Diwow Oleg - Najlepsza załoga Słonecznego 02.pdf - e-booki - piwowar3

Oleg Diwow

Najlepsza załoga słonecznego

tom 2

Z języka rosyjskiego przełożył

Eugeniusz Dębski

2007

Nie pasowali ani do miejsca, ani do przestrzeni.

No to kim mieli zostać, jak nie bohaterami?

księżniczka Lea

C ZĘŚĆ DRUGA

Poza Ziemią

Latarnia na Cerberze wbrew swojej nazwie nie spełniała funkcji nawigacyjnych. Służyła

tylko jako głośny korek czy może raczej zatyczka sygnałowa. Na oblodzonym kawałku

żelastwa, jakim był dziesiąty glob Układu Słonecznego, trzymała się sensorowymi mackami

jedynej wartościowej rzeczy, jaka tam się znajdowała – kontrolowała żyłę uranu. I gdyby

jakiś idiota (bo jedynie idiota leciałby po uran taki kawał drogi) tylko przysunął się do żyły,

latarnia zamiast dyżurnego OK wysłałaby w przestrzeń alarmujący wrzask.

To niezawodne i praktycznie wieczne ustrojstwo zamontowali kiedyś na Cerberze

marsjańscy geolodzy. Red City było w tych czasach jeszcze lojalne, pławiło się w ziemskich

inwestycjach, o niezależności nawet nie myślało i nie korzystało z usług przemytników.

Grupy badawcze Marsjan szwendały się po Słonecznym za pieniądze Ziemian i wszędzie

upychały latarnie i czujniki. Jak się potem okazało, wysyłane na Błękitną Planetę informacje

o odkrytych złożach ujmowały jedynie połowę stanu faktycznego. Wszystko to, co Red City

przemilczało i zachowało dla siebie, było bogatsze, zasobniejsze, a do tego znajdowało się w

ciemnych kątach wewnątrz Pasa, które koloniści zbadali porządnie, a Ziemianie wcale. Tak

więc kiedy Mars ogłosił się republiką, a Ziemia zastosowała twardą blokadę, właśnie w tych

ukrytych punktach rebelianci rozmieścili bazy przemysłu wydobywczego. Zamaskowanych

kosmodromów na powierzchni Czerwonej Planety było wystarczająco dużo, by towar jakoś

przesączał się na glob i docierał do klienta.

Oczywiście aneksję złóż na Cerberze Marsjanie znieśli bez słowa protestu, ponieważ i tak

mieli tam za daleko. Ziemski remontowiec przestroił latarnię i od tego momentu nie pisnęła

ani razu niczego poza OK, OK, OK. Co dowodziło, że choć wśród przemytników można było

natknąć się na durnia, to sensowni ekonomiści należeli do większości.

Tak więc latarnia pełniła służbę, wojsko zatrzymywało podejrzane ciężarówki, policjanci

węszyli w Pasie, a Red City uparcie zaprzeczało, jakoby nielegalne wydobycie było

finansowane na poziomie rządowym. Czasem Marsjanie aresztowali jakiegoś przesadnie

gamoniowatego handlarza i urządzali sądową pokazówkę. Po czym przestępca, z powodu

braku na Czerwonej Planecie więzień, udawał się do aresztu domowego, skąd prowadził

nadal swoją nielegalną działalność, potrzebną jak woda gospodarce nowej republiki. Na jej

własnym globie zasobów było mało, a Wenus, nieposiadająca – oficjalnie – własnej floty, za

każdy gram wzbogaconego uranu płaciła żywą gotówką. Inna sprawa, że pieniądze, tak czy

inaczej, szły z Ziemi, której z kolei Wenus raz na jakiś czas podrzucała do banków zarodków

swoje w odróżnieniu od ziemskich zdrowe jajeczka. Głupia sytuacja, wszyscy się z tym

zgadzali i tylko ambicje ziemskich menadżerów nie pozwalały dojść do zgody z byłymi

koloniami. Alians jednakże wykluwał się sam. Ziemi szło zbyt kiepsko, musiała przyznać, że

metody siłowe nie zdają egzaminu i należy negocjować z separatystami. Nadchodzące

Zebranie Akcjonariuszy zamierzało rozwiązać ten problem raz na zawsze, a jednym ze

skutków przejścia od zimnej wojny do prawdziwego pokoju miało być demonstracyjne

rozwiązanie floty wojennej.

Mądry Wujek Gunnar przewidział tę sytuację już podczas drugiej kampanii marsjańskiej.

Admirał floty długo i usilnie myślał, aż uznał, że uratować go od honorowego przejścia do

rezerwy może tylko wykrycie przeciwnika zewnętrznego, jednakowo niebezpiecznego dla

wszystkich planet. Wezwał więc do siebie szefa wywiadu i kazał sobie streścić posiadane

dane o Obcych. Ale choć informacji było sporo, to żadna nie wydała mu się przekonująca, a

mówiąc szczerze – temat Alienów cuchnął lekką schizofrenią. Tym niemniej Wujek Gunnar

zorganizował przeciek pewnych danych do Sieci i czekał, co się wykluje.

Odzew nadszedł nie tylko od strony drobnych Akcjonariuszy, ale też od Rady

Dyrektorów. Ludzie pohałasowali trochę i jakby się uspokoili. Za to zarząd globu wezwał

Königa na rozmowę, z której ten wyszedł blady. Od tej pory każde gadanie o Obcych w

murach admiralicji wywoływało konsekwencje służbowe, a sam Wujek Gunnar wpadał w

depresję. Wcześniej też zdarzało mu się występować w charakterze usłużnej marionetki,

jednak teraz już się nie szczypał i ślepo realizował linię władzy cywilnej. Dokładniej, pogonił

Grupę F na Marsa, chociaż mocno powątpiewał w sens wysyłania elitarnej brygady na

operację wybitnie typu policyjnego.

Nie zdając sobie z tego sprawy, König osiągnął to, co zaplanował. Myśl o tym, że kosmos

może być wrogi, nie wywołała co prawda natychmiastowego odzewu w umysłach Ziemian,

ale została gdzieś tam w podświadomości. Socjologowie odnotowali, że wynik głosowania

nad likwidacją floty wcale nie musi być taki jednoznaczny. Niestety, za decyzją o

przerobieniu okrętów wojennych na transportowce kryły się pieniądze, jakich Wujek Gunnar

nawet nie podejrzewał, poza tym zarówno Mars, jak i Wenus uzależniały rozwój kontaktów

handlowych od likwidacji ziemskich środków nacisku, czyli floty. Ekonomia i polityka

zawisły nad wojskowymi astronautami i miały ich zmiażdżyć.

Oczywiście w świetle takich problemów nikogo nie obchodziło, że Uspienski, chcąc

zaspokoić swoją ciekawość, za służbowe pieniądze wysłał na skraj świata jakiegoś Abrahama

Feina. Zwłaszcza że dowódca Grupy F do polityki się nie pchał, wszystkie swe ambicje w

zakresie intryg zaspokajał, gryząc się z admiralicją. Poza tym admirał Raszyn zachowywał się

jak uczciwy służbista. Nikt go więc na razie nie ruszał. Także drobne przepuszczanie

pieniędzy nie sprawiało wrażenia przestępstwa, które zasmarowałoby nieskalaną reputację

sławnego astronauty. Flota miała aż nadto dowódców z reputacją krwawych potworów – przy

nich Uspienski wyglądał jak rycerz bez skazy, na kozła ofiarnego w ogóle się nie nadawał.

Dlatego Grupa F ruszyła na Marsa, i to nie zwyczajnie, a na boosterach. Zaś w Sieci

niemal codziennie pojawiały się materiały przypominające Akcjonariuszom o bestialstwie

wojskowych, przez których zginęło znacznie więcej cywilnej ludności, niż mogła sobie na to

pozwolić wycieńczona z powodu genetycznego deficytu Ziemia.

A scout „Ripley” wolno zbliżał się do strefy aktywnych poszukiwań. Abraham Fein

uważnie kontrolował pracę załogi i szeptał w duchu nieumiejętnie złożone modlitwy.

Religijność uważana była na Ziemi za coś w rodzaju choroby psychicznej, ale Fein teraz miał

to w nosie. Przekonany o istnieniu Alienów potrzebował co najmniej wsparcia Bożego.

Modlił się więc, żeby zamiast Obcych odkryć jedynie piratów.

* * *

Dobre pół wieku przed Północą, w epoce rozkwitu nauki i przemysłu, kiedy surowców

oraz produktów było jeszcze w bród, piractwo na handlowych szlakach Słonecznego kwitło i

uważano je za dochodowy interes. Moralność społeczeństwa upadła, tak więc wiele kompanii

posiadających własną flotę zabawiało się przechwytywaniem ładunków konkurencji. Dlatego

holowniki latały w towarzystwie zbrojnej eskorty, która zawsze mogła odskoczyć w bok, w

kierunku widniejącego na ekranie radaru kuszącego stateczka. Wróciwszy ze zdobyczą,

eskorta nieraz odkrywała, że jej własny podopieczny leci z opróżnionymi ładowniami, zaś

kapitan, ucieszony, że wszyscy żyją, wali z gwinta schowany na taką okazję bimber.

Wartość towarów z nadwyżką pokrywała ryzyko, stało się więc jasne, że po

przestworzach Słonecznego dosłownie nie da się zrobić kroku bez ryzyka abordażu. Z reguły

przejęciu ładunku nie towarzyszyła widowiskowa wymiana ognia – mimo wszystko

holowników nie buduje się jednego dnia, astronauci też nie rozmnażają się przez

pączkowanie. A ktoś przecież musi wozić towary, które zamierzasz capnąć. Tak więc piraci

odpinali sekcje ładunkowe, robili pa, pa! i spadali w cholerę. Kapitan Luntz, odbywający

rejsy na holowniku „Yankee Fair” i mający szczęśliwie zaliczone osiem grabieży, wyrósł na

postać legendarną i tak pięknie opowiadał na dole o swoich przygodach, że się w końcu

rozpił.

Potem eksplodowała Północ, zmiotła całe narody z powierzchni Ziemi, sprowokowała

długotrwałą zimę postjądrową i zniszczyła tyle zasobów, że część ludzi nie miała czym

rozpalić ogniska. Ekonomia, polityka, religia i kultura – wszystko poszło w diabły.

Koszmarna Kotłowanina poprzedzająca Północ o trzy wieki nie nauczyła ludzkości bycia

Diwow Oleg - Najlepsza załoga Słonecznego 02.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: