Galina_Maria_-_Patrzacy_z_ciemnosci.pdf

Maria Galina

Patrzący z ciemności

przełożył Andrzej Sawicki

„Gladjaszczyje iz tiemnoty”

Kroniki Leonarda Kałganowa, ksenologa

Przyznaję, że przedzierając się przez głęboki las, chciałbym kiedyś trafić na

jednorożca. W przeciwnym razie, jakąż przyjemność czerpałby człowiek ze żmudnej

wędrówki przez gęstwinę?

Nigdzie nie powiedziano, że one nie istnieją, ale może się okazać, iż są inne niż

opisywane w książkach... i jeżeli się dowiesz, że gdzieś W głębokim lesie żyje

jednorożec, lepiej nie wchodź tam z dziewicą.

Umberto Eco

Zobaczył święto na niebie, kiedy zmęczony świętowaniem na ziemi wyszedł na

balkon. Oślepiająca eksplozja i pulsujący blask – najpierw biały, potem

pomarańczowy i na koniec różowy. Światło było tak jaskrawe, że spod

przystrzyżonych drzew w parku wystrzeliły długie cienie, a pod jego dłonią

zarysowała się koronkowa rzeźba na kamiennych kolumienkach balkonu.

– Cholera jasna! – mruknął do siebie.

Niebo mieniło się zielenią i purpurą, niczym pierś gołębia, on zaś nagle wyobraził

sobie, że gdzieś tam, w jakimś odległym punkcie przestrzeni, drżąc i wibrując,

ściągają się w węzeł absolutnie umowne, ale niemniej w jakiś osobliwy sposób

realne, linie pól grawitacyjnych. „W każdym razie łączności długo jeszcze nie będzie

– pomyślał. – Bez wątpienia”.

Niespodziewanie pojawił się na placyku margraf, zamiatając rękawami paradnej

odzieży marmurowe płyty posadzki. Najwyraźniej niezwykły widok przeraził go

znacznie bardziej niż oświeconego Terranina, dla którego niebiański fajerwerk był

tylko astronomicznym zjawiskiem – powodującym co prawda naruszenie łączności

z bazą i zapaść punktów przejść międzygwiezdnych – ale trzymał się godnie, jak

przystało osobie zajmującej wysoką pozycję społeczną.

– Jak pan sądzi, pośle – zapylał uprzejmie – czy to jakiś zwiastun?

Leon westchnął.

„Świadomość ludzi średniowiecza – głosił podręcznik etnografii – żyje jakby

w dwóch światach; świat niematerialny, zamieszkany przez anioły, diabły i dusze

zmarłych, styka się ze światem materialnym, z jego codziennymi sprawami

i zwykłymi ludzkimi reakcjami, co stwarza sytuację paradoksalną i rodzi napięcia,

które mogą pociągać za sobą nadzwyczajne skutki”.

Dlatego też każde niecodzienne zjawisko jest dla nich zwiastunem czegoś

niezwykłego. Tęcza – to uśmiech Bożej Córki, burza – gniew Mrocznego,

supernowa...

– Czy to koniec świata? – grzecznie zapytał margraf.

– Mało prawdopodobne – Leon otrzepał dłonie z gołębich odchodów, którymi

usiana była balustrada. „Zjawisko dostatecznie efektowne, aby wywołało panikę.

I aby stało się zaczynem legend – pomyślał – ale zdarzyło się za daleko, żeby

w jakikolwiek sposób wpłynęło na ten świat. Może dojść do jonizacji atmosfery... ale

oni nie zdążyli jeszcze wymyślić radia”. – To po prostu zjawisko astronomiczne,

śmierć gwiazdy.

– Jeżeli tak jest w istocie, to naprawdę piękna śmierć – stwierdził margraf.

„Ugrzęźniemy tutaj – pomyślał Leon. – Utkniemy na dobre. A to będzie gorsze

od końca świata”.

– Widziałem podobny rysunek w starych rodzinnych kronikach – stwierdził

margraf. – Skrzydlata gwiazda, gwiazda ptak pożerająca dusze grzeszników.

W objawieniach Oruda Odstępcy, pośle Leonie, powiedziano...

– Za pozwoleniem, wasza jasność – sprzeciwił się Leon. – Przecież to nie jest

tekst kanoniczny. Drud był w końcu odstępcą. A gwiazda to ciało niebieskie znacznej

wielkości. W określonym czasie przechodzi zmiany, starzeje się i umiera – jak

wszystko inne. Waszym poddanym nic nie zagraża.

Teraz niebo było bladoróżowe w zenicie i mieniło się zielenią na horyzoncie.

Pomarańczowe drzewa w ogrodzie pachniały tak, że można było dostać zawrotu

głowy.

– Lepiej niech pan wróci do gości – poradził Leon. – Trzeba ich uspokoić.

– Moi ludzie potrafią nad sobą panować – sprzeciwił się margraf.

Leon odsunął ciężką portierę, przepuszczając rozmówcę przodem.

Sala była ogromna, jej żebrowane sklepienie ginęło w mroku, gdzie niewidzialni

muzykanci przygrywali z galeryjek, a melodia, opadając w dół gubiła się

w gobelinach. Na nich zakuci w stal rycerze pędzili na siebie pod zielonymi

i purpurowymi wąskimi proporcami.

Ludzie margrafa rzeczywiście umieli nad sobą panować: przez salę brnął długi

korowód, drgające cienie z kaganków mieszały się z liliowymi, które rzucał

dochodzący się z zewnątrz blask łuny. Berg akurat prowadził taniec. Wiódł milady

pod rękę, starając się dostosować do jej drobnych, płynnych kroczków.

Niebo za okiennymi zasłonami płonęło jak przedtem i Berg niespokojnie zezował

w stronę okna. Potem natknął się na wzrok Leona, Ten ledwo zauważalnie pokręcił

głową.

Para się rozdzieliła. Pstra stonoga zgubiła takt. Muzyka odezwała się głośniej,

a potem nagle ucichła i wszyscy usłyszeli, że we wsi pod górą bije dzwon.

Któryś ze sług rozsunął zasłony okienne, ale nikt nie ruszył ku balkonowi;

charakterystyczne dla miejscowej kultury powściągliwość i rezerwę, które nieraz

zdumiewały Leona, doprowadzono niemal do absurdu.

– Zmiłuj się nad nami, grzesznymi – odezwała się margrabina i tym samym co

przedtem, płynnym kroczkiem podeszła do męża. Berg skorzystał z okazji i rzucił się

do Leona.

– Gdzie? – zapytał.

– Głowa Gryfa – odpowiedział Leon.

– Paskudna sprawa – Berg niespiesznie pokręcił głową. – Punkt przejścia

znajduje się akurat w tamtym sektorze.

– Cóż robić...

Gdzieś daleko, w gwiazdozbiorze Gryfa, niczym niewyróżniająca się gwiazda,

która powinna była wyobrażać gryfie ucho – o ile coś takiego w ogóle istniało –

zrzuciła swoją rozpaloną otoczkę. Ta zaczęła się coraz szybciej rozdymać, tracąc

stopniowo jasność. Jutro jej blask przygaśnie, ale jeszcze przez kilka dni będzie lśniła

na ciepłym, wiosennym niebie niczym drogocenny klejnot.

Powolny, jasnobrewy Berg westchnął ponuro.

– Przepadła nasza łączność – stwierdził. – Statek nie przyleci na wezwanie.

– Wytrzymasz – odparł Leon.

– A jeżeli to już na zawsze?

– Coś takiego jeszcze się nie zdarzyło.

– Ale przypuśćmy, że na długo?

– A co, źle ci tu? Sam widzisz, jak nas hołubili.

– A jeśli trzeba będzie się szybko ewakuować?

– Co ci chodzi po głowie? – żachnął się Leon. – To spokojny świat.

„Bardzo spokojny – pomyślał. – Zwłaszcza, jak na społeczeństwo

średniowieczne. Tolerancja religijna – to coś całkowicie niebywałego. Ksenologom

i posłom najczęściej przychodziło pracować w społecznościach i kulturach

przepojonych podejrzliwością: choć prawdę mówiąc, zdrowa agresja jest nieodłączną

cechą normalnie rozwijającej się społeczności. Tyle, że ogromnie trudno nakreślić

granicę pomiędzy zdrową a niezdrową agresją”.

Zawładnąwszy siecią międzyprzestrzennyeh tuneli i przejść, Ziemia zetknęła się

z kilkoma cywilizacjami – wszystkie one mieściły się całkowicie w normach znanych

modeli społecznych. Aborygeni nawet fizycznie odpowiadali ziemskim rasom – co

nasuwało określone wnioski. Oczywiście, niemiło jest myśleć, że dumni

przedstawiciele doskonałej cywilizacji technologicznej, w rzeczywistości są tylko

spadkobiercami dawno minionej siły, która hojną ręką rozsiewała po całej Galaktyce

zarodki życia...

Co prawda, w sumie na jedno wychodzi.

Pełna zbieżność i podobieństwo są niemożliwe – układ sił społecznych, religia,

czy piśmiennictwo są inne, a niekiedy w istocie niezwykłe, ale poza tym wszystkim

ludzie wszędzie są ludźmi.

Rozum, który zrodził się i rozprzestrzenił po to, by Wszechświat mógł osiągnąć

świadomość.

Ogniska rozumu są najrozmaitsze; a jednak kiedyś, w bardzo dalekiej przyszłości,

oddzielne melodie zleją się w jednogłośnie brzmiącą orkiestrę i ludzkość wyjdzie

poza granice Galaktyki, by ruszyć na poszukiwania swoich nieznanych praprzodków.

A na razie...

Podczas kilku minionych stuleci zrodził się algorytm kontaktu: nawet nie

kontaktu. Stałej obecności. Pełnomocnego przedstawicielstwa misji działających

prawie samodzielnie – a w danym przypadku, kiedy została zerwana łączność,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: