Edward Lawler
Bilateral deterrence and conflict spiral
Obustronne odstraszanie i spirala konfliktu
ABSTRAKT
Podstawowe pytanie tego artykułu brzmi: Gdy uczestnicy konfliktu lub przyjacielskich transakcji posiadają pewien zakres władzy, jak poziom władzy w przyjacielskich oddziaływaniach wpływa na prawdopodobieństwo użycia taktyk przymusu? Tekst przedstawia dwie teorie, które próbują odpowiedzieć na to pytanie. Pierwsza teoria, nazwana „Odstraszaniem” zakłada, że: a) gdy aktorzy posiadają równy stopień władzy, dochodzi do obopólnego osłabiania prawdopodobieństwa użycia taktyk przymusu oraz b) w warunkach nierównomiernego podziału władzy częściej dochodzi do wykorzystania taktyk przymusu. Druga teoria, nazwana „spiralą konfliktu” ma odmienne założenia: wyższa władza oraz równe pozycje sprzyjają używaniu taktyk przymusu bardziej niż w sytuacji nierównomiernego podziału władzy. Teoretycznie sformułowane sugestie wykazują znaczenie charakterystycznej „relatywnej władzy” (różnicy władzy między aktorami) z „władzy pełnej” (sumy władzy obu aktorów) w relacjach i uwydatniają procesy poznawcze które pośredniczą w relacjach władzy posiadanej i władzy używanej.
WSTĘP
Artykuł ukazuje powiązania między władzą i jej użyciem w konflikcie. Przymusowe lub karzące zachowania to podstawowe formy władzy. Zachowania karzące są częścią społecznej struktury zasadniczych konfliktów i reprezentują potencjalne zagrożenia, które mogą wywołać aktorzy w końcowym rezultacie. Taktyki przymusu są elementem władzy opisanym w tym artykule. Taktyki te odnoszą się do akcji społecznych, które są też powiązane z groźbą osłabienia lub aktualnego osłabiania wyniku oponenta. Konflikt mieszczący się w zagadnieniach tego artykułu to "formalne negocjacje handlowe": sytuacja, w której aktorzy zgadzają się negocjować oraz wymieniać oferty i kontroferty.
Artykuł rozwija teorie pochodzące z dwóch rozbieżnych punktów widzenia na wpływ zdolności władzy; odstraszenie i argumenty spirali konfliktu. Te argumenty są implikowane i rozpowszechnione przez literaturę psychologii społecznej dotyczącą taktyk zagrażania oraz szkody i są one typową częścią publiczno-politycznych debat nad energią jądrową. Krótko mówiąc , argument odstraszania zastrzega, że większe poziomy zdolności władzy w konflikcie relacji zmniejszy użycie taktyk przymusu i tym samym utworzy bardziej harmonijne, oparte na współpracy negocjacje handlowe. W argumentach odstraszenia, aktorzy mają mało do przegrania i dużo do zyskania przez powiększanie swych zdolności, by uszkodzić oponenta. Takie działanie może wyprodukować korzyści władzy ale, podkreślając, że, co najmniej unikną jakiejś wady władzy i utworzą środowisku, w którym inny negocjuje bardziej kooperatywnie. W kontraście, argumenty "spirali konfliktu" sugerują, że większej możliwości władzy (przyjmując równą władzę) zwiększą poziom napięcia w relacji i powiększają użycie taktyk przymusu. Skutkiem są bardziej wrogie, rywalizacyjne interakcje. Pojęcie spirali konfliktu sugeruje, że wzrost poziomu zdolności karania dostępnej dla aktorów zmniejszy skuteczność, z jaką aktorzy zajmują się z ich konfliktem. Te kontrastowe argumenty dostarczają wyjściowy punkt dla teoretycznej pracy zawartej w tym tekście.
Warianty tych argumentów możemy często słyszeć w debatach nad wyścigiem zbrojeń nuklearnych oraz o zapobieganiu efektom wprowadzania w życie legalnych przepisów. Jednakże należy podkreślić, że artykuł nie jest zaprojektowany, by zająć się szczególnie z którymkolwiek z tych kontekstów. Mój cel jest ogólniejszy - mianowicie, opracownie podstawowych pomysłów zawartych w odstraszaniu i argumentach spirali konfliktu. Jądrowy wyścig zbrojeń jest unikalną sytuacją która obejmuje tylko jeden aspekt ( energię jądrową) zdolności karania dostępnych narodom i kryminologiczne opracowania odstraszania uwydatniają tylko peryferyjne zainteresowania rozwiniętych tu teorii. Kryminologiczna praca, z konieczności, akcentuje warunki "jednostronnej" zdolności, podczas gdy obecny artykuł jest zainteresowany wzajemnym albo obustronnym odstraszeniem, tzn, sytuacjami, gdzie obaj aktorzy w relacji mają zdolność do szkodzenia rezultatom drugiego.
Teoretyczne sformułowania postanowiły wyjść naprzeciw pozostawionym do wyjaśnienia albo nierozstrzygniętych w psychologii społecznej pracach nad groźbą i taktyką szkodzenia. Dwie najważniejsze kwestie są oczywiste we wcześniejszych pracach psychologii społecznej: Groźba - przeciwgroźba w zachowaniu, zilustrowane są przez pracę Tedeschi i wspólników. Pomimo nieco różnego foci, te tradycje zawierają zaadoptowane podstawy teoretyczne istotne dla tego artykułu. Tradycja Deutsch i Krauss adoptuje to, co artykuł określa " spiralą konfliktu", natomiast tradycja Tedeschi pośrednio uwidoczni wyjścia i problemy, które artukuł ma wyjaśnić
TEMAT SPIRALI KONFLIKTU
Deutsch i Krauss oparli swoje klasyczne badanie gróźb na dwóch hipotezach: po pierwsze,
wyłączna dostępność zdolności karania doprowadza do jej użycia; po drugie, użycie groźb
przez jednego z aktorów spowoduje kontrużycie przez drugiego. Implikacją jest, że kiedy aktorzy mają zdolność zrobić sobie szkodę, skutkiem jest spirala groźba - przeciwgroźba, w której obaj aktorzy przegrywają. Racjonalnym uzasadnieniem dla pierwszej hipotezy jest, że sama obecność zdolności karania tworzy pokusę, by użyć tej zdolności; racjonalne uzasadnienie dla drugiej hipotezy to założenie, że poddanie się groźbie powoduje utratę twarzy i dlatego bardziej prawdopodobną odpowiedzią na groźbę jest przeciwgroźba niż zgoda.
Deutsch i Krauss wykorzystali sławną grę transportu samochodowego w swym badaniu. W grze uczestniczą dwaj aktorzy z kolidującymi interesami, przeciw sobie nawzajem. Aktorzy reprezentują różne przedsiębiorstwa transportowe i celem każdego aktora jest dostarczenie ładunku do celu. Ich dochód zależy od ilości czasu, jaki to zajmuje i każdy aktor ma wybór krótkiej, albo długiej trasy. Jednakże, krótka trasa jest wspólna do obu aktorów i tylko jeden z nich może jej w danym momencie. Jeśli obaj spróbują użyć trasy równocześnie, spotkają się i każdy będzie stawał wobec trudnej decyzji: poddaj się przez wycofanie albo usiłuj przekonać drugą stronę do poddania się.
Aby przetestować swoje hipotezy, Deutsch i Krauss dali aktorom szlaban, którego mogliby użyć by powstrzymać innego przed dotarciem do celu krótkszą trasą. Wykorzystali
trzy doświadczalne warunki: brak groźby (żaden aktor nie miał bramy), jednostronna groźba { tylko jeden aktor miał bramę) i obustronna groźba (obaj aktorzy mieli bramę). Wyniki wskazywały że aktorzy w warunkach obustronnej groźby zarobili mniej (łącznych) wypłat niż aktorzy w innych warunkach warunki. W obustronnym warunku, szlabany zostały użyte często, co spowodowało liczne zatrzymania na poboczu w krótkiej trasie. Deutsch i Krauss interpretują te wyniki jako poparcie dla swoich hipotez. Potencjalne zagrożenie doprowadza do jego użycia i jego użycie doprowadza do wykorzystania szlabanu przez drugą stonę, co kończy się konkretnymi łącznymi stratami w czasie. Pozornie, wyniki przeczą argumentom odstraszania i sugerują, że zdolności władzy uwydatniają konflikt podkopując negocjacje handlowe.
Wczesne prace Deutsch i Krauss zostały poddane konkretnej krytyce na obu: pojęciowym i metodologicznym podłożu. Główne problemy koncentrują się wokół konceptualizacji i operacjonalizacji "groźb". Nie jest jasne co "szlabany" w eksperymencie reprezentują i można twierdzić, że są one raczej taktyką szkody niż groźby. Większość koncepcji taktyki groźby definiuje je jako zachowanie które przedstawia przypadek "Jeżeli - To", "Jeżeli zrobisz X, ja zrobię Y". Szlabany w grze transport samochodowy wyraźnie nie nasuwają takiego wariantu i dlatego, którakolwiek spirala: groźba - przeciwgroźba albo szkoda - przeciwszkoda są wykonalną interpretacją ich skutków.
Ten pojęciowy problem skupił sporo późniejszych prac. Jednakże, kolejne badania osiągnęły mieszane skutki. Zarówno spirala groźba - przeciwgroźba, jak i kara - counterpunishment
zostały dostrzeżone, ale powszechność tych wzorów pozostaje otwartą kwestią. Tadeschi wyraźnie rozdzielił groźbę od taktyki szkody i uznał, że aktorzy byli najbardziej gotowi
aby użyć taktyk groźby i szkody kiedy inny też miał zdolność karania. W kontraście, Shomer przekształcił szlabany oryginalnego eksperymentu Deutsch i Krauss na system ostrzeżeń, które mogłyby zostać użyte do pomocnych albo konkurencyjnych celów. Oni odkryli że w takich warunkach już nie było spirali groźba - counterthreat, sugerując że skutki oryginalnego eksperymentu Deutsch i Krauss są wynikiem spirali szkoda - counterdamage. W końcu, Nardin znalazł poparcie dla groźba - counterthreat spirali gdzie aktorzy spostrzegali konkurencyjne zamiary leżące u podstaw użycie groźb. Zamiar może być rozstrzygający i
może odróżniać badania, które sugerowały tylko szkoda - counterdamage spiralę od tych, które sugerowały zarówno szkoda - counterdamage i groźba - counterthreat spirale. Taktyki szkody są wyraźnie konkurencyjne w zamiarze, podczas gdy świadectwa leżące u podstaw groźby prawdopodobnie zmianiają się z kontekstem społecznym.
Tradycja Dautsch i Krauss sugeruje akceptowalność argumentu spirali konfliktu
naszkicownej we wprowadzeniu do tej propozycji. Niestety, związek badania
do tego argumentu nigdy nie został rozwinięty i, dlatego, implikowana teoria spirali konfliktu
nigdy nie została rozwinięta. Z powodu braku teoretycznego rozwoju, tradycja wygenerowana
przez Deutsch i Krauss stawia równie wiele pytania na ile odpowiada. Jeden z przykładów: badania w tej tradycji nie manipulowały wielkością warunków zdolności karania.
Wciąż argument spirali konfliktu sugeruje, że im większe zdolności karania posiadane przez aktorów, tym większe użycie groźby i / albo taktyki szkody. Miał leżącą u podstaw teorię
rozwinięty to byłby logiczne wyjście do adress. Takie wyjście byłoby też sugerowane przez porównanie do pojęć odstraszenia, które umieszczają przeczącą relację między zmienianiem poziomów zdolności karania i taktycznego użycia tej zdolności. Ostatecznie,
niepowodzenie, w rozwinięciu teorii spowodowało zmniejszenie ilości badań odnośnie tego i doprowadziło do zaniedbania kluczowych pytań podniesionych przez implikowaną teorię.
narayana