Projekt warsztatu.doc

Wstęp

Nie­za­leżne warsz­taty samo­cho­dowe należą do naj­licz­niej­szej grupy obiek­tów zaple­cza moto­ry­za­cji. Wyróż­nia je duża róż­no­rod­ność, od małych jedno- lub dwu­sta­no­wi­sko­wych warsz­ta­tów do dużych kom­plek­sów obsługowo–naprawczych samo­cho­dów cię­ża­ro­wych i auto­bu­sów. W prze­ci­wień­stwie do sta­cji kon­troli pojaz­dów, nie ma jed­no­znacz­nych wytycz­nych okre­śla­ją­cych wypo­sa­że­nie tech­no­lo­giczne warsz­ta­tów obsłu­go­wych. Obiekty te powinny jed­nak speł­niać wyma­ga­nia w zakre­sie warun­ków tech­nicz­nych dla obiek­tów budow­la­nych i bez­pie­czeń­stwa pracy oraz zapew­niać kom­fort pracy pod­czas wyko­ny­wa­nia czyn­no­ści obsłu­go­wych. Jed­nak pod­sta­wową zasadą obo­wią­zu­jącą przy pro­jek­to­wa­niu powinna być funk­cjo­nal­ność tych obiek­tów. Waru­nek ten – wbrew pozo­rom – nie jest łatwy do speł­nie­nia. W pro­jek­to­wa­niu obiektu warsz­ta­to­wego pod­sta­wowe zna­cze­nie ma w miarę dokładne spre­cy­zo­wa­nie prze­zna­cze­nia obiektu, okre­śle­nie zakresu prac obsługowo–naprawczych, jakie będą wyko­ny­wane i typów obsłu­gi­wa­nych samo­cho­dów.

Na pod­sta­wie przy­ję­tych zało­żeń powinny być okre­ślone wyma­ga­nia doty­czące mini­mal­nych wymia­rów sta­no­wisk pracy, tzw. pola pracy i wyso­ko­ści „w świe­tle” nad sta­no­wi­skiem. Nie­zbędne jest okre­śle­nie czy będą sto­so­wane pod­no­śniki cało ­po­jaz­dowe, kanały obsługowo–naprawcze oraz spe­cja­li­styczne sta­no­wi­ska, takie jak naprawy nad­wozi, komory lakier­ni­cze, sta­no­wi­ska dia­gno­styki pod­wo­zia czy też mon­tażu ogu­mie­nia.

Sta­no­wi­ska spe­cja­li­styczne wyma­gają dodat­ko­wej prze­strzeni robo­czej zwią­za­nej z mon­ta­żem róż­nego rodzaju wypo­sa­że­nia dodat­ko­wego. Następ­nym eta­pem powinno być usta­le­nie ilo­ści poszcze­gól­nych rodza­jów sta­no­wisk oraz wyma­gań doty­czą­cych cią­gów komu­ni­ka­cyj­nych. Można przy­jąć, że na hali obsługowo–naprawczej sze­ro­kość mini­mal­nego przej­ścia pomię­dzy ele­men­tami wypo­sa­że­nia trwale moco­wa­nymi do pod­łoża (lub ele­men­tem, a ścianą) powinna wyno­sić 0,8 m (min. 0,7 m). Sze­ro­kość pasa komu­ni­ka­cyj­nego, który będzie wyko­rzy­sty­wany do trans­portu czę­ści zamien­nych i opa­ko­wań z mate­ria­łami eks­plo­ata­cyj­nymi nie powinna być mniej­sza niż 1,5 m.

Sta­no­wi­sko robo­cze obsługi samo­cho­dów powinno zapew­niać nie­zbędne pole pracy do wyko­ny­wa­nia czyn­no­ści obsługowo–naprawczych. Można przy­jąć, że dla samo­cho­dów o d.m.c. do 3,5 tony sze­ro­kość prze­strzeni robo­czej nie powinna być mniej­sza niż 1,1 – 1,2 m, a dla pojaz­dów o d.m.c. powy­żej 3,5 tony – 1,5 m. Przy czym w przy­padku, gdy sta­no­wi­ska znaj­dują się obok sie­bie, część pasa robo­czego mię­dzy samo­cho­dami może być trak­to­wana jako wspólna dla obu sta­no­wisk. Można przy­jąć, że mini­malna sze­ro­kość sta­...