133 - Labirynt.pdf - Ewa wzywa 07 - zantyr

Ewa wzywa 07... nr.133 Labirynt – Jerzy Kulczyński

Ewa wzywa 07... nr.133 Labirynt – Jerzy Kulczyński

Ewa wzywa 07... nr.133 Labirynt – Jerzy Kulczyński

Jeszcze przed chwilą wnętrze jaskini rozbrzmiewało echem człapiących po

błotnistym dnie kroków. Jeszcze po ścianach wąskiego, skalnego korytarza

błądził coraz bardziej oddalający się krążek latarki, to znikając za załamaniami

korytarza, to znowu się pojawiając. Wreszcie odgłos kroków ucichł, a światło

latarki znikło. Wnętrze jaskini ogarnęły wszechwładnie cisza i nieprzeniknione

ciemności.

Ta cisza, zakłócana jedynie monotonnym szmerem ściekającej po ścianach wody

i melodyjnym dźwiękiem spadających gdzieś aż spod stropu kropel, potęgowała

jeszcze przytłaczające uczucie osamotnienia. We wnętrzu jaskini było wilgotno.

Temperatura oscylowała w pobliżu zera.

Nie denerwowała się wcale. Wiedziała, że za chwilę pojawi się znowu refleks

światła i w perspektywie korytarza, przy akompaniamencie człapiących kroków,

zamajaczy ludzka sylwetka.

Mijały jednak minuta za minutą, a nic nadal nie mąciło panującej we wnętrzu

jaskini ciszy. Żaden odgłos nie wskazywał na to, że ten, na którego oczekiwała,

powraca.

Szedł szybko, równym, rytmicznym krokiem. Byle tylko prędzej wyskoczyć na

grań. Nie wolno mu zbytnio się spóźnić, gdyż wtedy cały jego plan okaże się

niewart funta kłaków. Spotkanie, na które zdążał, miało dla niego bardzo duże

znaczenie.

Przyspieszył jeszcze kroku... Aby tylko wydostać się w górne piętro doliny i wejść

na pnącą się po stromym zboczu ścieżkę! Pod górę szło mu się jakoś lepiej i

szybciej. A może tak mu się po prostu wydawało? Wreszcie próg skalny,

oddzielający dolne piętro doliny od górnego. Niema! nań wbiegł, skacząc ze

skalnego stopnia na stopień.

Nic upłynęło więcej niż kilkanaście minut, a już wspinał się serpentynami

ścieżki, wijącej się Stromym, skalnym zboczem w kierunku grani. Kiedy wreszcie

tam stanął, był spocony i lekko zadyszany. Nic dziwnego, od dwóch przeszło

godzin nie zwalniał nawet na chwilę forsownego tempa marszu. Teraz jednak

mógł już sobie pozwolić na chwilę wytchnienia. Był całkowicie pewny, że uda mu

się zmieścić w wyznaczonym czasie.

Stał na grani i rozwartymi szeroko ustami łowił powietrze tak długo, aż

wyrównał się rytm serca, a oddech stal się normalny. Zerknął na zegarek.

Dwunasta dwadzieścia.

Dobre tempo — mruknął pod nosem z zadowoleniem. — W dwie i pół godziny

taki szmat drogi i to przy dużej różnicy wzniesień! Co to jednak znaczy kondycja

i rutyna...

Ruszył w dalszą drogę i znowu z miejsca narzucił sobie ostre tempo. Żeby nie

wiem co, musi być w schronisku najpóźniej o czternastej. Szedł jak maszyna, z

Ewa wzywa 07... nr.133 Labirynt – Jerzy Kulczyński

każdym krokiem jeszcze przyspieszając. Na grani szło mu się lekko, prawie jak

po równinie. Różnice wysokości były tu nieznaczne, co pozwalało utrzymywać

równy rytm kroku. Toteż nie minęło nawet i pół godziny, kiedy miał już poza

sobą grań. Docierał do szerokiego siodła przełęczy. Stanął na chwilę i popatrzył

w dół. U jego stóp rozpościerała się rozległa dolina, a w jej dalekiej perspektywie

widniało schronisko, cel jego wędrówki. Była dwunasta pięćdziesiąt.

No, jeszcze pół godziny i będę na miejscu — skonstatował z zadowoleniem.

Poprawił na ramieniu szelki małego plecaczka i ruszył wijącą się po zboczu

ścieżką w dół. Teraz już nie schodził, a po prostu zbiegał, przeskakując z

kamienia na kamień i uważając tylko, aby się

przypadkiem nic potknąć. O trzynastej dwadzieścia pięć był przed schroniskiem.

III

Było jej zimno, przeraźliwie zimno w tym lekkim stroju, w jakim się na tę

wycieczkę wybrała. Nie była zupełnie przygotowana — ani technicznie, ani

psychicznie — na takie eskapady. Niepokój narastał. Budzić się zaczęły różne

wątpliwości, a przez głowę przelatywały coraz bardziej trwożąc myśli.

Bo właściwie, tak logicznie rzecz biorąc (teraz dopiero zwróciła na to uwagę)

zaskakujące było to spotkanie z nim właśnie w Dolinie Kościeliskiej. Skąd on się

tam wziął? Wyraźnie przecież wracał w stronę przystanku. Poza tym skąd u

niego ten przypływ serdeczności i ta chęć zrobienia jej przyjemności? Była jego

zachowaniem tak zaskoczona, że propozycję wspólnego zwiedzenia jaskini

przyjęła bez słowa protestu. Zresztą miała wiele czasu. Nie zastanawiała się więc

wcale, zwłaszcza że — jak sądziła — nie miała żadnych podstaw, aby mu nic

ufać...

Więc to chyba niemożliwe, żeby on celowo... Zresztą po co? Nie, na pewno

grzebie się tam jeszcze i szuka tego portfela. Tylko patrzeć, jak wróci tu do niej i

wszystko będzie w porządku.

Popatrzyła na zegarek. z. zielonkawo fosforyzującej tarczy odczytała, że dochodzi

pierwsza po południu. Była zaskoczona. A więc od momentu wejścia do jaskini

minęły przeszło trzy godziny? Więc dlaczego go nic ma? Złe go porwało? Trzy

godziny to wystarczy, by przeszukać cały ten kawałek jaskini i wrócić.

Przeszukać i znaleźć... jeśli było czego szukać. A jeżeli on tu już naprawdę nie

wróci?! Tylko, na miły Bóg. w jakim celu to zrobił?

Nie była w stanie tego zrozumieć. Nie potrafiła znaleźć żadnej przyczyny. Ale

może istniała taka. dla niego oczywista, a tylko dla niej niezrozumiała?...

Musiała istnieć, bo przecież zdrowy, normalny człowiek nie skazuje ot, tak sobie

drugiego człowieka na powolną śmierć, wiedząc, że lam, gdzie ją zaprowadził i

zostawił, nikt jej na pewno szukać nie będzie. Nikomu nawet do głowy nie

przyjdzie, że ona może być tu.

Zaczęły ogarniać ją znużenie i apatia.

Był piękny, słoneczny, sierpniowy dzień. Schronisko na Hali Ornak tętniło

Ewa wzywa 07... nr.133 Labirynt – Jerzy Kulczyński

życiem. To przecież pełnia letniego sezonu, pogoda wspaniała, więc nic

dziwnego, że turyści dopisali. Tak we wnętrzu schroniska, jak na obszernej

polanie przed nim kłębiły się tłumy. Personel uwijał się jak' w ukropie. a

kierownik Lipiński zacierał z zadowoleniem ręce. bo utarg tego dnia zapowiadał

się doskonały.

Było dobrze po południu, kiedy do schroniska zbliżył się szybkim krokiem

młody, najwyżej trzydziestoletni mężczyzna o typowo góralskiej, nieco orlej w

wyrazie twarzy, ubrany w czerwony, goprowski sweter z dużą blachą

przewodnicką na piersiach i niebieskie pompki. Szedł elastycznym krokiem ludzi

gór z fantazyjnie zwisającym z ramienia plecaczkiem. Na widok Lipińskiego

zawołał wesoło.

Witajcie, gazdo! Jak interesy!

Nie narzekam odpowiedział pogodnie Lipiński. — Żeby tylko każdego dnia tak

było!

- No. no. bez przesady — roześmiał się przybyły. — Rozpuścilibyście się za

bardzo i nie wiedzieli, co z pieniędzmi zrobić!

Spokojna głowa! — zareplikował ze śmiechem Lipiński. — Urząd podatkowy

czuwa. A swoją drogą nic miałbym nic przeciw takim kłopotom. Skąd to bogi

prowadzą? — dodał ciekawie.

Zapytany uśmiechnął się szeroko, ukazując dwa rzędy równych, chociaż niezbyt

białych

zębów.

- Miałem taką małą fuchę na Świnicę — powiedział. — Obrobiłem się do

dziesiątej, a ponieważ byłem tu umówiony, więc granią przebiegłem od

Kasprowego. Miałem być o pierwszej, ale i tak niewiele się spóźniłem, dochodzi

dopiero wpół do drugiej. Na pewno już czeka.

Znowu jakaś babka? rzucił domyślnie Lipiński, mrugając do swego rozmówcy

znacząco. — Podrywacz z pana. panie Janku.

Przybyły wzruszył ramionami przybierając niewinny wyraz twarzy.

- Eeee, jaki tam ze mnie podrywacz —

powiedział. — Lecą na mnie, 10 prawda, ale sam właściwie nie wiem. dlaczego.

- No, a ta, z którą się pan umówił, warta grzechu? — zapytał Lipiński ciekawie.

- Fajna babka, tylko że zamężna odrzekł na to przybysz. Ale to czasem ciekawiej.

- Ale też czasom smutno się kończy — roześmiał się Lipiński.

Przybyły przewodnik nic już na to dictum nie odpowiedział. Skinąwszy lekko

głową Lipińskiemu zaczął przepychać się przez tłum turystów do wejścia i po

chwili zniknął we wnętrzu schroniska.

Wszedł na salę jadalną i uważnym wzrokiem omiótł wnętrze. Tej. na którą

oczekiwał, nie było na sali.

- Może jest na zewnątrz i opala się za schroniskiem mruknął do siebie. — A

może jeszcze nic doszła? Mogła przecież spóźnić się na autobus i wyjechać

133 - Labirynt.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: