Przypominam, ze nie ja jestem autorem… XDA teraz zapraszam na … tadamm.. XD
Rozdział pt. "Przyjęcie" (część I) Widziałem, że już mnie zauważyła, widziałem doskonale wyraz jej twarzy, kiedy uświadomiła sobie co w swoich rękach trzyma Alice. "Żadnych prezentów, nie chcę żadnych prezentów"- doskonale wyuczona na pamięć formuła wybrzmiewała z jej ust, jeśli tylko ktoś poruszył przy niej temat jej urodzin. Ze złością trzasnęła drzwiami swojej wiekowej furgonetki i ruszyła w naszym kierunku. Nie mogłem pojąć, dlaczego nie pozwoliła mi jeszcze bym kupił jej jakiś nowy, cichy i bezpieczny samochód. Jej wymówka zawsze brzmiała tak samo "Już samo to, że przy mnie jesteś jest dla mnie największym prezentem jaki możesz mi podarować". Jakby było w tym chodź odrobinę prawdy. - Wszystkiego najlepszego Bello!- krzyknęła Alice, kiedy podeszła do niej. - Cii!- no tak bo jeszcze ktoś by usłyszał. Alice dalej kontynuowała swoje wywody nie zważając na reakcje Belli. - Otworzysz swój prezent teraz czy później? Dostrzegłem gniewne spojrzenie rzucone mi przez Bellę. - Żadnych prezentów. - Dobra wrócimy do tego później. I co, podoba ci się ten album, który przysłała ci mama? A aparat fotograficzny od Charliego? Fajny, prawda? W ogóle nie wydawała się zdziwiona wiedzą Alice. Bella znała tajemnice mojej rodziny i doskonale wiedziała, co też potrafimy. - Tak, świetny. Album też. - Moim zdaniem to bardzo trafiony pomysł. W końcu tylko raz w życiu kończy się liceum. Warto wszystko starannie udokumentować. - I kto to mówi? Przyznaj się, ile razy byłaś w czwartej klasie? - Ja to, co innego. Podeszły do mnie. Moja ręka machinalnie wyciągnęła się w kierunku jej dłoni byle tylko ja dotknąć. Ścisnąłem delikatnie jej palce. Ten gest wystarczał za każde słowo, jakie mógłbym powiedzieć do niej w tej chwili. Czułem jak serce Belli zaczyna łomotać. Uśmiechnąłem się sie do niej. Było to dla mnie takie niezwykłe, że kochałem ja, a ona w jakiś sposób odwzajemniała to uczucie. - Jeśli dobrze zrozumiałem, mam ci nie składać życzeń, tak?- Spytałem mając nadzieję, że może jednak zmieniła zdanie. A ja jak nic popędziłbym natychmiast za najcudowniejszym prezentem dla niej. W takich chwilach żal spowodowany brakiem możliwości słyszenia jej myśli przybierał gwałtownie na sile. - Zgadza się. - Chciałem się tylko upewnić. Mogłaś w międzyczasie zmienić zdanie. Wiesz, większość ludzi lubi mieć urodziny i dostawać prezenty. Alice na te słowa parsknęła śmiechem. - Spodoba ci się, sama zobaczysz. Wszyscy będą dla ciebie mili i będą ci ustępować. Co w tym takiego okropnego? - spytała retorycznie, ale i tak jej odpowiedziałam. - To, że się starzeję. Przestałem się uśmiechać. - Osiemnaście lat to jeszcze nie tak dużo - stwierdziła Alice. - Kobiety zwykle denerwują się urodzinami, dopiero, gdy skończą dwadzieścia dziewięć. - Ale jestem już starsza od Edwarda - wymamrotała. Westchnąłem tylko. Więc to był jedyny powód. - Formalnie rzecz biorąc, tak - powiedziała Alice pogodnie - ale w praktyce to przecież tylko jeden mały roczek. Bella jednak nie wydawała się za bardzo przekonana argumentami wysuniętym przez Alice. Odkąd tylko byliśmy razem nie było dnia by nie poruszała tematu swojej ewentualnej przemiany. Nie mogłem uwierzyć, że chciała dołączyć do rodziny potępionych, że była w stanie poświęcić swoje życie dla wieczności spędzonej ze mną. Zapewne nie mógłbym spojrzeć w lustro wiedząc, że Bella stała się potworem przeze mnie. - O której się u nas pojawisz? - Alice zmieniła temat. - Nie wiedziałam, że mam się dziś u was pojawić.- Wyczułem dziwne zaniepokojenie w głosie Belli, kiedy usłyszała pełne entuzjazmu pytanie Alice. - No, nie bądź taka - zaprotestowała. - Chyba nie pozbawisz nas frajdy? Kolejny raz żałowałem, że nie mogę słyszeć jej myśli, jednak jej wyraz twarzy mówił wystarczająco wiele. Nie chciałem jej do niczego zmuszać, ale doskonale wiedziałem, że całej (no może prawie całej) rodzinie zależało na tym by Bella przyszła dziś na przyjęcie urodzinowe, którego główną organizatorką była moja kochana siostra. - Podjadę po nią zaraz, jak wróci ze szkoły. - To wydało mi się najbardziej odpowiednie w tej chwili. - Po szkole pracuję! - Bella jak nic zwietrzyła podstęp. - Nie dziś - poinformowała ją Alice, zadowolona z własnej zapobiegliwości. - Rozmawiałam już na ten temat z panią Newton. Załatwi zastępstwo. Kazała złożyć ci w jej imieniu najserdeczniejsze życzenia urodzinowe. - To nie wszystko. E... - Zabrakło jej już w tej chwili wymówek. - Nie obejrzałam jeszcze Romea i Julii na angielski. Alice prychnęła. - Znasz tę sztukę na pamięć! - Widziałaś już film z DiCaprio - przypomniała Alice oskarżycielskim tonem. - Pan Berty kazał nam obejrzeć tę wersję z lat sześćdziesiątych. Ponoć jest lepsza. W takich momentach byłem wręcz zaniepokojony jej zachowaniem. Całkowicie człowiecze zachowania czy okazje nic dla niej nie znaczyły. Prowadziła taki niby wampirzy tryb życia wciąż pozostając człowiekiem. - Możesz się stawiać, Bello, proszę bardzo, ale... Znałem plan działania Alice doskonale. Miała na celu zmiękczyć serce Belli i działać bez opamiętania tworząc dla Belli przyjęcie jej marzeń. Przynajmniej ona tak myślała. - Uspokój się, Alice. Nie możemy zakazać Belli oglądania filmu. A już szczególnie w jej urodziny.- Gdyby wzrok Alice mógłby mnie zabić leżałbym już martwy. - Właśnie. - Przywiozę ją koło siódmej.- Alice rozchmurzyła się. - W porządku. W takim razie, do zobaczenia wieczorem! Będzie fajnie, obiecuję! - W szerokim uśmiechu zaprezentowała idealny zgryz. Mały i wnerwiający chochlik ucałował policzek Belli i tanecznym krokiem poszła w stronę budynku w swojej głowie wymyślając już całą scenerie. - Nie chcę żadnego... - kiedy zaczęła to mówić przycisnąłem swój palec do jej miękkich ust. - Zostawmy tę dyskusję na później. Chodź już, bo się spóźnimy. Delikatnie objąłem ją w pasie i ruszyliśmy ku głównemu wejściu do szkoły.
Korekta by Karolcia955
nikey12