Roszel Renee - Imperium Mitchella.pdf - Harlequin Romans - magda05051995

Renee Roszel

Imperium Mitchella

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Okrutny, bezduszny rekin finansowy zabrał dom Elaine, a

ona nie mogła zrobić nic, by temu przeszkodzić. Zatopiona w

ponurych rozmyślaniach szorowała z zacięciem podłogę, w

końcu potrząsnęła ramionami i odwróciła się, usłyszawszy

swoje imię.

- Tak, ciociu Claire?

Starsza pani wytarła ręce o dżinsy i zdmuchnęła z twarzy

srebrzysty lok.

- Czas na kolację, Lainey. Zrób sobie przerwę, od rana

pracujesz jak szalona. - Elaine próbowała protestować, ale

ciotka uniosła rękę, ucinając wszelkie dyskusje.

- Mamy dwa tygodnie, zanim będziesz musiała się

wyprowadzić z tego mauzoleum. Zdążysz jeszcze wysprzątać,

nie musisz się zamęczać i robić wszystkiego dzisiaj.

- Delikatnie potarła policzek Elaine. - Jak zdołałaś

wybrudzić się sadzą? - spytała z uśmiechem.

Elaine próbowała odpowiedzieć jej tym samym, ale

wiedziała, że efekt był raczej mizerny. Była wdzięczna, że

ciotka próbuje żartami podnieść ją na duchu, ale nie potrafiła

wydobyć z siebie nawet cienia uśmiechu. Szczerze mówiąc, w

nastroju, w jakim była ostatnio, nie udałoby się jej rozbawić

najlepiej opłacanemu komikowi.

Zbankrutowała, straciła firmę, wszystkie oszczędności, a

teraz również posiadłość, która od pokoleń należała do

rodziny jej męża. Jakby tego było mało, wciąż nie mogła

otrząsnąć się po jego śmierci i, chociaż to zupełnie

irracjonalne, nie radziła sobie z nieustannym poczuciem winy.

Nie, w tej sytuacji nikt nie powinien wymagać od niej

radosnego uśmiechu. Spojrzała na ciotkę.

- Czyściłam kominek - odpowiedziała smutno.

- I musiałaś wsadzać tam od razu całą głowę? - zdziwiła

się starsza pani. Wyjęła z kieszeni chusteczkę, pośliniła ją

lekko i wyciągnęła rękę, aby zetrzeć sadzę z twarzy Elaine.

Nie było to jednak proste, bo dziewczyna uchyliła się z

niechęcią. - Nie ruszaj się - mruknęła ciotka.

- Daj spokój, proszę. - Elaine wytarła policzek

nadgarstkiem i odwróciła się, by uniemożliwić ciotce dalsze

zabiegi higieniczne. Miała dwadzieścia siedem lat i była już za

stara na takie zabawy.

Westchnęła ciężko, wytarła ręce w stare dżinsy i ruszyła

za Claire. Nie miała siły ani ochoty z nią walczyć. Poza tym

rzeczywiście powinna coś zjeść. Nie pamiętała, kiedy ostatnio

miała cokolwiek w ustach.

- Chodźmy do kuchni, zrobimy sobie jakieś kanapki -

odparła z westchnieniem.

W tym momencie usłyszały dźwięk mosiężnej kołatki,

którą ktoś energicznie uderzał w drzwi wejściowe. Echo tego

odgłosu odbijało się od wysokich sufitów, obszernych

korytarzy i wpadało aż do rozległego salonu, w którym nadal

były.

- To na pewno Harry. Miał mi przywieźć pastę do zębów

i sznurowadła. - Ciotka wskazała swoje wysłużone traperki i

dodała z uśmiechem: - Te są już tak porwane, że nie mam

gdzie wiązać nowych supłów. Otwórz mu, Lainey, a ja zacznę

robić kolację. - Ruszyła długim korytarzem do kuchni.

Wzrok Elaine powędrował w tamtym kierunku. Chociaż

mieszkała tu już ponad rok, wciąż nie mogła się przyzwyczaić

do oszałamiającego przepychu rezydencji. Wyklejone

malowniczymi tapetami ściany, okna ze szczodrze

udrapowanymi zasłonami, kryształowe, dziewiętnastowieczne

żyrandole mieniące się jaskrawymi kolorami, bogato

inkrustowane, zabytkowe meble - wszystko to stanowiło

prawdziwą ucztę dla oka i sprawiało, że dom Stubenów zyskał

sławę eklektycznego arcydzieła o niezwykłym uroku.

Teraz to wszystko miało wpaść w ręce jakiegoś

bezdusznego wierzyciela, który pewnie nawet nie będzie w

stanie docenić piękna domu.

- Zapłać Harry'emu, obiecałam mu piętnaście centów za

przywiezienie zakupów - dobiegł ją z tyłu głos ciotki. -

Chłopak zbiera na nowy rower. Ten rupieć, na którym jeździ,

rozpadnie się lada dzień.

Elaine pokręciła głową i ruszyła do drzwi. Dwunastoletni

dzieciak szybciej kupi sobie nowy rower, niż ja będę w stanie

uzbierać na buty, pomyślała. Piętnaście centów to było

poważne naruszenie jej zasobów, ale nie poprosiła ciotki o

pieniądze. Wiedziała, że przez nią finanse Claire są w równie

opłakanym stanie, jak jej własne. Poza tym lubiła Harry'ego.

Dzieciak ciężko pracował i zasłużył sobie na nowy rower.

Wyobraziła sobie jego piegowatą, zadowoloną twarz i

szczerbaty uśmiech pod odwróconą daszkiem do tyłu

czapeczką Chicago Cubs.

Sięgnęła do kieszeni. Wiedziała, że im też nie jest lekko.

Kiedy likwidowała firmę, musiała zwolnić JoBeth, matkę

Harry'ego. Na szczęście znalazła dla niej pracę w pobliskim

supermarkecie.

Podeszła do masywnych drzwi z drzewa czereśniowego,

nacisnęła mosiężną klamkę i zawołała radośnie:

- Jak się masz, łobuziaku?! Dzięki za... - Podniosła wzrok

i głos uwiązł jej w gardle.

Kimkolwiek był stojący na ganku człowiek, zupełnie nie

przypominał dwunastoletniego dziecka w poszarpanych

dżinsach. Miała przed sobą dojrzałego, niezwykle

przystojnego mężczyznę ubranego z wyszukaną elegancją.

Nieznajomy miał na sobie ciemny kaszmirowy płaszcz, a jego

potężna sylwetka wypełniała niemal całą przestrzeń na ganku i

przesłaniała blade, styczniowe słońce. Elaine nigdy nie

uważała się za kruszynę, jednak ten człowiek przewyższał ją

co najmniej o głowę. Stał tak blisko, że tuż przed oczami

miała jego imponującą klatkę piersiową. Biła od niego

niezwykła siła i energia. Przez Elaine przebiegł dziwny

dreszcz i instynktownie cofnęła się o krok. Poczuła się

zaskoczona i zirytowana. Była poważną kobietą i już od

dawna nie reagowała jak nastolatka na widok przystojnego

mężczyzny.

Jednak tym razem nie była to tylko reakcja na atrakcyjne,

męskie ciało. Nieznajomy wzbudzał mimowolny respekt.

Sprawiał wrażenie istoty niemal nieludzkiej. Nie zdradzał

żadnych emocji, jakby był odlany ze spiżu.

Podniosła głowę i spojrzała na niego. Jej uwagę

natychmiast przykuły niezwykłe oczy koloru nocnego nieba.

Mroczne spojrzenie zapierało dech i budziło mimowolny

strach, ale Elaine miała nieodparte wrażenie, że gdzieś na jego

dnie czaiło się ciepło, które nie mogło się przebić przez

budzący dystans chłód.

Mężczyzna wpatrywał się w nią uważnie, jakby wiedział,

jakie myśli przelatują jej przez głowę. Oczy zwęziły mu się w

cyniczne szparki, a usta wygięły w kpiącym uśmiechu.

Nieśpiesznie zaczął zdejmować czarne, skórzane rękawiczki.

Miała wrażenie, że rozmyślnie przedłuża ten gest.

Najwyraźniej bawiło go jej zmieszanie i fakt, że nie potrafiła

oderwać od niego wzroku.

Schował rękawiczki do kieszeni i zręcznym ruchem złapał

monety, które ciągle trzymała w dłoni.

- Witam - powiedział, podrzucając je w powietrzu. -

Napiwek i miłe słówka od razu w drzwiach... Hmm, muszę

przyznać, że rzadko zdarza mi się takie powitanie.

Głęboki, ciepły baryton sprawił, że znowu przebiegł ją

dreszcz. Dziwna, dawno zapomniana świadomość własnej

kobiecości przeszyła jej ciało i odebrała zdolność myślenia.

Nie rozumiała sensu słów, które właśnie usłyszała, miała

Roszel Renee - Imperium Mitchella.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: