Zygmunt Zeydler Zborowski - Kardynalny Błąd.pdf - Książki - kateszt

Ewa wzywa 07... Ewa wzywa 07

Zygmunt Zeydler Zborowski KARDYNALNY BŁĄD

ISKRY - WARSZAWA • 1 9 76

KOZDZIAŁ I

Przymknął oczy. Pragnął choć na chwilę odgrodzić się od otaczającego go

świata.

Byt bardzo zmęczony. Ostatnia operacja wyczerpała go kompletnie. Przez dwie

godziny miał nerwy napięte do ostatnich granic. Od precyzji każdego ruchu ręki

zależało przecież życie tego człowieka. Teraz nastąpiła gwałtowna reakcja. Nie

miał nawet siły, żeby uśmiechnąć się do Alicji

— Telefon do pana, panie doktorze. — Słowa te dotarły do niego jakby przez

grubą warstwę waty.

Wolno wyciągnął rękę w kierunku słuchawki.

— Halo!

Posłyszał miękki, głęboki głos:

— To ty, Andrzeju? Dzień dobry.

Zmęczenie zniknęło w jednej chwili. Serce zaczęło walić przyśpieszonym ryt-

mem. Nareszcie, nareszcie się odezwała. Od tylu dni czekał na jej telefon.

— Chciałbyś się ze mną dzisiaj zobaczyć? — spytała.

Oczywiście, że chciał. Pragnienie to było tak silne, że sprawiało mu nieomal

fizyczny ból. Odwrócił się plecami do pielęgniarki, żeby w jego twarzy nie

wyczytała wzruszenia.

— Wiec o dziewiątej. Dobrze?

— Dobrze. Gdzie? — Miał nadzieję, że przyjdzie do niego. Sam jednak nie chciał

jej tego podpowiadać. Wolał, żeby to wyszło od niej. A zresztą było mu bardzo

niezręcznie mówić w tej chwili na ten temat. Alicja ciągle jeszcze kręciła się w

pobliżu.

W słuchawce zapanowała cisza. - Halo! — powiedział niespokojnie, — Słyszysz

mnie?

— Tak, słyszę. Zastanawiam się. Może na rogu placu Trzech Krzyży, w „Wila-

nowskiej"?

— Dobrze. O dziewiątej w ..Wilanowskiej'. Przyjdę punktualnie.

Odłożył słuchawkę i odwrócił się. Pochwycił niemiły błysk w oczach Alicji. Wy-

szła, zamykając energicznie drzwi za sobą. Wzruszył ramionami. ..Głupia

dziewczyna - pomyślał zniecierpliwiony. Nie miał przecież wobec niej żadnych

zobowiązań, albo prawie żadnych. Tylko jeden raz sprzeniewierzył się swej

zasadzie, że lekarz nie powinien flirtować z pielęgniarkami i nie mógł sobie tego

darować. Ostatecznie ani nie obiecywał jej małżeństwa, ani nie przysięgał

dozgonnej miłości. Traktować to jako zupełnie przelotną, nic nie znaczącą

przygodę. A jeżeli ona wiązała z tą miłostką jakieś nadzieje, to tym gorzej dla

niej.

Machnął ręką, zdjął kitel i włożył marynarkę. Chciał jak najprędzej wydostać się

ze szpitala. Miał dosyć białych fartuchów, czepków pielęgniarek i postękiwania

chorych.

Wszedł Drozdowski. Jak zwykle pełen życia, energiczny, szybki w ruchach. Jego

niespożyte siły i witalność były godne podziwu Żaden z młodych lekarzy nie

mógł się z nim równać pod względem wytrzymałości i odporności na brak snu i

zmęczenie.

— No i jak tam, kolego?

— W porządku.

— Tak wyglądacie, jakby was ktoś przepuścił przez wyżymaczkę.

— Miałem dzisiaj ciężki dzień, panie docencie.

Drozdowski pokiwał głową.

— Tak. wiem. Niech pan wyjdzie trochę na świeże powietrze. Chyba na dzisiaj

wykonał pan plan ponad normę?

— 1 ja tak myślę.

Północny wiatr uderzał w twarze przechodniów drobnym, twardym, śniegiem.

Mierzwiński naciągnął czapkę na uszy, wsunął głęboko ręce w kieszenie płaszcza

i .szedł długimi, energicznymi krokami. Ruch na świeżym powietrzu przywracał

mu siły. dobrze było tak iść przez zawalone śniegiem ulice, walcząc z wiatrem, z

zadymką. Taka sama zadymka była wtedy w Dolinie Kościeliskiej. To pierwsze

spotkanie pamiętał dokładnie ze wszystkimi szczegółami. Pękło jej sznurowadło.

Miał w kieszeni kawałek sznurka. Pomógł zasznurować but. Żartowali, śmiali

się, było bardzo wesoło. Wrócili razem do Zakopanego, poszli na obiad do

..Jędrusia". Jakoś od razu doszło między nimi do bardzo miłego, bezpośredniego

kontaktu. Na drugi dzień zabrali narty i pojechali na Kasprowy. Tak się zaczęło.

Nie przypuszczał, że ta przygodna znajomość przerodzi się w miłość. Miał dużo

najrozmaitszych przygód, ale nigdy nie był naprawdę zakochany. Dopiero teraz...

„Więc jednak zadzwoniła" myślał uszczęśliwiony. Chce się z nim zobaczyć. Po

ostatniej rozmowie z nią bał się, że wszystko skończone... Jakżeż żałował, że

postawił sprawę na ostrzu noża żądając, zęby rozeszła się z mężem. Wtedy

powiedziała :

— Nie mogę tego zrobić. Lepiej, żebyśmy się nie spotykali.

Rozstali się jakby na zawsze. Zaraz na drugi dzień do niej zadzwonił, ale nie

chciała z nim rozmawiać. Prosił, tłumaczył, przepraszał. W odpowiedzi usłyszał:

— Jeżeli będę miała ochotę zobaczyć się jeszcze z tobą, zatelefonuję. — Nie

pozostawało mu nic innego jak tylko czekać. I właśnie dzisiaj, kiedy już zaczynał

tracić nadzieję, usłyszał jej głos. Żałował, że nie chciała przyjść do niego,

rozumiał jednak, że nie byłoby to zgodne z kobiecą taktyką. W tej sytuacji musiał

na nowo zabiegać o jej względy. Spotkania w kawiarniach, nastrojowe spacery w

..Łazienkach", kolacyjki we dwoje w „Grand Hotelu", a dopiero po jakimś

czasie... Był dobrej myśli. Umiał sobie radzić z kobietami, To już i tak duży

sukces, że ona zatelefonowała, że chce się z nim zobaczyć. Nagle ogarnął go

niepokój. A jeżeli wrócił jej mąż? Ale nie, to chyba niemożliwe. Przecież miał

wrócić dopiero po Wielkanocy. Myśl, że miałby się dzielić Izą z innym

mężczyzną, była tak nieznośna, że zagryzł usta do krwi. Nie, . nie, nigdy się na

to nie zgodzi. Zmusi ją do rozejścia się z mężem. Przecież go nie kocha. Sama mu

to powiedziała, że ich małżeństwo od początku było niezbyt udane. Nie mają

dzieci, więc właściwie żadnych przeszkód, żadnych komplikacji. A może jednak

istnieją jakieś komplikacje, o których on nie wie?

— Cześć, Andrzej. Dokąd tak pędzisz? Mierzwiński odwrócił się

gwałtownie.

Tuż przy sobie zobaczył pyzatą twarz Jurka Kalickiego. Lubił nawet dosyć tego

chłopaka obdarzonego przez naturę doskonałym apetytem i dużym poczuciem

humoru. W tej chwili jednak wolał być sam. Zbyt absorbowały go tamte sprawy,

żeby prowadzić żartobliwą rozmowę.

— A, cześć. Jak się masz? — powiedział bez entuzjazmu.

Kalicki udał, że nie zauważył niechętnego tonu.

— Ale zadymka, co? Przyzwyczajamy się powoli do syberyjskiego klimatu.

Dokąd idziesz?

— Na obiad.

— A. to się znakomicie składu — ucieszył się grubas. — Ja także jestem

piekielnie głodny. Jak byś się na to zapatrywał, żebyśmy razem coś przekąsili?

Taka pogoda wymaga zwiększonej ilości kalorii Zresztą tobie, jako sławnemu

lekarzowi, nie muszę tego tłumaczyć. No, gdzie zjemy obiadek?

Perspektywa wspólnego obiadu nie zachwyciła Mierzwińskiego, ale wiedział, że

się nie wymiga.

— Wszystko mi jedno. Zaproponuj jakiś lokal — powiedział zrezygnowany.

— Może do „Kameralnej"?

— Dobrze.

Podczas obiadu Kalicki był bardzo rozmowny, co nie przeszkadzało mu jeść bez

przerwy .

Mierzwiński, który zazwyczaj powstrzymywał przyjaciela od obżarstwa, tym

razom nie zwracał uwagi na jego nieposkromiony apetyt. Jadł z roztargnieniem a

na pewno nie umiałby odpowiedzieć na pytanie, co było na obiad? Zbyt był

zajęty myślą o spotkaniu z Izą.

Przy czarnej kawie Kalicki spytał:

— Wybrałbyś się dzisiaj ze mną do kina na ósmą?

Mierzwiński drgnął i spojrzał przytomniej.

— Do kina? Nie, nie mogę. Jestem umówiony o dziewiątej.

— Kobieta?

— Niewykluczone.

— Czyżby pani Łastowska?

— Nie bądź zbyt domyślny.

Kalicki pogroził przyjacielowi swym tłustym palcom.

— Andrzej, Andrzej. Zobaczysz, że cię te baby w końcu zgubią. Powinieneś się

ustatkować, ożenić...

— Dlaczego ty się nie żenisz? Kalicki skończył jeść tort i wysączył resztę kawy z

filiżanki.

- Żenić się? Ja? Chyba tylko z dobrą kucharką. Inne propozycje matrymonialne

nie interesują mnie. Gdzie się umówiłeś?

— W „Wilanowskiej". Dlaczego pytasz?

— Nic, tak sobie. Opowiedz mi coś o tym twoim romansie.

— Wiesz, że nie lubię rozmawiać na te tematy.

— To o czym w ogóle można z tobą rozmawiać? O medycynie nie, bo masz tego

dosyć w szpitalu, o kobietach nie, bo jesteś niesłychanie dyskretny. O polityce

nie, bo to cię nudzi, więc w końcu o czym?

— O pogodzie.

— E, daj spokój. Ten temat już został dawno wyczerpany w prasie, w radio, w

telewizji. A może ci opowiedzieć jakiś kawał?

— Jeżeli musisz...

Okrągła twarz Kalickiego rozjaśniła się.

—Mam doskonały kawał. Wczoraj mi opowiedzieli w redakcji. Czekaj, czekaj,

uśmiejesz się do łez. — Sięgnął do kieszeni i nagle kąciki jego ust drgnęły i

opadły melancholijnie. Wyglądał tak, jakby miał się za chwilę rozpłakać. — Nie

mam... nie mam notesu — jęknął. — Musiałem go zostawić w tamtej marynarce.

A to pech.

— A na pamięć nie pamiętasz?

— Skąd. Kto by sobie pamięć obciążał kawałami? Notuję, wszystkie dokładnie

notuję.

— Nie martw się. Opowiesz mi innym razem — pocieszał go Mierzwiński. — Co

się odwlecze, to nie uciecze . Chyba nie zgubiłeś tego notesu?

W oczach Kalickiego odmalowało się przerażenie.

Zygmunt Zeydler Zborowski - Kardynalny Błąd.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: