Zapłodnienie
Zapłodnienie polega na połączeniu się dwóch komórek płciowych jaja (powstałego w jajniku kobiety) oraz plemnika (powstałego w jądrze mężczyzny). Przed zapłodnieniem komórki płciowe żeńskie i męskie podlegają podziałowi redukcyjnemu tzn. mejozie w czasie, którego dochodzi do redukcji chromatyny o połowę (tj. 23 chromosomy). Po zapłodnieniu tzn., połączeniu się tych dwóch komórek liczba chromosomów uzupełnia się do wartości prawidłowej dla naszego gatunku tj. 46.
Okres płodowy
Ø Jest to okres od zapłodnienia do chwili urodzenia. Zaraz po zapłodnieniu komórka jajowa dzieli się na dwie równe komórki potomne zwane blastomerami pierwszymi, z których każdy dzieli się dalej tworząc kolejne blastomery. Proces ten nazywamy bruzdkowaniem gdyż każdy z podziałów zaznacza się na zewnątrz utworzeniem bruzdy pomiędzy komórkami potomnymi. Niebawem wskutek postępującego bruzdkowania powstaje zwarta grudka blastomerów przypominająca owoc morwy zwana morulą.
Ø W moruli pojawia się szczelina wypełniona płynem białkowym, która stopniowo spycha blastomery ku obwodowi. W miarę narastania ilości płynu morula przekształca się w pęcherzyk zwany blastulą. Jej ścianę tworzy jedna warstwa komórek zwana trofoblastem. Komórki te nie biorą udziału w budowie zarodka zadaniem ich jest utrzymywanie łączności zarodka ze ścianą macicy i odżywianie płodu.
Ø Zarodek rozwija się z grupy blastomerów skupionych w jednym końcu jamy blastuli zwanych węzłem zarodkowym. W obrębie węzła zarodkowego powstają dwa pęcherzyki pęcherzyk owodni składających się z komórek zewnętrznych listka zarodkowego, czyli ektodermy oraz pęcherzyk żółtkowy składający się z komórek wewnętrznego listka zarodkowego, czyli endodermy. Miejsce, w którym stykają się ze sobą te dwa pęcherzyki stanowi ostateczny zawiązek zarodka w postaci, tzw. tarczki zarodkowej. Proces powstawania tych dwóch listków zarodkowych nazywamy gastrulacją a zarodek w tym stadium rozwoju gastrulą. W drugiej fazie gastrulacji między ektodermą i endodermą pojawia się trzeci środkowy listek zarodkowy, czyli mezoderma.
Ø Trofoblast przekształca się w kosmówkę i łożysko. W dalszym rozwoju ściana pęcherzyka owodniowego przeciwległa do tarczki zarodkowej pod wpływem rozciągania przez tworzący się płyn wytworzy błonę zwaną owodnią, która przyległa do kosmówki.
Ø Z ektodermy tarczki zarodkowej powstaje układ nerwowy i warstwa nabłonkowa skóry, czyli naskórek. Ze środkowej części mezodermy powstają kości i mięśnie. Z bocznej części mezodermy powstają dwie blaszki tworzące jamy ciała. Z endodermy pęcherzyka żółtkowego powstaje przewód żółtkowo – jelitowy dający początek układowi pokarmowemu. W tylnim odcinku jelita pierwotnego powstaje wypuklenie zwane omocznią, która tworzy szypułę łącząca ciało zarodka z kosmówką. Szypuła ta potem przekształca się w pępowinę łączącą zarodek z łożyskiem.
Ø Poza owodnią i kosmówką zarodek z macicy otoczony jest jeszcze jedną błoną zwaną doczesną. Jest to błona śluzowa macicy obrastająca od zewnątrz kosmówkę. Część kosmówki zespolona z doczesną tworzy łożysko. Do wewnętrznej powierzchni łożyska przyczepia się pępowina z naczyniami pępkowymi ( za ich pośrednictwem dochodzi do odżywania płodu). Z zewnętrznej części łożyska połączonej ze ścianą macicy rozgałęziają się naczynia maciczne doprowadzające do łożyska krew matki.
Okres pozapłodowy Okres ten zaczyna się od momentu porodu a kończy się w momencie śmierci.
Ø Tkanka to zespół komórek o podobnej strukturze i funkcjach wraz z wytworzoną przez nie substancją międzykomórkową.
Ø Narząd, czyli organ to zespół wzajemnie połączonych tkanek kilku typów pełniących specyficzne funkcje np. serce.
Ø Układy to zespół narządów działających w sposób zintegrowany i zorganizowany np. układ pokarmowy.
Tkanka nerwowa
Ø Tkanka nerwowa składa się z wysoko wyspecjalizowanych komórek nerwowych zwanych neuronami oraz komórek podporowych zwanych glejowymi.
· Neurony wytwarzają sieć połączeń mających na celu:
§ Zapobieganie informacji z receptorów czuciowych
§ Przetwarzanie i zapamiętywanie informacji
§ Wysyłanie odpowiednich sygnałów od komórek efektorowych
§ Dzięki temu układ nerwowy umożliwia szybkie i precyzyjne komunikowanie się między oddalonymi od siebie okolicami organizmu.
Cytologia komórki nerwowej
Ø Neurony charakteryzują się wysoką aktywnością metaboliczną bo stale potrzebują dużo energii do utrzymywania gradientów elektrochemicznych
Ø Neurony spoczywają na rusztowaniu utworzonym przez komórki glejowe. Są to drobne komórki o różnych kształtach. Wyróżniamy:
· Makroglej:
§ Komórki gwiaździste (astrocyty) uczestniczą w odżywianiu neuronów i usuwaniu ich produktów przemiany materii oraz tworzeniu bariery krew- mózg
§ Komórki skąpowypustkowe (oligodendrocyty) biorą udział w tworzeniu osłonki mielinowej włókien nerwowych
· Mikroglej tworzy układ odpornościowy mózgu
Ø Komórki nerwowe mają bardzo różny kształt.
Komórka składa się:
· Z ciała komórki (perykarionu) zawierającego jądro komórkowe i większość organelli komórkowych
· I wypustek:
§ Krótkie rozgałęzione drzewkowato wypustki nazywamy dendrytami.
§ A odchodząca od bieguna komórki jedną długą wypustkę rozgałęziającą się dopiero na końcu nazywamy neurytem albo aksonem.
Ø Dendryty przewodzą bodźce elektryczne do komórki a akson – od komórki.
Ø Synapsa to połączenie między aksonem jednej komórki nerwowej a drugą komórką nerwową ( jej ciałem aksonem lub dendrytem) umożliwiające bezpośrednią komunikację między komórkami nerwowymi. Występują synapsy nerwowo- mięśniowe przewodzące impulsy z nerwu do mięśnia. W synapsie zakończenie aksonu tworzy zgrubienie (kolbka synaptyczna) ściśle dopasowana do powierzchni komórki docelowej, ale oddzielone od niej wąską szczeliną zwaną szczeliną synaptyczną. Błona komórkowa po obu stronach szczeliny synaptycznej zawiera swoiste białka błonowe oraz receptory biorące udział w przekazywaniu impulsów nerwowych. W zakończeniu aksonu widoczne są pęcherzyki synaptyczne zawierające substancje przekaźnikową.
Ø Po dojściu impulsu elektrycznego do kolbki synaptycznej z pęcherzyków synaptycznych na drodze egzocytozy uwalnia się przekaźnik do szczeliny synaptycznej. Cząsteczki przekaźnika przenikają przez szczelinę i łączą się z receptorami na błonie komórkowej neuronu docelowego powodując dalsze przekazanie impulsu elektrycznego. Tak działa synapsa chemiczna, która przewodzi sygnały tylko w jednym kierunku tj. od aksonu do sąsiedniej komórki.
Ø Występują również synapsy elektryczne gdzie błony komórkowe sąsiadujących komórek ściśle do siebie przylegają, które łączą się ze sobą połączeniami komunikującymi. Takie połączenia łączą głównie komórki mięśnia sercowego i mięśni gładkich. Synapsy te przewodzą bodźce dwukierunkowo.
Ø Włókno nerwowe jest aksonem pokrytym osłonkami. Włókna nerwowe w ośrodkowym układzie nerwowym (mózgowie i rdzeń kręgowy) leżą w pęczkach tworzących szlaki nerwowe a w obwodowym układzie nerwowym ich pęczki nazywamy nerwami. Mamy dwa typy osłonek: Schwanna (funkcja izolacyjna, wspomaga metabolicznie otaczany akson) oraz mielinowa (funkcja ochronna, zwiększa tempo przewodzenia impulsów nerwowych). Osłonka Schwanna (neurolemma) występująca we włóknach obwodowego układu nerwowego zbudowana jest z komórek zwanych lemmocytami, które wytwarzają cytoplazmę. Włókna nerwowe posiadające tylko neurolemmę nazywamy włóknami bezrdzennymi (bez osłonki). Osłonka mielinowa otacza włókna nerwowe w obwodowym i ośrodkowym układzie nerwowym. Włókna te nazywamy włóknami rdzennymi (z osłonką). Osłonka ta jest owinięta spłaszczoną cytoplazmą lemmocytu (w obwodowym układzie nerwowym) lub komórki glejowej zwanej oligodendrocytem ( w ośrodkowym układzie nerwowym) wokół włókna nerwowego. Osłonka mielinowa jest zbudowana głównie z licznych warstw błony komórkowej. Między fragmentami osłonki stworzonej przez komórki są miejsca bez osłonki zwane przewężeniami Ranviera.
Tkanka mięśniowa
Ø Tkanka mięśniowa składa się z długich cienkich komórek skupionych w pęczki. Zespoły pęczków łączą się tworząc mięśnie, czyli narząd ruchu. Pełnią role silników zamieniających energię chemiczną na energię mechaniczną i ciepło. Przejawem energii mechanicznej jest skurcz mięśnia polegający na skracaniu się komórek mięśniowych pod wpływem bodźca nerwowego. Występuje w trzech różnych postaciach:
· Tkanka mięśniowa poprzecznie prążkowana
Zbudowana jest z długich walcowatych komórek o kształcie pałeczek zwanych włóknami. Cytoplazmę komórek mięśniowych nazywamy sarkoplazmą, ich błonę komórkową sarkolemmą, a siateczkę śródplazmatyczną siateczką sarkoplazmatyczną. Komórki te są wielojądrowe. Głównym składnikiem cytoplazmy są miofibryle czyli włókienka kurczliwe biegnące równolegle do osi długiej włókna.
Pojedyncze miofibryle ich pęczki i całe komórki wykazują poprzecznie prążkowane tj. naprzemienne występowanie poprzecznych jasnych i ciemnych prążków. Miofibryle składają się z powtarzających się odcinków zwanych sarkomerami. Na granicach sarkomerów znajdują się prążki Z, do których przyczepiane są filamenty cieknie zbudowane z białka aktyny. Między cząstkami Z sąsiednich miofibryl znajdują się łączące je filamenty pośrednie zbudowane z białka desminy. Stabilizują one położenie miofibryli względem siebie i usprawniają skurcz wszystkich miofibryli komórki. Sarkomer składa się z prążka Z połowy prążka I (jasny, izotropowy) prążka A (ciemny, anizotropowy) połowy prążka I i prążka Z.
W prążku I znajdują się tylko filamenty aktyny, w prążku A filamenty aktyny i filamenty grube zbudowane z białka miozyny. W połowie prążka A znajduje się przejaśnienie zwane prążkiem H, a w prążku tym znajdują się tylko filamenty miozyny.
Gładka siateczka sarkoplazmatyczną jest bardzo rozbudowana i otacza każdą miofibryle. Dookoła prążka I i prążka A znajdują się oddzielone układy siateczki. Każdy składa się z dwóch płaskich zbiorników połączonych kanalikami. Dwa oddzielone układy są oddzielone wąską przestrzenią, w której znajduje się uwypuklenie błony komórkowej zwane kanalikiem T. Układ zawierający kanalik T i dwa przylegające do siebie zbiorniki siateczki śródplazmatycznej nazywamy triadą. Budowa ta ułatwia szybkie przekazywanie impulsu do skurczu.
Z tkanki mięśniowej poprzecznie prążkowanej zbudowane są mięśnie szkieletowe, które przytwierdzają się do kości za pomocą ścięgien. Kurcząc się poruszają one układem dźwigni, jakie tworzą kości i stawy. Skurcz tych mięśni pozostaje pod kontrolą układu nerwowego i jest zależny od naszej woli oprócz kilku mięśni.
· Tkanka mięśniowa poprzecznie prążkowana sercowa
Komórki te są jedno lub dwujądrowe i mają kształt nieregularnych walców, które łączą się w długie łańcuchy. W miejscu połączenia tych komórek występuje ciemna płytka zwana wstawką. Komórki tworzą też boczne odgałęzienia łączące się z sąsiednim łańcuchem komórek. Wstawka składa się desmosomów (ma na celu łączenie sąsiednich komórek z siłą przewyższającą siłę skurczu) i połączeń komunikujących (zapewniają szybkie przechodzenie impulsów elektrycznych między komórkami).
Mięsień sercowy kurczy się automatycznie z częstością średnią około 70 razy na minutę niezależnie od naszej woli. Skurcz mięśnia sercowego jest wzbudzany i regulowany przez rozrusznik układu bodźco- przewodzącego, którym jest węzeł zatokowy położony w prawym przedsionku. Stąd impulsy elektryczne docierają do mięśni przedsionków pobudzając je do skurczu. Następnie pobudzenie biegnie do węzła przedsionkowo- komórkowego i odchodzącego od niego pęczka Hisa, który rozgałęzia się w mięśniach obu komór.
· Tkanka mięśniowa gładka
Komórki tkanki mięśniowej gładkiej zwane miocytami mają kształt wrzecionowaty. Komórki te mają jedno jądro leżące w środku komórki. Nici aktyny i miozyny są ułożone nieregularnie, dlatego nie mają one prążków. Pomiędzy miocytami znajdują się połączenia komunikujące, które ułatwiają rozprzestrzenianie się pobudzenia.
Skurcz mięśni gładkich odbywa się wolniej, dzięki czemu są one zdolne do skurczów długotrwałych przy stosunkowo niedużym zużyciu energii. Skurcze mięśni są niezależne od naszej woli i są regulowane przez układ nerwowy autonomiczny.
Mięśnie gładkie występują w ścianach naczyń krwionośnych, przewodu pokarmowego, dróg moczowych, macicy i innych narządach
Tkanka nabłonkowa
Ø Komórki tkanki nabłonkowej stanowią główną masę nabłonka, a ilość substancji międzykomórkowej jest bardzo skąpa. Nabłonki są układem ściśle przylegających komórek tworzących błony pokrywające powierzchnię zewnętrzną ciała oraz wyścielające jamy ciała, naczynia i przewody.
Ø Rola nabłonków:
· Mechaniczna ochrona tkanek leżących pod nabłonkiem (naskórek pokrywający ciało)
· Izolowanie różnych środowisk od siebie, dzięki czemu zachowane są różnice chemiczne i fizyczne między tymi środowiskami
· Bierze udział we wchłanianiu substancji odżywczych i wymianie gazowej i wydalania zbędnych produktów przemiany materii (np. w nerkach, płucach)
· Bierze udział w wydzielaniu licznych związków chemicznych (hormonów, enzymów i innych) produkowanych lub modyfikowanych w komórkach nabłonkowych
· Zdolność do odbierania bodźców, wchodzą w skład narządów zmysłów
Ø Podział nabłonków ze względu na:
· Rolę: powierzchniowe (pokrywające, wyściełające), wydzielnicze (gruczołowe), zmysłowe
· Kształt: płaskie, sześcienne, walcowate
· Liczbę warstw: jednowarstwowy, wielowarstwowy
Błona podstawna
Ø Ściśle połączone ze sobą komórki nabłonkowej leżą na podłożu tkanki łącznej właściwej, oddzielone od niej strukturą zwaną...
everrgreen_