Gilmore Mikal - Strzał w serce.pdf - Dobre książki - SkuteczneUwodzenie

MIKAL GILMORE

Z angielskiego przełożył Jacek Łaszcz

LiBROS

Grupa Wydawnicza Bertelsmann Media

Tytuł oryginału SHOT IN THE HEART

Redaktor prowadzący Ewa Niepokólczycka

Redakcja

Mirosław Grabowski

Redakcja techniczna Alicja JabtońskaChodzeń

Korekta Tadeusz Mahrburg

Bertelsmann Media Sp. z o.o.

Libros Warszawa 2002

Skład łamanie FELBERG

Druk i oprawa GGP Media, Pößneck

ISBN 83-7311-250-2 Nr 3384

Memu bratu, Frankowi Gilmore’owi juniorowi. To on pomógł mi przebyć trudy

tej opowieści.

To, co umarło, wraca.

Robert Frost

s r N

Miałem straszny sen.

W tym śnie zawsze jest noc. Znajdujemy się w domu mojego ojca - smoliście

brunatnym, w stylu lat pięćdziesiątych. W takim krytym dachówką jednopiętrowym budynku,

wystawionym na wszelkie kaprysy pogody, gdzieś na peryferiach zapadłego amerykańskiego

miasta, między światłami nocy i dymiącymi kominami wielkich zakładów przemysłowych.

Skąpany w księżycowym blasku tor kolejowy oddzielał dom od lasu, dokąd surowo

zabroniono mi wstępować. W nocy z tego snu słychać było odległy gwizd, zapowiadający

przyjazd osobowego z dalekiego świata. Jednak z jakichś względów żaden pociąg nie

nadjeżdżał. Słychać było tylko ten gwizd.

Jacyś ludzie wchodzili do domu i z niego wychodzili, przesuwając się między

ciemnością na zewnątrz a ciemnością wewnątrz. Ci ludzie to moja rodzina, we śnie wszyscy

przybywają z niebytu. To moja matka, Bessie Gilmore: wiodła życie pełne goryczy, odarte

przez jej ojca i męża z miłości i nadziei, i umarła podczas krwotoku, wołając z ciemności,

której tak bardzo się bała, obu tych mężczyzn i błagając ich o zmiłowanie. To mój brat

Gaylen: umarł młodo od starych ran, a świeżo poślubiona żona siedziała u jego wezgłowia,

trzymając go za rękę i patrząc, jak życie uchodzi z zapadłej twarzy. To mój brat Gary: zabił

niewinnych ludzi w porywie wściekłego buntu przeciw temu życiu, które pozbawiło go tylu

szans i tylu miłości; umarł, gdy karabinowa salwa rozdarła jego udręczone serce. To mój brat

Frank: wyciszał się w sobie i oddalał z każdą nową śmiercią; widziano go ostatnio, gdy

przechodził drogą w pobliżu nocnego domu ze snu, z rękami w kieszeniach i tym niepojętym

wyrazem bólu ściągającym mu twarz. I mój ojciec, Frank senior, który umarł stoczony przez

raka. Ze wszystkich członków rodziny on pojawiał się w tym śnie ostatni, a gdy tylko

nadchodził, moje poczucie winy gdzieś znikało, zawsze tak się cieszyłem na sam jego widok, i

tylko wtedy, gdy on się zjawiał. Bo w tym śnie było podobnie jak w życiu: zawsze zachodziła

obawa, że ojciec wybuchnie niepowstrzymanym gniewem i zniszczy zbyt wiele, by rodzina

mogła dalej trwać, że znajdzie jakiś sposób, by zabić tych, którzy już od dawna byli martwi,

zbyt drogo płacąc za tę schedę. Gdy tylko się zjawiał, następował punkt zwrotny snu: ojciec

mógł się przekonać, że to on jeden jest lekiem na wszelką gorycz, na całą złą krew, że przez

niego wracamy ku śmierci. Leż, tato, w pokoju, mówiliśmy. Pozwól znów się pochować.

I wreszcie ja sam. Przyglądałem się w tych snach mojej rodzinie, zawsze zuyprany z

poczucia braterstwa, jakby toczyła się tu jakaś walka o miłość i przynależność - walka, którą

zawsze przegrywałem. Obserwowałem tylko, jak moi bracia wchodzą i wychodzą.

Spoglądałem przez okno i widziałem, jak się poruszają w ciemności tam na zewnątrz,

przechodzą przez krzaki i przez podwórko, kierując się ku podjazdowi. Patrzyłem na

samochody przejeżdżające przez tor kolejowy. Patrzyłem, jak otwierają drzwi i zabierają

moich braci, a potem przywożą ich z pozurotem, i wiedziałem, że oni podążają do tego

przestępczego świata i wracają stamtąd, a ja nie mogłem się stać jego cząstką, bo z jakichś

względów nie potrafiłem opuścić domu.

Potem, pewnej nocy, kiedy ten sen powtarzał się już od lat, Gary powiedział mi,

dlaczego nigdy nie mogłem toiuarzyszyć członkom rodziny, gdy wychodzili z domu i do niego

powracali, dlaczego siedziałem sam w pokoju, gdy oni byli na zewnątrz: to dlatego, że nie

przekroczyłem jeszcze progu śmierci. Nie pójdę za nimi przez tory, do lasu, gdzie toczyło się

ich prawdziwe życie, dopóki nie umrę. Wyciągnął broń z kieszeni kurtki. Położył mi ją na

kolanach, po czym skierował się do drzwi i wyszedł w noc. Dostrzegłem błysk szyn, za nimi

była moja rodzina.

Do zobaczenia w mroku - powiedział.

Nie zuahałem się. Wziąłem pistolet. Wsadziłem lufę w usta. Pociągnąłem za spust.

Uczułem, jak rozsadza mi tył głowy. To było znacznie łagodniejsze, niż mogłem się

spodziezuać. Poczułem, jak zęby łamię się i kruszę, wypływając z ust w strudze krwi.

Poczułem, jak wraz z nię uchodzi ze mnie życie, i w jednej chiuili zapadłem się zv nicość. Była

tam ciemność, ale już nie poza mnę. Już nic nie było poza mnę, jeszcze te nagłe, szybkie

skurcze konającego ciała. Wiedziałem, że to, co czuję, to śmierć - to znaczy wiedziałem, jak

musimy się czuć, gdy śmierć przychodzi naprawdę, i wiedziałem, że to jest tam, gdzie kończę

się nasze możliwości.

Śniłem ten sen niejeden raz, w wielu odmianach. I zawsze w tym momencie się

budziłem, serce kołatało mi mocno, jakby chciało się do mnie przedrzeć z tej pustki, gdzie

były, wiem to, wrota ocalenia mojej spustoszonej rodziny. Czy były to wrota piekieł?

Chciałem wrócić do tego snu, lecz w tych strasznych godzinach nocy nie było już drogi

powrotu. est opowieść, którą muszę z siebie wysnuć. To opowieść ozabójstwie: o zabójstwie

ciała i zabójstwie ducha, o nienawiści i karze. To opowieść o tym, jak rodzą się te zabójstwa,

jak nabierają kształtu i kierują naszymi działaniami, jak zmieniają nasze życie, jak spadek po

nich wsącza się w świat i zdarzenia wokół nas. I jest to też opowieść o tym, jak wygasa ta

żądza gwałtu i mordu - jeśli w ogóle wygasa.

Znam dobrze tę opowieść, ponieważ tkwiłem w niej. Przez całe życie obracałem się w

kręgu jej przyczyn i skutków, szczegółów i niezatartych nauk. Znałem umarłych z tej

opowieści, wiem, dlaczego zadawali innym śmierć i dlaczego szukali jej w sobie. I jeśli

kiedykolwiek mogę żywić nadzieję, że opuszczę to miejsce, muszę wyznać, co wiem.

Zaczynam.

Jestem bratem kogoś, kto zabił niewinnych ludzi. Nazywa się Gary Gilmore i stał się

jedną z największych postaci galerii przestępców współczesnej Ameryki. Ale nie o jego

zbrodnie tu chodzi, ów przyczynek do złej sławy - te bezsensowne zabójstwa dwóch młodych

mormonów, dokonane noc po nocy w lipcu 1976 roku. Gary’ego uczyniło sławnym jego

dążenie do poniesienia za to kary. Do zabójstw tych doszło niedługo po tym, jak Sąd

Najwyższy Stanów Zjednoczonych utorował drogę do przywrócenia kary śmierci, a stan

Utah, gdzie je popełniono, był jednym z pierwszych, które uchwaliły stosowną regulaqę

prawną. Ale od przywrócenia kary śmierci do jej wykonywania droga daleka Kiedy je - sienią

1976 roku wydano wyrok na Gary 7 ego, w Ameryce od ponad dziesięciu lat nie wykonywano

egzekucji i mimo tej nowej regulacji kraj nie miał wielkiego nabożeństwa do zgodnego z

prawem rozlewu krwi. Wszystko to zmieniło się wraz ze sprawą Gary’ego Gilmore’a.

1 listopada 1976 roku Gary nie skorzystał z prawa wniesienia apelacji od wyroku i

upierał się przy jego wykonaniu, dążąc do wyznaczenia terminu egzekucji. Wzniecił tym

natychmiast ogólnonarodową dyskusję i przez następne kilka miesięcy niemal każdego dnia i

nocy jego nazwisko pojawiało się w nagłówkach najważniejszych wiadomości. Były spory,

odroczenia, intrygi; była nawet historia miłosna. Ale przez cały ten czas Gary podtrzymywał

zaciekłą i niezłomną w^olę śmierci - próbował nawet dwukrotnie wymierzyć ją sobie z

własnej ręki - i postawił przez to stan Utah i obrońców kary śmierci w kłopotliwej,

nieoczekiwanej sytuacji. Uczynił z nich już nie tyle sprzymierzeńców, ile wręcz przekształcił

ich w swoje sługi, które miały go zabić na jego prośbę, aby dopasować się do jego idealnej

miary zniszczenia i odkupienia. Upierając się przy własnej egzekucji - i w rezultacie

uruchamiając machinę prawną, która miałaby doprowadzić do jej wykonania - Gary zdawał

się mówić: „Niczego naprawdę nie możecie zrobić, żeby mnie ukarać, ponieważ ta kara jest

tym, czego ja sam chcę, to moja własna wola. Pomóżcie mi więc tylko w tym ostatnim

zabójstwie 77 .

Państwo znienawidziło Gary / ego; nie z powodu jego zbrodni, lecz dlatego, że w swej

niewiarygodnej pysze wymyślił metodę, która zapewniała mu wygraną, znalazł sposób

ucieczki.

Tę część opowieści wiele osób już zna. Był to stały temat największych

międzynarodowych serwisów informacyjnych w ciągu kilku miesięcy 1976 i 1977 roku, a

potem także przedmiot popularne] książki Normana Mailera i opartego na niej filmu

telewizyjnego Pieśń kata. Jeśli czytaliście tę książkę lub oglądaliście film, wiecie, że historia

Gary’ego trwała jeszcze parę miesięcy. Znacie nadzieje, które zawiódł, miłość, którą zagubił,

i samozaparcie, które odnalazł. Nie jest natomiast powszechnie znane i nigdy nie ujrzało

światła dziennego to, co legło u źródeł gwałtowności Gary’ego - prawdziwa historia mojej

rodziny oraz okoliczności, w jakich sieć mrocznych sekretów i niespełnionych nadziei

doprowadziła do owego dziedzictwa, które przynajmniej po części stało się siłą napędową

pchającą mego brata do zbrodni.

Ten fragment historii nigdy nie został opowiedziany, z tego prostego powodu, że nikt

o tym nie mówił. W ciągu kilku ostatnich tygodni życia Gary’ego Larry Schiller, który

pozyskał prawa do jego biografii i przeprowadził większość wywiadów do Pieśni kata ,

usiłował go nakłonić, by z całą szczerością przedstawił rzeczywistość swego dzieciństwa i

życia rodzinnego. Schiller mial poczucie, że w przeszłości mojego brata musiało się zdarzyć

coś strasznego, ale Gary upierał się, że to nie należy do sprawy, i zwykle reagował na takie

pytania kpiną lub gniewem, nawet w ostatnich godzinach życia. W ciągu następnych kilku

miesięcy Schiller i Norman Mailer spędzili wiele godzin na rozmowach z moją matką, Bessie

Gilmore, penetrując ów mroczny obszar: co takiego się zdarzyło w dzieciństwie Gary’ego, co

później doprowadziło go do popełnienia morderstwa? Schiller i Mailer bardzo się starali, ale

matka zazwyczaj odpowiadała na te wypytywania jakimiś doprowadzającymi do szału

zagadkami lub po prostu je zbywała. Rozległe partie rodzinnej przeszłości zostały więc

całkowicie pominięte, ponieważ wolała je okryć zasłoną tajemnicy. Dotyczyło to spraw

związanych z moim ojcem: tego, jak przeżył swoje życie i jak się odnosił do własnych synów.

Cokolwiek się wówczas zdarzyło, ani matka, ani Gary nigdy tego nie ujawnili, zabierając swe

Gilmore Mikal - Strzał w serce.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: