Georges Simenon

Cierpliwość Maigreta

Tytuł oryginału francuskiego „La patience de Maigret”

Przełożyła Joanna Kioza

I

Dzień rozpoczął się niczym wspomnienie z dzieciństwa, był zachwycający. Maigretowi śmiały się oczy podczas śniadania — bez powodu, po prostu dlatego, że życie jest piękne. W oczach siedzącej naprzeciw niego pani Maigret było nie mniej wesołości.

Okna mieszkania, szeroko otwarte, przepuszczały do środka zapachy z zewnątrz i znajome odgłosy bulwaru Richard–Lenoir. Powietrze, już gorące, drgało: delikatna para filtrująca promienie słoneczne sprawiała, iż zdawało się, że można je niemal dotknąć.

— Nie jesteś zmęczony?

Odpowiedział ze zdziwieniem, rozkoszując się kawą, która wydawała mu się lepsza niż w inne dni:

— Dlaczego miałbym być zmęczony?

— Tyle pracowałeś wczoraj w ogrodzie… Od wielu miesięcy nie miałeś przecież w rękach łopaty i grabi…

Był poniedziałek, siódmy lipca. W sobotę wieczorem udali się oboje pociągiem do Meung–sur–Loirc, do małego domku, który od wielu lat urządzali z myślą o chwili, kiedy przepisy zmuszą Maigreta do przejścia na emeryturę.

Za dwa lata i kilka miesięcy! Gdy skończy pięćdziesiąt pięć lat! Tak jakby pięćdziesięciopięcioletni mężczyzna, który, jeśli można tak powiedzieć, nigdy nie chorował i którego nie osłabiała żadna ułomność, z dnia na dzień stawał się niezdolny do kierowania brygadą kryminalną!

Najwięcej trudności sprawiało Maigretowi zrozumienie tego, że przeżył już pięćdziesiąt trzy lata.

— Wczoraj — sprostował — przede wszystkim spałem.

— W pełnym słońcu!

— Z chustką do nosa na twarzy…

Cóż za piękna niedziela! Ragoût duszące się na wolnym ogniu w niskiej kuchni, wyłożonej niebieskawymi kafelkami; zapach świętojańskich ziół roznoszący się po całym domu; pani Maigret krzątająca się po pokojach w chustce na głowie z powodu kurzu; Maigret w samej koszuli, z rozpiętym kołnierzykiem, w słomianym kapeluszu, wyrywający chwasty w ogrodzie, orzący, gracujący, grabiący, by wreszcie, po obiedzie i regionalnym winku, zdrzemnąć się na leżaku w czerwono–żółte paski, gdzie słońce nie omieszkało go dosięgnąć, nie budząc z odrętwienia…

Wracając pociągiem oboje czuli się ociężali, otępiali, oboje szczypały oczy, przywozili zaś ze sobą zapach, który przypominał Maigretowi młodość spędzoną na wsi, przemieszaną woń siana, wyschniętej ziemi i potu: zapach lata.

— Jeszcze trochę kawy?

— Chętnie.

Nawet fartuszek jego żony, w drobną niebieską kratkę, zachwycał go swą świeżością, pewnym rodzajem naiwności, podobnie jak zachwycało go odbijające się w szybach kredensu słońce.

— Będzie gorąco!

— Bardzo.

Z chęcią otworzyłby okna, wychodzące na Sekwanę, i pracował bez marynarki.

— Co byś powiedział, gdyby w południe był homar w majonezie? Dobrze było jeszcze spacerować chodnikiem, na którym sklepowe markizy rysowały ciemniejsze prostokąty; dobrze było czekać na autobus obok młodej dziewczyny w jasnej sukience, na rogu bulwaru Woltera.

Sprzyjało mu szczęście. Na przystanku zatrzymał się stary autobus z platformą, mógł więc dalej palić fajkę, patrząc na przesuwające się dekoracje i sylwetki przechodniów.

Dlaczego przypomniało mu to bardzo kolorowy pochód, na który ongi przybiegł cały Paryż, kiedy to Maigret dopiero co się ożenił i był zaledwie młodym i nieśmiałym sekretarzem w komisariacie w dzielnicy Saint–Lazare? Lando, zaprzężone w czwórkę koni, wiozło Bóg wie jakiego władcę obcego państwa, otoczonego postaciami w pióropuszach, podczas gdy hełmy gwardii republikańskiej lśniły w słońcu. Paryż pachniał tak samo jak dziś, był tak samo jasny, tak samo obezwładniający upałem.

Wtedy nie myślał o emeryturze. Kres kariery, kres życia wydawał mu się bardzo odległy; tak odległy, że nie przejmował się nim. A oto teraz przygotowywał sobie dom na stare lata!

Żadnej melancholii. W sumie dość łagodny uśmiech. Châtelet. Sekwana. Przy Pont–au–Change rybak — był tam zawsze co najmniej jeden. Następnie adwokaci w czarnych togach, gestykulujący na dziedzińcu Pałacu Sprawiedliwości.

Wreszcie Komenda Policji przy Quai des Orfèvres, gdzie znał każdy kamień i skąd o mało go nie wyrzucono.

Niespełna dziesięć dni temu jakiś apodyktyczny prefekt, który nie lubił policjantów ze starej szkoły, zażądał jego dymisji, czyli, jak to bardziej elegancko określał, jego odejścia na wcześniejszą emeryturę, pod pretekstem nieostrożności popełnionych rzekomo przez komisarza.

W dokumentach, które niedbale przeglądał, wszystko bądź prawie wszystko było kłamstwem, co przez trzy dni i trzy noce Maigret usiłował udowodnić, nie mając nawet prawa do pomocy własnych współpracowników.

Nie tylko mu się to udało, ale zdobył jeszcze zeznanie autora całej machinacji, dentysty z ulicy Akacjowej, który miał liczne przestępstwa na sumieniu.

To należało już do przeszłości. Teraz, pozdrowiwszy obydwu wartowników, wspiął się po szerokich schodach na górę, wszedł do swojego biura, otworzył okno, zdjął kapelusz, marynarkę i na stojąco, powoli nabijając fajkę, spoglądał na Sekwanę i pływające po niej statki.

Pomimo niespodzianek, jakie niosą dni, istniały niemal rytualne gesty, które wykonywał bezmyślnie, jak na przykład pchnięcie drzwi do biura inspektorów po zapaleniu fajki.

Przy maszynach do pisania i telefonach nie było nikogo, jako że zaczęły się wakacje.

— Czołem, dzieciaki… Wpadniesz na chwilę, Janvier?

Janvier prowadził śledztwo dotyczące kradzieży w sklepach jubilerskich, a dokładnie z wystaw sklepów jubilerskich. Ostatnia miała miejsce w zeszły czwartek przy bulwarze Montparnasse. Metody te same, które okazywały się skuteczne już od dwóch lat.

— Coś nowego?

— Praktycznie nic. Znowu młodziki: z tego, co mówią świadkowie, dwadzieścia do dwudziestu pięciu lat. Jak zwykle, było ich dwóch. Jeden zbił szybę łyżką do zdejmowania opon. Drugi, trzymający czarną płócienną torbę podróżną, zgarnął biżuterię, wspomagany przez swojego towarzysza. Skok był starannie zaplanowany. Kremowy Citroen DS zatrzymał się w sznurze samochodów na chwilę potrzebną, by obaj mężczyźni wsiedli, i zniknął w ruchu ulicznym.

— Mieli chustki na twarzach?

Janvier skinął potakująco.

— A kierowca?

— Świadkowie nie są zgodni, ale wygląda na to, że to też młodzik, o bardzo ciemnych włosach i smagłej cerze. Jedyna nowa wskazówka, która wcale nie jest pewna: na krótko przed kradzieżą jakaś handlarka jarzyn zauważyła niezbyt wysokiego, krępego osobnika o twarzy boksera, który stał o kilka metrów od sklepu jubilerskiego i wyglądał jakby na coś czekał, i który często podnosił głowę, by sprawdzić godzinę na zegarze nad wystawą, a następnie na swoim zegarku. Według tej kobiety ani razu nie wyjął ręki z prawej kieszeni. W czasie kradzieży nie ruszył się z miejsca, a kiedy kremowy samochód odjechał, wsiadł do taksówki.

— Pokazałeś zdjęcia podejrzanych twojej handlarce?

— Spędziła ze mną trzy godziny w rejestrze skazanych. W rezultacie formalnie nie rozpoznała nikogo.

— Co mówi jubiler?

— Wyrywa sobie resztę włosów, jaka mu jeszcze została. Twierdzi, że trzy dni wcześniej kradzież nie miałaby większego znaczenia, ponieważ zwykle niechętnie wystawia wartościową biżuterię. W zeszłym tygodniu trafiła mu się okazja kupienia partii szmaragdów, a w sobotę rano zdecydował się umieścić je w witrynie.

Maigret nie wiedział jeszcze, że to, co tamtego poranka rozpoczynało się w jego biurze, było początkiem końca pewnej sprawy, którą na Quai des Orfèvres miało się od tej pory określać jako najdłuższą sprawę Maigreta.

W taki oto sposób niektóre rzeczywiste wydarzenia przechodzą do legendy. Opowiadano na przykład między sobą, i również nowicjuszom, o „najdłuższym przesłuchaniu Maigreta”, przesłuchaniu trwającym dwadzieścia siedem godzin, podczas których kelner z piwiarni Dauphine praktycznie bez przerwy przynosił duże kufle piwa i kanapki.

Maigret nie był jedynym, który nękał podejrzanego. Zmieniali go Lucas i Janvier, rozpoczynając za każdym razem na nowo z pozoru nudne przesłuchanie, które skończyło się jednak pełnym zeznaniem.

W pamięci wszystkich było również „najbardziej niebezpieczne aresztowanie Maigreta”; aresztowanie w biały dzień, wśród tłumu, przy ulicy Faubourg–Saint–Antoine, bandy Polaków, kiedy to nie padł ani jeden strzał, chociaż mężczyźni byli uzbrojeni po zęby i gotowi bronić własnej skóry.

Tak naprawdę można by powiedzieć, że dla komisarza sprawa biżuterii rozpoczęła się dwadzieścia lat temu, kiedy zainteresował się niejakim Manuelem Palmarim, przybyłym z Korsyki złodziejem, który zadebiutował skromnie jako sutener.

Była to epoka zmiany warty. Starzy przywódcy gangów, przed wojną właściciele domów publicznych, posiadacze tajnych szulerni i inspiratorzy widowiskowych włamań, kolejno poprzechodzili na emeryturę, nad brzegiem Mamy, na Południu, zaś ci mający najmniej szczęścia czy też najmniej sprytni — w wlezieniu Fontevrault.

Przyszła kolej na młodzików, bardziej bezczelnych niż stara gwardia, wyobrażających sobie, że włamią się wszędzie i obrobią wszystko, zaś zdezorientowana policja przez długie miesiące będzie trzymana w szachu.

Był to początek napadów na inkasentów i kradzieży w sklepach jubilerskich — w biały dzień, wśród tłumu ludzi.

W końcu udało się ująć niektórych winnych. Na jakiś czas rabunki ustały, po czym ponowiły się, znowu stały się rzadsze, by powtórnie ruszyć na całego dwa lata później.

— Dzieciaki, które aresztujemy, wykonują jedynie rozkazy — oświadczył Maigret, gdy tylko rozpoczęły się te napady.

Nie dość, że za każdym razem pojawiały się nowe twarze, to jeszcze ci, których zatrzymywano, w większości nie figurowali w kartotece policyjnej. Ponadto nie pochodzili z Paryża i wyglądało na to, że przybyli na określony skok z prowincji, zwłaszcza z Marsylii, Tulonu i Nicei.

Jedynie raz czy dwa dokonano napadu na duże sklepy jubilerskie przy placu Vendôme czy ulicy de la Paix, których systemy alarmowe zniechęcały włamywaczy.

Technika przestępców wkrótce uległa zmianie. Teraz upatrywali sobie mało ważne sklepy jubilerskie, już nie w samym sercu Paryża, lecz w dalszych dzielnicach, a nawet na przedmieściach.

— No więc jak, Manuelu?

Malgret wypytywał Palmariego z dziesięć, ze sto razy, najpierw w barze „Pod Złotym Gwoździem”, który tamten kupił przy ulicy Fontaine i przekształcił w luksusową restaurację, następnie w mieszkaniu, które dzielił z Aline, przy ulicy Akacjowej*[1]. Manuel nie dawał się zbić z tropu, zaś ich spotkania mogłyby uchodzić za spotkania dwóch przyjaciół.

— Proszę siadać, panie komisarzu. Czego pan znowu chce ode mnie?

Manuel zbliżał się właśnie do sześćdziesiątki, a odkąd dostał sporo kulek z pistoletu — maszynowego, gdy właśnie spuszczał żaluzję w restauracji „Pod Złotym Gwoździem”, nie ruszał się ze swego wózka inwalidzkiego.

— Znasz małego faceta, złośliwego jak małpa, który nazywa się Mariani i urodził się na twojej wyspie?

Maigret napełniał fajkę, jako że spotkania zawsze długo trwały. W końcu poznał każdy najmniejszy zakamarek mieszkania przy ulicy Akacjowej, zwłaszcza narożny pokoik pełen popularnych powieści i płyt, gdzie Manuel spędzał całe dnie.

— Co on zrobił, ten Mariani? I dlaczego to znowu mnie pan komisarz przychodzi dręczyć?

— Zawsze byłem wobec ciebie w porządku, nie?

— To prawda.

— Oddałem ci nawet kilka drobnych przysług…

To również była prawda. Gdyby nie interwencja Maigreta. Manuel dość często miałby kłopoty.

— Jeśli zależy ci na tym, by to trwało nadal, mów…

Zdarzało się, że Manuel mówił, to znaczy wydawał człowieka wykonującego rozkazy.

— Wie pan, to tylko przypuszczenie. Ja się nigdy nie splamiłem, a moja kartoteka jest czysta jak łza. Osobiście nie znam tego Marianiego. Słyszałem tylko…

— Od kogo?

— Nie wiem. To tylko pogłoska…

Otóż od napadu, w którym stracił nogę, Palmari praktycznie nikogo nie przyjmował. Jego telefon był na podsłuchu, o czym wiedział, więc dbał o to, by przeprowadzać wyłącznie niewinne rozmowy.

Poza tym od kilku miesięcy, od wzmożenia kradzieży w sklepach jubilerskich, na ulicy Akacjowej ciągle stało dwóch inspektorów policji.

Było ich dwóch, ponieważ jeden zajmował się śledzeniem wychodzącej Aline, podczas gdy jego towarzysz nadal pilnował budynku.

— Dobra.,. Żeby panu oddać przysługę… Niedaleko Lagny jest gospoda, której nazwy nie pamiętam, a którą prowadzi na wpół głuchy starzec wraz z córką… Zdaje mi się, że słyszałem, iż Mariani szaleje za tą dziewczyną i chętnie się stołuje w gospodzie.

Otóż w ciągu ostatnich dwudziestu lat za każdym razem, gdy u Manuela dawało się zauważyć oznaki wzmożonego dobrobytu, dobrobyt ten zbiegał się ze wzrostem kradzieży w sklepach jubilerskich.

— Odnaleziono samochód? — zapytał Maigret Janviera.

— W małej uliczce w Halach.

— Są odcinki palców?

— Żadnych. Można powiedzieć, że Moers obejrzał go pod mikroskopem.

Była to pora raportu w biurze dyrektora, Maigret dołączył zatem do pozostałych podwładnych.

Każdy z nich przedstawił w paru słowach bieżące sprawy.

— Czy pan dyrektor wie, ile jest sklepów jubilerskich w Paryżu, nie mówiąc o bliskich przedmieściach? Trochę ponad trzy tysiące. Niektóre wystawiają tylko biżuterię i zegarki bez większej wartości, ale z grubsza można powiedzieć, że dobry tysiąc wystaw sklepowych ma czym skusić zorganizowaną bandę.

— Jaki pan z tego wyciąga wniosek?

— Weźmy na przykład sklep jubilerski przy bulwarze Montparnasse. Przez całe miesiące w witrynie były tylko pospolite wyroby. W zeszłym tygodniu w ręce sklepikarza przypadkowo trafiły cenne szmaragdy. W sobotę rano przyszło mu do głowy, żeby je wyłożyć na wystawie. W czwartek witryna została rozbita, a klejnoty skradzione.

— Przypuszcza pan…

— Jestem prawie pewien, że jakiś człowiek związany z zawodem obchodzi kolejno wszystkie sklepy jubilerskie, okresowo zmieniając dzielnice. Ktoś zostaje powiadomiony, kiedy tylko w jakimś dogodnym miejscu wystawione są ładne sztuki. Z Marsylii lub skądinąd sprowadza się młodzików, których nauczono techniki i których policja jeszcze nie wykryła. Zastawiłem już pułapkę dwa czy trzy razy, prosząc jubilerów, by wyłożyli rzadkie okazy.

— Banda nie wpadła w sidła?

Maigret potrząsnął głową i zapalił fajkę.

— Jestem cierpliwy — mruknął tylko.

Dyrektor, mniej cierpliwy niż on, nie ukrywał swego niezadowolenia.

— I trwa to od… — zaczął.

— Dwudziestu lat, panie dyrektorze.

Kilka minut później Maigret wrócił do swego biura, rad, że zachował spokój i dobry humor. Po raz kolejny otworzył drzwi do biura inspektorów, ponieważ nie cierpiał wzywania ich przez telefon wewnętrzny.

— Janvier!

— Czekałem na pana, szefie. Właśnie otrzymałem telefon…

Wszedł do Maigreta, zamknął drzwi.

— Nieoczekiwane wydarzenie… Manuel Palmari…

— Nie powiesz mi chyba, że zniknął?

— Został zabity. Dostał sporo kulek w swoim fotelu na kółkach. Komisarz z XVII dzielnicy jest na miejscu i powiadomił prokuraturę.

— A Aline?

— Zdaje się, że to ona wezwała policję.

— Ruszamy.

Będąc już za drzwiami Maigret zawrócił, by wziąć z biurka zapasową fajkę.

* * *

Podczas gdy mały czarny samochód prowadzony przez Janviera jechał przez Pola Elizejskie. Maigret nadal miał na ustach lekki uśmiech, w oczach zaś błyski, które pojawiły się u niego zaraz po przebudzeniu, a które odnalazł też w oczach swojej żony.

Mimo to w głębi duszy odczuwał jeśli nie smutek, to przynajmniej pewną nostalgię. Śmierć Manuela Palmariego nie należała do tych, po których społeczeństwo nosi żałobę. Z wyjątkiem, chociaż wcale to nie było takie oczywiste, Aline, która żyła z nim od kilku lat, a którą wyciągnął z rynsztoka, a także z wyjątkiem paru złodziejaszków zawdzięczających mu wszystko, z których każdy jako mową pogrzebową zadowoli się niejasnym stwierdzeniem:

— Należało się tego spodziewać…

Pewnego dnia Manuel zwierzył się Maigretowi, że on także był ministrantem w swym rodzinnym miasteczku. Miasteczku tak biednym, dodał, że młodzi wyjeżdżali zeń zaraz po ukończeniu piętnastu lat, by uciec przed nędzą. Wałęsał się po nadbrzeżach Tulonu, później został barmanem i prędko pojął, że kobiety to kapitał mogący przynieść spore zyski.

Czy miał jakieś zbrodnie na sumieniu?

Niektórzy dawali to do zrozumienia, lecz nikt tego nie udowodnił, zaś pewnego pięknego dnia Palmari został właścicielem lokalu „Pod Złotym Gwoździem”.

Uważał się za sprytnego i rzeczywiście aż do ukończenia sześćdziesięciu lat tak dobrze lawirował, że nigdy nie naraził się wymiarowi sprawiedliwości. Oczywiście nie udało mu się uniknąć serii z pistoletu maszynowego, lecz siedząc w wózku inwalidzkim pomiędzy książkami i płytami, pomiędzy radiem i telewizją, zachował radość życia, Maigret zaś podejrzewał, iż jeszcze namiętniej, a także czulej, kochał nazywającą go tatuśkiem Aline.

— Źle robisz, tatuśku, przyjmując komisarza. Już ja ich znam, tych gliniarzy; nieźle mi zaleźli za skórę. A ten wcale nie jest lepszy od innych. Zobaczysz, któregoś dnia to, co z ciebie wyciągnął, obróci się przeciwko tobie.

Zdarzało się, że dziewczyna spluwała na ziemię pod nogi Maigreta, by następnie oddalić się z godnością, kołysząc swym małym, jędrnym tyłeczkiem.

Maigret odwiedził ulicę Akacjową niespełna dziesięć dni temu i oto teraz wracał tam, do tego samego domu, do tego samego mieszkania, gdzie kiedyś stojąc przy otwartym oknie doznał nagle przeczucia, które pozwoliło mu na odtworzenie przebiegu zbrodni dentysty z naprzeciwka.

Przed budynkiem stały dwa samochody. Policjant w mundurze trzymał wartę i na widok Maigreta zasalutował, podnosząc dłoń do swego kepi.

— Czwarte piętro na lewo — mruknął.

— Wiem.

Komisarz policji nazwiskiem Clerdent, stojąc na środku salonu, rozmawiał z małym, pulchnym człowieczkiem o bardzo jasnych, potarganych włosach, białej jak u niemowlęcia skórze i błękitnych, niewinnych oczach.

— Dzień dobry, Maigret.

Widząc, że przybysz spogląda na jego rozmówcę, ociągając się z podaniem ręki, dodał:

— Panowie się nie znają?… Komisarz Maigret… Sędzia śledczy Ancelin…

— Bardzo mi miło, panie komisarzu.

— Cała przyjemność po mojej stronie, panie sędzio. Wiele o panu słyszałem, ale nie miałem jeszcze zaszczytu pracować z panem.

— Otrzymałem nominację w Paryżu zaledwie pięć miesięcy temu. Przez długi czas pozostawałem w Lilie.

Mówił falsetem i pomimo tuszy wydawał się bardzo młody. Można by raczej sądzić, że to jeden z tych wiecznych studentów na uniwersytecie, którzy nie spieszą się zbytnio, by porzucić Dzielnicę Łacińską i łatwe życie. Rzecz jasna, łatwe dla tych, którzy mają nadzianego tatusia.

Miał niedbały wygląd, nosił zbyt ciasną marynarkę i zbyt obszerne spodnie wypchane na kolanach, zaś jego buty przydałoby się wyczyścić szczotką.

W Pałacu Sprawiedliwości mówiono, że ma sześcioro dzieci i jest pantoflarzem, że jego samochód w każdej chwili może się rozlecieć na kawałki, i że aby związać koniec z końcem, mieszka w jednym z tanich domów czynszowych w Antony.

— Natychmiast po telefonie na policję zawiadomiłem prokuraturę — wyjaśnił komisarz.

— Zastępca prokuratora nie przyszedł?

— Za chwilę tu będzie.

— Gdzie Aline?

— Dziewczyna, która mieszkała z denatem? Leży na łóżku i płacze. Czuwa nad nią sprzątaczka.

— Co mówi?

— Niewiele z niej wyciągnąłem i przy jej stanie wcale nie nalegałem. Twierdzi, że wstała o wpół do ósmej. Sprzątaczka przychodzi dopiero o dziesiątej rano. O ósmej Aline zaniosła Palmariemu śniadanie do łóżka, a potem umyła go.

Maigret znał zwyczaje tego domu. Od zamachu, który uczynił z niego inwalidę, Manuel nie odważył się wejść do wanny. Stał na jednej nodze pod prysznicem, Aline zaś namydlała go, a następnie pomagała włożyć bieliznę i ubranie.

— O której godzinie wyszła?

— Skąd pan wie, że wyszła?

Maigret uzyskałby całkowitą pewność, gdyby zapytał swoich dwu ludzi stojących na warcie na ulicy. Nie zatelefonowali do niego. Bez wątpienia nadejście komisarza policji, potem sędziego śledczego i wreszcie samego Maigreta zaskoczyło ich. Nie wiedzieli, co mogło się wydarzyć wewnątrz budynku. Była w tym jakaś ironia.

— Panowie wybaczą.

Wysoki młody człowiek o końskim profilu wpadł jak burza, uścisnął im ręce i zapytał:

— Gdzie jest denat?

— W pokoju obok.

— Czy mamy jakiś ślad?

— Właśnie opowiadałem komisarzowi Maigretowi, co wiem. Otóż Aline, młoda osoba, która mieszkała z Palmarim, utrzymuje, że wyszła z budynku około dziewiątej, bez kapelusza, z siatką na zakupy w ręce.

Jeden z pilnujących inspektorów z pewnością ją śledził.

— Udała się do różnych sklepów w dzielnicy. Jeszcze nie spisałem jej zeznania, ponieważ zdołałem od niej wyciągnąć tylko urywane zdania.

— To w czasie jej nieobecności…

— Tak twierdzi, rzecz jasna. Podobno wróciła za pięć dziesiąta. Maigret spojrzał na zegarek, który wskazywał dziesięć po jedenastej.

— Podobno Palmariego znalazła w pokoju obok. Ześliznął się z wózka inwalidzkiego na dywan. Zmarł na skutek utraty dużej ilości krwi, jak się panowie sami przekonają.

— O której godzinie zadzwoniła do pana? Bo, jak mi powiedziano, to ona dzwoniła do komisariatu?

— Tak. Był kwadrans po dziesiątej.

Zastępca prokuratora, Alain Druet, zadawał pytania, podczas gdy pulchny sędzia jedynie słuchał z nieokreślonym uśmiechem na ustach. On także wydawał się zadowolony z życia pomimo trudności z wykarmieniem swych latorośli. Od czasu do czasu rzucał Maigretowi ukradkowe spojrzenie, tak jakby chciał nawiązać z nim pewnego rodzaju porozumienie.

Dwaj pozostali, zastępca prokuratora i komisarz policji, rozmawiali i zachowywali się jak przystało na skrupulatnych funkcjonariuszy.

— Czy lekarz obejrzał ciało?

— Tylko wszedł i wyszedł. Twierdzi, że przed sekcją zwłok nie da się ustalić, ile kulek dostał Palmari i że bez rozebrania go nie da się też odnaleźć śladów wejścia i wyjścia pocisków. Chociaż kula, która przeszła przez kark, najwyraźniej została wystrzelona od tyłu.

W takim razie, pomyślał Maigret, Palmari niczego się nie obawiał.

— Panowie, może byśmy rozejrzeli się przed nadejściem ekipy dochodzeniowej?

Klitka Manuela nie zmieniła się, słońce zaś wlewało się do niej obficie. Na podłodze leżało wykrzywione, niemal śmieszne ciało z białymi włosami ubrudzonymi krwią na wysokości karku.

Maigret był zaskoczony, widząc Aline Bauche stojącą przy zasłonie jednego z okien. Miała na sobie znaną mu sukienkę z jasnoniebieskiego płótna, czarne włosy okalały jej trupio bladą, poznaczoną czerwonymi plamami twarz; wyglądała tak, jakby została pobita.

Spoglądała z taką nienawiścią czy też wyzwaniem, jakby chciała rzucić się na nich z pazurami.

— No i co, panie Maigret, przypuszczam, że jest pan wreszcie zadowolony? — Spojrzała na pozostałych. — Czy naprawdę nie możecie mnie zostawić samej, jak każdej kobiety, która straciła mężczyznę swojego życia? A może na dodatek zaraz mnie aresztujecie, co?

— Pan ją zna? — zapytał Maigreta sędzia śledczy przyciszonym głosem.

— Dosyć dobrze.

...