hm. Marek Jedynak
SYMBOLIKA WĘDROWNICZA
NARAMIENNIK WĘDROWNICZY (LUB PATKA WĘDROWNICZA[1]) – jest wyróżnikiem i oznaką przynależności do grupy metodycznej wędrowników. Otrzymać go może każdy harcerz w wieku 16-25 lat lub instruktor pracujący z wędrownikami po zakończeniu Próby Wędrowniczej. Naramiennik pierwszy raz został wprowadzony oficjalnie w Organizacji Harcerzy rozkazem Naczelnika ZHP L10 z dnia 10 czerwca 1938 roku. (Organizacja Harcerek nosiła na krawatach lub krajkach metalową Trzylistną Koniczynę z literami „OH” na jej ramionach). Noszony jest na lewym naramienniku munduru. Powinien być wręczony w sposób obrzędowy przy wędrowniczej watrze. Wręczany indywidualnie każdej harcerce i każdemu harcerzowi lub instruktorowi w obecności instruktorów i osób posiadających naramiennik.
Naramiennik jest symbolem ciągłej wędrówki ku wartościom Prawa i Przyrzeczenia Harcerskiego oraz zasad Kodeksu Wędrowniczego. Naramiennik jest również symbolem bycia świadomym uczestnikiem harcerstwa – to tradycyjna zewnętrzna oznaka przynależności do ruchu wędrowniczego. Podczas uroczystości otrzymujący naramiennik odnawiają Przyrzeczenie Harcerskie. Naramiennik przyznawany jest rozkazem przez posiadającego naramiennik drużynowego lub przełożonego.
Uczestnicy powinni być przygotowani do obrzędu, udział w nim powinien skłaniać do zadumy, refleksji w nastroju podniosłym, uroczystym, lecz nie sztucznie patetycznym. Organizujący to wydarzenie muszą mieć świadomość, kto będzie uczestniczył w ceremonii wręczenia naramiennika. Wszystkie elementy tej uroczystości muszą być starannie przemyślane i przygotowane. Ważne jest również regulaminowe umundurowanie. Przez udział w tym obrzędzie – związanym z ogniskiem harcerskim – uczestnik staje się strażnikiem tradycji harcerskich, harcerskiej metody oraz całej spuścizny harcerstwa jako wartości ogólnonarodowej, jest strażnikiem Godła, Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej oraz Prawa, Przyrzeczenia Harcerskiego i Kodeksu Wędrowniczego. Przyjmuje na siebie obowiązek przygotowania i wprowadzenia do grona wędrowniczego, co najmniej 5 nowych adeptów sztuki wędrowniczej.
PRÓBA WĘDROWNICZA:
· Rozumiem, do czego zobowiązuje mnie Kodeks Wędrowniczy.
· Znam historię oraz główne założenia wędrownictwa.
· Dbam o honor i rozwój swojego harcerskiego środowiska.
· Świadomie postępuję zgodnie z zasadami Prawa i Przyrzeczenia Harcerskiego oraz Kodeksu Wędrowników.
· W wybranej przez siebie dziedzinie zainteresowań (specjalności) mogę się poszczycić osiągnięciami.
· Spełniam warunki postawione przez moje środowisko wędrownicze.
· Wykonałem, choć jedno zadanie o charakterze wyczynu.
· Znam konstytucję drużyny wędrowniczej, do której należę, jej historię i bohatera.
Wędrownicza watra –– symbol ciepła, bliskości, więzi, domu, rodziny, wiedzy, energii. Watra na zielonym tle lewego naramiennika to symbol świadomej życiowej wędrówki po zagadnieniach i tematach z zakresu wszelakich dziedzin ludzkiej aktywności, wędrówki po własnej miejscowości, regionie, Polsce, Europie i świecie.
Trzy smukłe płomienie koloru czerwono – pomarańczowo – żółtego wyrażają jasne i proste dążenia wędrowniczek i wędrowników do:
- Mały (siła rozumu) – dążenie do wiedzy i dbałości o rozwój intelektualny i społeczny.
- Średni (siła ciała) – dbałości o zdrowie i tężyznę fizyczną.
- Najwyższy (siła ducha) – realizacji w codziennym życiu Prawa i Przyrzeczenia Harcerskiego oraz zasad Kodeksu Wędrowniczego, kształtowanie charakteru, dążenia do prawdy i Boga.
Trzy brązowe polana ułożone są w gwiazdę tradycyjnym skautowym sposobem na długotrwałe palenie oznaczają ponadczasową treść pracy wędrowniczej i szczerą wolę postępowania po harcersku: „całym życiem” i „przez całe życie”. Każde z nich oznacza jeden z elementów wędrowniczej pracy:
- Służba (Bogu, Polsce i bliźnim).
- Szukanie swojego miejsca w społeczeństwie.
- Praca nad sobą.
Zielone tło naramiennika przypomina, że to wszystko odbywa się na tle harcerskiego życia, w wędrówce po szerokim świecie i bezpośrednim kontakcie z przyrodą.
DEWIZA WĘDROWNICZA
WYJDŹ W ŚWIAT, POMYŚL, POMÓŻ, CZYLI DZIAŁAJ!
KODEKS WĘDROWNICZY
Być wędrownikiem to niemała sztuka, a dostępna tylko dla tych, którzy posiadają prawdziwie harcerską postawę. Wędrownikowi nie wystarcza znajomość miejsca zamieszkania, wędrownika ciekawi świat, wędrownik, patrząc w swą przyszłość, pragnie odnaleźć własną ścieżkę. Wędrowanie to znacznie więcej niż przemierzanie kilometrów czy wytrwałość fizyczna. To sztuka wchłaniania życia, które nas otacza, to oczy i uszy otwarte, to tajemnica współodczuwania przyrody i człowieka. Wędrówką nie będzie przyspieszony tupot nóg, nadmiar krzykliwego humoru, lecz właśnie cisza wśród ciszy lasu, skupienie wobec wschodów czy zachodów słońca. To wyczucie wędrownik łatwo odszuka w sobie.
WĘDROWNIK jest zawsze gotów nieść pomoc.
WĘDROWNIK bardziej niż jakikolwiek inny harcerz jest przyjacielem całego świata. Wędrownika ciągnie siła nieprzeparta w dal na coraz to nowe, nieznane szlaki, nie pozwala zastygnąć mu w wygodnym, osiadłym życiu, toczącym się zbyt wolno.
WĘDROWNIK spostrzega urok życia wszędzie, gdziekolwiek się znajdzie, gdyż odkrywa to, czego inni w pozornej monotonii codziennych dni dopatrzyć się nie umieją. Wędrownik zna radość trudnych zwycięstw, urok przyrody, piękno zdobywania samotnie niewydeptanych ścieżek.
WĘDROWNIK stale uprawia wędrówki, wędruje w zimie, w lecie, na wsi, w mieście, tropi miejsca, gdzie może być pożyteczny. Drogę jego wędrówki wyznaczają wartości zawarte w Prawie i Przyrzeczeniu Harcerskim.
SYMBOLIKA RUCHU PROGRAMOWO – METODYCZNEGO
„WĘDROWNICTWO”
„Wędrownictwo” jest ogólnopolskim ruchem programowo – metodycznym działającym w ramach ZHP. Jest ruchem samorządnym. Jednoczącym i skupiającym środowiska wędrownicze. Nasza wędrownicza watra zapewnia miejsce dla każdego środowiska drużyny, namiestnictwa, kręgu, zastępu, innych wspólnot oraz dla instruktorów, którzy w swojej codziennej pracy stosują i doskonalą wędrownictwo – jako sposób pracy z młodzieżą starszą w ZHP.
Chcielibyśmy zebrać, upowszechniać i rozwijać różne doświadczenia i dorobek środowisk. Skupienie nas w jednym ruchu wymaga jednak ustalenia ogólnych wspólnych podstaw. Proponowana przez nas podstawowa symbolika określa jedynie główne ramy – obszary, w których zebrane w Ruchu środowiska powinny mieć wspólny kierunek.
Jodełka wędrownicza – Jodełka wędrownicza to oznaka RP-M „Wędrownictwo” wprowadzona uchwałą Rady Naczelnej ZHP w 1991 r. Jodełka jest noszona na klapie prawej kieszeni munduru harcerskiego przez harcerki i harcerzy należących do RP-M. Może być noszona również na ubraniu cywilnym. Przyznawana przez RP-M po złożeniu deklaracji członkowskiej.
Wymagania:
- Ukończony 16 rok życia
- Znajomość idei wędrownictwa
- Spełnisz warunki postawione przez RP-M „Wędrownictwo”
Lilijka wędrownicza – oznaka o charakterze honorowym dla instruktorów posiadających duży dorobek w dziedzinie upowszechniania i doskonalenia metodyki wędrowniczej. Nadawana przez Naczelnika ZHP na wniosek Kapituły RP-M „Wędrownictwo”. Noszona jest na lewym rękawie zamiast lilijki oznaczającej stopień instruktorski. Jest koloru zielonego. Wpisana w nią jest wędrownicza watra.
- Posiadany naramiennik wędrowniczy.
- Posiadany stopień Harcerki/Harcerza Rzeczypospolitej i harcmistrza.
- Praca na rzecz ruchu wędrowniczego.
- Upowszechnianie idei i metodyki wędrowniczej.
Tekst na podstawie materiałów Wydziału Wędrowniczego GK ZHP opracował: hm. Marek Jedynak..
1
[1] Patka wędrownicza przeznaczona jest dla drużyn żeglarskich.
kiloper9