Lowell_Elizabeth_Jadeitowa_Wyspa_02.pdf

Elizabeth

Lowell

Jadeitowa Wyspa

Część 2 cyklu: Rodzina Donovanów

Prolog

Mężczyzna był przerażony.

Drżącymi dłońmi pakował jadeit do pudeł. Cenny jadeit,

stary jak świat, Kamień Niebios - odwieczne marzenia wyryte

w minerale z nadludzką cierpliwością, nadludzkim talentem.

Marzenia budzące zazdrość, chciwość, skąpstwo.

Marzenia prowadzące do kradzieży, zdrady, śmierci.

Ręce miał zimne, zimniejsze niż ten kradziony jadeit.

Rzeźba za rzeźbą, marzenie za marzeniem - przez jego

wilgotne palce przewinęła się dusza całej cywilizacji. Oto

wykwintny smok sprzed trzech tysięcy lat skręcony wokół

własnej osi. Obok uczony spowity w zwiewną szatę z

kremowego kamienia. A w rogu góra - życie mędrców

utrwalone w zboczu zielonym jak mech, życie wyryte przez

artystów, których czas zwykle mijał przed ukończeniem

dzieła.

Marzenia o pięknie zamknięte w tysiącach odcieni jadeitu:

bieli przechodzącej w kolor kości słoniowej, zieleni z

odcieniem błękitu, czerwieni połyskującej pomarańczowym

blaskiem. Wszystkie te barwy przeistaczały surowe światło w

wieczny płomień - ogień duszy.

Unikalne.

Bezcenne.

Niezastąpione.

Siedem tysięcy lat cywilizacji zwarte w lśniącym szeregu.

Starożytne bi - krążki symbolizujące niebo, równie stare cong

- puste cylindry symbolizujące ziemię. Naramienniki i

brzeszczoty ozdobione symbolami o znaczeniu starszym niż

pamięć. Pierścienie, bransolety, kolczyki, wisiory, sprzączki,

klamerki, filiżanki, misy, płytki, noże, topory, chmurki, góry,

mężczyźni, kobiety, smoki, konie, ryby, ptaki nieśmiertelny

lotos - wszystko, o czym marzyła cywilizacja, cierpliwie

wyrzeźbione z jedynego kamienia szlachetnego, jaki

przemawiał do duszy tej kultury. Jadeit.

- Pospiesz się, ty głupcze!

Mężczyzna wstrzymał oddech ze strachu i niechybnie

upuściłby kruchą, bezcenną misę, gdyby z tyłu nie wychynęła

nagle czyjaś dłoń i nie pochwyciła pewnie chłodnej,

wydrążonej półkuli.

- Co ty tu robisz? - wymamrotał pierwszy, a serce biło mu

jak szalone.

- Sprawdzam, czy dobrze ci idzie.

- Co?

- Łupienie grobu Cesarza Jadeitu.

- Ja... nie wszystko... ja... nie. Dowiedzą się...

- Na pewno nie, jeśli zrobisz, co każę.

- Ale...

- Słuchaj!

Pierwszy słuchał, drżąc ze strachu. Czuł coraz większy lęk,

ale jednocześnie budziła się w nim nadzieja. Nie był tylko

pewien, co jest gorsze. Rozumiał jedynie tyle, że ten grób

wykopał własnoręcznie.

Słuchając, nie wiedział, czy się śmiać, czy płakać, czy też

uciec przed tym diabłem, który szeptał tak spokojnie i cicho o

zdradzie. A przecież wcale nie musiał być o nic posądzony.

Diabeł upatrzył już inną ofiarę.

Zdał sobie teraz z tego sprawę i roześmiał się głośno.

A gdy znów przystąpił do pakowania jadeitu, miał ciepłe

ręce.

Na dźwięk niecierpliwego łomotania do drzwi Lianne

Blakely gwałtownie usiadła na łóżku. Serce omal nie

wyskoczyło jej z piersi Przez chwilę sądziła, że to tylko sen;

była jednak za bardzo zmęczona, by śnić. Ostatniej nocy do

późna wciąż od nowa ustawiała piękne jadeitowe rzeźby.

Zakończyła pracę dopiero wówczas, gdy się upewniła, że

wystawa jest odpowiednio przygotowana do aukcji na cele

dobroczynne.

Walenie stawało się coraz głośniejsze.

Lianne potrząsnęła głową, odsunęła czarne włosy z czoła i

zerknęła na stojący przy łóżku zegarek. Dopiero szósta.

Wyjrzała przez małe okienko. Wstające słońce zaglądało już

do okien w całym Seattle, ale nie w jej, wychodzącym na

zachód, mieszkaniu przy Pioneer Sąuare. Nawet przy ładnej

pogodzie pierwsze promienie docierały tutaj dopiero przed

południem.

- Obudź się, Lianne. To Johnny Tang. Otwórz!

Teraz naprawdę zaczęła się zastanawiać, czy przypadkiem

nie śni. Johnny nigdy nie był u niej w domu ani w biurze

znajdującym się na końcu tego samego korytarza. Lianne

widywała go bardzo rzadko, jedynie podczas odwiedzin u

matki mieszkającej w Kirkland.

- Lianne!

- Już idę!

Wdzięczna losowi za to, że nie ma sąsiadów, którzy robiliby

jej wyrzuty z powodu porannych hałasów, Lianne wyskoczyła

z posłania, chwyciła czerwony jedwabny szlafrok - prezent od

matki na ostatnie święta - i wybiegła na korytarz. Dwa zamki,

zasuwa i drzwi stanęły otworem.

- Co się stało? - spytała bez tchu. - Coś z mamą?

- Anna czuje się świetnie. Chce się z tobą zobaczyć przed

aukcją. Lianne szybko przeanalizowała w myślach rozkład

dnia. Gdyby sama zrobiła manikiur, zdążyłaby się spotkać z

matką. Z ledwością, ale chybaby zdążyła.

- Wpadnę, jak tylko wszystko przygotuję na wystawę.

Johnny skinął głową, ale nie sprawiał wrażenia człowieka,

który otrzymał to, po co przyszedł. Wydawał się wyraźnie

spięty i poirytowany. Osaczony. Gniew wykrzywiał mu usta i

napinał skórę na szerokich kościach policzkowych. Poza tym

Johnny uchodził za przystojnego mężczyznę. Szczupły,

zręczny, bystry, miał prawie sto osiemdziesiąt centymetrów

wzrostu i - gdy dopisywał mu humor -miły, serdeczny

uśmiech.

- Możesz poczęstować mnie kawą? - spytał. - Czy też nadal

używasz chińskiej kofeiny?

- Pijam zarówno kawę, jak i herbatę.

- Poproszę czarną. Oczywiście kawę, nie herbatę.

Lianne odsunęła się od drzwi Nie wiedziała dokładnie, ile

jej biologiczny ojciec ma lat. Z pewnością zbliżał się do

sześćdziesiątki, ale wyglądał najwyżej na czterdziestkę. Przez

ten cały czas prawie się nie postarzał. Jedynie w jego

ciemnych włosach pojawiły się pierwsze srebrne pasma, a

zarys szczęki nie "wydawał się równie ostry jak dawniej.

Jednak w porównaniu ze zmianami, jakie zaszły w życiu

Lianne w ciągu ostatnich trzech dekad, były to tylko

drobiazgi.

I przez te wszystkie lata Johnny Tang nie przyznał ani razu,

że dziecko Anny Blakely jest również jego dzieckiem.

Odpychając od siebie przykre myśli, Lianne zamknęła drzwi

na zasuwę. To, czy Johnny się przyznawał, czy nie

przyznawał, przestało już mieć dla niej jakiekolwiek

znaczenie. Liczył się wyłącznie ja-deit. Jadeit Tangów.

Kolekcja jej dziadka. Setki, tysiące posążków. Wszystkie

wielkiej wartości, niektóre wręcz bezcenne, a w każdym z

nich lśniła przeszłość, tajemnica i czysta dusza sztuki.

- Lubisz się nimi bawić, co? Nie mogłaś sobie odmówić tej

przyjemności? - Johnny zatoczył ręką koło, patrząc

wymownie na jadeitowe figurki.

Część z nich stała na kuchennym stole, inne leżały na

podłodze, mniejsze - na wąskiej ladzie.

- Bawić? Skoro chcesz to tak określić... To jednak nie są

lalki. Roześmiał się skrzekliwie.

- Ojciec chybaby zemdlał, gdyby usłyszał to zestawienie.

- Wen wie, że szanuję jadeit

- Wen wykorzystuje twoje umiejętności, ale za mało ci

płaci. Lianne popatrzyła na Johnny'ego ze zdziwieniem.

- Nauczył mnie wszystkiego, co potrafię!

- Nieprawda - zaprotestował zniecierpliwionym tonem. -

Jeszcze siedem lat temu nie wiedział w ogóle o twoim

istnieniu. Potem znalazłaś w garażu jadeitowe paciorki, a on

doszedł do wniosku, że jesteś jakimś jadeitowym geniuszem.

- Te paciorki, jak je nazywasz, pochodziły z czasów

zachodniej dynastii Czou, wyryto na nich smoki - symbol

władzy królewskiej -i nawleczono na wyblakły, czerwony

jedwabny sznureczek, starszy niż Konstytucja Stanów

Zjednoczonych.

- Gdybyś je sprzedała i zagrała na giełdzie, nie

mieszkałabyś teraz w tej norze. Ale nie, ty dałaś je ojcu na

urodziny.

Zaskoczył ją tak bardzo, że w pierwszej chwili nie potrafiła

się zdobyć na żadną sensowną ripostę. Johnny nie mówił

zwykle w ten sposób o Tangach. A już na pewno nie z nią.

Patrząc na niego kątem oka, wychwyciła wszystkie

charakterystyczne oznaki zdenerwowania.

- Nie wiedziałam, że ci się to nie podobało.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: