Jerzy Engel - Futbol na tak.pdf - E-BOOKI - hung-fu

Engel Futbol na tak Jerzy Engel, Maciej Polkowski

Futbol na tak

KaŜdy sukces sportowy, a tym był niewątpliwie awans reprezentacji Polski do finałów mistrzostw świata w

Japonii i Korei, jest dokładnie analizowany przez teoretyków sportu i naukowców. O ile ocena wszystkich

wymiernych elementów pracy trenera z zespołem nie stwarza większych trudności, o tyle określenie wartości

decydujących o sukcesie, a których Ŝadną miarą zmierzyć nie moŜna, jest trudne do sklasyfikowania. O

skutecznej pracy trenera decydują przecieŜ takŜe osobowość, sposób postępowania w stosunku do

współpracowników i zawodników, sposób pracy, przekazu, umiejętności wytworzenia odpowiedniej

atmosfery w ekipie. Wyzwalanie w wyniku procesu przygotowania psychologicznego pokładów energii

nagromadzonej w organizmie zawodnika i ukierunkowanie pozytywnej agresji sportowej na skuteczną walkę

z przeciwnikiem to elementy pracy nie podlegające Ŝadnym pomiarom. Podstawą pracy kaŜdego zespołu jest

właściwa selekcja szerokiej kadry zespołu, a następnie podstawowego składu druŜyny. Wyselekcjonowana

grupa piłkarzy musi charakteryzować się nie tylko wysokim poziomem ogólnopiłkarskim, ale przede

wszystkim musi pasować do siebie mentalnie.

Właściwy dobór zawodników to dla trenera układanka elementów. By uniknąć błędów selekcyjnych,

pokonałem tysiące kilometrów, odwiedzając kaŜdego z polskich piłkarzy, których zamierzałem powołać do

reprezentacji, w ich klubach rozrzuconych po wielu ligach europejskich. Są futboliści, z którymi wystarczyło

zamienić kilka zdań, aby stwierdzić,

czy będą pasowali pod względem mentalnym do zespołu. Byli teŜ tacy, nad którymi zastanawialiśmy się

dłuŜej, aby ocena nie była powierzchowna, zbyt płytka lub niepełna. Dlatego spotykaliśmy się kilkakrotnie,

chcąc poznać sposób myślenia, reagowania, zachowania i postępowania kaŜdego gracza. Wybitne jednostki

sportowe, wielkie talenty, to często mocne indywidualności, ludzie zamknięci w sobie, Ŝyjący w swoim

własnym świecie wartości i ocen. Z jednej strony są wielkie ambicje i ciągła walka o akceptację i miejsce w

druŜynach zagranicznych oraz reprezentacji, które oddzielają ich od siebie jak murem. Z drugiej strony zaś

trzeba wyszukać te cechy, dzięki którym wielka indywidualność będzie mogła się podporządkować

potrzebom zespołu i stanowić jeden z jego elementów. KaŜdy piłkarz to część mechanizmu, zwanego druŜyną

piłkarską. Zespół osiągnie tylko wtedy dobre wyniki sportowe, kiedy poszczególne trybiki zazębią się i będą

ze sobą współdziałać jak w zegarku.

Trzeba mieć duŜe doświadczenie, by ocenić skuteczne wartości kaŜdego z elementów układanki. Obejmując

reprezentację Polski, miałem za sobą 25 lat pracy w zawodzie trenera i doświadczenie budowania na tysiącach

zawodników, z którymi przez te lata pracy przyszło mi pracować.

Wielką rolę w kształtowaniu osobowości trenera spełnia dom rodzinny. Stresy towarzyszące naszej pracy są

olbrzymie. Co tydzień, a często kilka razy w tygodniu praca trenera jest poddawana publicznemu

egzaminowi. Liczą się tylko ci, którzy zwycięŜają. PoraŜka często nie ma nic wspólnego z niewłaściwą pracą

szkoleniową, ale o tym wie tylko sam zainteresowany.

W ksiąŜce Macieja Polkowskiego, która trafia do Państwa rąk, ukazano moją drogę do pozycji selekcjonera

reprezentacji Polski, sposób pracy, oceny i spojrzenia na eliminacje mistrzostw świata w Japonii i Korei. Jest tu

takŜe wiele wątków rodzinnych. Przedstawiono równieŜ, Ŝe pozytywny sposób

myślenia oraz determinacja i wiara w osiągnięcie celu doprowadziły do sukcesu, którym jest kolejny, szósty w

historii polskiej piłki noŜnej, po szesnastoletniej przerwie, awans do finałów mistrzostw świata.

Wstęp przyjacielski

W pewien piękny kwietniowy dzień 2000 roku wybraliśmy się z Jerzym Engelem do kilku klubów na

Podlasiu. Gawędziliśmy o tym i owym; raptem zaświtała mi myśl:

Strona 1

Engel Futbol na tak Jerzy Engel, Maciej Polkowski

Po przyszłorocznym awansie reprezentacji do finałów mistrzostw świata warto byłoby wydać ksiąŜkę.

Prowadzący samochód selekcjoner spojrzał na mnie kątem oka i odparł:

Wiesz, to całkiem fajny pomysł...

Cieszymy się, Ŝe marzenia o wyjeździe na finały do Japonii i Korei stały się faktem, a do Państwa trafia Engel.

Futbol na tak.

Z Jerzym nie tylko się znamy, ale i przyjaźnimy od ponad ćwierćwiecza. Mimo intensywnych i gorączkowych

poszukiwań w pamięci nie udało się ustalić, kiedy doszło do naszego pierwszego spotkania. Tak się złoŜyło,

Ŝe jako dziennikarz byłem świadkiem wszystkich znaczących trenerskich sukcesów Jerzego. Dlatego uznałem,

Ŝe mam prawo nakłonić go do zwierzeń. W Ŝadnym przypadku nie przekraczając jednak granic dobrego

smaku i kultury.

Moją intencją było przybliŜenie sylwetki osobowości człowieka, dzięki którego optymizmowi i autentycznej

wierze w to, co robi, reprezentacja Polski, po 16 latach nieobecności, znów wystąpi w finałach najwaŜniejszego

futbolowego turnieju. W tej ksiąŜce nie ma szczegółowych relacji ani opisów z dwudziestu meczów, które

białoczerwoni rozegrali pod batutą Engela. To raczej celowe przypomnienie niektórych, najwaŜniejszych

meczowych momentów wzbogacone ocenami,

wspomnieniami i refleksjami selekcjonera. Zapewne zawiedziony lekturą będzie ten, kto chciał się w niej

doszukać modnych sensacyjnych epizodów, takich raczej aferalnych i tandetnych wątków. Nic z tego!

Engel. Futbol na tak to zapis historii wywalczania awansu w zupełnie nowym stylu. Świadectwo, Ŝe

reprezentacją Polski kieruje Europejczyk w kaŜdym calu. Świetnie wykształcony, władający kilkoma językami,

chętnie przyjmowany w najbardziej prestiŜowych miejscach, ceniony przez najszacowniejsze, nie tylko

sportowe, gremia. Obecna kadra jest prowadzona na zupełnie innych zasadach nie wstrząsają nią kolejne

„towarzyskohotelowe wydarzenia", nie ma przedmeczowych spotkań z szefami związkowej centrali,

podczas których nie zaprzątano sobie głowy futbolem, ale wszystko sprowadzało się do wykłócania o kolejne

pieniądze. Przestał dominować kult łatwo zdobywanej mamony i odeszło do lamusa miejmy nadzieję

bezpowrotnie Ŝenujące powiedzenie: „kasa, misiu, kasa".

Nie wszyscy zdajemy sobie sprawę, jak wielkim sukcesem jest awans naszych piłkarzy do finałów mistrzostw

świata 2002. W biednym kraju, wstrząsanym aferami i skandalami, gdzie w modzie siła i przekręty, znalazła

się grupa ludzi, która na zielonej murawie udowodniła, Ŝe moŜna inaczej. Niekiedy wbrew zdrowemu

rozsądkowi, na przekór wszelakim niedostatkom futbolowego światka finansowym, organizacyjnym,

szkoleniowym potrafiono wznieść się na wyŜyny, przekroczyć barierę najśmielszych marzeń i wyobraźni.

Udowodniono, Ŝe w kraju między Bugiem i Odrą jest jeszcze miejsce dla rzeczywiście uczciwych i rzetelnie

pracujących. Dzięki Jerzemu Engelowi i jego ludziom poczuliśmy, iŜ bliŜej nam do futbolowego świata.

jesteśmy w finałach!!!

Po 16 latach futbolowa reprezentacja Polski wystąpi w finałach mistrzostw świata!

Zanim nadszedł ów radosny pierwszy dzień września 2001 roku, uwaga mediów a w ślad za nią kibiców

skupiała się wyłącznie na meczu z Norwegią w Chorzowie. Prawie nikt nie wspominał o czekającym nas kilka

dni później, 5 września, spotkaniu z Białorusią w Mińsku. Utwierdzałem się w tym przekonaniu, przeglądając

i czytając naszą prasę. My natomiast musieliśmy rozpatrywać oba warianty pozytywny, ale i negatywny. Tak

więc dla nas był to dwumecz, chociaŜ zdawaliśmy sobie sprawę, Ŝe zdobycie trzech punktów z Norwegami

znacznie powiększało szanse wywalczenia awansu z pierwszego miejsca, a przy korzystnym dla nas wyniku

Białorusi z Ukrainą przesądzało sprawę.

Dlatego przygotowywaliśmy się do tego meczu szalenie skrupulatnie. MoŜna nawet powiedzieć, Ŝe pod

pewnymi względami po aptekarsku. Codziennie docierały do nas nowe informacje z Norwegii, od Rafała

Grunwalda i Andrzeja Sikory, z którymi współpracowaliśmy od wielu miesięcy. To właśnie oni tłumaczyli

wszystko, co na temat reprezentacji Skandynawów ukazywało się w tamtejszej prasie. Sporządzali notatki z

audycji radiowych i telewizyjnych. Wiedzieliśmy wszystko, co się działo wokół i wewnątrz norweskiej ekipy.

Przygotowania skupiały się na

tym, aŜeby nie przepuścić Ŝadnej informacji, która mogła być waŜna.

DuŜo wcześniej przed chorzowską konfrontacją znaliśmy juŜ niemal w stu procentach sytuację. Wiedzieliśmy,

Ŝe nie będzie powołany Torę Andre Flo, Ŝe są kłopoty z Johnem Carewem, a zespół jest niezadowolony z

ustawienia, jakie proponuje trener Nils Johan Semb, Ŝe wreszcie Ole Solskjaer chciałby bardzo grać jako

Strona 2

Engel Futbol na tak Jerzy Engel, Maciej Polkowski

środkowy, wysunięty napastnik. Mieliśmy teŜ informacje o ustawieniu Norwegów. Te przygotowania i

analizy, których dokonaliśmy wspólnie z Edwardem Klejndinstem, złoŜyły się na stuprocentową wiedzę,

przekazaną piłkarzom. Przed i w trakcie meczu z Norwegami sprawdziło się wszystko, co przewidywaliśmy.

Zdawaliśmy sobie równieŜ sprawę z faktu, Ŝe dla rywali jest to znowu mecz o wszystko. Występ w Chorzowie

miał odrodzić ich zespół. Borykając się z najprzeróŜniejszymi kłopotami, wiedzieli, Ŝe jest im potrzebny

spektakularny wynik. MoŜna nawet zaryzykować stwierdzenie, Ŝe mieli jedną idće fix: tak zmobilizować

graczy, by ten zespół odrodził się na boisku w Polsce i wygraną odwrócił złą passę. Dlatego bardzo mocno

podkręcili norweskich zawodników i utwierdzili w przekonaniu, Ŝe są w stanie zwycięŜyć w Chorzowie i od

tego momentu rozpocząć nową erę norweskiego futbolu.

Wiedzieliśmy, Ŝe czeka nas bardzo cięŜki mecz. Większość zawodników druŜyny przeciwnej była w bardzo

dobrej formie, co potwierdzały ich występy klubowe. Zdawaliśmy sobie sprawę, Ŝe jeŜeli nie jest to zespół

równorzędny, to przynajmniej taki, z którym naleŜy powaŜnie się liczyć. I przebieg meczu to potwierdził.

Zanim jednak doszło do spotkania, było jasne, Ŝe nie będzie mógł zagrać Jacek Bąk. Piłkarz, który naszym zda

niem niesłusznie dostał czerwoną kartkę w meczu z Armenią w Erewanie. Nie mógł być powołany Tomek

Iwan, który nadal miał kłopoty ze znalezieniem odpowiedniego klubu. Martwiły mnie kontuzje Piotra

Świerczewskiego i Radka KałuŜnego, których udział w spotkaniu do ostatniej chwili stał pod duŜym znakiem

zapytania. Z pozszywanym kolanem przyjechał Paweł Kryszałowicz, nawet jego klub, Eintracht, monitował,

by go zwolnić ze zgrupowania, bo nie będzie w stanie podołać rywalizacji. Wiadomo było, Ŝe nie pojawi się

Adam Matysek.

Mieliśmy sporo własnych problemów. Dziennikarze oraz fotoreporterzy przyjeŜdŜający na nasze treningi

widzieli więcej zawodników jedynie truchtających wokół boiska, niŜ tych, którzy znajdowali się w pełnej

treningowej dyspozycji. Dlatego przed tym meczem szalenie waŜną, decydującą rolę odegrali doktor

Stanisław Machowski oraz jego dwaj współpracownicy Artur Frączyk i Krzysztof Leszczyński. Pracowali

nieprzerwanie od godziny ósmej rano do pierwszej w nocy, aby doprowadzić zawodników do pełnej

sprawności. Zdawaliśmy sobie bowiem sprawę, Ŝe te trzy punkty zdobyte w Polsce mogą definitywnie

przesądzić o naszym awansie. I na tym celu naleŜało się skupić. Wszyscy zostali postawieni na nogi i jest to

olbrzymia zasługa właśnie tych trzech osób. Gdyby policzyć, kto miał jaki procent udziału w tym spotkaniu, to

główna rola i zasługa przypada zdecydowanie doktorowi Machowskiemu.

W związku z tym meczem wyłonił się dodatkowo problem natury logistycznej. Po raz pierwszy mieliśmy

zagrać na Stadionie Śląskim w Chorzowie. Przyznaję, Ŝe na początku byłem temu przeciwny, gdyŜ wiązało się

to z podjęciem nowego ryzyka mieliśmy wystąpić na stadionie, którego jako reprezentacja w ogóle nie

znaliśmy. Do tego

dochodziła konieczność przemieszczania się z Konstancina do Katowic i z powrotem. To kolejne ryzyko.

Logika podpowiadała więc, Ŝe bezpieczniej i wygodniej byłoby grać z Norwegami w Warszawie. Na szczęście

te wszystkie obawy okazały się bezpodstawne. Oczywiście rozwaŜaliśmy moŜliwość zorganizowania

przedmeczowego zgrupowania na Śląsku. Dyrektor Tomasz Koter odwiedził wszystkie ośrodki, które

mogłyby wchodzić w rachubę. Stwierdził jednak, Ŝe w pobliŜu Katowic nie ma obiektu nadającego się do

przeprowadzenia zgrupowania reprezentacji. Dlatego dopiero w przeddzień meczu, zresztą wspólnie z

Norwegami, zamieszkaliśmy w hotelu „Warszawa". MoŜe było to trochę nienaturalne, Ŝe obie ekipy

przebywały w tym samym hotelu, lecz faktycznie nie spotkaliśmy się tam z Norwegami ani razu.

Zespól był tak skoncentrowany, jak przed poprzednimi waŜnymi meczami. Zawodnicy byli wyciszeni,

skupieni nie było Ŝartów, dowcipów, śmiechów. Cały czas wisiała nad nami groźba absencji Świerczewskiego

i KałuŜnego. Z powodu operacji nie mógł być powołany Tomasz Zdebel, a w związku z tym powstał problem

obsadzenia środka pola.

Wszyscy czuli, Ŝe ten mecz moŜe rozstrzygnąć eliminacje na naszą korzyść. KaŜdy chciał nam pomóc.

Objawiało się to w róŜnych formach. Nagle pojawiły się sery, twaroŜki, jakieś jogurciki, a wszystko pierwszej

świeŜości. PrzywoŜono kosze wędlin, Ŝeby zawodnicy nie zjedli czegoś przypadkowego i mniej zdrowego.

Codziennie pojawiały się nowe dostawy, a wszystko segregował nasz reprezentacyjny kucharz Robert Sowa.

Nie brakowało takŜe specjalnie dostarczanej wody. Nagle we Wrocławiu znalazła się firma, której

przedstawiciele przywieźli specjalny środek pozwalający szybciej likwidować kontuzje i urazy. Spraw

ił

Strona 3

Engel Futbol na tak Jerzy Engel, Maciej Polkowski

dziliśmy go okazał się nadzwyczaj skuteczny i bardzo nam pomógł. Nie znaliśmy tego specyfiku, była to dla

nas absolutna nowość. Przybył teŜ ksiądz Adam Zełga i oznajmił, Ŝe otrzymamy specjalne papieskie Ŝyczenia.

MoŜna powiedzieć, Ŝe przyjaciele oraz osoby dobrze Ŝyczące reprezentacji we wszystkim starały się nam

pomóc.

Telewizja udostępniła mi kasety, Ŝebym mógł przygotować specjalny film motywacyjny. 1 września to dla nas,

Polaków, data szczególna. Film pokazywał, Ŝe Polacy i Polska zawsze liczyli na innych. Z reguły w trudnych

momentach myśleliśmy, Ŝe ktoś nam pomoŜe. A okazywało się, Ŝe musieliśmy radzić sobie sami, a wszelkie

obietnice i przyjaźnie pozostawały na papierze. Jeśli nie braliśmy własnego losu w swoje ręce, to zawsze

miewaliśmy powaŜne kłopoty. Taki był ogólnie wydźwięk tego, co pokazałem. Ten piętnastominutowy film

składał się z trzech części. Pierwsza to wrześniowy najazd Niemców na Polskę, łamanie granicznych barier

przez hitlerowców, zbiorowe mogiły Polaków, wreszcie sowiecki atak od wschodu; druga obrazy dzisiejszej

Warszawy, z jej pomnikami upamiętniającymi historię, z wypowiedziami ludzi pamiętających dawne czasy;

trzecia ujęcia bramek zdobytych podczas meczów z Armenią, Norwegią i Białorusią, a takŜe najlepsze

meczowe momenty poparte radością i entuzjazmem kibiców. Film uzupełniony moim komentarzem spełnił

swoje zadanie...

Zespół wyszedł na boisko z przekonaniem, Ŝe nie ma wyboru trzeba przełamać rywali i ich pokonać. Był to

bardzo cięŜki mecz. Oparty na znakomitej obronie i równie świetnych kontrach. Na łamaniu przeciwnika,

stworzeniu moŜliwości wyszumienia się w agresji, a potem bardzo mądrym przeciwuderzeniu i opanowaniu

boiska. To spotkanie miało swoje fazy, ale wynikały głównie z tego, Ŝe

zmierzyliśmy się ze świetnym przeciwnikiem. Norwegowie pokazali naprawdę dobry futbol, szczególnie w

pierwszej połowie. Stworzyli kilka bardzo groźnych sytuacji, zmuszając bodaj trzykrotnie Jurka Dudka do

interwencji.

Zawodnicy odczuwali wielką odpowiedzialność. Pomimo Ŝe byli odizolowani, z dala od tego, co się działo w

mediach, czuli jednak, Ŝe w tym momencie są bodaj najwaŜniejsi w kraju, Ŝe przechodzą do historii i sami ją

tworzą. Myślę, Ŝe 1 września w Chorzowie pokonalibyśmy kaŜdego przeciwnika. Norwegowie teŜ nie

wytrzymali. Nasi zawodnicy zrobili to, co mieli zrobić.

Zespół dokładnie wiedział, jak będzie wyglądał mecz. Spodziewaliśmy się ataku Norwegów od pierwszej

sekundy. Wiedzieliśmy, Ŝe jeŜeli przez pierwsze pół godziny obrona zagra na zero, to potem z minuty na

minutę rywalizacja będzie się wyrównywała, następnie nasza przewaga będzie rosła. Norwegowie zaczną

popełniać błędy. Przewidywania sprawdziły się w stu procentach. Pierwsza bramka „do szatni" Pawła

Kryszałowicza praktycznie zakończyła mecz. Nasi piłkarze wiedzieli, Ŝe najpierw zagrali na zero, następnie

zdobyli bramkę i teraz mogą mieć juŜ tylko z górki. I tak się stało. Druga połowa to pokaz gry naszego

zespołu. Całkowicie zapanował nad sytuacją i dołoŜył kolejne dwa gole. Myślę, Ŝe to ludzi przekonało, Ŝe

naprawdę warto kibicować temu zespołowi.

Później nastąpiła eksplozja ich radości, wyrzucenie nagromadzonych stresów, niepewności i tego wszystkiego,

co tkwi głęboko w człowieku. Stadion był wspaniały, przepiękny, białoczerwony. Zawodnicy zrobili kilka

honorowych rund wokół boiska, dziękując kibicom za gorący doping, za wszelkie dowody sympatii. A po

meczu dowiedzieliśmy się, Ŝe Ukraina pobiła w Mińsku Białoruś. I to było niesamowite. Człowiek nie wie, jak

się ma zacho

wać w takim momencie. Kiedy fruwałem w powietrzu, podrzucany przez zawodników, czułem wielką radość,

łzy napływały mi do oczu, bo wiedziałem, jak duŜo zdrowia włoŜyliśmy w ten sukces. On naprawdę nam się

naleŜał i nie był to przypadek. Jako pierwsza europejska druŜyna, w tak wspaniałym stylu awansowaliśmy do

finałów mistrzostw świata. Podziękowanie na stadionie trwało długo. Ponad pół godziny ludzie nie

opuszczali trybun, wszyscy razem świetnie się bawili. TakŜe zawodnicy wzięli udział w tym widowisku.

Euforia z boiska przeniosła się na trybuny. Potem dowiedzieliśmy się, Ŝe podobnie było w całej Polsce, i to

było cudowne. Powrót z tego spotkania do Warszawy był niesamowity. Jechaliśmy trasą udekorowaną na

białoczerwono. Z mijanych samochodów pozdrawiano nas i wiwatowano przy nieustającym dźwięku

klaksonów. Najbardziej do gustu przypadło nam hasło: „Przyszłego lata Polska będzie mistrzem świata". A

dla trenera nie ma nic wspanialszego, jak móc spełnić marzenia milionów ludzi.

Jeszcze raz przekonaliśmy się, Ŝe Ŝadna inna dyscyplina sportu nie ma takiej siły oddziaływania. śadna nie

jest w stanie poderwać niemal całego narodu do tak emocjonalnych reakcji, jak piłka noŜna. Dlatego tak waŜne

było to zwycięstwo nad Norwegią i tak waŜny jest ten awans. A tego, co działo się na Stadionie Śląskim, nie

zapomnę do końca Ŝycia.

Strona 4

Engel Futbol na tak Jerzy Engel, Maciej Polkowski

ptymista z urodzenia

To było 21 listopada 1999 roku. Koło godziny siódmej wieczorem wędkowałem przy nadmorskiej

promenadzie Kyma Court w Limassol. To był dobry dzień na łowienie złapałem kilka sporych ryb Conger

Ilia i Orfosa. Zwłaszcza ten pierwszy to taka „przyjemna" rybka. Dopóki się jej łba nie odetnie, dopóty w

kaŜdej chwili moŜe... odgryźć palec. Przekonał się o tym, między innymi, lekarz Stanisław Machowski, który

kiedyś ustanowił chyba własny „rekord świata", umykając przed takim kongerem.

W pewnym momencie tak pięknie kończącego się dnia zadzwonił telefon komórkowy. Odezwał się Zbyszek

Boniek. Zapytał, gdzie jestem, bo usłyszał szum fal. Odpowiedziałem, Ŝe na Cyprze, nad wodą i łowię ryby.

Wtedy Zbyszek oświadczył, Ŝe chciałby wrócić do rozmowy na temat ewentualnego objęcia przeze mnie

opieki nad reprezentacją. Zapytał, czy byłbym gotów się tego podjąć. Odpowiedziałem, Ŝe tak nie ma

problemu. W związku z tym poprosił, Ŝebym sprawdził, jakie są loty z Cypru do Warszawy na następny dzień

i czy jest szansa, bym 22 listopada zjawił się w Polsce.

Kiedy dobiegała końca selekcjonerska kadencja mojego poprzednika, a nie przedłuŜono z nim kontraktu,

przewijało się kilka nazwisk osób, które mogły zająć jego miejsce. Między innymi i moje. Było to przyjemne,

ale nie przykładałem do tego większej wagi, zdawałem sobie bowiem sprawę, Ŝe

w tym momencie, w tej sytuacji, w naszych realiach dla kibiców, mediów, a nawet chyba PZPNu

kandydatem numer jeden był Franciszek Smuda. Ale mimo wszystko było mi milo, Ŝe pozostawałem do końca

w gronie trójki kandydatów. Kiedy jednak przeczytałem w gazetach, Ŝe Smuda podał swój skład przyszłego

reprezentacyjnego sztabu, to z pełną świadomością i spokojem wyjechałem na Cypr, do rodziny Ŝeby

odpocząć i przygotować się do dalszej pracy treneramenedŜera Polonii Warszawa.

Po tym niespodziewanym telefonie przyszedłem do domu, oznajmiłem najbliŜszym, Ŝe zaistniała nowa

sytuacja i muszę zarezerwować miejsce w samolocie. Natychmiast, na jutro! Bodaj najbardziej uradowała się

córka Ania, bo ona wszystko przyjmuje niesłychanie emocjonalnie. Dopiero po chwili usiadła i zaczęła się

zastanawiać, co stanie się z Polonią, bo czuje się związana z tym klubem. śona teŜ się bardzo ucieszyła. Ula

doskonale wie, co znaczy być selekcjonerem. PrzecieŜ sama 77 razy wystąpiła w zespole narodowym

koszykarek. Zdawała sobie sprawę, jak wielkie jest to dla mnie wyróŜnienie. Poszliśmy na uroczystą rodzinną

kolację, podczas której zadzwonił prezes Michał Listkiewicz i potwierdził słowa Bonka.

Wybór nowego trenera kadry trochę się przeciągnął w czasie. To nie było tak, Ŝe ktoś podał nazwiska, a

następnego dnia trener został wybrany. To trwało. Podobnie jak moje rozmowy z przedstawicielami Związku.

Chcieli się zapoznać z moją filozofią piłki, spojrzeniem na futbol, na problemy reprezentacji. Jeśli zaś chodzi o

newralgiczną dziś kwestię pieniędzy, wiceprezes Boniek od razu postawił sprawę jasno. Stawka jest taka, a nie

inna. I nie ma Ŝadnej dyskusji na ten temat. Czy są zastrzeŜenia do przedstawionej kwoty? JeŜeli nie, to

jedziemy dalej, rozmawiamy o piłce i kadrze.

Nie ukrywam, Ŝe byłem zaskoczony, gdyŜ po wyjeździe za granicę w ogóle się tym nie interesowałem i nie

wiedziałem, co się dzieje w Polsce. Na Cyprze Ŝycie toczy się innym rytmem, człowieka absorbują zupełnie

inne sprawy. Myślałem, ba, byłem niemal przekonany, Ŝe podanie do publicznej wiadomości, iŜ Smuda został

selekcjonerem, jest tylko kwestią czasu.

W rodzinnym gronie nie dyskutowaliśmy wcześniej o mojej ewentualnej nominacji. Przyznam, iŜ wręcz

omijaliśmy ten temat, bo wydawało się, Ŝe praktycznie jestem bez szans. Media, oceniając szanse, dawały

Smudzie ponad siedemdziesiąt procent, a mnie niespełna dziesięć.

Jedną z najtrudniejszych i zarazem najdelikatniejszych kwestii było dobranie sztabu współpracowników. Nie

mogłem z tymi ludźmi rozmawiać przed nominacją. Musiałem więc rozpatrywać sprawę wariantowo i na

kaŜde stanowisko mieć dwie, trzy kandydatury. Bo równie dobrze ktoś miał pełne prawo odmówić, mając coś

innego do roboty. Jednak nikt nie odmówił to takŜe nadzwyczaj krzepiące.

Teraz mogę ujawnić, iŜ wewnętrznie czułem, Ŝe mogę sprostać wymogom, jakie stoją przed trenerem kadry,

Ŝe mogę to zrobić. JeŜeli ma się jakiekolwiek wątpliwości, to nie moŜna się tego podjąć. Bo te wątpliwości

wcześniej czy później przejdą na zespól. Nie wolno mieć jakichkolwiek wahań trzeba być całkowicie

przekonanym, Ŝe to, co się robi, jest stuprocentowo, absolutnie słuszne. Tylko z takim podejściem moŜna

Strona 5

Jerzy Engel - Futbol na tak.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: