie podobne, prawda?

Niebawem dostrzegły młodego człowieka w tweedowym ubraniu, myśliwskim kapeluszu

i niedbale zawiązanym długim szaliku. Na jego twarzy malował się szeroki uśmiech, a w ręku

trzymał planszę z napisem „Szpital Lodge.”

– Dobry wieczór paniom. Czy pani...

– Laura Meadows.

– Gemma Sinclair.

– Jestem Dennis McKay. Mikrobus stoi przed dworcem. Wsiadajcie, proszę. Musimy

tylko jeszcze zaczekać na kogoś. – Zerknął na listę. – Na panią Joan Barnard.

Przeszły do samochodu i zajęły miejsca.

– Czuję się, jakbym miała skrzydła – oznajmiła nagle Gemma.

– Mnie aż tak dobrze nie jest. Może to miejsce przypomina więzienie? Przecież będziemy

na takim pustkowiu...

– A to może jest jedna ze strażniczek?

Z uwagą obserwowały Dennisa witającego niską, pulchną kobietę, której zasadnicza mina

nie wróżyła nic dobrego. Miała pociągłą twarz, okulary w cienkiej, złotej oprawce i krótkie,

proste, siwe włosy, które mimo silnego wiatru nie wyglądały na zwichrzone.

Po chwili Dennis otworzył drzwi samochodu i przedstawił kobietę.

– Pani Joan Barnard.

– Dobry wieczór – powiedziały chórem.

– Gemma Sinclair i Laura Meadows – dokończył Dennis z promiennym uśmiechem. –

Możemy ruszać.

Po wymianie zdawkowych uwag o pogodzie zapadła cisza, którą przerwała Joan Barnard,

oświadczając autorytatywnym głosem:

– Widzę, że będę najstarszą osobą wśród personelu, ale podczas wstępnej rozmowy

powiedziano mi, że im to nie przeszkadza.

– A dlaczego miałoby przeszkadzać? – Laura usiłowała zachować się przyjaźnie. –

Musisz mieć ogromne doświadczenie, Joan. W dzisiejszych czasach pielęgniarstwo stwarza

wiele możliwości. Na jakim stanowisku będziesz pracować?

Po bladej i zmęczonej twarzy Joan Barnard przemknął nikły uśmiech.

– Och, ja nie... Jestem chirurgiem – powiedziała szybko. – Wybaczcie mi małomówność,

ale jestem w podróży od wczoraj rano.

Gemma i Laura wymieniły znaczące spojrzenia. Nagle z fotela kierowcy odezwał się

Dennis:

– A ja jestem dyżurnym pielęgniarzem.

– To świetnie! – Gemma klepnęła go lekko po ramieniu. – Skoro wszyscy się już znamy,

możemy się zdrzemnąć.

– Nie radzę, jeszcze tylko parę kilometrów.

Jechali w ciemnościach bezksiężycowej nocy. Jedynymi oznakami życia były

sporadyczne światła na farmach i tylko raz zobaczyli reflektory samochodu jadącego z

naprzeciwka. W końcu mikrobus zwolnił, a przed ich oczami ukazał się ogromny budynek

szpitala. Zatrzymali się przed wspaniałymi, rzeźbionymi drzwiami dębowymi w

obmurowaniu z cegieł, do których prowadziło kilka stopni z białego kamienia. Prawie

natychmiast solidne drzwi otworzyły się i ukazała się w nich uśmiechnięta, młoda

dziewczyna. Po chwili dołączyła do niej kobieta w stroju przełożonej pielęgniarek.

Dennis w pogodny sposób przedstawił swoje pasażerki pielęgniarce, która nazywała się

Katherine Menzies.

– Witam. Miło mi was poznać. – Jasnobrązowe oczy patrzyły z niekłamaną życzliwością.

– Proszę wejść. Mary – zwróciła się do młodej dziewczyny, pomagającej Dennisowi przy

wnoszeniu bagażu – podaj nam teraz kawę, moja droga. Wypijemy ją w moim pokoju.

Siedząc przy płonącym kominku, z przyjemnością piły parującą kawę.

– Jest świetna – powiedziała ciepło Gemma. – Miałyśmy dość tej lury, jaką podają w

pociągu. Prawda, Lauro?

– Tak, ale ogólnie biorąc podróż minęła nam szybko. – Laura zauważyła, jak Joan

Barnard z trudem otwiera powieki. – Pani Barnard miała znacznie dłuższą podróż i chyba jest

wyczerpana.

Panna Menzies wstała.

– Też tak sądzę. Zaprowadzę panią, Joan, do pani mieszkania i pomogę się ulokować.

Siostry na pewno nam wybaczą, że je opuścimy. – Uśmiechnęła się do nich. – Niedługo

wrócę.

Dennis udzielił im odpowiedzi na pytanie, które miały wypisane na twarzach.

– Z panną Menzies świetnie się pracuje. Choć szpital działa dopiero od dwóch tygodni,

dokonała cudów.

– Czy są pacjenci?

– O tak, przyleciał już jeden samolot. Wzięliśmy osiem osób, a resztę przyjął szpital w

Invemess.

Catherine Menzies wróciła wyraźnie zatroskana.

– Doktor Barnard przyjechała prosto z Palestyny. Skierowano ją tu do pracy, żeby przez

jakiś czas odetchnęła od tych wszystkich niebezpieczeństw, które groziły jej przez całe dwa

lata. Z tego, co mi wiadomo, jest wspaniałym lekarzem. – Spojrzała z uśmiechem na swoje

nowe podopieczne, starające się robić jak najlepsze wrażenie. – Chodźcie ze mną na górę.

Każda będzie miała swój pokój w skrzydle przeznaczonym na kwatery dla personelu, a o

wszystkim poinformuję was rano.

Laura była zbyt zmęczona, by zachwycić się dużym i wygodnym pokojem, w którym

miała zamieszkać. Z ulgą zauważyła jednak, że miniaturowej łazienki nie będzie musiała z

nikim dzielić. A ostatnią jej świadomą myślą było to, że łóżko jest cudownie obszerne...

Następny dzień był pełen wrażeń już od rana. Nie miała wątpliwości, że rozciągający się

za każdym oknem widok jeziora Loch Brora nigdy jej się nie znudzi.

Jak wyjaśnił im Dennis, znajdowali się w jednym z pałacyków myśliwskich należących,

podobnie jak tysiące hektarów ziemi, do miejscowego księcia. Książę oraz jego żona, mili,

skromni ludzie, postanowili przeznaczyć ten pałacyk na szpital charytatywny.

Zbudowany w stylu elżbietańskim budynek, z cegły obramowanej szerokimi dębowymi

belkami i dachem o czterech szczytach, miał przestronne, wysokie pokoje z dekoracyjnymi

sufitami. Schody z ozdobnymi poręczami prowadziły na dwie wyższe kondygnacje, gdzie

pokoje pełne niegdyś przepychu zostały dostosowane do nowych funkcji budynku. Mimo to

we wnętrzu nadal panowała atmosfera świetności, którą ludzie dokonujący adaptacji

pomieszczeń na potrzeby szpitala zachowali świadomie.

Po lunchu kobiety spotkały się na oddziale przyjęć. W ogromnej sali, której ściany

pokryte były drewnianymi panelami, znajdowało się sześć wydzielonych boksów do badania

pacjentów.

– Mamy tu wyśmienite wyposażenie – poinformowała je Katherine Menzies i

oprowadziła po oddziale. – Na górze są trzy sale operacyjne, które obejrzycie później.

– Ile sal pracuje już normalnie? – spytała Joan Barnard.

– Sześć. Na każdej jest cztery do sześciu łóżek i odpowiednie wyposażenie. W razie

potrzeby możemy więc przyjąć od dwudziestu czterech do trzydziestu pacjentów... – W jej

kieszeni zadźwięczał brzęczyk. – Wzywają mnie do gabinetu, więc proponuję, żebyście

Frances Crowne - Dzieci doktora Wentwortha.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: