Osborne Maggie - Żony.pdf - Osborne Maggie - xxxmaadziaaxxx

Maggie Osborne

Żony

Guliwer County, Kansas, 1880

Szeryf Gaine rzucił okiem na szubienice i szybkim mchem ręki zsunął kapelusz na tył

głowy.

- To jest wasz szczęśliwy dzień, chłopcy.

Czterech mężczyzn stało pod szubienicami. Mieli ręce związane z tyłu i pętle zarzucone

na szyje. O tej wczesnej porze roku Main Street była zasypana śniegiem, ale słońce

grzało na tyle mocno, że twarze skazanych oraz obserwatorów egzekucji pokryte były

potem.

- W Gulliver County mamy ustawę, która mówi, że jeśli któraś z tych dam - szeryf

wykonał szeroki gest w stronę stojących za nim kobiet - zechce poślubić któregoś z was,

dranie, to zachowacie wasze bezwartościowe życie i wyrok nie zostanie wykonany.

Czterej skazani popatrzyli na stojące przed nimi kobiety, które obserwowały ich uważnie.

Twarz szeryfa Gaine'a wyrażała niekłamane obrzydzenie człowieka, który musi czasem

stosować się do nakazów sprzecznych z jego naturą.

- Jeśli jedna z naszych pięknych dam wybierze sobie któregoś z was na męża -

powiedział - zostanie on natychmiast zaprowadzony do urzędu, gdzie odbędzie się ślub.

Jeśli potem ucieknie i zerwie umowę, to złapiemy go i powiesimy. Kto nie zostanie

wybrany na męża. będzie powieszony zaraz.

Mieszkańcy Gulliver County znali to przemówienie na pamięć. Szeryf wygłosił je jednak

w całości, aby skazani mieli czas zastanowić się nad możliwością ułaskawienia, kiedy

tłumaczył, w jaki sposób powstała ta szczególna ustawa.

Najpierw część mężczyzn z Gulliver County poszła na wojnę, potem pojawili się

kawalerzyści, którzy zabrali prawie wszystkich do walki z Indianami. Na miejscu

pozostało bardzo niewielu. W Passion Crossing, największym mieście okręgu, był

otwarty tylko jeden bar i jeden dom publiczny z dwiema prostytutkami, które ledwie mogły

zarobić na życie i miały zamiar przenieść się gdzie indziej. Nie było tu wystarczającej

liczby mężczyzn, aby w sobotnią noc można było usłyszeć uliczną awanturę.

A co ważniejsze, nie było dość mężczyzn, aby obsiać pola i zebrać plony, postawić nową

stodołę czy też naprawić budynki gospodarcze. W Passion Crossing nie było męskiej siły

roboczej.

Szeryf Gaine zakończył swoją mowę, wypluł zwitek tytoniu do żucia i zwrócił się do

kobiet, które miały brać udział w wyborze.

- Kto wylosował pierwszy numer?

- Ja - powiedziała Rosie Mulvehey, występując do przodu. Ktoś zachichotał szyderczo,

ale Rosie nie zwróciła na to

uwagi. Niech się śmieją. Nikt w Passion Crossing nie mógł być bardziej zdziwiony

faktem, że Rosie Mulvehey bierze sobie męża, niż ona sama.

- Nie spiesz się, Rosie. Dobrze im się przyjrzyj. Możesz im zadać parę pytań, jeśli

chcesz.

Rosie przesunęła na tył głowy męski kapelusz i wytarła z czoła brudny ślad. Była trochę

podenerwowana, wyjęła więc z kieszeni cienkie cygaro, zapaliła je, wydychając z

przyjemnością smugę dymu. Bogobojne niewiasty patrzyły na nią ze zgrozą, ale Rosie

wytrzymała ich oburzone spojrzenia.

Niegdyś czułaby się dotknięta i zawstydzona, ale to było dawno temu, w czasach, kiedy

chciała być kobietą godną szacunku. Te wspomnienia były żenujące i wprawiały ją w

gniew. Nosiła wtedy spódnice i zgrabne buciczki zapinane z boku na guziki. Sprowadzała

nawet z Kansas City lub z Denver papiloty, aby zakręcać włosy. Wtedy jeszcze nie paliła i

nie znała smaku alkoholu.

To wszystko na niewiele się zdało. Nie zyskała aprobaty szacownych dam z Passion

Crossing, które traktowały ją wtedy równie pogardliwie jak teraz, kiedy stała się czarną

owcą tej bogobojnej społeczności. Chociaż wówczas Rosie nie piła, nie paliła, nie

wszczynała awantur i wszyscy doskonale wiedzieli, dlaczego chodziła poturbowana,

mieszkanki Passion Crossing odwracały z niesmakiem oczy. widząc jej obrażenia -

siniaki na twarzy i ciele, złamaną rękę czy też podbite oko. Chyba uważały, że ona sama

zadaje sobie ból tylko po to, aby swoim widokiem urażać ich wrażliwe serca.

Teraz miały prawo obrzucać ją lodowatymi spojrzeniami i robić pogardliwe miny na jej

widok. Czasami Rosie zjawiała się w mieście, upijała się i urządzała strzelaninę w barze

albo paliła cygaro i wydmuchiwała dym w kierunku tych bogobojnych dam. Do diabła z

nimi! Rosie Mulvehey już nigdy nie będzie kobietą godną szacunku, więc czemu nie

miałaby sobie pozwalać na wszystko.

- Rosie? Rozmyśliłaś się?

- Chciałam tylko zapalić - powiedziała.

Włożyła palec za pas z nabojami i przesunęła się bardziej do przodu, aby przyjrzeć się z

bliska kandydatom.

Nie było w czym wybierać. Żaden ze skazanych nie wyglądał na silnego mężczyznę. W

gruncie rzeczy wszyscy przedstawiali sobą żałosny obraz. Jeden był za stary, aby

podołać pracy, i Rosie natychmiast odrzuciła tę kandydaturę. Następny miał wielki, tłusty

brzuch. Trzeci mógłby być brany pod uwagę, ale był zaledwie dorastającym chłopcem.

Rosie przyjrzała się uważniej ostatniemu, czwartemu mężczyźnie. Był wystarczająco

wysoki, nie za stary i nie za młody. Nie był też gruby. Był wręcz chudy. Ubrany był w

szarą flanelową koszulę i luźne dżinsy. Miał ręce związane z tyłu, więc nie mogła

zobaczyć, czy jego dłonie świadczyły o tym. że miał już do czynienia z pracą fizyczną.

Widziała tylko jego białą skórę w wycięciu koszuli. Musiał długo nie oglądać słońca. Jego

skóra była skórą więźnia. I na pewno nie był przystojny.

Co prawda uroda nie miała żadnego znaczenia. Rosie też nie mogła się nią pochwalić.

Jednak poprzedniego wieczoru, kiedy postanowiła umieścić swoje nazwisko na liście do

losowania, była na tyle pijana, żeby mieć cichą nadzieję, iż jej nowy mąż będzie choć

trochę przystojny. Nie miała jednak zamiaru interesować się nim bliżej, żadne romanse

nie wchodziły w grę.

Ale wyczyny ubiegłego wieczoru dawały się jej teraz we znaki - nie była w stanie

właściwie ocenić kandydatów. Rosie przetarła oczy, raziło ją ostre zimowe słońce, a

chciała dokładniej przyjrzeć się temu mężczyźnie. Nie było to jednak proste. Połowę

twarzy zasłaniał mu ogromny siniak, ciemne włosy zwisały z czoła, a resztę przykrywały

wąsy i broda.

Rosie nigdy nie widziała jeża, ale wyobrażała sobie, że twarz tego mężczyzny

przypomina jego mordkę: wystający nos i ledwie widoczne oczka w gęstwinie włosów.

Dokładniejsza ocena jego wyglądu nie była właściwie możliwa.

Do tego wszystkiego cierpiała potwornie z powodu kaca, co nie pozwalało jej na niczym

się skoncentrować. Nawet gdyby nie przeszkadzało jej w tym słońce, nie mogłaby się

dokładnie przypatrzyć temu, podobnemu do jeża, mężczyźnie. Ile razy odchylała do tyłu

głowę, aby go lepiej obejrzeć, miała uczucie, jakby w jej mózg wbijał się nóż.

Rosie skrzywiła się z bólu, rzucając szybkie spojrzenie w kierunku baru. Oddałaby teraz

połowę swojego ziarna na zasiew, żeby móc wpaść do Harolda na szybkiego drinka.

- Rosie? - zadudnił nagle głos szeryfa w jej obolałej głowie. -Kiedy powiedziałem, żebyś

się nie spieszyła, nie miałem na myśli całego dnia.

- Zastanawiam się - mruknęła z niezadowoleniem. Tak poważna sprawa nie znosiła

pośpiechu.

Kiedy ponownie spojrzała na skazańców, zauważyła, że ten podobny do jeża również

uważnie się jej przygląda. Z powodu spuchniętej połowy twarzy patrzył na nią jednym

okiem.

- Czy znasz się na pracy na farmie? - spytała wreszcie.

Jej głos zabrzmiał ochryple po tak wielu wypitych szklankach whisky. Przez chwilę

poczuła się zażenowana, ale w końcu przez całe życie musiała się czegoś wstydzić.

- Nigdy nie pracowałem na farmie.

Mężczyzna podobny do jeża również miał ochrypły głos. Pewnie dostał silny cios w

gardło. Szeryf Gaine nie rozpieszczał skazanych.

Ta odpowiedź zdumiała ją. Rosie nigdy jeszcze nie słyszała, aby skazany odpowiedział

przecząco na tego typu pytanie. Jeśli to miało oznaczać wybór między życiem a

śmiercią, każdy z nich przysiągłby nawet, że posiada skrzydła i potrafi zrobić z nich

użytek, gdyby odniósł wrażenie, że rozmawiającej z nim kobiecie może na tym zależeć.

Popatrzyła na mężczyznę z zainteresowaniem.

- Jesteś skazany za zabójstwo. Czy zabiłeś tego człowieka?

- Tak.

Ta odpowiedź zaszokowała ją. Ledwie wierzyła własnym uszom. I nie tylko ona. W

zgromadzonym tłumie dał się słyszeć cichy pomruk.

- Czy strzelałeś mu w plecy?

Jedyne widoczne oko skazanego zwęziło się, poruszył szczęką, jakby oburzony tym

pytaniem.

- Był odwrócony przodem.

To było w porządku. Rosie nie przeszkadzało to, że jej ewentualny mąż zabił jakiegoś

mężczyznę; niektórych koniecznie trzeba było zabić. Sama najlepiej o tym wiedziała.

Rosie założyła obie dłonie za pas z nabojami, wyprostowała się, starając się

skoncentrować, ale przed oczami latały jej czarne płatki, a stojący pod szubienicą

mężczyzna miał zamazane kontury. Po raz tysięczny przysięgła sobie, że nie weźmie już

do ust whisky. Przynajmniej do najbliższego wieczoru.

- Czy chcesz się nauczyć pracy na roli?

Mężczyzna popatrzył na nią zdrowym okiem i nie odezwał się. Każdy na jego miejscu

przytaknąłby gorliwie. Mogłoby się wydawać, że zupełnie nie zależy mu na życiu. Nie

składał żadnych obietnic.

- Rosie? - szeryf zaczynał już tracić cierpliwość.

- Wezmę tego - postanowiła, wskazując na skazanego podobnego do jeża. Wydawał się

najlepszy z nich wszystkich, chociaż również niewiele wart.

Rosie wzruszyła ramiona i poszła w kierunku budynku sądowego, podczas gdy inne

kobiety dokonywały wyboru. Zapaliła kolejne cygaro, nie zważając na szacowne

niewiasty.

One jednak nie zwracały teraz uwagi na Rosie. Były rozczarowane, że w Passion

Crossing nie będą dzisiaj wieszać przestępców. Zbiorowy ślub nie interesował nikogo

poza jego uczestnikami.

Rosie patrzyła zmrużonymi oczami, jak zastępca szeryfa, Sands, zdejmuje pętle z szyj

skazanych i rozwiązuje im ręce. Wszyscy zostali wybrani, chociaż Rosie nie rozumiała,

jaki pożytek można było mieć ze starego mężczyzny czy też tego z wielkim brzuchem.

Wskazywało to tylko na desperację kobiet w Gulliver County. Każdy mężczyzna był

lepszy niż brak mężczyzny - tak się wszystkim wydawało. Kto mógłby temu zaprzeczyć?

Jak sama kobieta ma obsiać pole? Albo podołać żniwom? Jak może utrzymać w

porządku dom, budynki gospodarcze i ciągnące się na wiele kilometrów ogrodzenia?

Rosie potrząsnęła głową - i natychmiast pożałowała tego ruchu - zdusiła butem

niedopałek cygara i podeszła do swego wybranka, ponieważ szeryf wprowadzał już

skazanych i ich przyszłe żony do gmachu sądu.

W budynku było chłodniej niż na słońcu, ale przynajmniej nie było wiatru. Sala była

mroczna i niemiła, jak wszystkie sale sądowe.

Pastor Paulson już na nich czekał, stojąc obok ławki przeznaczonej dla sędziów. Spojrzał

na Rosie znad swoich okularów.

- Zdejmij kapelusz, Rosie.

Popatrzył z niechęcią na jej męską koszulę roboczą, pas z nabojami i brudne bryczesy

ze skóry jelenia, na jej pokryte kurzem włosy, które ukazały się spod kapelusza. Z

westchnieniem zabrał się do wykonywania swoich obowiązków.

- Moi drodzy, zebraliśmy się tutaj...

Rosie stała obok swego wybranka w środku grupy przyszłych nowożeńców, myśląc, że

powinna coś odczuwać. Nie był to jednak ślub, o jakim młoda panna mogłaby marzyć.

Dawno temu, kiedy Rosie miała jeszcze marzenia, zanim pojawił się On, wyobrażała

sobie dokładnie dzień swojego ślubu, wszystko, oprócz osoby pana młodego. On zawsze

jawił się jej jakby za mgłą, wiedziała jednak, że jej przyszły mąż będzie przystojny i

będzie mu bardzo na niej zależało. Takie miała głupie marzenia.

- Do diabła, okropnie śmierdzisz - powiedziała z obrzydzeniem, odsuwając się od niego.

Rosie bywała już w więzieniu, oskarżana o zakłócanie porządku po pijanemu i dobrze

znała ten szczególny zapach, ale teraz był on wyjątkowo silny.

- Bardzo mi przykro. Gdybym wiedział, że dzisiaj będę brał ślub, tobym pokropił się

whisky -powiedział, nie patrząc na nią.

Osborne Maggie - Żony.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: