Akunin Boris - Fandorin 09 - Kochanka Śmierci.pdf - do Archiwum_HP ❄️ - K_May_W48

Boris Akunin

Kochanka Śmierci

Lubownica Smierti

Z rosyjskiego przełożyła Ewa Rojewska – Olejarczuk

Autor serdecznie dziękuje

Siergiejowi Gandlewskiemu i Lwu Rubinsteinowi,

którzy pomogli postaciom niniejszej powieści —

Gilewskiemu i Lorelei Rubinstein — napisać piękne wiersze.

Rozdział pierwszy

I. Z gazet

Ofiarność czworonożnego przyjaciela

Wczoraj po godzinie drugiej w nocy mieszkańców

kamienicy czynszowej towarzystwa „Goliat” na ulicy

Siemionowskiej zbudził odgłos upadku Jakiegoś

ciężkiego przedmiotu, po czym dało się słyszeć

przeciągłe wycie. Wył pointer fotografa S.,

wynajmującego atelier na mansardzie. Stróż

zaalarmowany hałasem wyszedł i spojrzawszy w górę,

zobaczył oświetlone okno, w którym na parapecie

stał pies, wyjąc rozdzierająco. Po chwili stróż

zauważył na ziemi nieruchome ciało samego S.,

będące najwyraźniej owym przedmiotem, którego

upadek wywołał całe zamieszanie. Nagle, na oczach

wstrząśniętego stróża, pointer skoczył w dół i

roztrzaskał się na bruku nieopodal zwłok swego

pana.

Istnieje mnóstwo legend o psiej wierności, jednak

ofiarność zdolna pokonać instynkt samozachowawczy i

mająca w pogardzie śmierć zdarza się u czworonogów

nader rzadko. A jeszcze rzadsze są wśród naszych

braci mniejszych wypadki ewidentnego samobójstwa.

Początkowo policja sformułowała hipotezę, że S.,

znany z lekkomyślnego i hulaszczego trybu życia,

wypadł z okna przypadkowo, sądząc jednak z

wierszowanego zapisku znalezionego w mieszkaniu,

fotograf popełnił samobójstwo. Motywy tego

rozpaczliwego kroku nie są jasne. Sąsiedzi i

znajomi utrzymują, że S. nie miał żadnych powodów,

by ze sobą skończyć, przeciwnie, w ostatnich dniach

był w doskonałym nastroju.

Ł.Ż.

„Moskowskij Kurjer”, 4 (17)

sierpnia 1900 r., s. 6

Rozwiązanie tajemnicy feralnej bibki

Niewiarygodne szczegóły tragedii w zaułku Furmannym

Jak już pisaliśmy trzy dni temu, przyjęcie

Imieninowe, wydane przez profesora gimnazjalnego

Sojmonowa dla czterech kolegów, zakończyło się

tragicznie. Gospodarza i gości znaleziono martwych

przy biesiadnym stole. Sekcja zwłok wykazała, że

przyczyną śmierci wszystkich czterech była butelka

porto „Castello”, zawierająca potworną Ilość

arszeniku. Wiadomość ta zbulwersowała całe miasto i

w probierniach całkowicie spadł popyt na wyżej

wymienioną markę porto, wcześniej bardzo

poszukiwaną przez moskwian. Policja rozpoczęła

dochodzenie w rozlewni win braci Stamm,

dostarczającej „Castello” do sklepów.

Dziś jednakże można twierdzić z całą pewnością,

że szlachetny trunek w niczym tu nie zawinił. W

kieszeni surduta Sojmonowa znaleziono kartkę z

wierszem następującej treści:

Pożegnanie

Bez miłości żyć się nie da!

Zerkać, skąd nadciągnie bieda,

Śmiać się, choć ból targa duszę,

Więcej teraz już nie muszę.

Koniec, kpiarze i potwarcy,

Pośmialiście się i starczy.

Patrzcie wszyscy, jak młodzieniec

Dziś szykuje się pod wieniec.

Nad otwartą już mogiłą

Krzyknę tej, co mi odkryła

Namiętności sekret smutny:

„Zerwij mnie jak kwiat, okrutna!” *

Sens tego przedśmiertnego przesłania jest

mglisty, wszelako wydaje się niewątpliwe, że

Sojmonow zamierzał rozstać się z życiem i sam

nasypał trucizny do butelki. Motywy szaleńczego

postępku są niejasne. Samobójca był człowiekiem

zamkniętym w sobie, dziwakiem, choć bez wyraźnych

oznak choroby psychicznej. Jak udało się ustalić

waszemu pokornemu słudze, zmarły nie cieszył się w

gimnazjum sympatią: wśród uczniów uchodził za

preceptora surowego i nudnego, koledzy zaś

zarzucali mu złośliwość i wyniosłość, a niektórzy

Ten i inne wiersze nieopatrzone przypisami przełożyła Ewa Rojewska–Olejarczuk.

pokpiwali z jego dziwacznego sposobu bycia i

chorobliwego skąpstwa. Jednakowoż wszystko to

trudno raczej uznać za dostateczną podstawę do tak

potwornej decyzji.

Sojmonow nie miał ani rodziny, ani służby. Wedle

świadectwa właścicielki mieszkania, pani G., często

wychodził wieczorami i wracał grubo po północy.

Wśród papierów Sojmonowa znaleziono mnóstwo

brulionowych szkiców wierszy o wielce mrocznej

treści. Żaden z Jego kolegów nie wiedział, że

zmarły pisał wiersze, a niektórzy z

przesłuchiwanych, słysząc o poetyckich próbach

owego „człowieka w futerale”, wręcz nie chcieli w

to wierzyć.

Zaproszenie na imieniny, zakończone w tak

straszny sposób, było dla gimnazjalnych kolegów

Sojmonowa całkowitym zaskoczeniem. Nigdy przedtem

nie zapraszał do siebie gości, a w dodatku zaprosił

akurat tych czterech, z którymi był w najgorszych

stosunkach i którzy, wedle licznych świadectw,

najbardziej z niego szydzili. Nieszczęśnicy

zgodzili się przyjść, myśląc, że Sojmonow

postanowił wreszcie naprawić stosunki z kolegami,

oraz (jak to ujął inspektor gimnazjum, p.

Sierdobolin) „ze zrozumiałej ciekawości”, jako że w

domu mizantropa nikt wcześniej nie był. Do czego ta

ciekawość doprowadziła, wiadomo.

Jest rzeczą oczywistą, że truciciel postanowił

nie tylko położyć kres swemu szaremu życiu, ale

jeszcze zabrać ze sobą owych „kpiarzy i potwarców”,

o których wspomina w wierszu. Co jednak mogą

oznaczać słowa o tej, która „odkryła namiętności

sekret smutny”? Czy za ową makabryczną historią nie

kryje się czasem kobieta?

Ł. Żemajło

„Moskowskij Kurjer”, 11 (24)

sierpnia 1900 r., s. 2

Czy w Moskwie działa klub samobójców?

Nasz korespondent przeprowadza własne śledztwo i

wysuwa złowieszczą hipotezę!

Wyjaśniono okoliczności tragedii, która

wstrząsnęła całą Moskwą — samobójstwa nowych Romea

i Julii: dwudziestodwuletniego studenta Siergieja

Szutowa i dziewiętnastoletniej kursistki Jewdokii

Akunin Boris - Fandorin 09 - Kochanka Śmierci.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: