Jacek Piekara - Arivald z Wybrz.pdf - Piekara Jacek - stefanek9

Jacek Piekara

Arrivald z WybrzeŜa

Chciałbym podziękować moim przyjaciołom, którzy deklarując swą sympatię dla

Arivalda, wspomagali mnie w pracy i namawiali do zdwojenia wysiłków.

Przede wszystkim redaktorowi naczelnemu „Fenixa”, Jarkowi Grzędowiczowi,

gdyŜ na łamach jego pisma Arivald zawsze czuł się jak w domu.

Adrianowi Chmielarzowi, który wprowadził Arivalda w świat komputerowej

rozrywki, oraz Anecie Majewskiej i Justynie Liberadzkiej, które polubiły (i chwała im

za to!) tego leciwego człowieka.

To, co najwaŜniejsze

Arivald był magiem. W kaŜdym razie za takiego uchodził w oczach mieszkańców

WybrzeŜa. Miał niebieski płaszcz w srebrne gwiazdy, kryształową kulę i Księgę

Czarów. Potrafił mamrotać szybkie zaklęcia w obcym języku, o rzeczach jasnych

i prostych mówić niezrozumiale i odwrotnie. Umiał leczyć nosaciznę bydła,

przyrządzać maści na skaleczenia i oparzenia, wskazywać rybakom miejsca

najlepszych połowów, dziewczętom i chłopcom warzyć lubczyk, a starym męŜom

potrafił dopomóc w kłopotach z młodymi Ŝonami. Dlatego teŜ powszechnie uwaŜano

go za czarodzieja i jednego z członków Tajemnego Bractwa. Lecz mieszkańcy

WybrzeŜa, którzy przez parę lat (dawno przed przybyciem Arivalda) mieli juŜ innego

maga, nigdy nie potrafili powaŜnie traktować nowego opiekuna. MoŜe był zbyt wesoły

i dobroduszny jak na kogoś parającego się magią i mającego do czynienia z Mocą,

moŜe zbyt wiele popełniał omyłek, z których sam się potrafił śmiać, moŜe przyjmował

za mało pieniędzy za swoje usługi. W kaŜdym razie nauczono się juŜ, Ŝe nie naleŜy

przychodzić do niego z powaŜnymi sprawami typu zapewnienia dobrej pogody,

udanych zbiorów czy pomocy w poszukiwaniu skarbów.

Sama księŜniczka bardzo lubiła Arivalda i często zapraszała go do zamku, aby

posłuchać barwnych opowieści z dalekich krajów. Jednak miała wiele Ŝalu o to, Ŝe nie

potrafił wyczarować złotych kolczyków z brylantami, o jakich marzyła od dawna. Ale

ludzie z WybrzeŜa, chociaŜ często ukradkiem podśmiewali się z czarodzieja, nie

wyobraŜali sobie, Ŝe mógłby z nimi mieszkać człowiek zimny i wyniosły, jak sławni

czarodzieje z Silmaniony. Arivalda zapraszano na chrzciny i wesela, przychodzono do

niego po pomoc i radę, a niejednej zakochanej parze pomógł juŜ przekonać opornych

rodziców. Potrafił łagodzić spory, zapobiegać waśniom i zaŜegnywać awantury.

Dlatego teŜ cieszył się sympatią i przez palce patrzono na niedostatki jego

czarodziejskiej wiedzy. Nikt nie mógł przecieŜ przypuszczać, Ŝe juŜ niedługo

WybrzeŜe będzie potrzebować prawdziwego maga znającego czary najwyŜszej jakości

i umiejącego się posługiwać fortelami magii bojowej.

Arivald bowiem wcale nie był czarodziejem. Dawniej był najemnym Ŝołnierzem,

śpiewakiem i poetą, niestrudzonym podróŜnikiem, który zwiedził chyba wszystkie

krainy znanego nam świata. Jego prawdziwe imię było gminne i proste, a brzmiało po

prostu Penszo. Właśnie jako Penszo, najemnik, bard, włóczęga, wieczny podróŜnik

przeszedł pierwsze półwiecze Ŝycia. Ale nadszedł dzień, który miał wszystko zmienić.

Dzień, w którym na drodze Pensza stanął prawdziwy czarodziej, członek Tajemnego

Bractwa. Zafascynowany opowieścią Pensza o morribrondzkiej wojnie pomiędzy

krasnoludkami a elfami i wiedźmiarzami, zabrał go ze sobą w podróŜ. Pewnego ranka,

gdzieś na odludziu, mag umarł cicho i spokojnie w czasie snu, zostawiając Penszowi

kłopot, co uczynić z jego ciałem i dobytkiem. Bard pochował maga, zgodnie

z obyczajem układając go głową w stronę wschodzącego słońca. Początkowo

zamierzał oddać zarówno niebieski płaszcz, jak kryształową kulę oraz róŜdŜkę i Księgę

Czarów w ręce kogoś z Bractwa. Ale gdy sięgnął do cięŜkiej, obłoŜonej w skórę,

okutej na rogach złotem Księgi Czarów, nie mógł się juŜ od niej oderwać. Okazało się,

Ŝe napisana była w języku krainy, którą Penszo kiedyś odwiedził. I tak w ciągu

jednego dnia i jednej nocy zdecydował, Ŝe zostanie czarodziejem. WłoŜył niebieski

płaszcz, wsadził za pas róŜdŜkę, ulokował w jukach Księgę i kulę, po czym dosiadł

konia i ruszył przed siebie.

Nie tak prosto jednak stać się z Ŝołnierza, barda i włóczęgi magiem. Nie na darmo

przecieŜ czarodzieje całymi latami, od dzieciństwa uczą się korzystania z Mocy

i posługiwania się Księgą Czarów. Ale Penszo (który juŜ nazywał się Arivaldem, gdyŜ

wyobraŜał sobie, Ŝe to imię lepiej pasuje do jego obecnej pozycji) był dociekliwy,

uparty i pracowity. A przy tym niebywale zdolny. Nikt chyba w tak krótkim czasie,

korzystając tylko z własnej intuicji, nie potrafiłby nauczyć się tak wiele. Gdyby był

szkolony od dziecka, zapewne mógłby stać się najwybitniejszym z Ŝyjących magów.

Ale i tak juŜ po miesiącu zajadłych prób potrafił wyczarować sobie na śniadanie bułkę

(fakt, Ŝe najczęściej czerstwą) oraz ser i mleko. Później dowiedział się, jak zapobiegać

zmęczeniu, jak leczyć najprostsze choroby u ludzi i u bydła oraz jak wykonywać

najbanalniejsze czarodziejskie sztuczki w rodzaju obłaskawiania dzikich zwierząt czy

zapalania ognia z niczego. Po blisko trzech latach umiał juŜ posługiwać się

kryształową kulą, tworzyć złudne miraŜe i odróŜniać słowa prawdziwe od kłamliwych.

Nie nauczył się jednego: nie stał się taki, jaki powinien być czarodziej. Nie był więc

zimny, wyniosły i wzgardliwy. Traktował wszystkich serdecznie i z Ŝyczliwością,

często się uśmiechał, a z długiej siwej brody co rusz wytrząsał okruszki bułki lub sera.

Nikt by nie wierzył, Ŝe niegdyś był najemnym Ŝołnierzem, dowódcą tylnej straŜy

samego krasnoludzkiego króla Wszobrodego. Starał się tylko nigdy nie natknąć na

prawdziwego maga, bo sądził, Ŝe zbyt łatwo rozpoznano by w nim samozwańca.

Wiedział juŜ jednak, iŜ milczenie lub odpowiadanie zbitką niezrozumiałych formuł jest

najlepszym sposobem na wszystkie podejrzenia. MoŜe teŜ z powodu obaw przed

innymi czarodziejami wybrał się na WybrzeŜe, które słynęło ze spokojnego Ŝycia oraz

z tego, Ŝe niewielu gości kiedykolwiek tam przybywa. WybrzeŜe, skaliste

i nieurodzajne, Ŝyjące głównie z morskich połowów, nie było miejscem, które chętnie

odwiedzaliby kupcy, magowie czy rycerze. śycie snuło się tu powolutku, od jednego

połowu do drugiego, ludzie byli prości i spracowani, a krajem rządziła młodziutka

księŜniczka, którą zachwycało, Ŝe ma własnego maga, bo powszechnie wiadomo było,

Ŝe czarodzieje nie lubią opuszczać Silmaniony.

Arivald juŜ szósty rok przebywał na WybrzeŜu. Mieszkał w małym dwuizbowym

domku, niedaleko plaŜy, przycupniętym tuŜ u stóp WieŜy StraŜników. Do codziennych

obowiązków maga naleŜało poranne wchodzenie na wieŜę i przepatrywanie okolic za

pomocą kryształowej kuli. Kryształowa kula co prawda równie dobrze spisywałaby się

na plaŜy, ale mieszkańcy mogliby być niespokojni, nie widząc co rano na szczycie

niewielkiej sylwetki czarodzieja w charakterystycznym spiczastym kapeluszu. WieŜa

była stara, miała strome, częściowo juŜ spróchniałe schody, ale najgorzej było w czasie

sztormu, kiedy wiatr starał się wywiać czarodzieja za balustradę, a wściekła ulewa

całkowicie moczyła niebieski płaszcz. Tak więc Ŝycie maga miało i swoje złe strony.

I o nich zawsze myślał rankiem z niechęcią i niecierpliwością.

Dzień, w którym rozpocznie się nasza historia, był jednym z tych pięknych

słonecznych dni, kiedy niebo jest bezchmurne, wiatr uspokojony gorącem zaszywa się

gdzieś w górach, a powierzchnia morza przypomina lustro. W taki właśnie czas

Arivald, posapując cicho, wdrapał się na strome schody wieŜy i odpocząwszy chwilę

na górze, ustawił przed sobą kryształową kulę. Od razu zdziwił go odmienny wygląd

kryształu. Zwykle jasny i przejrzysty, teraz jakby pociemniał i zmatowiał. Mag splunął

na palec. Potarł nim kulę, ale nic się nie zmieniło.

– Coś takiego – mruknął do siebie – sądzę, Ŝe nic dobrego to nie oznacza.

– Oczywiście – odezwał się nagle jakiś zgrzytliwy głos.

Arivald drgnął zaskoczony i dojrzał w kuli głowę niemłodego juŜ człowieka

w spiczastym niebieskim kapeluszu. Człowiek ten miał czarne, przenikliwe oczy. One

właśnie patrzyły z pogardą i złośliwością na zdumionego czarodzieja.

– Będzie to bardzo niemiły dzień, mój drogi Penszo, kiedy zjawię się u ciebie –

ciągnął głos – a nie zjawię się sam. Patrz.

Obraz w kuli zmętniał i nagle zamiast twarzy czarnoksięŜnika pojawiło się w niej

kilkadziesiąt smukłych okrętów o długich smoczych łbach, płynących przez morze pod

wielkimi purpurowymi Ŝaglami. Ale Arivald na tyle juŜ doszedł do siebie, Ŝe raz-dwa

wymamrotał zaklęcie przeciw omamom i szybko dotknął róŜdŜką kuli. Błysnęło,

zamigotało i pozostało tylko sześć okrętów. Mag uśmiechnął się sam do siebie.

– No, no – znów pojawiła się twarz czarnoksięŜnika – nauczyłeś się czegoś,

Penszo. Ale to, co widziałeś, to juŜ nie omam. Niedługo te sześć okrętów dobije do

waszego WybrzeŜa.

– Czego chcesz ode mnie? – spytał Arivald, przełykając ślinę.

– Od ciebie? Nic. Jesteś tylko nędzną kreaturą i spotka cię zasłuŜona kara za

podszywanie się pod jednego z członków Tajemnego Bractwa. JuŜ dawno nikt nie

ośmielił się na taką bezczelność. Kara musi być więc surowa, aby odstraszyć innych

niedoszłych samozwańców. Ale tobie poświęcę tylko chwilę. Płynę na WybrzeŜe po

księŜniczkę, bo zapragnąłem jej. Niech się przygotuje do wyjazdu ze mną, bo jeśli

nie... – czarnoksięŜnik zawiesił głos – to kamień na kamieniu nie pozostanie z całego

WybrzeŜa. Powtórz jej to.

Arivald potarł mocno brodę i jak zwykle posypały się z niej okruchy chleba.

CzarnoksięŜnik w kuli zaśmiał się zgrzytliwie.

– Słyszysz, idioto? – syknął. – Powtórz jej, Ŝe przybywa oblubieniec i lepiej niech

będzie gotowa, aby mnie czule powitać.

Twarz czarnoksięŜnika zniknęła, ale kryształ pozostał ciemny, zmatowiały. Arivald

usiadł na rozchwierutanym zydlu i starał się zebrać do kupy rozbiegane myśli.

Naprawdę był wstrząśnięty i co tu duŜo mówić, mocno wystraszony. Kiedy juŜ jednak

uspokoił trochę nerwy, pomyślał, Ŝe najwaŜniejszą sprawą byłoby dowiedzieć się, jak

daleko od WybrzeŜa znajdują się okręty najeźdźcy. A na to znał tylko jeden sposób.

Wygrzebał z obszernej kieszeni płaszcza, kawałek węgla i narysował na podłodze koło,

potem wpisał w nie gwiazdę, której pięć ramion poznaczył odpowiednimi dla kaŜdego

symbolami. Stanął w środku koła i podrapał się po nosie.

– Zaraz, zaraz, jak to było... Murem takal faris? Muram pahnal oris?

RóŜnica była zasadnicza, bo jedno zaklęcie przywoływało któregoś z małych

morskich demonów, a drugie leczyło katar. Arivaldowi bardziej zaleŜało na demonie,

zwłaszcza Ŝe od lat nie chorował na katar.

– Murem takal faris – powiedział w końcu, przymykając oczy i przywołując Moc.

Sprawa zresztą na tym się nie kończyła. RóŜdŜką naleŜało wykonać

skomplikowaną sekwencję ruchów (a jeden błąd mógł popsuć wszystko), po czym

wypowiedzieć długą formułę rozkazu, która Arivaldowi jakoś nigdy nie chciała na

Jacek Piekara - Arivald z Wybrz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: