Navin Jacqueline - Żona dla sprawiedliwego ( antologia W wigilijną noc).pdf - Jacqueline Navin - mazizazi

Jacqueline Navin

ņ ona

dla sprawiedliwego

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Zamek Thalsbury

22 grudnia 1193 roku

Z lasu, na ł Ģ ki rozci Ģ gaj Ģ ce si ħ na południe od zamku, wyległ radosny tłum, na całe gardło

wy Ļ piewuj Ģ cy kol ħ dy. Ludzie szli, jechali na wozach załadowanych sosnowymi gał ħ ziami lub

p ħ dzili na koniach. Odk Ģ d pod pomy Ļ lnymi rz Ģ dami Williama, pana Thalsbury, zapanował w

okolicy spokój, pozbawione zaj ħ cia ogiery potrzebowały ruchu.

Lord William, przez okoliczn Ģ ludno Ļę zwany zdrobniale Willem, jechał na czele pochodu

i Ļ piewał najgło Ļ niej ze wszystkich, cho ę prawd ħ mówi Ģ c, niezbyt melodyjnie. Jasne, złociste

włosy rycerza l Ļ niły w sło ı cu, a w jego szarych oczach migotały wesołe iskierki. Cho ę był ju Ň

dojrzałym m ħŇ czyzn Ģ , to wci ĢŇ , jak okre Ļ liła to jedna z dam, przypominał niegrzecznego

chłopca. Bardzo poci Ģ gaj Ģ cego niegrzecznego chłopca, mo Ň na by doda ę . Rozsiewał bowiem

wokół siebie niepokoj Ģ cy erotyczny urok, a jego usta - jak szeptano - potrafiły z

powodzeniem sprosta ę obietnicom, składanym kobietom.

Will popl Ģ tał słowa kol ħ dy i urwał. Roze Ļ miał si ħ i wzruszywszy ramionami, podj Ģ ł pie Ļı

na nowo. Pozostali doł Ģ czyli do niego. Jad Ģ c powoli, z popuszczonymi cuglami, u Ļ miechał

si ħ z zadowoleniem. Uwielbiał Bo Ň e Narodzenie.

Zbieranie gał ħ zi sosnowych oznaczało pocz Ģ tek sezonu Ļ wi Ģ tecznego, który ko ı czył si ħ na

Trzech Króli.

Załadowane so Ļ nin Ģ wozy powoli zbli Ň ały si ħ do Thalsbury. Will z przyjemno Ļ ci Ģ

nadzorował Ļ cinanie pachn Ģ cych Ň ywic Ģ gał ħ zi. Zadbał równie Ň o to, by nie zabrakło jemioły.

Osobi Ļ cie wspi Ģ ł si ħ na najwy Ň szy konar starego, krzepkiego d ħ bu, by zerwa ę pi ħ kn Ģ

krzewink ħ o grubych, oliwkowo-zielonych listkach; triumfalnie uniósł j Ģ w gór ħ , wywołuj Ģ c

radosne okrzyki i gromkie wiwaty w Ļ ród obecnych.

- Hołdu! Hołdu ŇĢ dam, prostacy! - Głos Willa był ledwie słyszalny w panuj Ģ cym u stóp

drzewa zgiełku. - Mnie bowiem zawdzi ħ czacie to, Ň e przez najbli Ň sze dwa tygodnie b ħ dziecie

mogli si ħ całowa ę dla... mhmm, podniesienia ducha!

To był cudowny dzie ı , pomy Ļ lał, gdy zbli Ň ali si ħ do bram zamku, i wtedy wła Ļ nie ujrzał

czekaj Ģ cego na ı na zwodzonym mo Ļ cie je Ņ d Ņ ca. Agravar? U Ļ miech znikn Ģ ł z twarzy Willa,

jego wysmukłe ciało za Ļ ogarn ħ ło napi ħ cie, tym silniejsze, Ň e pilnie ukrywane, nie chciał

bowiem publicznie okazywa ę swych emocji, których doznawał na widok starego przyjaciela.

Tak, to musiał by ę on: wysoki m ħŇ czyzna z rozwianymi przez wiatr, płowymi włosami i

nordyckimi rysami, których szlachetna prostota budziła l ħ k i szacunek. W innych

okoliczno Ļ ciach Will rad byłby swemu go Ļ ciowi, ale wiedział, Ň e o tej porze roku Agravar

mógł przybywa ę do Thalsbury wył Ģ cznie w jednym celu. Na sam Ģ my Ļ l o misji, z jak Ģ

odwiedził go wiking, dobry nastrój Willa prysł jak ba ı ka mydlana.

Witaj! - W ge Ļ cie powitania Agravar uniósł pot ħŇ n Ģ prawic ħ .

- Agravar, ty diable, co ci ħ sprowadza do mych drzwi? - powitał go Ļ cia z wymuszonym

u Ļ miechem.

- To samo co przed rokiem i dwa lata temu. Lord Lucien pragnie, by Ļ przybył do niego

na Ļ wi ħ ta Bo Ň ego Narodzenia.

Obr ħ cz, która Ļ ciskała pier Ļ Willa, zacisn ħ ła si ħ mocniej, ale mimo to przywołał na twarz

u Ļ miech.

- To wielki zaszczyt, ale nie mog ħ do was przyby ę . Powiedz Lucienowi i mej pani, Ň e z

najgł ħ bszym Ň alem musz ħ prosi ę ich o wybaczenie. Moje miejsce jest w Thalsbury, przy

moich ludziach.

Agravar przyj Ģ ł słowa przyjaciela bez protestu, jakby cała rozmowa miała tylko czysto

formalny charakter. Niekiedy Will zastanawiał si ħ , czy wiking zna prawd ħ . Jako dowódca

stra Ň y przybocznej Luciena, Agravar pilnie strzegł swego pana i jego interesów, Alayna za Ļ

bez w Ģ tpienia od pocz Ģ tku budziła ogromne zainteresowanie Luciena. Jakim głupcem był

Will, wmawiaj Ģ c sobie, Ň e sprawy maj Ģ si ħ inaczej.

- Trudno - powiedział Agravar. - Lucien pragn Ģ ł tylko, by Ļ wiedział, Ň e zawsze jeste Ļ w

Gastonbury mile widzianym go Ļ ciem.

Will dobrze wiedział, Ň e jest mile widziany na zamku swego pana, cho ę czasem wolałby,

by było inaczej. Przyja Ņı Luciena sprawiała mu tym wi ħ cej bólu, Ň e nie mógł o niej my Ļ le ę ,

nie wspominaj Ģ c zdrady, jakiej si ħ wobec niego dopu Ļ cił.

Odepchn Ģ ł od siebie wyrzuty sumienia i smutek. Popatrzył na ludzi rozładowuj Ģ cych na

zamkowym dziedzi ı cu wozy pełne zielonych, pachn Ģ cych gał ħ zi.

- Mam nadziej ħ , Ň e pomo Ň esz mi kierowa ę pracami przy dekorowaniu wielkiej sali.

Wiesz, to takie m ħ cz Ģ ce zaj ħ cie, pi ę grzany miód z korzeniami i komenderowa ę słu Ň b Ģ .

Agravar wzruszył ramionami.

- Ch ħ tnie sp ħ dz ħ z tob Ģ dzie ı . Napijemy si ħ i powspominamy dni dawnej chwały.

- O jakiej chwale ty mówisz, na miło Ļę Boga? Przecie Ň cz ħĻ ciej musiałem ratowa ę

twoj Ģ skór ħ , ni Ň to zdołałem spami ħ ta ę .

Agravar roze Ļ miał si ħ z ich starego Ň artu.

- Will, ty pusta głowo, naprawd ħ si ħ ciesz ħ , Ň e ci ħ znowu widz ħ .

Zsiedli z koni, oddali cugle parobkom stajennym i udali si ħ razem do głównej sali zamku

Thalsbury. Wiking z przyjemno Ļ ci Ģ obserwował zmiany na lepsze, jakie nieustannie

dostrzegał w powierzonym opiece Willa zamku.

- Lord Lucien b ħ dzie zadowolony, kiedy mu opowiem, jak dbasz o jego dawn Ģ siedzib ħ .

Gdy jego senior w feudalnej hierarchii powierzył mu Thalsbury, Will nie miał pewno Ļ ci,

czy takie Ň ycie przypadnie mu do gustu.

Ku własnemu zaskoczeniu, okazał si ħ równie znakomitym zarz Ģ dc Ģ , jak wcze Ļ niej

Ň ołnierzem. Zbiory były obfite, skrzynie i spi Ň arnie pełne, ludzie zadowoleni i lojalni.

Jako pan Thalsbury, Will miał wszelkie powody do zadowolenia i cieszył si ħ z Ň ycia.

Tylko niekiedy - w taki dzie ı , jak ten - wspomnienie niegodziwo Ļ ci, jakiej si ħ dopu Ļ cił, psuło

mu humor.

Agravar rozejrzał si ħ po wielkiej sali i za Ļ miał si ħ pod nosem. Na belkach stropu zieleniały

ju Ň sosnowe gał ħ zie, ozdobione szkarłatnymi wst ĢŇ kami, a w oknach wisiały gał Ģ zki

ostrokrzewu.

- Twój lud jest zabawny z tym całym swoim Ļ wi ħ towaniem.

Zasiedli przy stole.

To Bo Ň e Narodzenie, Agravarze, najrado Ļ niejsza pora roku.

Kuropatw ħ , panie?

Słu ŇĢ ca nało Ň yła pieczonego ptaka na talerz go Ļ cia. Pogr ĢŇ ony w my Ļ lach Will

obserwował j Ģ mimochodem. Zale Ň ało mu na tym, by zachowa ę dobry nastrój, przynajmniej

do chwili, gdy wiking opu Ļ ci zamek.

- Panie? - spytała dziewczyna Willa.

Nie odpowiedział. Zamiast na zawarto Ļę unosz Ģ cej si ħ przed nim tacy, patrzył na jej

dłonie. Co Ļ tu było nie tak, chocia Ň nie umiałby powiedzie ę co. Wpatrywał si ħ w r ħ ce

dziewczyny, która nie słysz Ģ c odpowiedzi, nało Ň yła mu na talerz kuropatw ħ .

Will uniósł wzrok.

Odwróciła głow ħ . Nie widział jej twarzy. Włosy miała schowane pod wełnianym zawojem,

który opadał jej a Ň na plecy.

- Ej, sługo! - zawołał.

Dziewczyna znieruchomiała, jakby na chwil ħ skamieniała.

Tak, panie? - spytała, nie odwracaj Ģ c głowy.

Nie chc ħ tej kuropatwy. Zabierz j Ģ .

Dziewczyna podeszła z opuszczon Ģ głow Ģ i zabrała ptaka.

Will jeszcze raz uwa Ň nie przyjrzał si ħ jej dłoniom.

Dzi ħ kuj ħ - powiedział z u Ļ miechem.

Tak, panie - wymamrotała i po Ļ piesznie odeszła od stołu.

Napotkał zdziwione spojrzenie przyjaciela.

Mam Ļ wi Ģ teczn Ģ zagadk ħ do rozwikłania, Agravarze.

Nie rozumem.

Czy przyjrzałe Ļ si ħ jej dłoniom?

Wiking zmarszczył brwi i popatrzył w Ļ lad za odchodz Ģ c Ģ dziewczyn Ģ .

- Ona nie porusza si ħ jak dziewka słu Ň ebna, jest w niej co Ļ ...

Wi ħ c jak my Ļ lisz, kim ona jest? - przerwał wiking.

Tego wła Ļ nie, drogi przyjacielu - wycedził bez po Ļ piechu Will - zamierzam si ħ

dowiedzie ę .

O1ivia z Hycliffu walczyła z pragnieniem, by rzuci ę si ħ do ucieczki. Odmierzonym

krokiem zeszła do piwnic, w których mie Ļ ciła si ħ kuchnia, i odło Ň yła tac ħ na długi stół.

- Nasz pan chyba nie jest głodny - powiedziała do Betheldy.

Pulchna kucharka popatrzyła na ni Ģ zdumiona.

- Nasz pan nie chce je Ļę po całym dniu sp ħ dzonym w lesie? Co mu si ħ mogło sta ę ?

Zimowe powietrze tak dobrze robi na apetyt... - Kucharka urwała. - Czemu si ħ tak trz ħ siesz,

dziecko?

O1ivia schowała r ħ ce pod fartuch, by ukry ę ich dr Ň enie.

Tak okropnie si ħ przel ħ kła, kiedy lord William kazał jej, by zabrała kuropatw ħ z jego

talerza. Dlaczego tak si ħ jej przygl Ģ dał, jakby jakim Ļ cudem przenikn Ģ ł straszliwe sekrety,

które skrywała w sercu?

To obł ħ d, pomy Ļ lała. Pan pewnie po prostu nie lubi kuropatw. W ko ı cu nało Ň yła mu

pieczyste na talerz, nie czekaj Ģ c na zgod ħ .

Bethelda przyjrzała si ħ dziewczynie z uwag Ģ .

Jadła Ļ co Ļ ?

Tak, rano - skłamała O1ivia.

Akurat przechodził gruby kucharz, Fodor.

- Nic si ħ nie martw o t ħ mał Ģ , ju Ň ja ci mówi ħ , Ň e ona potrafi je Ļę . - Fodor z upodobaniem

popatrzył na dziewczyn ħ . - Wiem, Ň e lubi moje pasztety w cie Ļ cie.

Je Ļ li lubi, to powinna je Ļę ich wi ħ cej - sapn ħ ła Bethelda. - Popatrz tylko na siebie,

O1ivio, tak mało jesz, Ň e ledwo ci ħ wida ę .

- Jedz, jedz, dziewuszko - za Ļ miał si ħ dobrodusznie Fodor. - M ħŇ czy Ņ ni lubi Ģ , jak maj Ģ

za co złapa ę i po czym poklepa ę .

Fodor z rozmachem klepn Ģ ł Betheld ħ w pulchne po Ļ ladki, co kucharka skwitowała

piskliwym chichotem.

O1ivia wiedziała, Ň e jako słu ŇĢ ca powinna takie zachowanie traktowa ę jak rzecz

najzwyklejsz Ģ w Ļ wiecie, wi ħ c za Ļ miała si ħ z przymusem.

W drzwiach kuchni stan Ģ ł pi ħ tnastolatek imieniem Elbert, pa Ņ Willa.

- Tu jeste Ļ , O1ivio! Lord William chce z tob Ģ rozmawia ę . Powiedział, Ň e mam ci ħ

przyprowadzi ę do jego komnaty.

Co? Co takiego?

Chod Ņ , idziemy. Pan powiedział, Ň e mam ci ħ zaraz przyprowadzi ę .

Spojrzała przera Ň ona na Betheld ħ . Kucharka obj ħ ła j Ģ pulchnym ramieniem.

- Czemu tak si ħ martwisz? - zagadn ħ ła Olivi ħ . - Och, kochanie, nie my Ļ lisz chyba...

Lord Will nie jest taki. Mówi ħ ci, uspokój si ħ , dziewczyno. Id Ņ i zobacz, czego pan chce.

O1ivia zrozumiała, o co chodzi kucharce, ale w tej chwili obawa przed lubie Ň nymi

zachciankami pana Willa nie była jej najwi ħ kszym zmartwieniem.

Odetchn ħ ła gł ħ boko.

- Nigdy jeszcze nie byłam w pa ı skiej komnacie. Prowad Ņ , Elbercie, pójd ħ za tob Ģ .

Navin Jacqueline - Żona dla sprawiedliwego ( antologia W wigilijną noc).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: