system bezstykowej kontroli.pdf

System bezstykowej kontroli dostêpu

System bezstykowej

kontroli dostêpu

kit AVT-886

Mamy nadziejê, ¿e ten

projekt i artyku³ spodoba siê

Czytelnikom zainteresowanym

systemami kontroli dostêpu.

S¹dzimy, ¿e znajd¹ co dla

siebie zarówno praktycy

chc¹cy samodzielnie

uruchomiæ taki minisystem

jak i Czytelnicy, którzy

pragn¹ jedynie o nim

poczytaæ. Ponadto, pisz¹cy

oprogramowanie dla

sterowników procesorowych

znajd¹ wskazówki, jak

poradziæ sobie z sortowaniem

du¿ych baz danych.

Zadaniem systemu kontroli do-

stêpu jest identyfikacja obiektu

(osoby lub przedmiotu), a nastêp-

nie podjêcie okrelonego dzia³ania.

Za tak ogóln¹ definicj¹ mog¹ siê

kryæ bardzo ró¿ne sposoby dzia-

³ania i zastosowania systemu. Mo-

¿e on pe³niæ rolê elektronicznego

stró¿a przy drzwiach (wpuszczam

tego kogo znam), dyskretnego nad-

zorcy rejestruj¹cego poruszanie siê

osób wewn¹trz obiektu (biura, za-

k³adu przemys³owego, chronionego

obiektu), elektronicznego sprze-

dawcy, który mo¿e wydawaæ lub

wypo¿yczaæ towar obliczaj¹c na-

le¿noæ, a nawet nieub³aganego

kadrowca, który pod koniec przed-

stawi dok³adne zestawienie czasu

pracy ka¿dego pracownika, bezli-

tonie karz¹c spónialskich.

¯eby móc pe³niæ ka¿d¹ z tych

ról, uk³ad musi najpierw rozró¿-

niaæ osoby i ich uprawnienia, a na-

stêpnie wykonywaæ okrelone

czynnoci, np. zwalniaæ rygiel

drzwi i ewentualnie zapamiêtywaæ

dane wchodz¹cego. Chocia¿ ludzi

¿yj¹cych na Ziemi jest coraz wiê-

cej, uk³ad powinien mieæ mo¿li-

woci bezb³êdnej identyfikacji oso-

by. Najnowoczeniejsze systemy

analizuj¹ w tym celu osobiste i nie-

powtarzalne cechy, z którymi ka¿-

dy z nas przychodzi na wiat.

Mo¿e to byæ rysunek linii papi-

larnych naszego palca, wzór tê-

czówki oka, a w przysz³oci mo¿e

fragment sekwencji kodu genetycz-

nego. Mniej skomplikowane syste-

my ¿¹daj¹ od kontrolowanej osoby

przedstawienia specjalnego identy-

fikatora, w którym ukryte jest has-

³o dostêpu, najczêciej niepowta-

rzalny wielocyfrowy numer. Ze

wzglêdu na wygodê, obecnie tê

rolê pe³ni¹ plastykowe karty iden-

tyfikacyjne znane np. posiadaczom

kont bankowych. W kartach tych

oprócz dodatkowych informacji za-

pisany jest tzw. PIN-kod, którego

jednoczesne odczytanie z karty

i wpisanie przez u¿ytkownika

umo¿liwia np. dostêp do swojego

konta i korzystanie z us³ug banko-

matu. Podobnego rodzaju karty

i sposób ich stosowania spotykany

jest przy ró¿nego typu zamkach

szyfrowych. Jednak je¿eli uk³ad

kontroli dostêpu mia³by byæ zasto-

sowany w miejscach, gdzie prze-

p³yw ludzi jest bardzo du¿y, to

taki system nie jest najlepszy.

Mo¿na sobie wyobraziæ t³um ki-

biców pi³karskich przed wejciem

na stadion, gdy ka¿dy z wchodz¹-

Elektronika Praktyczna 10/2000

P R O J E K T Y

System bezstykowej kontroli dostêpu

cych musi przeci¹gn¹æ kartê przez

szczelinê czytnika, a potem jeszcze

wystukaæ na klawiaturze PIN-kod,

który w³anie zapomnia³. Awantu-

ry i bitwy ze s³u¿bami porz¹dko-

wymi s¹ pewne. W takim przypad-

ku lepiej skorzystaæ z kart trans-

ponderowych przekazuj¹cych kod

za pomoc¹ pola elektromagnetycz-

nego. Takie karty wymagaj¹ jedy-

nie zbli¿enia karty w okolicê czyt-

nika bez koniecznoci potwierdza-

nia kodu. Identyfikacja wchodz¹-

cych jest równie skuteczna, a prze-

p³yw ludzi du¿o wiêkszy.

Ze wzglêdu na sposób dzia³a-

nia, czytnik mo¿e prawid³owo

zidentyfikowaæ kartê z odleg³oci

kilku, kilkunastu centymetrów.

Dystans ten zwiêksza siê do metra

lub wiêcej w przypadku kart, któ-

re do swojego zasilania wykorzys-

tuj¹ wewnêtrzne miniaturowe ba-

terie. Zazwyczaj ze wzglêdu na

oszczêdny sposób korzystania

z energii, karty takie mog¹ praco-

waæ przez kilka lat, jednak po

wyczerpaniu siê baterii nie mo¿na

ju¿ ich dalej wykorzystywaæ.

ró¿nych formatach. Funkcje po-

szczególnych wyprowadzeñ czyt-

nika s¹ nastêpuj¹ce:

1. GND.

2. Kod karty odczytywany w forma-

cie 1-Wire DS1990 firmy Dallas.

3. Kod karty w formacie transmisji

RS232 o parametrach:

- prêdkoæ 2400bd,

- 8 bitów danych,

- 1 bit stopu,

- bez kontroli parzystoci.

4. Kod karty w formacie 40 impul-

sów o ró¿nym czasie trwania.

Bitowi 0 odpowiada ujemny im-

puls o d³ugoci 120µs a bitowi

1 impuls 30µs.

5. Pojedynczy ujemny impuls

o czasie trwania 120µs poprzed-

zaj¹cy pocz¹tek nowej transmis-

ji 40-bitowego kodu.

6. Zasilanie +5V (redni pobór

pr¹du 35mA).

Karta transponderowa

W sposób schematyczny budo-

wê karty transponderowej pokaza-

no na rys. 1 . G³ównymi elemen-

tami karty s¹: miniaturowy uk³ad

elektroniczny i do³¹czona do nie-

go pêtla anteny. Do dzia³ania

karty niezbêdne jest zewnêtrzne

zmienne pole elektromagnetyczne.

Pole wzbudza w antenie zmienny

pr¹d, który po wyprostowaniu

i odfiltrowaniu zasila uk³ad karty.

Z kolei uk³ad poprzez modulacjê

pola, z którego pobiera energiê,

mo¿e przes³aæ do czytnika zako-

dowan¹ informacjê, np. swój nu-

mer. Jak z tego widaæ, ca³y proces

wymiany danych zachodzi pomiê-

dzy antenami czytnika i karty za

pomoc¹ pola elektromagnetyczne-

go wytwarzanego przez czytnik.

Zazwyczaj czêstotliwoæ genero-

wanego pola wynosi 125kHz, cho-

cia¿ s¹ systemy, w których ta

czêstotliwoæ wynosi kilkanacie

megaherców.

Systemy wewnêtrznej elektro-

niki karty wytwarzane s¹ maso-

wo przez kilku wielkich wytwór-

ców. Chipy uk³adów elektronicz-

nych s¹ po przetestowaniu ³¹czo-

ne z uzwojeniem anteny, a na-

stêpnie ca³oæ zalewana jest elas-

tycznym ¿elem. Tak przygotowane

uk³ady wysy³ane s¹ do koñcowe-

go producenta, który opakowuje

uk³ady w plastikowe wafle. Na

tych plastikowych ochronnych

p³ytkach mog¹ byæ nadrukowane

dane identyfikacyjne odbiorcy,

a nawet nazwisko i fotografia koñ-

cowego u¿ytkownika karty.

Sposób budowy karty czyni j¹

znacznie odporniejsz¹ na znisz-

czenie ni¿ karty z paskiem mag-

netycznym. Najczêciej, nawet po

przypadkowym zagiêciu karta mo-

¿e byæ jeszcze odczytana.

Karta i czytnik

z rodziny UNIQUE

W projekcie naszego minisyste-

mu kontroli dostêpu jako element

identyfikuj¹cy u¿yte zosta³y karty

transponderowe z rodziny UNI-

QUE. S¹ to karty tylko do odczytu,

tzn. ¿e informacjê, zakodowan¹ na

etapie produkcji w miniaturowej

koci ka¿dej z kart, u¿ytkownik

mo¿e tylko odczytywaæ. Pod wp³y-

wem pola elektromagnetycznego

czytnika karta wysy³a swój 64-

bitowy kod. Sk³ada siê on z 9

bitów nag³ówka, 40 bitów numeru

i 15 bitów kontrolno-korekcyjnych,

wykorzystywanych do eliminacji

b³êdów transmisji. Jak gwarantuje

producent, 40-bitowy numer jest

unikatowy, co znaczy, ¿e nie mog¹

pojawiæ siê dwie karty o takim

samym numerze. Dziêki takiemu

za³o¿eniu posiadacz karty mo¿e

byæ bezb³êdnie zidentyfikowany,

a potencjalna pojemnoæ bazy nu-

merów gwarantuje, ¿e nawet gdy-

by obdarowano kartami wszystkich

mieszkañców planety, i tak wiele

numerów pozosta³oby jeszcze nie

wykorzystanych.

W zaprojektowanym systemie

do odczytu kart wykorzystano zin-

tegrowany czytnik, w którym na

jednej, zabezpieczonej przed

wp³ywami atmosferycznymi p³ytce

znajduje siê elektronika oraz wy-

trawione zwoje anteny nadawczo-

odbiorczej. (Dostêpne s¹ tak¿e czyt-

niki bez anteny, któr¹ jako zewnêt-

rzny, samodzielnie wykonany ele-

ment do³¹cza siê do czytnika.)

Na rys. 2 pokazano schema-

tycznie wygl¹d czytnika i rozk³ad

jego wyprowadzeñ. Do dwóch z 6

wyprowadzeñ pod³¹cza siê zasila-

nie czytnika (+5V), a na pozosta-

³ych po odczycie karty pojawia

siê jej 40-bitowy kod w kilku

Za³o¿enia techniczne

i schemat uk³adu

Do stworzenia chocia¿by naj-

prostszego systemu kontroli dostê-

pu sam czytnik jednak nie wy-

starcza. Potrzebny jest jeszcze

uk³ad sterownika, który bêdzie

decydowa³, co nale¿y zrobiæ po

odczycie numeru karty oraz ste-

rowa³ uk³adami wykonawczymi.

Przy opracowaniu konstrukcji ta-

kiego sterownika przyjêto nastê-

puj¹ce za³o¿enia:

1. Sterownik bêdzie wspó³pra-

cowaæ z zewnêtrznym programem,

za pomoc¹ którego bêdzie mo¿na

ustalaæ parametry pracy uk³adu

kontroli dostêpu. Jednoczenie kon-

strukcja sterownika powinna umo¿-

liwiæ samodzieln¹ pracê uk³adu.

2. Sterownik powinien posia-

daæ blok pamiêci nieulotnej,

w której by³aby przechowywana

baza danych o kartach, ich upra-

wnieniach, a tak¿e gromadzone by

by³y informacje o odczytanych

w czasie pracy czytnika kartach.

3. Sterownik wspó³pracuj¹cy

z czytnikiem kart powinien po

ka¿dym odczycie porównywaæ da-

Rys. 1. Budowa karty transpondero-

wej.

Elektronika Praktyczna 10/2000

System bezstykowej kontroli dostêpu

ne karty z informacjami zapisany-

mi w swojej bazie, a nastêpnie

sterowaæ urz¹dzeniem wykonaw-

czym, np. ryglem zamka. Informa-

cja o odczytanej karcie powinna

byæ zapamiêtywana do póniejsze-

go wykorzystania przez u¿ytkow-

nika systemu kontroli dostêpu.

Na rys. 3 pokazano schemat

sterownika uk³adu kontroli dostê-

pu, spe³niaj¹cy przyjête wczeniej

za³o¿enia. Centraln¹ czêci¹ ste-

rownika jest procesor U2, który

za porednictwem uk³adu U8

i gniazda Zl1 mo¿e wymieniaæ

dane z zewnêtrznym programem

zainstalowanym na komputerze

PC. Wszystkie dane gromadzone

w czasie pracy systemu przecho-

wywane s¹ w pamiêci RAM U3.

Nawet je¿eli uk³ad nie jest zasi-

lany, zawartoæ pamiêci podtrzy-

mywana jest dziêki baterii BT1.

Uk³ad U11 pe³ni rolê inteligent-

nego prze³¹cznika zasilania. Nie-

przerwanie monitoruje napiêcie

+5V zasilaj¹ce sterownik. W mo-

mencie zaniku zasilania, gdy jego

wartoæ spadnie poni¿ej 4,62V,

uk³ad b³yskawicznie prze³¹cza za-

silanie pamiêci na podtrzymanie

bateryjne, jednoczenie podaj¹c

na wejcie CS pamiêci U3 poziom

wysoki. Dziêki temu zablokowana

jest mo¿liwoæ przypadkowego za-

pisu b³êdnych danych, co mog³o-

by siê zdarzyæ w czasie zaniku

napiêcia zasilania, gdy dzia³anie

procesora mo¿e ju¿ byæ zak³óco-

ne. Gdy napiêcie zasilania po-

nownie przekroczy poziom 4,62V,

bateria zostaje od³¹czona, napiêcie

+5V podane na uk³ad pamiêci,

a mo¿liwoæ zapisu do pamiêci

ponownie jest przywracana. Do

prawid³owej pracy uk³adu nie-

zbêdne jest, aby napiêcie baterii

podtrzymuj¹cej mieci³o siê

w przedziale od +2,5V do +4V.

Z czytnikiem, który przekazuje

dane odczytanych kart transpon-

derowych, procesor komunikuje

siê za porednictwem z³¹cza JP1.

O odczycie nowej karty procesor

jest informowany przez pojawie-

nie siê pojedynczego impulsu na

z³¹czu JP1-5, poprzedzaj¹cego po-

cz¹tek ka¿dej transmisji. Nastêp-

nie ujemne zbocza impulsów stro-

buj¹cych (JP1-4) wyznaczaj¹ mo-

ment odczytu przesy³anych szere-

gowo bitów danych lini¹ JP1-3.

Procesor mo¿e sterowaæ ze-

wnêtrznymi uk³adami wykonaw-

czymi, np. ryglem drzwi lub

sygnalizacj¹, za porednictwem

gniazda JP2. Kiedy odczytana kar-

ta posiada odpowiednie uprawnie-

nia, procesor poprzez tranzystor

T1 wymusza na wyjciu JP2-1

poziom niski o czasie trwania

0,5s. Oczywicie, sterowanie ryg-

lem zamka, który do swojej pracy

potrzebuje du¿ego pr¹du, nie jest

mo¿liwe przy u¿yciu jedynie tran-

zystora T1. Potrzebny jest wiêc

uk³ad porednicz¹cy np. przeka-

nik lub uk³ad Darlingtona (np.

ULN2002). Je¿eli odczytana karta

nie ma uprawnieñ do wejcia, na

JP2-2 przez ok. 3s wystêpuje

poziom niski, który w podobny

sposób jak opisany przed chwil¹

impuls zezwolenia mo¿na wyko-

rzystaæ do sterowania ostrzegaw-

czym sygna³em wietlnym lub

dwiêkowym.

Na p³ytce sterownika zamonto-

wany jest tak¿e uk³ad U9, bêd¹cy

zegarem czasu rzeczywistego,

z którego mo¿na równie¿ odczy-

tywaæ aktualn¹ datê. Zegar, po-

dobnie jak pamiêæ danych, jest

w czasie zaniku napiêcia zasilania

podtrzymywany bateryjnie.

Z kolei uk³ad U10 chroni pro-

cesor przed zak³óceniami wynika-

j¹cymi z niebezpiecznego obni¿e-

nia siê napiêcia zasilania. Gdy

spadnie ono poni¿ej wartoci kry-

tycznej, procesor jest zerowany.

Uk³ad, zarówno funkcjonalnie, jak

i rozk³adem nó¿ek, odpowiada po-

dobnemu uk³adowi zeruj¹cemu

DS1812.

Uk³ad kontroli dostêpu mo¿e

byæ zasilany zarówno napiêciem

sta³ym, jak i zmiennym podawa-

nym za porednictwem gniazda

JP4. Wartoæ tego napiêcia powin-

na mieciæ siê w granicach 8..12V.

Napiêcie mo¿e byæ nawet wy¿sze,

jednak ze wzglêdu na pobierany

przez uk³ad pr¹d ok. 100mA ko-

nieczny bêdzie radiator przykrêca-

ny do uk³adu stabilizatora U12.

Rys. 2. Wygl¹d czytnika i rozk³ad

jego wyprowadzeñ.

docznego dla u¿ytkownika spo-

wolnienia szybkoci dzia³ania.

Praktyka pokazuje, ¿e najwiêk-

sze k³opoty sprawia przeszukiwa-

nie bazy numerów zarejestrowa-

nych w systemie kart. Im baza jest

wiêksza, tym napotykane k³opoty

s¹ wiêksze.

Podstawowym problemem jest

czas potrzebny na porównanie

numeru odczytanej karty z nume-

rami w bazie, aby stwierdziæ, czy

jej w³aciciel posiada prawo do

otwarcia drzwi. Dla ilustracji naj-

lepiej pos³u¿yæ siê przyk³adem.

Opisywany system kontroli ma

mo¿liwoæ zapamiêtania do 256

kart w swojej bazie. Przeciêtny

czas trwania porównania odczyta-

nego przez czytnik 5-bajtowego

numeru karty z numerem na ko-

lejnej pozycji w bazie trwa ok.

2 tysiêcy cykli, co przy zastoso-

wanym kwarcu procesora daje

w przybli¿eniu czas 2ms. Je¿eli

ca³a baza zostanie zapisana, a nu-

mer odczytanej karty bêdzie za-

rejestrowany na ostatniej pozycji,

to przy przeszukiwaniu bazy me-

tod¹ kolejnych porównañ nale¿y

ca³y cykl powtórzyæ 256 razy, co

daje w sumie czas trwania ca³ej

operacji równy ok. 0,5s. Nie jest

to wiele, a w dodatku mo¿na by

spróbowaæ zoptymalizowaæ ca³¹

procedurê i jeszcze trochê ten

czas skróciæ. Co jednak zrobiæ,

gdy kart w bazie jest 1000 lub

20000 (a po pewnych zmianach

konstrukcyjnych czytnik jest

w stanie tak¹ bazê kart obs³ugi-

waæ)? Za³o¿enie, ¿e wchodz¹cy na

reakcjê urz¹dzenia bêdzie czeka³

4 lub wiêcej sekund jest nie do

przyjêcia. Mo¿na co prawda

zwiêkszyæ szybkoæ taktowania

Sortowanie bazy danych

Nadszed³ czas, ¿eby wspomnieæ

o oprogramowaniu procesora za-

rz¹dzaj¹cego prac¹ systemu.

Wbrew pozorom jego obowi¹zki

s¹ spore, musi bowiem wspó³pra-

cowaæ z czytnikiem kart, obs³ugi-

waæ port szeregowy RS232, prze-

szukiwaæ bazê danych i sterowaæ

urz¹dzeniami wykonawczymi.

A wszystko jednoczenie, bez wi-

Elektronika Praktyczna 10/2000

System bezstykowej kontroli dostêpu

procesora, ale w pewnym momen-

cie i taka mo¿liwoæ nie wystar-

czy, tym bardziej, ¿e mamy do

czynienia z ma³ymi procesorami

jednouk³adowymi, a nie potê¿ny-

mi procesorami do komputerów

klasy PC. Jedynym wyjciem jest

zastosowanie specjalnej procedury

sortuj¹cej, która znacz¹co skróci

czas wyszukiwania i porównywa-

nia numerów kart. W czytniku

zastosowana zosta³a metoda wy-

szukiwania z podzia³em przez pó³.

Metoda ta jest znana od daw-

na i stosowana tak¿e w kompute-

rach PC do przeszukiwania baz

danych. Na pocz¹tku wymaga

tylko przyjêcia jednego za³o¿enia:

numery kart przechowywane

w bazie bêd¹ w sposób uporz¹d-

kowany tzn. od najmniejszego do

najwiêkszego albo odwrotnie,

przy czym numery nastêpuj¹cych

po sobie w bazie kart nie musz¹

byæ numerami kolejnymi. Wa¿ne,

aby numer karty w bazie by³ np.

starszy od numeru go poprze-

dzaj¹cego, a m³odszy od nume-

ru nastêpnego. Gdybymy przy-

k³adowo przyjêli bazê o pojem-

noci 200 numerów 1-bajtowych,

to mog³aby ona wygl¹daæ nastê-

puj¹co: 3, 4, 10, 16, 17, 44 itd.

Przystêpuj¹c do sprawdzenia, czy

np. numer 17 wystêpuje w bazie

nale¿y jedynie wiedzieæ, ile nu-

merów jest ju¿ w bazie zapisa-

nych. Kolejne kroki wyszukiwa-

nia numeru bêd¹ wygl¹da³y na-

stêpuj¹co:

1. Zmiennej lim_l nale¿y przy-

pisaæ najm³odszy adres w bazie,

czyli 0, a zmiennej lim_h najstar-

szy wykorzystany adres w bazie.

2. Nale¿y obliczyæ adres ele-

mentu, który bêdzie pobrany z ba-

zy do porównañ compare . Adres

ten zostanie wyznaczony ze wzo-

ru compare = (lim_h - lim_l)/2 .

Oczywicie, gdy wyst¹pi czêæ

u³amkowa wynik nale¿y zaokr¹g-

liæ w górê lub w dó³ tak, aby

otrzymaæ liczbê ca³kowit¹.

3. Z bazy nale¿y pobraæ numer

spod adresu compare . Nastêpnie

numer ten nale¿y porównaæ z nu-

merem szukanym.

4. Gdy numery s¹ identyczne

koñczymy procedurê w tym miej-

scu.

5. Jeli numer pobrany z bazy

jest wiêkszy od numeru szukane-

go, nale¿y wykonaæ nastêpuj¹ce

operacje:

a.Przypisaæ zmiennej lim_h war-

toæ compare , czyli lim_h =

compare .

b.Obliczyæ nowy adres compare

korzystaj¹c ze wzoru compare =

lim_l + (lim_h - lim_l)/2 .

c.Skoczyæ do punktu 3 kontynu-

uj¹c porównania.

6. Jeli numer pobrany z bazy

jest mniejszy od numeru szuka-

nego, nale¿y wykonaæ nastêpuj¹ce

operacje:

a.Przypisaæ zmiennej lim_l war-

toæ compare , czyli lim_l =

compare .

b.Obliczyæ nowy adres compare

korzystaj¹c ze wzoru compare =

lim_l + (lim_h - lim_l)/2 .

c.Skoczyæ do punktu 3 kontynu-

uj¹c porównania.

Wykorzystuj¹c taki algorytm,

z zawê¿aniem przeszukiwanego

obszaru w ka¿dym kroku o po³o-

wê, w ca³kowicie zape³nionej ba-

zie 200-elementowej szukany nu-

mer zidentyfikujemy po maksy-

malnie 8 krokach. Dla bazy o po-

jemnoci 2000 elementów potrze-

ba maksymalnie 11 kroków, a wiêc

oszczêdnoci czasowe s¹ znaczne.

Algorytm ten mo¿na prze³o¿yæ

na fragment programu procesora.

Najwygodniej bêdzie to zrobiæ po-

s³uguj¹c siê zapisem w jêzyku C.

if (wynik == 0) return compare;

if (wynik > 0)

{

lim_h = compare;

compare = lim_l + (lim_h - lim_l)/2;

}

if (wynik < 0)

{

lim_l =compare;

compare = lim_l + (lim_h - lim_l)/2;

}

//Procedura porównania numeru z bazy

//z numerem szukanym

//parametr wejciowy: adres elementu z bazy

//u¿yty do porównañ z numerem szukanym

//parametr wyjciowy:

// 0 - numery s¹ sobie równe

// -1 - numer w bazie jest mniejszy od numeru

// szukanego

// 1 - numer w bazie jest wiêkszy od numeru

// szukanego

signed char ProceduraPorownania(unsigned char

compare)

{

if (baza[compare] == szukany_adres) return 0;

if (baza[compare] < szukany_adres) return -1;

if (baza[compare] > szukany_adres return 1;

}

Przedstawiony fragment progra-

mu wymaga kilku s³ów komenta-

rza. Ca³a procedura sk³ada siê

z dwóch podprogramów: Procedu-

raSzukania() i ProceduraPorowna-

nia() . Drugi z podprogramów do-

konuje porównania wartoci zapi-

sanej w bazie z szukan¹ wartoci¹

i zwraca taki parametr, jak to

opisano w komentarzu. Procedury

porównañ u¿yte na pocz¹tku pod-

programu ProceduraSzukania() ma-

j¹ za zadanie ustalenie, czy szu-

kany numer nie jest wpisany na

pierwszej lub na ostatniej pozycji

bazy. Jeli za wartoæ szukanego

numeru jest mniejsza od wartoci

numeru zapisanego na pierwszej

pozycji bazy lub wartoæ ta jest

wiêksza od wartoci numeru za-

pisanego na ostatniej pozycji bazy,

to wiadomo, ¿e szukanego numeru

w bazie nie ma.

Oprogramowanie procesora ste-

ruj¹cego uk³adem kontroli dostê-

pu, w czêci zwi¹zanej z przeszu-

kiwaniem bazy danych kart, jest

zbli¿one do przedstawionego po-

wy¿ej. Ró¿nice polegaj¹ na doda-

niu kilku zabezpieczeñ, np. pusta

baza nie jest przeszukiwana.

I oczywicie numery kart s¹ 5-

bajtowe, przechowywane w ze-

wnêtrznej pamiêci RAM.

// zmienne globalne

unsigned char baza[200];

unsigned char najstarszy_adres_bazy;

unsigned char szukany_adres;

//Procedura odszukania w bazie pozycji

//adresu szukany_adres

//parametr wyjciowy: odszukana pozycja

//w bazie lub 0xFF gdy element nie wystêpuje /

/w bazie

unsigned char ProceduraSzukania(void)

{

unsigned char compare, lim_l, lim_h;

lim_l = 0;

lim_h = najstarszy_adres_bazy;

wynik = ProceduraPorownania(lim_l);

if (wynik == 0) return lim_l;

//szukany numer wpisany jest na 0 pozycji bazy

if (wynik == 1) return 0xFF;

// w bazie nie ma szukanego elementu

wynik = ProceduraPorownania(lim_h);

if (wynik == 0) return lim_h;

//szukany numer wpisany jest na ostatniej

//pozycji bazy

if (wynik == -1) return 0xFF;

//w bazie nie ma szukanego elementu

compare = (lim_h - lim_l)/2;

while (compare != 0)

{

wynik = ProceduraPorownania(compare);

Elektronika Praktyczna 10/2000

System bezstykowej kontroli dostêpu

Transmisja pomiêdzy

sterownikiem

a programem steruj¹cym

Normalnie uk³ad kontroli do-

stêpu dzia³a jako autonomiczne

urz¹dzenie, które odczytuje nu-

mer zbli¿onej do czytnika karty

i odpowiednio do sytuacji steruje

urz¹dzeniami wykonawczymi. ¯e-

by jednak tak funkcjonowaæ,

uk³ad musi byæ najpierw

nakarmiony danymi. Dane o nu-

merach kart uprawnionych, ogra-

niczeniach dostêpu czy chocia¿-

by ustawienia zegara czasu

rzeczywistego pochodz¹ z progra-

mu steruj¹cego i przekazywane s¹

za porednictwem portu szerego-

wego RS232. Program steruj¹cy

zainstalowany na komputerze kla-

sy PC zarz¹dza centraln¹ baz¹

kart, która w postaci pliku prze-

chowywana jest w tym samym

katalogu co program. W bazie tej

ka¿dy numer zarejestrowanej kar-

Rys. 3. Schemat elektryczny sterownika uk³adu kontroli dostêpu.

Elektronika Praktyczna 10/2000

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: