Verne Juliusz - Mateusz Sandorf.pdf - ebooki Przygoda z sensacją - edmund2961

Juliusz Verne

Mateusz Sandorf

(przełożyła Halina Zajączkowska)

CZĘŚĆ I

Słońce chyliło się już ku zachodowi, rzucając ostatnie gorące promienie na błękitne fale Adriatyku i

białe domy Triestu piętrzące się na stromych zboczach wybrzeża. W porcie był ruch nieznaczny.

Kilka statków stało w niewielkiej odległości od brzegu, a kilkanaście łodzi rybackich drzemało w

przystani.

Gorące słońce odpędziło ludzi od roboty, zmuszając ich do szukania chłodu i cienia pod dachami

domów i winiarni. Pusto było w porcie, pusto na ulicach. Na długim kamiennym molu wchodzącym

głęboko w morze, stało dwóch ludzi. Jeden, smukły, zgrabny, o śniadej twarzy i, pomimo ciemnego

koloru skóry, uderzającej piękności, miał ruchy nerwowe, niespokojne, zdradzające jednak dobre

wychowanie i obycie w lepszym towarzystwie. Drugi, typowy włóczęga włoski, zaniedbany w

ubraniu, o ruchach leniwych, wpuścił obie ręce głęboko w kieszenie spodni i sennymi oczami patrzał

na morze.

– Chodźmy już, Sarcany – odezwał się znudzonym głosem. – Już mnie nogi bolą od tego łażenia bez

celu.Chce mi się wściekle jeść, a ty latasz jak wariat po brzegu.

– Ciekawym, dokąd pójdziemy?

– W każdym razie nie będę patrzył ciągle na to morze. Chodźmy do miasta. Między ludźmi łatwiej

nam się trafi okazja zjedzenia śniadania.

– Ciekawym, czym za to śniadanie zapłacisz?

– Ja nie zapłacę, ale ty masz stosunki z bankiem wielmożnego pana bankiera Silasa Toronthala, to ci

łatwiej o flotę.

– Już ci mówiłem i raz jeszcze powtarzam, że mi się nic z banku nie należy i nie mogę liczyć na ich

łaskawość.

– No, a te drobne tajemnicze usługi, coś im oddawał?

– To są stare dzieje. Silas teraz bardzo zmądrzał i nie daje się tak łatwo nabrać na pieniądze.

– W każdym razie ja tu dłużej nie zostanę. Sam widok tej wody przyprawia mnie o mdłości.

Zeszli z mola i poczęli się piąć wąskimi uliczkami ku górnemu miastu. Patrząc na nich, nietrudno się

było domyśleć, że zetknęła i połączyła ich ze sobą bieda, ale kim byli, jaką mieli przeszłość, do

czego byli zdolni, trudno by zgadnąć. Sarcany mówił o sobie, że pochodzi z Tunisu. Ojczyzną Zirona

była podobno Sycylia. Jakie okoliczności przyniosły ich obu do Triestu, tego nie mówił ani jeden, ani

drugi.

Wspinali się wolno pod górę, zmęczeni głodem i upałem.

– Patrz, Sarcany tam, na wieżyczkę kościoła! Widzisz tego gołębia? Coś mu się stało. Nie może

lecieć. Patrz, spada!

– Bardzo to szczęśliwie dla nas. Będziemy mieli śniadanie.

W kilka chwil później Zirone ze zręcznością zawodowego gołębiarza pochwycił spadającego ptaka.

– Ukręcę mu łeb i zaniosę do tej garkuchni na rogu. Sądzę, że nam nie odmówią i upieką.

– Zaczekaj – odezwał się Sarcany – przypatrzmy się gołębiowi. To nie jest naturalne, żeby ci w biały

dzień spadał gołąb na głowę. Coś mu się stało. – Obejrzał ptaka uważnie. Na prawej nodze miał on

metalową obrączkę z literami A. T. Był to niewątpliwie gołąb pocztowy. Oddychał z trudnością.

Widocznie przebył daleką drogę. Sarcany odchylił skrzydełko gołębia.

– A co, nie mówiłem! Pokaż no, mały, co ci tu kazali transportować!

Pod skrzydłem ptaka była przymocowana kartka, złożona kilkakrotnie. Sarcany rozchylił ją ostrożnie.

– Zirone, wyjmij no z mojej kieszeni ołówek i kartkę papieru ł pisz co ci podyktuję. A uważaj, żebyś

się nie omylił.

Sycylijczyk spełnił rozkaz towarzysza bez protestu. Podczas paromiesięcznej włóczęgi nauczył się

cenić rozum i doświadczenie swego nowego przyjaciela. Przekonał się bowiem wielokrotnie, że

Sarcany z. niejednego pieca chleb jadł i wiedział wiele rzeczy, o których Zirone nawet nie słyszał.

– Uważaj jaka jest wielkość kartki, a teraz pisz, tylko w takim samym porządku, jak tu napisane.

hkęw sarw zzgć yreś sio

łno gik ela Ido pei

wos day nat swo pyc

zsw ust ire żyt nad

kaź nań ewg oto okt

– Co to znaczy? Nic nie rozumiem – mruczał Zirone, kreśląc mozolnie dyktowane litery.

– Ja też nie rozumiem, mój stary – odparł Sarcany – ale mam nadzieję, że zrozumiem. Takie rzeczy

przynoszą czasem dobre pieniądze, tylko wymagają cierpliwości. A teraz puśćmy naszego listonosza.

Już odpoczął tyle, żeby trafić do domu.

Sarcany podrzucił gołębia w górę i obaj z Zironem śledzili bacznie lot ptaka. Serca biły im

niespokojnie. A nuż ptak wyleci z miasta i zniknie im z oczu. Stali z zadartymi głowami, nie

spuszczając oczu ze srebrnopiórego posłańca. Ale gołąb wzbił się wysoko, jakby się chciał

zorientować w miejscowości, kołował czas jakiś nad dachami domów i wreszcie spadł na wieżyczkę

ustronnej willi, którą zasłaniały stare, rozłożyste drzewa, i znikł patrzącym z oczu.

Bystry wzrok Sarcany'ego dostrzegł na dachu wieżyczki jedynie blaszaną chorągiewkę w kształcie

smoka, ale ani ulicy, ani domu nie mógł rozpoznać.

Hrabia Mateusz Sandorf pochodził ze starej węgierskiej rodziny. Po śmierci ojca odziedziczył

rozległe dobra na południowych stokach Karpat i, mając lat trzydzieści kilka, był jednym z bardziej

znanych i cenionych członków arystokracji węgierskiej. Wiedeń bacznie i ostrożnie śledził słowa i

czyny hrabiego Sandorfa. Jego nienawiść do wszystkiego co niemieckie i niechęć do dworu

panującego, a jednocześnie wpływy i poważanie, jakim się cieszył na Węgrzech, robiły zeń

człowieka niebezpiecznego dla panującej dynastii, a nawet całości austro– węgierskiej monarchii.

Hrabia nie był zaczepnego usposobienia. Łatwo darował uchybienia i urazy, o ile dotykały jego

osoby. Natomiast nie darował krzywdy uczynionej komuś z jego przyjaciół i gotów był w ich obronie

posunąć się do ostatecznych granic.

Wysoki, silnie zbudowany, od dzieciństwa nawykły do ruchu, sportu i konia przedstawiał doskonały

typ Madziara.

W obejściu był ujmujący, miły, serdeczny, ale pomimo to wzbudzał zawsze szacunek i podziw.

Po śmierci żony, którą bardzo kochał, zamknął się z małą dwuletnią córeczką Iloną w starym zamku

Artenek i oddał się z zapałem pracy umysłowej.

Był z wykształcenia lekarzem, z zamiłowania chemikiem, a jego liczne prace z tej dziedziny wyrobiły

mu głośne imię w świecie naukowym.

Iloną opiekowała się pani Rozena Lenky, żona plenipotenta hrabiego. Pokochała ona całym sercem

maleńką i starała się, żeby dziecko nie odczuło braku matki.

Mijały miesiące i hrabia Sandorf, ochłonąwszy z ciężkich wspomnień i myśli o ukochanej żonie,

począł się interesować wypadkami, które wstrząsnąwszy Europą, mogły zaważyć na losach jego

ojczyzny.

Wojna francusko włoska 1859 wzruszyła w posadach potęgę państwa austriackiego. Klęska pod

Sadową w 1866 wydała nie tylko Austrię ale i Węgry na łup Niemcom.

Nadeszła chwila działania. Sandorf miał przyjaciół w osobie hrabiego Władysława Zathmara i

profesora Stefana Bathary'ego. Obaj mieszkali w Trieście, gdzie hrabia Zathmar posiadał małą willę,

ukrytą w cienistym ogrodzie, z daleka od gwaru i ruchu portowego, a profesor zajmował skromne

mieszkanie na Corso Stadion, w tej samej dzielnicy.

Policja daleka była od przypuszczenia, że w cichej willi hrabiego Zathmara schodziły się wszystkie

nici konspiracyjnego związku powstańczego, ogarniającego całe Węgry i że gołębie, fruwające nad

niskim dachem, przynoszą mieszkańcom domu wieści z ojczyzny.

Hrabia Sandorf, wezwany naglącymi sprawami, wyjechał do Artenak, a dwaj jego przyjaciele

oczekiwali z niecierpliwością na wiadomości od niego.

W kilka dni po przybyciu gołębia, którego tajemnicę posiedli

Verne Juliusz - Mateusz Sandorf.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: