038. Leslie Kelly - Wesele po wlosku.pdf - Harlequin Medical(6)(2) - lid7op.pl

KELLY LESLIE

Wesele po włosku

cykl: Trzy wesela

There Goes The Groom

That’s Amore!

Prolog

Ś luby powinny by ć prawnie zabronione. Tak pewnego poranka

zadecydowała Daisy O’Reilly. Pewnego koszmarnego poranka, cho ć było to na

wiosn ę i w dodatku w niedziel ę .

Zabroni ć wszystkiego, od białej, dro Ŝ szej od samochodu sukni

pocz ą wszy, a Ŝ po czarny smoking, w którym co drugi pan młody wygl ą da jak

kelner. Precz z całym tym upiornym rytuałem, który dr ę czy Bogu ducha

winnych ludzi i jest gorszy od inkwizycji. Koniec z tortur ą za ciasnych pantofli,

ckliw ą muzyk ą , sztucznymi u ś miechami i przysi ę gami, które tak łatwo jest

złama ć .

Cały ten ś lubny cyrk to tylko i wył ą cznie studnia bez dna, w której nie

do ść , Ŝ e topi si ę pieni ą dze, to jeszcze i marzenia.

Niestety, w tej wła ś nie studni Daisy w pewnym sensie tkwiła na stałe,

poniewa Ŝ razem z kuzynk ą prowadziła firm ę internetow ą , która dostarczała

artykuły ś lubno-weselne. Biznes si ę kr ę cił, pieni ą dze do studni wpływały

szerokim strumieniem. Daisy naprawd ę nie miała najmniejszego powodu, Ŝ eby

kl ąć na dojn ą krow ę , dzi ę ki której nie chodziła goła, miała co je ść i dach nad

głow ą .

Mo Ŝ e i nie powinna kl ąć . A wi ę c przestanie, na pewno, ale dopiero w

przyszłym miesi ą cu. Nie teraz, kiedy jest w dołku, bo wła ś nie porzucił j ą

kolejny facet.

– Jeszcze nie zadzwonił?

Poderwała głow ę . W drzwiach pokoju, zawalonego towarem

przeznaczonym do wysyłki, stała Trudy, kuzynka i współwła ś cicielka

znamienitej firmy domeafavor.com.

– Kto?

– Jak to kto? Nie udawaj, Daisy, doskonale wiesz, o kogo mi chodzi. O

Dana Kretynka. Ten głupek zmienił u ś miechni ę tego, szcz ęś liwego kwiatuszka,

jakim była ś adekwatnie do swego imienia* [*Daisy (ang.) – stokrotka. (Przyp. tłum.)] , w

melancholijn ą , nienawidz ą c ą romansów feministk ę o nazistowskich

inklinacjach.

Daisy w odpowiedzi chrz ą kn ę ła tylko i kontynuowała wkładanie do

kartonu hawajskich wie ń ców ś lubnych. Nie z kwiatów, lecz z cukierków.

Ciekawe, czy hawajskie panny młode nakładaj ą sobie co ś takiego na głow ę ,

rezygnuj ą c z welonów, a zamiast sukien przywdziewaj ą spódniczki hula z

trawy. Je ś li tak, to na pewno wychodzi im to taniej, o wygodzie nawet ju Ŝ nie

wspominaj ą c.

– Tak ci si ę tylko wydaje, Trudy.

Trudy wprawdzie nie podj ę ła dyskusji, za to postanowiła poda ć Daisy

pomocn ą dło ń . Rzuciła torebk ę na zawalone biurko i chwyciła ta ś m ę .

– Czyli nie zadzwonił? Nie szkodzi. Mała strata.

– Tak. Miałam szcz ęś cie – wymamrotała Daisy, wkładaj ą c do kartonu

faktur ę .

– O nie, kochana. Wcale nie miała ś i nie masz. A wiesz, dlaczego? Bo

wybierasz samych palantów, dlatego koniec zawsze jest Ŝ ałosny. Ciekawa

jestem, kiedy to w ko ń cu do ciebie dotrze.

– A... dzi ę kuj ę , Trudy. Rzeczywi ś cie umiesz pocieszy ć człowieka.

Zamkn ę ła karton i przytrzymała, kiedy Trudy oklejała go ta ś m ą ,

naturalnie nie przerywaj ą c wym ą drzania si ę :

– Nie obra ź si ę , Daisy, ale zupełnie nie rozumiem, dlaczego taka ładna i

inteligentna dziewczyna jak ty umawia si ę tylko z debilami albo ze zwykłymi

podrywaczami. Jakby ś sama si ę prosiła, Ŝ eby złama ć ci serce.

Daisy milczała, niemile zaskoczona, Ŝ e kuzynka zdecydowała si ę tak

gł ę boko zajrze ć jej do duszy. Stanowczo zbyt gł ę boko, czyli tam, gdzie

ukrywaj ą si ę te wszystkie najgorsze problemy, które przesłaniaj ą blask sło ń ca i

lazur nieba, w ogóle z Ŝ ycia czyni ą całkiem niemił ą imprez ę . Bo problem istniał,

oczywi ś cie. Trudno było temu zaprzeczy ć . Przecie Ŝ sama Daisy nie raz i nie

dwa, zwykle w ciemno ś ciach nocy sp ę dzanej solo, próbowała stworzy ć co ś w

rodzaju listy swoich niebywałych zalet, które teoretycznie powinny przyci ą gn ąć

do niej, nawet je ś li nie kogo ś całkiem super, to cho ć by normalnego faceta.

Niestety, ta lista była Ŝ enuj ą co krótka i w rezultacie Daisy zgadzała si ę na

randk ę z nast ę pnym Danem Kretynkiem czy Carlem Głupkiem, powtarzaj ą c

sobie w duchu, Ŝ e nie ma co si ę łudzi ć . ś aden facet na poziomie nie zainteresuje

si ę takim nieszcz ę snym kacz ą tkiem. Chyba Ŝ e ot tak, z nudów, na bardzo

krótko.

Jedna przesyłka gotowa, kolej na nast ę pn ą . Drugi karton pełen gad Ŝ etów

dla jakiej ś szcz ęś liwej pary, która gdzie ś tam w Ameryce szykowała si ę do

ś lubu. Ten niewielki karton zapełniły malutkie oczka z metalu, czyli amuleciki,

które miały chroni ć od uroku, a mówi ą c precyzyjniej, odwraca ć złe spojrzenia.

Dla Daisy ł ą czenie radosnego dnia ś lubu ze złymi spojrzeniami wydawało si ę

troch ę bez sensu. Chocia Ŝ mo Ŝ e nie do ko ń ca, bo czyje ś spojrzenie mogło by ć

nieprzychylne. Cho ć by przyszłej te ś ciowej...

Metalowe oczka były jednak niczym w porównaniu z zawarto ś ci ą

trzeciego pudła, któr ą stanowiły migdały. Po prostu migdały. A raczej nie po

prostu, bo były to migdały w lukrze, do tego twarde jak kamyki. Podczas próby

zgryzienia jednego z nich Daisy wypadła plomba.

Kiedy ko ń czyły okleja ć ta ś m ą trzecie pudło, Trudy ponownie zabrała

głos:

– Powiedz, czy istnieje szansa, Ŝ e w ko ń cu dasz si ę namówi ć na randk ę z

jakim ś facetem na poziomie?

Daisy si ę gn ę ła po stosik pocztowych nalepek, wyplutych przed chwil ą

przez drukark ę .

– Taka sama, jak na znalezienie takiego wła ś nie faceta. Czyli zerowa, bo

odnosz ę wra Ŝ enie, Ŝ e ten gatunek dawno ju Ŝ wymarł. Przetrwały same bubki,

tacy, co to nosz ą z sob ą lusterko, Ŝ eby sprawdzi ć , czy fryzurka w porz ą dku. I

ta ś m ę miernicz ą , Ŝ eby zmierzy ć swego...

– Hm!

Gło ś ne chrz ą kni ę cie zamkn ę ło Daisy usta i zmusiło do szybkiego

spojrzenia w tył, poniewa Ŝ d ź wi ę k ten na pewno nie wyszedł z gardła kuzynki.

Było to chrz ą kni ę cie zdecydowanie rodzaju m ę skiego.

Facet w drzwiach wygl ą dał super i był cały w br ą zach. Włosy – br ą z

jasny, oczy – br ą z błyszcz ą cy, uniform – br ą z bardzo dobrze znany, nosili go

bowiem pracownicy współpracuj ą cej z Daisy firmy kurierskiej.

Czyli nowy kurier, bo twarz nieznana. O matko! Ciekawe, czy słyszał jej

głupi ą uwag ę , a po drugie ciekawe, jaki kolor ma teraz jej twarz. Czerwona jak

czerwony cukierek czy jeszcze na etapie ró Ŝ owo ś ci waty cukrowej?

– A wi ę c... Dzie ń dobry!

– Dzie ń dobry! – przywitał j ą grzecznie, ale oczy mu si ę ś miały. Czyli

słyszał, niestety, czego niezbitym dowodem był dalszy ci ą g jego wypowiedzi: –

A tak na marginesie, to nigdy nie nosz ę z sob ą lusterka. Ta ś m ę miernicz ą

owszem, słu Ŝ y mi do mierzenia przesyłek.

Trudy parskn ę ła, ś miechem oczywi ś cie, ale na krótko, bo ju Ŝ stała w

progu, ju Ŝ startowała do biegu.

– Przepraszam, ale mam co ś pilnego do zrobienia. – Gdyby obłuda

fruwała, Trudy byłaby jaskółk ą .

Daisy odprowadziła j ą ponurym wzrokiem. Co ś pilnego do zrobienia...

Si ą dzie sobie w biurze i b ę dzie chichota ć , Ŝ e jej ukochana kuzynka i

wspólniczka zrobiła z siebie idiotk ę przed takim ś wietnym facetem.

Ś wietny facet si ę przedstawił.

– Jestem Neil.

Neil... Hm... A dalej jak? Neil Neandertalczyk? Jak si ę ma pecha, to si ę

go po prostu ma. Neandertalczycy, kretynki, głupki – tylko tacy faceci

zagadywali do Daisy O’Reilly. Ci normalni nie.

Ej, Wyluzuj, dziewczyno! Po co z góry uprzedza ć si ę do faceta, który

zjawił si ę tu zaledwie przed sekund ą ? Mo Ŝ e wcale nie jest taki zły? O wła ś nie.

ś aden Neandertalczyk, tylko Neil Wcale Nie Taki Zły.

Nie. Głupota z tym wyluzowaniem. Lepiej spławi ć faceta od razu. Serce

złamane raz na miesi ą c to wystarczaj ą ca norma.

– Mo Ŝ esz wierzy ć albo nie, ale od czasu do czasu nazywaj ą mnie równym

go ś ciem – powiedział Neil. – Podobno jestem nawet sympatyczny. Ci ęŜ ko

pracuj ę i jestem... wolny!

Tu nast ą pił u ś miech. O matko! Ale Ŝ on ma dołeczki! Autentyczne

dołeczki w obu policzkach, dołeczki, w których po prostu mo Ŝ na si ę zatraci ć .

Poza tym... Poza tym on powiedział to takim tonem! Wr ę cz...

zach ę caj ą co.

– A wi ę c jak? – spytał – Chcesz dalej trwa ć w prze ś wiadczeniu, Ŝ e

normalnych facetów nie ma? Tak samo jak na przykład elfów? A mo Ŝ e

pogadamy sobie chwil ę ? Powiesz mi, jak si ę nazywasz?

– Niestety, jestem bardzo zaj ę ta – powiedziała, staraj ą c si ę usilnie, by

zabrzmiało to jak najbardziej oschle i urz ę dowo. Spojrzenie, naturalnie,

skierowane w bok, bo gdyby jeszcze raz spojrzała w jego stron ę ,

prawdopodobnie zacz ę łaby si ę gapi ć jak sroka w gnat, czyli w br ą zowe

k ę dziorki wij ą ce si ę słodziutko za uszami. W drobniusie ń kie zmarszczki koło

oczu, kiedy si ę u ś miechał. O wspaniałych, m ę skich po ś ladkach w głupich

br ą zowych szortach nawet ju Ŝ nie wspominaj ą c.

– W porz ą dku. – W jego głosie słycha ć było rozczarowanie, ale urazy

chyba nie. – Wi ę c co masz dla mnie?

– Ja... Aha... Trzy przesyłki.

– Mo Ŝ na zabra ć ?

Skin ę ła głow ą i natychmiast u ś wiadomiła sobie, Ŝ e nie. Wcale nie,

przecie Ŝ nalepki trzymała w r ę ku. Przykucn ę ła i szybko je ponaklejała.

– Gotowe – powiedziała. – Mo Ŝ na zabiera ć . Neil O Twarzy Prawie

Idealnej, nie przestaj ą c si ę u ś miecha ć , wykr ę cił swoim małym wózkiem i

ustawił na nim pudła.

– Mo Ŝ e nast ę pnym razem, kiedy tu b ę d ę , przełamiesz si ę – rzucił przez

rami ę , ruszaj ą c do drzwi. – Powiesz mi, jak masz na imi ę . Bardzo chciałbym to

usłysze ć .

Wyszedł, zostawiaj ą c j ą sam ą . Nie, nie sam ą , bo z lekkim zawrotem

głowy.

– Daisy – szepn ę ła, zdaj ą c sobie doskonale spraw ę , Ŝ e Neil ju Ŝ jej nie

słyszy. – Nazywam si ę Daisy.

Powiedział, Ŝ e chciałby to usłysze ć . Jakie to romantyczne... ś aden głupi

podryw. Prosił o danie mu szansy udowodnienia, Ŝ e normalni, sympatyczni

faceci istniej ą , a tak si ę składa, Ŝ e on jest jednym z nich.

Niestety ona, speszona faktem, Ŝ e przypadkiem usłyszał, jej zło ś liwy

komentarz, chciała pozby ć si ę go jak najpr ę dzej. Mówi ą c precyzyjniej, kogo

chciała si ę pozby ć jak najpr ę dzej? Ano faceta, który najzwyczajniej w ś wiecie

był dla niej miły.

Tak. Neil Miły. A ona – Daisy Głupia Rozkojarzona Idiotka. Nabzdyczyła

si ę , a teraz wiele by dała, Ŝ eby Neil Od Dawna Wyczekiwany po prostu jeszcze

tu był.

Po ś pieszyła si ę . Po prostu – nie pomy ś lała.

038. Leslie Kelly - Wesele po wlosku.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: