Kochański Krzysztof - Mageot.pdf - Kochański Krzysztof - bogaty1

KRZYSZTOF KOCHA İ SKI

Mageot

GNIEW

Rozdział 1.

Silne dłonie starannie zło Ň yły pas na szerokiej ławie. Miecz stukn Ģ ł głucho o drewno.

Eratur Merkalen, komendant Stra Ň y Wermontu, zrzucił z siebie skórzany kaftan

i z westchnieniem ulgi oparł dłonie o stół. Stał w rozkroku, lekko pochylony, i wodził

wzrokiem po Ļ cianach. Lubił swój dom. Lubił do niego wraca ę , a musiał to czyni ę cz ħ sto,

bo na tam polegała słu Ň ba u ksi ħ cia Grademieun.

Czuł znu Ň enie, ale to równie Ň lubił – fizyczne zm ħ czenie, zwłaszcza wówczas, gdy

przychodził czas odpoczynku i spokoju. Tak jak teraz. Wyprawa, z której powrócił, była

ci ħŇ kim do Ļ wiadczeniem, przyniosła jednak wiele łupów i rado Ļ ci ze zwyci ħ stwa.

Zadowoleni byli wszyscy, od szeregowego stra Ň nika po komendanta, mo Ň e z wyj Ģ tkiem

tych, którzy polegli. Lecz kto to mo Ň e wiedzie ę na pewno.

W ka Ň dym b Ģ d Ņ razie ród Rollinamanów, władaj Ģ cy s Ģ siednim ksi ħ stwem

Kentgerontmontu, został skutecznie ukarany za swoje zaborcze zap ħ dy i tylko

miłosierdziu ksi ħ cia Grademieun zawdzi ħ cza ocalenia. Ksi ĢŇħ , oszcz ħ dzaj Ģ c władców

ksi ħ stwa, zyskał ich wdzi ħ czno Ļę miast nienawi Ļ ci ludu. A gdy w dodatku wdzi ħ czno Ļę

wyra Ň a si ħ daninami w złocie i trzodzie, miłosierdzie okazuje si ħ doskonałym

poci Ģ gni ħ ciem politycznym, cho ę mo Ň e ryzykownym na dłu Ň sz Ģ met ħ .

– Wina! – krzykn Ģ ł Merkalen do młodego sługi, który przygotował stół do posiłku. –

Nie wiesz, czego potrzeba Ň ołnierzowi, gdy wraca do domu?

– Tak, panie!

Merkalen ugasił pragnienie. Nie wypił du Ň o, gdy Ň był zm ħ czony, a w tym stanie wino

szybko uderza do głowy.

– No, co tam? – zadał zdawkowe pytanie słudze, który na te słowa poczerwieniał

i nerwowo, bez celu, pocz Ģ ł przestawia ę naczynia.

– Hej! Mówi ħ do ciebie! To tak cieszysz si ħ z mojego powrotu..?. – Naraz co Ļ go

tkn ħ ło. – Gdzie Onrazja? – zapytał.

Sługa znieruchomiał. Milczał.

– Jest we dworze? – nalegał Merkalen. – Ksi ħŇ na nie ma chyba serca, Ň e nie wypu Ļ ci

dziewczyny, aby powitała ojca!

Gliniana misa wy Ļ lizn ħ ła si ħ z r Ģ k sługi, który niespodziewanie wybiegł z izby, jak

spłoszone zwierz ħ . Ucieczka była tak niedorzeczna, Ň e Merkalen zw Ģ tpił w wiarygodno Ļę

swych zmysłów.

– Co jest, do diabła?! – rykn Ģ ł, czerwieniej Ģ c si ħ na twarzy. – Wracaj natychmiast!

Zerwał si ħ z miejsca, zapominaj Ģ c, Ň e trzyma kielich. Wino czerwon Ģ strug Ģ polało

si ħ na koszul ħ i przesyciło powietrze swym aromatem. Merkalen zakl Ģ ł raz jeszcze,

otrzepuj Ģ c zmoczone płótno.

Gdy podniósł wzrok, ujrzał stoj Ģ cych w drzwiach trzech ludzi: swego zast ħ pc ħ

w Stra Ň y Wermontu – Biernolda – oraz dwóch stra Ň ników.

– Wreszcie – rzekł, opanowuj Ģ c gniew. – Dziwiłem si ħ , Ň e ksi ĢŇħ Grademieun nie

wyjechał mi na spotkanie. Czy Ň by wystarczyły mu wie Ļ ci go ı ców i nie chce ze mn Ģ

rozmawia ę ?

Biernold natarczywie wpatrywał si ħ w Merkalena i jakby celowo odwlekał chwil ħ ,

w której b ħ dzie musiał otworzy ę usta. Nagle wprawnym ruchem wyci Ģ gn Ģ ł z pochwy

miecz. Dwaj stra Ň nicy nie musieli tego robi ę ; swoj Ģ bro ı trzymali w r ħ kach od momentu

wej Ļ cia.

– Ksi ĢŇħ nie chce z tob Ģ rozmawia ę , Eraturze – powiedział Biernold. – Mam rozkaz

zabi ę ci ħ .

Dziwnie dalekie wydały si ħ Merkalenowi te słowa, jakby dotyczyły kogo Ļ obcego.

Wiele mo Ň na oczekiwa ę , wracaj Ģ c ze zwyci ħ skiej wojennej wyprawy, ale nigdy nie tego,

co wła Ļ nie miało miejsce.

– Mam uczyni ę to teraz. Natychmiast – mówił Biernold. – Wybacz mi, Eraturze, lecz

rozkaz ksi ħ cia jest dla mnie najwy Ň szym prawem.

– Chyba Ļ ni ħ ! – wybuchn Ģ ł wreszcie Merkalen. – Co za bzdury opowiadasz,

przyjacielu? Mnie zabi ę ?! Dlaczego to?! – Mimochodem rzucił szybkie spojrzenie w bok,

na le ŇĢ cy na ławie miecz. Niestety, był poza zasi ħ giem r ħ ki.

A jednak Biernold si ħ zawahał.

– Mogłem spodziewa ę si ħ , Ň e nic nie wiesz – rzekł. – Inaczej nie zastałbym ci ħ

w domu... A byłoby to lepsze i dla ciebie, i dla mnie.

Merkalen westchn Ģ ł gł ħ boko. Stał po Ļ rodku izby, w rozchełstanej, mokrej od wina

koszuli i z w Ļ ciekło Ļ ci Ģ zaciskał szcz ħ ki.

– Mów o co chodzi! – zawołał. – Albo rozwal ħ ci głow ħ , nie bacz Ģ c na Ň elazo,

którym si ħ zasłaniasz!

Stra Ň nicy post Ģ pili o krok przed Biernolda, który powstrzymał ich ruchem r ħ ki.

Twarz miał spokojn Ģ i opanowan Ģ .

– Gniew przez ciebie przemawia i za Ļ lepia ci ħ – powiedział cicho. – Byłem twoim

przyjacielem i jestem nim nadal. Nie przeciwko mnie powiniene Ļ kierowa ę nienawi Ļę .

– ņĢ dam wyja Ļ nie ı !

Biernold skierował ostrze miecza w dół i nakazał stra Ň nikom opu Ļ ci ę izb ħ . Ci

spojrzeli po sobie ze zdumieniem, ale wyszli, nawykli do posłusze ı stwa.

– Trudno mi o tym mówi ę – rzekł Biernold, gdy za stra Ň nikami zamkn ħ ły si ħ drzwi. –

Grademieun polecił ci ħ zgładzi ę , poniewa Ň obawia si ħ zemsty. Zna twoj Ģ porywczo Ļę ...

odwag ħ ... i wie, Ň e nie darujesz mu... – urwał nagle.

Merkalen zesztywniał. Ju Ň wiedział, co si ħ stało, ale nie mógł w to uwierzy ę .

– Onrazja... – szepn Ģ ł. Wci ĢŇ jeszcze si ħ łudził. Jak najwi ħ kszej łaski czekał

zaprzeczenia.

– Wi ħ c wiesz? – Biernold zmarszczył brwi.

– Nic nie wiem. Sk Ģ d mam wiedzie ę . Ale mój sługa... orf, dziwnie si ħ zachował...

– Pewnej pijackiej nocy ksi ĢŇħ zha ı bił twoj Ģ córk ħ . Nie mog Ģ c tego znie Ļę ,

wyskoczyła z wie Ň y wprost na kamienie. Znalazłem si ħ przy jej zwłokach jako jeden

z pierwszych... To była szybka Ļ mier ę , je Ļ li ma to dla ciebie znaczenie.

Merkalen zamkn Ģ ł oczy. Krew odpłyn ħ ła z pokrytej zarostem twarzy, pogł ħ biaj Ģ c

jeszcze jej blado Ļę . Nagle kaszln Ģ ł, skulił si ħ i ramiona opadły mu bezwładnie. Cofn Ģ ł si ħ

i usiadł na ławie.

– Słusznie my Ļ li ksi ĢŇħ Grademieun – rzekł twardo. Nastała cisza, m Ģ cona

niewyra Ņ nym szmerem rozmowy stra Ň ników za drzwiami.

– Nie! – zaprzeczył Biernold. – Przychodz Ģ c tu, zamierzałem by ę posłuszny

rozkazowi, ale teraz... nie mog ħ . W dodatku twoja splamiona winem koszula...

– Moja koszula? – Merkalen rzucił na wpół przytomne spojrzenie.

– To znak szcz ħĻ cia. Wiesz przecie Ň . Człowiek sk Ģ pany w winie jest znakiem

powodzenia dla tych, którzy go ogl Ģ daj Ģ . Zabijaj Ģ c ciebie, zniszczyłbym własny los,

odebrałbym sobie szans ħ szcz ħĻ cia. Nie mog ħ tego zrobi ę .

– Grademieun ci ħ zniszczy!

– Nie, je Ļ li uciekniesz. Przeka Ňħ , Ň e nie zastałem ciebie w domu, Ň e dowiedziałe Ļ si ħ

o wszystkim wcze Ļ niej.

– A oni? – Merkalen wskazał na drzwi.

– To oddani mi ludzie, a złoto skutecznie zamknie im usta.

Merkalen wstał. To były pierwsze energiczne ruchy, jakie wykonał od dłu Ň szego

czasu. Chwycił pas z mieczem i starannie zapi Ģ ł klamry.

– Nie zapomn ħ ci tego, Biernoldzie – powiedział.

– Wr ħ cz przeciwnie, zapomnij. Ja nie b ħ d ħ pami ħ tał.

– Dzi ħ ki! – Wkładaj Ģ c kaftan, Merkalen dotkn Ģ ł lepkiego sukna na piersi. – Mnie

niepotrzebne jest szcz ħĻ cie. Chyba tylko w jednym: Ň ebym mógł dopa Ļę Grademieuna.

– Nie my Ļ l o tym. Jest zbyt pot ħŇ ny, a gdy dowie si ħ , Ň e uciekłe Ļ , b ħ dzie si ħ miał na

baczno Ļ ci.

Merkalen roze Ļ miał si ħ ponuro.

– Nie pomo Ň e mu to!

Podszedł do okna i uchylił okiennic ħ . Na twarzy poczuł orze Ņ wiaj Ģ cy chłodny wiatr.

Kochański Krzysztof - Mageot.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: