HIPOTERAPIA do oddania.doc

HIPOTERAPIA

Hipoterapia to ogół działań terapeutycznych, do których wykorzystuje się konia. Jest to metoda doskonale uzupełniająca wszystkie inne oddziaływania rewalidacyjne i rehabilitacyjne a jej uniwersalność polega na jednoczesnym oddziaływaniu na sferę ruchową, emocjonalną, społeczną, intelektualną i sensoryczną.

Szczególne zastosowanie ma ona tam, gdzie inne metody nie przynoszą

zadowalających rezultatów: w terapii ciężkich dysfunkcji chodu, z

asymetrycznym naprężeniem tułowia i kręgosłupa oraz zaburzeniami

równowagi, gdzie klasyczna kinezyterapia jest bardzo utrudniona.

Hipoterapia oddziaływuje na:

·        Kodowanie w mózgu prawidłowego wzorca ruchu miednicy

·        podczas chodu.

Poprzez ruchy konia w stępie na pacjenta przenoszony jest wzorzec

ruchowy odpowiadający ruchom człowieka w chodzie. Drgania

grzbietu końskiego przenoszone są na miednicę, tułów i kręgosłup

jadącego, przez co w mięśniach dochodzi do ich napinania i

rozluźniania. ćwiczona jest równowaga, koordynacja i wiele innych

czynności motorycznych. Ponieważ w siadzie jeździeckim nogi są

odciążone, jazda konna stwarza doskonałą okazję do treningu tułowia

w sytuacji typowej dla chodu.

·        Normalizowanie napięcia mięśniowego.

Ciepło zwierzęcia i rytmika ruchów konia sprawiają, że napięte mięśnie

rozluźniają się i dziecko może wykonywać ruchy, które przedtem

sprawiały mu trudność. Utrzymanie prawidłowego dosiadu zmusza do

prostowania się wzmacniając mięśnie grzbietu, brzucha, obręczy

barkowej, wpływa na korygowanie wad postawy. Rytmika ruchów

konia wpływa rozluźniająco na spastykę mięśni u osób ze wzmożonym

napięciem mięśniowym oraz pobudzająco i wzmacniająco siłę mięśni

w przypadku obniżonego napięcia mięśniowego.

·        Doskonalenie koordynacji wzrokowo-ruchowej, orientacji w

·        przestrzeni i w schemacie własnego ciała.

·        Zwiększenie możliwości koncentracji uwagi i utrzymanie

·        zorganizowanej uwagi.

·        Poprawa umiejętności komunikowania się.

·        Zwiększenie motywacji do wykonywania ćwiczeń.

·        Rozwój samodzielności.

·        Zwiększenie poczucia własnej wartości.

·        Zmniejszenie zaburzeń emocjonalnych, reakcji nerwicowych,

·        poprawę umiejętności relaksowania się.

·        Umiejętność nawiązywania pozytywnych kontaktów społecznych.

·        Dostarcza okazji do przebywania dziecka w kontakcie z przyrodą i

·        zwierzęciem

.

Na hipoterapie kieruje dziecko lekarz prowadzący, który, biorąc pod uwagę

wskazania i przeciwwskazania, wyraża zgodę na stosowanie metody i

wskazuje terapeutom wymagane kierunki oddziaływań. By hipoterapia mogła

włączyć się w kompleksową rehabilitację osoby niepełnosprawnej konieczna

jest współpraca lekarza, hipoterapeuty, pedagoga specjalnego, psychologa,

rehabilitanta ruchowego, logopedy oraz rodziców lub opiekunów,

posiadających ściśle określone, podobne i wzajemnie uzupełniające się cele

terapeutyczne skierowane na podopiecznych. Zespół taki powinien

skonstruować indywidualny plan pracy terapeutycznej, by osiągnąć

maksymalnie możliwe dla danego dziecka efekty.

Hipoterapia może mieć różne formy:

·        Terapia ruchem konia- pacjent, bez wykonywania jakichkolwiek ć

·        wiczeń poddawany jest ruchom konia podczas jazdy.

·        Fizjoterapia na koniu- poza terapeutycznym oddziaływaniem ruchu

·        konia wykonywana jest gimnastyka lecznicza na koniu, prowadzona

·        przez fizjoterapeutę:

1.              model neurofizjologiczny- najważniejsza jest prawidłowa

pozycja siedząca i prawidłowy ruch, ich jakość, szczególnie

wskazana dla dzieci w wieku przedszkolnym;

     2. model funkcjonalny- gdzie najważniejsza jest funkcja, a na

drugim planie postrzeganie   prawidłowej pozycji i ruchu;

szczególnie polecana dla dzieci starszych.

·        Terapia kontaktem z koniem – której istotą jest emocjonalny kontakt

·        pacjenta z koniem, tworzenie sytuacji terapeutycznej w obecności

·        konia, podczas której pacjent może w ogóle nie siedzieć na koniu.

·        Psychopedagogiczna jazda konna i woltyżerka- zespół działań

·        podejmowanych w celu usprawnienia intelektualnego, poznawczego,

·        emocjonalnego i fizycznego. Może odbywać się na lub przy koniu

·        Ponadto wyróżnia się jazdę konną dla osób niepełnosprawnych (sportową

·        i rekreacyjną), która nie stanowi części hipoterapii, ale jest z nią ściśle związana

·        i może mieć aspekt terapeutyczny.

WSKAZANIA do prowadzenia terapii na koniu:

U dzieci

I. zespoły neurologiczne

1.              Mózgowe porażenie dziecięce ( dzieci z kontrolą głowy i czynną  pozycją

siedzącą);

2.              stany po urazach czaszkowo- mózgowych;

3.              ADHD

4.              choroby mięśni (min. 3 pkt w skali Lovetta);

5.              Dzieci niedowidzące i niewidome;

choroby psychiczne.

II. zespoły ortopedyczne:

1.              wady postawy;

2.              skoliozy I stopnia wg Coba;

3. stany po amputacji i wady rozwojowe kończyn.

III.              inne:

1.              zespoły genetyczne np. zespół Downa (konieczne jest wykonanie

zdjęcia rtg – bocznego i czynnościowego – odcinka szyjnego kręgosłupa);

2.              przepukliny oponowo- rdzeniowe – w zależności od wysokości

uszkodzenia, obrazu klinicznego i współwystępowania wodogłowia

3.              zespoły psychologiczne: zaburzenia emocjonalne, upośledzenia

umysłowe, niedostosowanie społeczne.

Dorośli:

1.              Stwardnienie rozsiane;

2.              Stany po urazach czaszkowo- mózgowych;

3.              Stany po udarze;

4.              Uzależnienia

5.              Patologie społeczne

...