BROWN  SANDRA

OBLĘŻENIE

Rozdział pierwszy

- Właśnie słuchałam wiadomości przez radio.

Tiel McCoy nie bawiła się w żadne niepotrzebne wstępy. Gdy tylko Gully powiedział "halo", od razu przeszła do rzeczy. Nie musiała niczego wyjaśniać. Zresztą pewnie się spodziewał, że Tiel zadzwoni, ale i tak udawał głupiego.

- To ty, Tiel? Dobrze się bawisz na wakacjach?

Jej urlop rozpoczął się oficjalnie tego ranka, gdy opuściła Dallas i autostradą międzystanową nr 20 skierowała się na zachód. Zatrzymała się w Abilene, by odwiedzić wuja, który od pięciu lat mieszkał tam w "Domu złotej jesieni". Pamiętała wujka Pete' a jako wysokiego, rześkiego mężczyznę o zadziornym poczuciu humoru, który potrafił zrobić na grillu fantastyczny cielęcy mostek i kopnąć piłkę przez całą szerokość parku.

Dzisiaj zjedli obiad składający się z wodnistych paluszków rybnych i zielonego groszku z puszki, a potem obejrzeli odcinek opery mydlanej. Spytała, czy mogłaby coś dla niego zrobić, na przykład napisać za niego list czy kupić mu jakieś czasopisma, ale tylko uśmiechnął się do niej smutno i podziękował za wizytę. A potem oddał się w ręce pielęgniarki, która otuliła go do drzemki jak dziecko.

Po wyjściu z budynku Tiel z wdzięcznością wciągnęła w płuca upalne powietrze zachodniego Teksasu w nadziei, że pozbędzie się w ten sposób zapachu starości i rezygnacji, przenikającego całe wnętrze domu opieki. Czuła ulgę, że spełniła już rodzinny obowiązek, lecz równocześnie gnębiło ją poczucie winy z powodu tej ulgi. Siłą woli otrząsnęła się z przygnębienia i powtórzyła sobie, że jest na urlopie.

Kalendarzowe lato jeszcze nie nadeszło, ale jak na maj było nadspodziewanie gorąco. Przed domem opieki nie było żadnego cienia, w którym mogłaby zaparkować, więc wnętrze samochodu nagrzało się tak bardzo,

że na desce rozdzielczej mogłaby piec ciasteczka. Włączyła klimatyzację na maksimum i poszukała stacji radiowej, która nadawałaby coś innego niż Gartha, George'a i Williego.

- Wspaniale spędzę czas. Dobrze mi zrobi, jak się na chwilę wyrwę z roboty. Poczuję się znacznie lepiej - powtarzała sobie w duchu jak litanię, starając się w to uwierzyć. Do wyjazdu na wakacje miała taki sam stosunek, jak do przyjmowania środka przeczyszczającego o paskudnym smaku.

Autostrada wydawała się drżeć w gorącym powietrzu i ten falujący ruch hipnotyzował Tiel. Prowadziła automatycznie, a jej myśli błądziły gdzieś bez celu. Radiowa gadanina stanowiła zaledwie tło dla jej myśli i nie całkiem docierała do jej świadomości.

A jednak wiadomości, które usłyszała, podziałały na nią elektryzująco. Nagle wszystko przyspieszyło - samochód, bicie serca Tiel, jej myśli. Natychmiast wygrzebała z torebki telefon komórkowy i zadzwoniła na bezpośredni numer Gully'ego.

- Powiedz, co się dzieje.

- A co mówią w radiu?

- Że uczeń szkoły średniej z Fort Worth porwał dziś córkę Russella Dendy'ego.

- Ogólnie się zgadza - potwierdził Gully.

- Ogólnie, ale mnie chodzi o szczegóły.

- Jesteś na urlopie, Tiel.

- Wracam. Zawrócę przy następnym zjeździe z autostrady. - Rzuciła okiem na zegar na desce rozdzielczej.

- Będę w pracy o ...

- Zaraz, zaraz. Gdzie ty właściwie jesteś?

- Jakieś osiemdziesiąt kilometrów na zachód od Abilene.

- Hmmm.

- O co chodzi, Gully? - Spociły jej się dłonie. Swędział ją dół brzucha, co zdarzało się jedynie wówczas, gdy czuła, że jest na tropie superreportażu. Nie sposób pomylić tego przypływu adrenaliny z niczym innym.

- Jedziesz do Angel Fire, tak?

- Tak.

- Północno-wschodnia część Nowego Meksyku ... O, mam. - Widocznie rozmawiał, patrząc na mapę. - Och, daj spokój. Po co ci to, Tiel. Musiałabyś nadłożyć dużo drogi.

Drażnił się z nią, a ona wiedziała, że się z nią drażni. Chciała zająć się tym tematem. Porwanie córki Russella Dendy'ego to wielka sensacja, a zanim sprawa się zakończy, będzie pewnie jeszcze większa. - Nie mam nic przeciwko nadłożeniu drogi. Powiedz mi, dokąd mam jechać.

- Nooo. - Wciąż się droczył. - Tylko jeśli jesteś pewna ...

- Jestem pewna.

- No dobra. Niedaleko przed tobą jest zjazd na autostradę stanową 208. Jedź nią na południe do San Angelo. Po południowej stronie San Angelo będziesz miała skrzyżowanie z ...

- Gully, ile mniej więcej będę musiała zboczyć z mojej trasy?

- Myślałem, że ci wszystko jedno.

- Jest mi wszystko jedno. Po prostu chcę wiedzieć. Mniej więcej.

- No to popatrzmy ... Tak mniej więcej ... niecałe pięćset kilometrów.

- Z Angel Fire? - spytała słabo.

- Nie, z miejsca, w którym jesteś. Nie liczę reszty drogi do Angel Fire.

- Pięćset kilometrów tam i z powrotem?

- Nie, w jedną stronę.

Westchnęła głęboko, ale ostrożnie, żeby nie usłyszał.

- Powiedziałeś: droga 208 na południe do San Angelo, a dalej jak?

Przytrzymywała kierownicę kolanem, w lewej ręce trzymała telefon, prawą notowała. Samochód jechał na automatycznym pilocie, ale jej mózg funkcjonował z zawrotną prędkością. Dziennikarska krew poruszała się w jej żyłach szybciej niż tłoki w silniku. Myśli o długich, miłych wieczorach spędzanych w bujanym fotelu na ganku ustąpiły wizjom nagrań i wywiadów. Zbyt się jednak zapędziła. Brakowało jej istotnych faktów. Gdy o nie spytała, Gully, niech go piekło pochłonie, zaparł się.

- Nie teraz, Tiel. Jestem zajęty jak diabli, a przed tobą wiele kilometrów. Jak dojedziesz na miejsce, będę miał znacznie więcej informacji.

Sfrustrowana i wściekła na niego, że nie chce jej nic więcej powiedzieć, spytała:

- To jak się nazywa to miasteczko?

- Hera.

Autostrada biegła prosto jak strzała, po obu stronach mając bezkresną prerię, na której tylko od czasu do czasu pojawiało się stado bydła na nawodnionym kawałku pastwiska. Na bezchmurnym horyzoncie rysowały się sylwetki wież wiertniczych. Przez drogę często toczyły się niesione wiatrem kłęby zarośli. Po minięciu San Angelo z rzadka tylko spotykała jakiś samochód.

Śmieszne, pomyślała, jak się sprawy potoczyły. Normalnie poleciałaby do Nowego Meksyku samolotem. Ale jakiś czas temu postanowiła pojechać do Angel Fire samochodem, nie tylko dlatego, żeby po drodze odwiedzić wujka Pete'a, ale i żeby mieć czas na przestawienie się w wakacyjny nastrój. Długa droga da jej czas na odprężenie, uspokojenie gonitwy myśli, rozpoczęcie okresu wypoczynku jeszcze przed dojechaniem do górskiego kurortu - dzięki temu w chwili przyjazdu będzie już w wakacyjnym stanie ducha.

W domu, w Dallas, poruszała się z prędkością światła, zawsze pędząc, zawsze pracując na styk z terminami. Tego ranka, gdy już minęła zachodnią granicę Fort Worth, zostawiając za sobą wielkie miasto, gdy wakacje stały się rzeczywistością, zaczęła się psychicznie przygotowywać do czekającej ją kilkudniowej idylli.

Marzyła o czystych, bulgoczących na kamieniach strumykach, o wyprawach po szlakach obrośniętych osikami, o chłodnym, rześkim powietrzu i leniwych porankach, spędzonych z filiżanką kawy i najnowszym bestsellerem. Nie będzie żadnego planu dnia, którego się trzeba trzymać, niczego oprócz długich godzin lenistwa, które samo w sobie było cnotą. Tiel McCoy już dawno powinna była pozwolić sobie na trochę nieskrępowanej nudy. Odkładała ten urlop trzy razy.

- Wykorzystaj urlop, bo go stracisz - powiedział Gully, gdy podsumował, ile jej się należy wolnych dni.

Wygłosił jej wykład na temat dobroczynnego wpływu wypoczynku na jej sprawność jako pracownika oraz na jej charakter. I to mówił człowiek, który od czterdziestu paru lat wziął zaledwie parę dni wolnych - w tym tydzień, gdy mu wycinano woreczek żółciowy.

Wytknęła mu to, ale tylko spojrzał na nią ponuro.

- No właśnie. Chcesz skończyć jako brzydka, pomarszczona, żałosna ruina człowieka, jak ja? - A w końcu trafił w dziesiątkę: - Urlop nie zmniejszy twoich szans. Ta robota wciąż jeszcze będzie do wzięcia, kiedy wrócisz.

Łatwo dośpiewała sobie wszystko, co się kryło za tą złośliwą uwagą. Urażona, że odgadł prawdziwy powód jej niechęci do opuszczenia pracy na najkrótszy nawet czas, niechętnie zgodziła się wyjechać na tydzień. Zrobiła rezerwacje, zaplanowała wyjazd. Ale we wszelkich planach można wprowadzać zmiany. A niewątpliwie zmiany były konieczne, skoro podobno porwano córkę Russella Dendy'ego.

Tiel trzymała lepką od brudu słuchawkę automatu telefonicznego kciukiem i palcem wskazującym, nie chcąc dotykać jej bardziej, niż to było konieczne.

- No dobra, Gully, jestem na miejscu. No, prawie. Tak naprawdę to się zgubiłam.

Parsknął śmiechem.

- Jesteś taka podniecona, że nie możesz się skupić na tym, gdzie jedziesz?

- To, co przegapiłam, to bynajmniej nie żadna wielka metropolia. Sam mówiłeś, że tej dziury nie ma na większości map.

Jej dobry humor skończył się mniej więcej wtedy, gdy straciła czucie w pośladkach. Już parę godzin temu tyłek jej zdrętwiał od siedzenia. Od pierwszej rozmowy z Gullym zatrzymała się tylko raz i tylko dlatego, że musiała. Była głodna, spragniona, zmęczona, zła, obolała i niezbyt świeża, przez większą część drogi bowiem jechała wprost w zachodzące słońce. Klimatyzacja w samochodzie zawilgła z przeciążenia. Tiel marzyła o prysznicu.

Gully nie poprawił jej nastroju, pytając:

- Jakim cudem udało ci się zgubić?

- Straciłam poczucie kierunku po zachodzie słońca. Tutaj wszystko dookoła wygląda tak samo. Szczególnie po ciemku. Dzwonię ze sklepu wielobranżowego w miasteczku liczącym osiemset dwudziestu trzech mieszkańców według tego, co napisali na tablicy przy wjeździe, a sądzę, że lokalna izba handlowa dodała sobie trochę. To jedyny oświetlony budynek na wiele kilometrów wokół. Miasteczko nazywa się Rojo coś tam.

- Flats. Rojo Flats.

Oczywiście Gully znał nazwę tej dziury zabitej deskami. Pewnie wiedział nawet, jak się nazywa burmistrz. Gully wiedział wszystko. Był chodzącą encyklopedią. Kolekcjonował informacje tak, jak uniwersyteccy donżuani kolekcjonowali telefony dziewczyn z pierwszego roku.

Stacja telewizyjna, w której pracowała Tiel, miała dyrektora działu wiadomości, ale człowiek noszący ten tytuł siedział sobie w wyłożonym dywanem biurze i zajmował się bardziej liczeniem pieniędzy i administracją niż rzeczywistą, bieżącą kontrolą. Człowiekiem w okopach, tym, który miał bezpośrednio do czynienia z reporterami, autorami tekstów, fotografami i redaktorami, tym, który koordynował zadania, wysłuchiwał łzawych historyjek i kopał w dupę, gdy było to konieczne, tym, który rzeczywiście prowadził dział wiadomości, był Gully.

Pracował już w stacji, gdy ta ruszyła na początku lat pięćdziesiątych, i twierdził, że będą go musieli z niej wynieść nogami do przodu. Raczej umrze, a nie da się wysłać na emeryturę. Pracował szesnaście godzin na dobę i żałował czasu, kiedy nie pracował. Miał barwne słownictwo i niewyczerpany zasób metafor, szeroki repertuar opowieści o dawnych czasach dziennikarstwa telewizyjnego i chyba żadnego życia poza newsroomem. Na imię miał Yarborough, ale zwierzył się z tego jedynie kilku żyjącym osobom. Wszyscy inni znali go jako Gully'ego.

- Dasz mi to tajemnicze zlecenie czy nie?

Nie pozwolił się popędzać.

- A co z twoimi wakacyjnymi planami?

- Nic, wciąż jestem na urlopie.

- Aha.

- Naprawdę jestem! Nie odwołuję mego wolnego tygodnia. Po prostu przesuwam jego początek i tyle.

- A co na to nowy przyjaciel?

- Mówiłam ci już tysiąc razy, że nie mam nowego przyjaciela.

Roześmiał się, gardłowym, chrapliwym śmiechem nałogowego palacza, który mówił, że on, Gully, wie, że ona kłamie, a ona wie, że on wie.

- Masz na czym pisać? - zapytał nagle.

- Och, uch, tak.

Wszelkie zarazki, które dotychczas kłębiły się na słuchawce telefonicznej, pewnie i tak już na nią przelazły. Pogodzona z losem, oparła słuchawkę na ramieniu i przytrzymała policzkiem, równocześnie wyciągając z torby notatnik i długopis, i kładąc je na wąskiej, metalowej półeczce pod wiszącym na ścianie telefonem.

- Już.

- Chłopak nazywa się Ronald Davison - zaczął Gully.

- Słyszałam w radiu.

- Nazywają go Ronnie. Ostatnia klasa, tak samo, jak córka Dendy' ego. Nie żaden geniusz, ale solidnie czwórkowy uczeń. Aż do dziś nie było z nim żadnych problemów. Dziś rano, po zebraniu klasowym, Ronnie wystrzelił swoją toyotą furgonetką z parkingu dla uczniów, ze strzelbą i Sabrą Dendy.

- Córką Russa Dendy'ego.

- Jedną jedyną.

- Czy zajmuje się tym FBI?

- FBI, policja, kto tylko chcesz. Jeśli tylko ktoś ma legitymację, na pewno się tym zajmuje. Znowu jak w Waco. Każdy twierdzi, że to jego działka, i chce mieć udział w akcji.

Przez chwilę Tiel próbowała objąć umysłem wszystkie implikacje tej historii. Krótki korytarz, w którym znajdował się telefon, prowadził do toalety. Na jednych drzwiach widniał rysunek kowbojki w spódnicy z frędzlami, namalowanej niebieską farbą przy użyciu szablonu. Na drugim, co było do przewidzenia, widniała podobna sylwetka kowboja w wielkim kapeluszu, kręcącego nad głową lassem.

Tiel rzuciła okiem ku wejściu i dostrzegła, że do sklepu wchodzi prawdziwy kowboj. Wysoki, szczupły, w stetsonie nasuniętym nisko na czoło. Kiwnął głową w kierunku kasjerki, której skręcone zbyt silną trwałą włosy były ufarbowane na niezbyt twarzowy odcień ochry. Bliżej Tiel starsze małżeństwo szukało pamiątek, najwyraźniej nie śpiesząc się z powrotem do swego winnebago. W każdym razie Tiel zakładała, że samochód kempingowy koło stacji benzynowej należy do nich. Przez dwuogniskowe okulary kobieta czytała skład zawartości słoika z półki. Tiel słyszała, jak wykrzyknęła:

- Galaretka z pieprzu jalapeno? Dobry Boże!

Małżeństwo minęło Tiel w korytarzyku i każde skierowało się we właściwe drzwi toalety.

- Nie grzeb się, Gladys - powiedział mężczyzna. Jego białe, niemal bezwłose nogi wydawały się śmiesznie chude w szerokich szortach khaki i sportowych butach o grubej podeszwie.

- Zajmij się sobą, a ja sobą - odcięła się Gladys. Przechodząc koło Tiel, puściła do niej oko, co najwyraźniej miało oznaczać: "Mężczyźni uważają, że są mądrzy, ale my wiemy lepiej". W innych okolicznościach Tiel uznałaby tę parę za miłych i sympatycznych ludzi. Teraz jednak w zamyśleniu czytała to, co zapisała niemal dosłownie ze słów Gully'ego.

- Powiedziałeś "ze strzelbą i Sabrą". To dziwne sformułowanie, Gully.

- Umiesz dotrzymać sekretu? - Znacząco zniżył glos. - Bo jeśli to się wydostanie na zewnątrz przed naszym następnym serwisem wiadomości, to ostro dostanę po dupie. Wyprzedziliśmy wszystkie inne stacje i gazety z całego stanu.

Tiel zaczęła swędzieć skóra na głowie, jak zawsze, gdy wiedziała, że słyszy coś, czego nie słyszał żaden inny reporter, że wpadła na coś, dzięki czemu jej relacja będzie się wyróżniać wśród wszystkich innych, że jej reportaż może jej przynieść nagrodę dziennikarską lub pochwałę szefów. Lub zapewnić wymarzone miejsce prowadzącej program ,,O dziewiątej na żywo".

- A komu miałabym powiedzieć, Gully? Razem ze mną jest tu kowboj prosto z rancza, kupujący sześć butelek budweisera, żywotna babcia z mężem z innego stanu - sądząc po ich akcencie. I dwóch nie mówiących po angielsku Meksykanów. - Meksykanie dopiero co weszli do sklepu. Słyszała, że rozmawiają po hiszpańsku, gdy wkładali gotowe bun'itos do kuchenki mikrofalowej.

- Linda ... - zaczął Gully.

- Linda? To ona dostała tę sprawę?

- Zapomniałaś, że wyjechałaś na urlop?

- To ty mnie zmusiłeś do tego urlopu! - wykrzyknęła.

Linda Harper też była reporterką. Bardzo dobrą reporterką i cichą rywalką Tiel. Zabolało ją, że Gully dał Lindzie taką piękną sprawę, która przecież powinna należeć do niej. A w każdym razie tak to widziała Tiel.

- Chcesz usłyszeć, co mam do powiedzenia, czy nie? - zniecierpliwił się.

- Strzelaj.

Starszy pan wynurzył się z męskiej toalety. Na końcu korytarzyka zatrzymał się, by zaczekać na żonę. Dla zabicia czasu wyjął z nylonowej torby lotniczej kamerę wideo i zaczął się nią bawić.

- Dziś po południu Linda rozmawiała z najlepszą przyjaciółką Sabry. Teraz nie spadnij z krzesła. Mała Dendy jest w ciąży z Ronniem Davisonem. W ósmym miesiącu. Ukrywali to.

- Żartujesz! A jej rodzice nic nie wiedzieli?

- Przyjaciółka twierdzi, że nikt nie wiedział. To znaczy aż do wczoraj wieczorem. Dzieciaki powiedziały o wszystkim rodzicom i Russ Dendy wpadł w szał.

Myśli Tiel gnały galopem.

- Czyli to wcale nie jest porwanie, tylko współczesna wersja Romea i Julii.

- Tego nie powiedziałem.

- Ale ... ?

- Ale takie mam wrażenie. Wrażenie, podzielane przez najlepszą przyjaciółkę i powierniczkę Sabry. Ta dziewczyna twierdzi, że Ronnie Davison ma fioła na punkcie Sabry i nie pozwoliłby, żeby jej włos z głowy spadł. Powiedziała, że Russell Dendy zwalczał ten romans od ponad roku. Nikt nie jest dość dobry dla jego córki, są zbyt młodzi, by wiedzieli, czego chcą, muszą się jeszcze uczyć, i tak dalej. Wiesz, zwykła śpiewka.

- Wiem.

Problem polegał na tym, że ta wiedza należała głównie do Lindy Harper, a nie do Tiel McCoy. Cholera! Ale sobie wybrała porę na urlop!

- Wracam dziś wieczorem, Gully.

- Nie.

- Mam wrażenie, że wysłałeś mnie do tej zapadłej dziury, żeby mi było trudniej wrócić.

- To nieprawda.

- Jak daleko jestem od El Paso?

- El Paso? A po co ci El Paso?

- Albo San Antonio. Które bliżej. Mogę tam pojechać jeszcze teraz i złapać pierwszy poranny samolot. Masz może rozkład lotów? O której jest pierwszy samolot do Dallas?

- Posłuchaj, Tiel. Zajmujemy się tą sprawą. Bob śledzi pogoń - sprawdza, co robi policja i tak dalej. Linda wyciska co się da z przyjaciół, nauczycieli i rodzin tych dzieciaków. Steve niemal wprowadził się do domu Dendych, żeby być na miejscu, gdyby zażądano okupu, w co zresztą wątpię. No i w końcu te dzieciaki pewnie się pojawią, zanim zdołasz dotrzeć do Dallas.

- Więc co ja tu robię, w tej dziurze zabitej deskami? Starszy pan rzucił Tiel zaciekawione spojrzenie.

- Słuchaj - wysyczał Gully. - Ta przyjaciółka ... Sabra wspomniała jej kilka tygodni temu, że razem z Ronniem mogą po prostu prysnąć do Meksyku.

- Dokąd w Meksyku? - spytała Tiel łagodniejszym tonem, bo była bliżej Meksyku niż Dallas.

- Tego nie wie. A może nie chce powiedzieć. Linda i tak musiała ja nieźle przycisnąć, by to wszystko z niej wydobyć. Dziewczyna nie chciała zdradzić zaufania Sabry. Powiedziała natomiast jedną rzecz: że ojciec Ronniego - jego prawdziwy ojciec, matka drugi raz wyszła za mąż - jest do nich życzliwie nastawiony. Jakiś czas temu zaoferował pomoc, gdyby jej kiedykolwiek potrzebowali. A teraz będzie ci naprawdę wstyd, że na mnie wrzeszczałaś, kiedy ci powiem, gdzie tata Ronniego wiesza swój kapelusz.

- W Herze.

- Zadowolona?

Powinna go przeprosić, ale tego nie zrobiła. Gully i tak rozumiał.

- Kto jeszcze o tym wie?

- Nikt. Ale się dowiedzą. Dobrze, że Hera to taka dziura, z dala od wszystkich znanych miejsc.

- Nie rozumiem - mruknęła.

- Gdy ta informacja wycieknie, to trochę potrwa, zanim ktokolwiek się tam pojawi, nawet jeśli weźmie helikopter. Wyprzedziłaś wszystkich.

- Gully, kocham cię! - Tiel była podekscytowana. - Powiedz, jak mam stąd dalej jechać.

Starsza pani wyszła z damskiej toalety i dołączyła do męża. Skarciła go za bawienie się kamerą i kazała mu schować ją do torby, zanim ją zepsuje.

- A ty niby jesteś takim ekspertem od kamer wideo? - nadąsał się starszy pan.

- Ja przynajmniej przeczytałam instrukcję. Ty nie. Tiel zatkała palcem ucho, by lepiej słyszeć Gully'ego.

- Jak się ojciec nazywa? Też Davison?

- Mam jego adres i numer telefonu.

Tiel zapisywała informacje najszybciej jak mogła.

- Umówiłeś mnie z nim?

- Staram się. Być może nie zgodzi się pokazać przed kamerą.

- Postaram się, żeby się zgodził. - Tiel nie miała wątpliwości, że go przekona.

- Wysyłam helikopter z fotografem.

- Przyślij Kipa, jeśli jest wolny.

- Możecie się wszyscy razem spotkać w Herze. Jak tylko dogadamy to z Davisonem, przeprowadzisz z nim jutro wywiad. A potem możesz jechać dalej się zabawić.

- Chyba że coś się jeszcze będzie działo.

- Nic z tego. To mój warunek, Tiel. - Mogła go sobie wyobrazić, jak siedzi i z uporem kręci głową. - Zrób; co mówiłem, a potem ruszaj w drogę do Angel Fire.

Koniec, kropka. Bez dyskusji.

- Jak chcesz. - Może się teraz zgodzić, a potem, jeśli zechce, będzie się dalej kłócić.

- No dobra, gdzie to my jesteśmy? Jak wyjedziesz z Rojo Flats ... - Musiał mieć mapę rozłożoną na biurku, bo natychmiast dał jej dalsze wskazówki. - Dojechanie tam nie zajmie ci dużo czasu. Nie jesteś chyba śpiąca?

Nigdy nie była tak...