Beckett Samuel - Czekajac na Godota.pdf - teatr i dramat eur 4 - ABDITA

Beckett Samuel

Czekajac na Godota

OSOBY:

Estragon

Yladimir

Lucky

Pozzo

Chłopiec

AKT I

Droga wiejska. Drzewo.

Wieczór.

E s t r a g o n siedząc na niskim kamieniu* usiłuje zdjąć sobie but. Ściąga go obiema

rękami postękując. Wyczerpany daje za wygraną, zdyszany odpoczywa chwilę,

zaczyna próbować na nowo. To samo.

Wchodzi Vladimir.

ESTRAGON: (dając za wygraną): Nic się nie da zrobić.

VLADIMIR (zbliżając się sztywnym, drobnym kroczkiem, na szeroko rozstawionych

nogach): Zaczynam się skłaniać ku temu. (Przystaje.) Długo zwalczałem w sobie tę

myśl mówiąc sobie: Spokojnie, Vladimir, spokojnie, wszystkiego jeszcze nie

spróbowałeś. I walczyłem dalej. (Zamyśla się, rozpamiętuje tę walkę. Do Estragona)

Więc znowu jesteś.

ESTRAGON: Myślisz?

YLADIMIR: Miło znów cię zobaczyć. A myślałem już, że odszedłeś na zawsze.

ESTRAGON: Ja też

VLADIMIR: A więc nareszcie znów razem! Trzeba by uczcić to jakoś. Tylko jak?

(Zastanawia się.) Wstań, niech cię uściskam.

Wyciąga rękę do Estragona.

ESTRAGON (rozdrażniony): Zaraz, zaraz.

Cisza.

YLADIMIR (dotknięty, chłodno): Można wiedzieć,

gdzie jaśnie pan spędził noc?

ESTRAGON: W rowie.

YLADIMIR (zachwycony): W rowie! Gdzie?

ESTRAGON (nie wykonując żadnego gestu): Tam.

YLADIMIR: I nie pobili cię?

ESTRAGON: Pobili? Oczywiście, że mnie pobili.

YLADIMIR: Ci co zawsze?

ESTRAGON: Ci co zawsze? Nie wiem.

Cisza.

VLADIMIR: Gdy myślę tak o tym... od lat... zasta-

nawiam się... co by się z tobą stało... gdyby nie ja....

(Stanowczo) Byłbyś niewątpliwie już tylko kupką kości.

ESTRAGON (dotknięty do żywego): No i co z tego?

VLADIMIR (smętnie): Na jednego człowieka to za

wiele. (Pauza. Z ożywieniem) Z drugiej strony mówię

sobie, dlaczego akurat teraz upadać na duchu. Trzeba

było o tym pomyśleć z milion lat temu, przed tysiąc

dziewięćsetnym.

ESTRAGON: Och, przestań wreszcie. Lepiej pomóż mi zdjąć to świństwo.

VLADIMIR: Trzymając się za ręce, jako jedni z pierwszych, skoczyliśmy z wieży Eiffla.

Liczono się wtedy z nami. Teraz jest już za późno. Nie wpuszczono by nas nawet na

górę. (Estragon mocuje się z butem.) Co tam robisz?

ESTRAGON: Zdejmuję but. Nie zdarzyło ci się to nigdy?

VLADIMIR: Buty trzeba zdejmować codziennie. Tyle razy ci mówiłem! Dlaczego mnie

nie słuchasz?

ESTRAGON (słabiutko): Pomóż mi!

VLADIMIR: Boli cię?

ESTRAGON: Czy mnie boli! On się pyta, czy mnie boli!

VLADIMIR (ze złością): Zawsze tylko ty cierpisz! Ja się nie liczę. Chciałbym ciebie

zobaczyć na moim miejscu, co wtedy byś powiedział.

ESTRAGON: A co, boli cię?

VLADIMIR: Czy mnie boli! On się pyta, czy mnie boli!

ESTRAGON (wskazując palcem): Ale to jeszcze nie powód, żeby mieć guzik odpięty.

VLADIMIR (pochylając się): Fakt. (Zapina się.) Do drobiazgów należy przywiązywać

wagę w każdej sytuacji.

ESTRAGON: Jak mam do ciebie mówić, zawsze zwlekasz do ostatniej chwili.

VLADIMIR (w zamyśleniu): Ostatnia chwila... (Szuka czegoś w pamięci.) Zwłoka w

nadziei ból czemuś

zadaje. Kto to powiedział?

ESTRAGON: Pomożesz mi, czy nie?

VLADIMIR: Czasem wydaje mi się, że mimo wszystko nadejdzie. Nie bardzo się

wtedy czuję. (Zdejmuje

kapelusz, zagląda do środka, maca tam ręką, potrząsa

nim, wkłada z powrotem.) Jakby to powiedzieć? Lżej

mi, a jednocześnie... (szuka słowa) ogarnia mnie przerażenie.

(Z naciskiem) PRZE-RA-ŻENIE. (Znów zdejmuje kapelusz i zagląda do środka.)

Dziwne. (Uderza w

denko kapelusza, jakby chciał coś z niego wytrząsnąć,

znów zagląda do środka, wkłada z powrotem.) Nic się nie da zrobić. (Estragonowi z

największym trudem udaje się ściągnąć but. Zagląda do środka, maca

tam ręką, odwraca but podeszwą do góry, potrząsa

nim, spogląda na ziemię, czy nic nie wypadło, nic nie

znajduje, znów wkłada rękę do środka, patrzy przed

siebie nieprzytomnie.) No i co?

ESTRAGON: Nic.

VLADIMIR: Pokaż.

ESTRAGON: Nie ma co pokazywać.

VLADIMIR: Spróbuj z powrotem go włożyć.

ESTRAGON (przyjrzawszy się stopie): Dam jej trochę odetchnąć.

VLADIMIR : Oto właśnie cały człowiek, winę nogi zwala na but. (Znów zdejmuje

kapelusz, zagląda do środka, maca tam ręką, potrząsa nim, uderza w denko, dmucha

do środka, wkłada z powrotem.) To się staje nieznośne. (Cisza. Vladimir pogrąża się w

myślach. Estragon porusza palcami u stóp chłodząc

je w ten sposób.) Jeden z łotrów został zbawiony. (Pauza.) Przyzwoity procent.

(Pauza.) Gogo.

ESTRAGON: Co?

VLADIMIR: Może by zacząć żałować?

ESTRAGON: Żałować? Za co?

VLADIMIR: No... (Zastanawia się.) Warto się wdawać w szczegóły?

ESTRAGON: Żeśmy się urodzili?

V l a d i m i r wybucha głośnym śmiechem, który tłumi natychmiast, chwytając się za

podbrzusze i wykrzywiając twarz.

VLADIMIR: Nawet na śmiech nie można już sobie pozwolić.

ESTRAGON: Brakuje tego, okropnie.

VLADIMIR: Najwyżej na uśmiech. (Uśmiecha się nagle szeroko, śmieje się tak przez

chwilę, po czym nagle przestaje.) To nie to samo. Nic się nie da zrobić. (Pauza.) Gogo.

ESTRAGON (rozdrażniony): Co znowu?

VLADIMIR: Czytałeś Biblię?

ESTRAGON: Biblię... (Zastanawia się.) Musiałem przeglądać.

VLADIMIR (zdziwiony): W bezbożnej szkole?

ESTRAGON: Nie wiem, czy była bezbożna, czy nie.

VLADIMIR: Pomieszało ci się z Roquette. Pamiętasz Ewangelie?

ESTRAGON: Pamiętam mapki Ziemi Świętej. Były kolorowe. Bardzo ładne. Morze

Martwe było bladoniebieskie. Od samego patrzenia chciało się pić. Pojedziemy tam,

mówiłem sobie, pojedziemy tam na nasz miodowy miesiąc. Będziemy pływać.

Będziemy szczęśliwi.

VLADIMIR: Powinieneś był zostać poetą.

ESTRAGON: Byłem nim. (Wskazując na swoje łachmany.) Nie widać tego?

Cisza.

VLADIMIR: O czym to ja mówiłem... Jak twoja noga?

ESTRAGON: Puchnie.

VLADIMIR: Aha, o dwóch łotrach. Pamiętasz tę historię?

ESTRAGON: Nie.

VLADIMIR: Opowiedzieć ci?

ESTRAGON: Nie.

VLADIMIR: Czas zejdzie. (Pauza.) Chodzi o tych dwóch łotrów ukrzyżowanych razem

ze Zbawicielem. Jeden z nich...

JESTRAGON: Z czym?

VLADIMIR: Ze Zbawicielem. Dwaj złoczyńcy. Jeden z nich został podobno zbawiony,

a drugi... (szuka przeciwieństwa) potępiony.

ESTRAGON: Zbawiony od czego?

VLADIMIR: Od piekła.

ESTRAGON: Idę.

Nie rusza się.

VLADIMIR: Dlaczego jednak... (pauza) spośród czterech Ewangelistów... mam

Beckett Samuel - Czekajac na Godota.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: