Słodki padalec - Daria Doncowa.pdf - piotrbartz894 - andrzejt1965

Rozdział 1

Obudziłam się, gdy promień słońca dotknął mojej twarzy.

Zapomniałam zaciągnąć zasłony, a okno sypialni wychodzi

przecież na wschód. Która to może być godzina? Na pewno

nie siódma czterdzieści, bo właśnie wtedy rozlega się

obrzydliwy dźwięk budzika i trzeba się zrywać, budzić

domowników. Oni z kolei nie cierpią rannego wstawania i na

okrzyk: „Pobudka!” naciągają kołdrę na głowę. Dlatego

właśnie mam ustawiony budzik na taką dziwną godzinę -

siódmą czterdzieści. Dzieci wyliczyły, że siódma czterdzieści

pięć to za późno, a siódma trzydzieści za wcześnie; przez te

dziesięć minut można jeszcze słodko pochrapać.

Z westchnieniem wysunęłam lewą rękę, by wymacać szafkę

nocną i mały casio - prezent od Kiryła na Nowy Rok. Ale

zamiast gładkiej powierzchni natrafiłam na pustkę i

otworzyłam oczy.

Ujrzałam wielką błękitno-białą szafę ze złoceniami, tapety

przypominające szpalery pałaców w Peterhofie i marmurowy

posąg - korpulentną damę trzymającą w grubej ręce abażur;

pod jej cellulitowymi nogami leżał mały kamienny piesek.

Przez chwilę patrzyłam na to wszystko w osłupieniu, a potem

przypomniałam sobie, co wydarzyło się wczoraj, i usiadłam.

Nie jestem w swoim pokoju, tylko w obcym domu, gdzie będę

mieszkać przez dłuższy czas... Ale zacznijmy od początku.

Nazywam się Eulampia Romanowa, dla miłośników

patronimikum

- Eulampia Andriejewna. Mieszkam u przyjaciółki Katii,

która dziwnym zbiegiem okoliczności nosi to samo nazwisko

co ja. Nie jesteśmy krewnymi i nie mamy nic wspólnego z

rodziną carską, po prostu się przyjaźnimy. Rodzone siostry

często-gęsto nie mogą się dogadać, rywalizując o względy

rodziców, nas to na szczęście nie dotyczy.

Dlaczego, mając własne mieszkanie i daczę, zamieszkałam u

Katii, to zupełnie inna historia, nad którą nie ma sensu się tu

rozwodzić. W skrócie wyglądało to tak: zanim poznałam

Katię, byłam żoną bogatego biznesmena Michaiła i nosiłam

imię Eufrozyna. Pewnego pięknego dnia mój mąż okazał się

kryminalistą i mordercą i teraz odsiaduje wyrok gdzieś w

Komi — dokładnie nie wiem, rozwiedliśmy się i nie darzę go

żadnym sentymentem. Dzieci nie miałam, pracy również.

Kochający rodzice od dzieciństwa przygotowywali mnie do

kariery artystycznej. Najpierw ukończyłam szkołę muzyczną,

potem konserwatorium, klasa harfy - niezwykle „popularny”

instrument w dzisiejszych czasach, nawet nie da się na nim

grać „do kotleta” w restauracji.

No bo wyobraźcie to sobie. Knajpa albo klub nocny, na

scenie siedzi harfistka, w natchnieniu dręcząc biedny

instrument - a rozzłoszczeni goście rzucają w nią sztućcami i

kośćmi z kurczaka... Koncertów czasów radzieckich, gdy na

scenę wychodzili na przemian śpiewacy operowi i estradowi,

deklamatorzy i tancerze, teraz już nie ma, nieliczne miejsca

w orkiestrach symfonicznych są od dawna zajęte, mogłabym

co najwyżej występować solo. Ale Pan Bóg nie dał mi talentu,

obdarzył za to pilnością i posłuszeństwem, tak więc grać na

harfie nauczyłam się wyłącznie dzięki wyjątkowej

pracowitości. Co prawda, genialny Richter mawiał: „Talent

to piękna rzecz, ale muzyk powinien mieć przede wszystkim

twardy tyłek”. Mój był chyba z żelaza; siedziałam z harfą po

sześć, osiem godzin dziennie, ale pożytek był z tego niewielki.

Opanowałam technikę, lecz natchnienia nie poczułam nigdy.

Palce automatycznie przebierały struny, dusza nie

uczestniczyła w tym procesie. Nie udawało mi się nawiązać

kontaktu z publicznością, nie cieszyłam się powodzeniem i

po wyjściu za mąż porzuciłam to zajęcie.

Po rozwodzie, chcąc całkowicie zerwać z przeszłością,

postanowiłam zmienić imię Eufrozyna na Eulampia. Cóż,

wybrałam to, co mi pierwsze przyszło do głowy, a może

właśnie należało się zastanowić, pomyśleć

i wybrać jakieś banalne: Tania, Masza albo Lena... Ale co się

stało, to się nie odstanie i teraz znajomi mówią do mnie...

Lampa.

U Katiuszy prowadzę dom: gotuję, sprzątam, piorę,

wychowuję jej młodszego syna Kiryła i od czasu do czasu

wyciszam awantury, które urządza jego starszy brat Sierioża

swojej żonie Julce. W domu są również całe hordy zwierząt:

psy, koty, chomiki, a także nie mniej liczni goście i krewni.

Wiele osób załamałoby się nerwowo, stojąc przez cały dzień

przy garach, a potem przy zlewie, ale ja jestem szczęśliwa,

traktuję chłopaków prawie jak swoich synów, no i zajmuję

się nimi bardziej niż Katia, która po prostu nie ma na to

czasu. Katia jest wybitnym chirurgiem, specjalistą od

operacji tarczycy. Takich lekarzy można w Rosji policzyć na

palcach jednej ręki, nic więc dziwnego, że do doktor

Romanowej ustawiają się w kolejce nie tylko pacjenci z

byłych republik radzieckich, ale również z Niemiec, Francji i

Włoch. Sprytni obcokrajowcy umieją liczyć i dobrze wiedzą,

że za operację przeprowadzoną na najwyższym poziomie

przez madame Romanową zapłacą o rząd mniej niż we

własnym kraju.

Katia nie potrafi odmówić pomocy cierpiącym i czasem w

ciągu jednego dnia operuje trzech pacjentów, często zostając

na oddziale do późnej nocy.

Gdy zaczęłam pracować w domu Romanowów, domownicy

żywili się mrożonymi pielmieniami, kiełbaskami i jajecznicą,

a w charakterze apoteozy sztuki kulinarnej występowała zupa

Knorr. Nie, to nie to, że Katia jest leniwa, ona po postu nie

ma już czasu na takie rzeczy. Dlatego to ja zaczęłam

prowadzić gospodarstwo i zarządzać wszystkim — przede

wszystkim finansami. Mam duży szary zeszyt, w którym

próbuję planować wydatki. Na przykład wpływ - pięć tysięcy,

wydatki - sześć. Choćbym nie wiem co robiła, i tak nie da się

związać końca z końcem. Chwytałam się już wszelkich

Słodki padalec - Daria Doncowa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: