Bez strachu.docx

Bez strachu - Albin Siwak

Albin Siwak - "Bez strachu" t.2 strony 368-369, wydanie 2010 r.

"(...) A jeśli idzie o zachowania i przeszłość to myślę, że warto, żeby ludzie wiedzieli jaki był i co mówił obecny nasz premier Tusk. I nie piszę tego wspomnienia żeby człowieka pognębić, bo przecież nie jemu jednemu zdarzyło się powiedzieć coś nie tak jak trzeba. Może i nawet dziś tak nie myśli będąc premierem i zabiegając o prezydenturę, może wyrósł z tej piramidalnej głupoty, taką mam nadzieję i wątpliwości.

Otóż w 1992 roku, po powrocie z Libii zaprosił mnie do siebie dyrektor jednej z firm, mającej kontrakt w Libii. A że zżyliśmy się i uważaliśmy się za przyjaciół, to zaprosił mnie do siebie do Gdańska. Było to tuż po upadku rządu Bieleckiego i Zarząd Główny Związku Kaszubów Polskich robił drugi Kongres Kaszubski. Przyjaciel jako biznesmen sponsorował ten Kongres, gdyż czuł się Kaszubem, a wtedy była moda na sponsorowanie, gdyż prawie wszystkie zarządy główne były biedne jak myszy kościelne. Więc ten mój przyjaciel otrzymał zaproszenie na dwie osoby i to w pierwszym rzędzie.

Nie byle jaką sensację wywołała moja gęba, znana wtedy z telewizji. Więcej robiono nam zdjęć niż siedzącym w prezydium. Donald Tusk był wtedy wice przewodniczącym Zarządu Głównego i miał oczywiście programowe wystąpienie. Cała impreza odbywała się w domu technika w Gdańsku przy ulicy Ratajskiej 6. Głos zabrał pan Tusk 13 czerwca, mówiąc tak:

"Moje wystąpienie ma charakter programowy, by rozpisać go na kierunki działań i wcielać w życie, nosi to wystąpienie tytuł Pomorska Idea Regionalna jako zadanie polityczne"

Przedstawił w nim swój program pełnej autonomii dla Pomorza (Kaszub), które powinno posiadać, nie tylko własny rząd, ale własne wojsko i własne pieniądze.

Słuchałem osłupiały, czy on mówi to poważnie, czy też za chwilę powie, że żartował. Mój przyjaciel z tytułem doktora kazał mi bym go mocno uszczypnął, bo może śpi i śni mu się ta mowa. Ale to było poważne, nie żaden żart czy sen. Na taką mowę ksiądz profesor Janusz Pasierb i posłowie Szablewski i Feliks Pieczka, szefowie Wielkopolan i Górnoślązaków, oraz wielu innych delegatów wyraziło swe oburzenie. Oni nie widzieli Kaszub inaczej jak w Polsce, jak i Polski bez Kaszub. Poseł Feliks Pieczka wskoczył na estradę do mównicy i powiedział:

"Oddzielenie Kaszub od Polski byłoby nie tylko przestępstwem wobec racji stanu, ale i wobec interesu Kaszub".

Przypomniał słowa hymnu kaszubskiego: "Nie ma Kaszub bez Polonii, a Polonii bez Kaszub". Zrobiło się duże zamieszanie i wszyscy, którzy zabierali głos po Tusku w ostrych słowach potępiali mówcę, a niektórzy pytali się, czy dobrze się czuje.

Mój przyjaciel, Kaszub z krwi i kości, nie mógł ochłonąć z wrażenia, że coś takiego mógł mówić Kaszub. Wiele osób długo nie mogło się uspokoić i wracało do tego, co usłyszeli od Tuska. Nic też dziwnego, że przewodniczący Rady Naczelnej Stronnictwa Narodowego w dokumencie, sygnatura akt VI NS rej.E.w.p.206, Kartuzy 22.VI.2005 rok, zadał takie pytanie:

"Czy człowiek, który od wielu lat wykazuje działanie na rzecz dezintegracji Polski i narodu Polskiego może być premierem i kandydować na prezydenta? Gdzie i po co Polskę zaprowadzi" (...)"

"BEZ STRACHU" - WSTĘP [CZĘŚĆ I]

Szanowny Czytelniku!

Większość ludzi, otwierając nową książkę, pomija przedmowę. Uważają, że czytanie wstępu to strata czasu, bo i tak z książki dowiedzą się, co autor chciał czytelnikowi przekazać. Myślę jednak, że jeśli idzie o tę właśnie książkę, przedmowa jest w niej najważniejsza i wyjaśnia dlaczego w ogóle została napisana. Pokazuje, jakie argumenty i zdarzenia, jakie decyzje różnych ludzi i formacji politycznych stały się przyczyną napisania tej książki. A jest tych wydarzeń bardzo dużo i szkodą dla ludzi byłoby, szczególnie dla młodych pokoleń, gdyby nie poznali historii, w dodatku niezbyt odległej. Uważny czytelnik powie, że autor nie powinien zajmować się historią, że są od tego ludzie z tytułami: doktorzy nauk, profesorowie, historycy. Teoretycznie tak. Oni właśnie powinni zająć się historią i obiektywnie, bez naginania faktów dla potrzeb jednego czy drugiego ustroju, pisać tę historię i przekazywać młodzieży. Ale tak nie jest. Każda formacja polityczna ma swoich historyków i oni, na potrzeby tej formacji napiszą taką historię, która danym politykom odpowiada. W dodatku ponad tymi formacjami politycznymi są pracujący dla nich ludzie, którzy pilnują, by tak kształtować historię, żeby ich ideologia, racja stanu, bohaterowie i hasła znalazły się na sztandarach.

W oparciu o moje liczne spotkania z ludźmi, organizowane przez różne kluby, związki i domy kultury, śmiało mogę powiedzieć: całe pokolenia młodych Polaków nie znają historii swego kraju. I nie dlatego, że nie chcieli się jej nauczyć lub nie posiadają odpowiedniego wykształcenia. Chcieli się uczyć, mają wykształcenie, często tytuły naukowe, ale od zakończenia II wojny światowej do tej pory żadne szkoły, ani uczelnie wyższe nie uczyły i nie uczą prawdziwej, rzetelnej historii.

Zdarza się, że w domach dziadkowie mówią o tej historii i przekazują ją wnukom, ale to rzadkość. To wyjątkowi ludzie, którzy zapamiętali fakty i potrafią je przekazać. Zdarza się, że spotykam ludzi, którzy różnymi sposobami i drogami zdobyli dobrą historyczną literaturę, posiadają prawdziwą wiedzę o ostatnim stuleciu, ale jest ich mało i są za tę wiedzę tępieni.

Moje życie było bardzo bogate w wydarzenia i decyzje, gdy znajdowałem się na wysokich szczeblach władzy. Znałem wielu ludzi, do których zwykły człowiek nie miał dostępu. Sposób życia i prostolinijność oraz szczerość potrafiły mi ich zjednać. Pozyskiwałem ich zaufanie i mogłem prowadzić z nimi szczere rozmowy. A był to czas, gdy również najwyżsi rangą działacze bali się mówić prawdę. Dziś mógłbym nie pisać o wielu z nich, gdyż moi przeciwnicy zaraz dorobią do tego historię, że była to zdrada, i że przyznawanie się do tych znajomości to hańba, bo to byli nasi najeźdźcy i ciemiężyciele. Ale i oni właśnie, gdy zaufali mi i gdy szczerze rozmawialiśmy, to mówili:

"Nam, Rosjanom jest przykro, że oceniacie nas tak źle. To nie my nadaliśmy rewolucji te hasła i nie my ustanowiliśmy prawa i represje. Jesteśmy tak jak i wy Słowianami i powinniśmy żyć w zgodzie".

Ale to nie Słowianie zrobili rewolucję i nie Słowianie milionami mordują Rosjan. W gułagach i na zsyłkach - może niejeden zapytać, to kto? Właśnie - Żydzi nie siedzą. To oni nas wsadzają i wydają wyroki. Gdy im mówiłem, że sam widziałem Rosjan w NKWD i że nie sami Żydzi są odpowiedzialni za te represje, odpowiadali mi:

"Tak, masz rację. Zawsze znajdą się ludzie, którzy dla kariery zdecydują się na współpracę. Ale czy wy, Polacy, w czasie okupacji hitlerowskiej nie mieliście zdrajców na służbie u Niemców? Było ich wiele tysięcy, bo po wojnie dokładnie ich liczono. A jak carska Rosja wami rządziła i okupowała wasz kraj to nie było wielu tysięcy zdrajców, którzy pracowali dla cara? Nawet wasi biskupi, po odzyskaniu niepodległości, byli sądzeni za zdradę, a nawet wykonywano na nich wyroki śmierci. Sami Żydzi dzielili się na tych co idą na śmierć i tych, co ich dozorowali i bili. Przykładem jest getto łódzkie, gdzie policja była formacją żydowską.

W każdym narodzie byli zdrajcy i zawsze będą. U nas, Rosjan, też byli w czasie wojny zdrajcy, mimo że w każdej chwili groziła im śmierć z rąk partyzantów. A w czasie, gdy władzę zdobyli Żydzi, to zdrajcy nie tylko że niczego się nie obawiali, ale to oni ferowali wyroki śmierci i żyli jak władcy niezagrożeni, a odwrotnie: - nagradzani". "Myślisz, że nie chciałbym żyć w kraju, gdzie sami sobą byśmy rządzili?" - mówił mi wiele razy Maszerow.

Podobne rozmowy prowadziłem z marszałkiem Kulikowem i Piotrem Kostikowem. Trzeba by robić teraz nową, rosyjską rewolucję i obalić rządy Żydów - mówili, ale zaraz dodawali: "To obecnie niemożliwe, czuwają nad tym dobrze, mają we wszystkich strukturach władzy swoich ludzi, za samą taką rozmowę stracisz głowę". "Przecież - mówił Maszerow - w czasie rewolucji państwa zachodnie, a szczególnie USA, posiadały dobrą wiedzę kto robi u nas rewolucję. Prezydent Woodrow Wilson powiedział w swoim orędziu w 1919 r., że rewolucja w Rosji to czysto żydowska rewolucja. Opanują całą władzę i zemszczą się na cerkwi rosyjskiej oraz inteligencji". I tak właśnie się stało.

Ja, Albin Siwak, mam ważne powody, żeby nie zabrać do grobu tego, co wiem i co usłyszałem od wielu mądrych ludzi pełniących różne funkcje partyjne i wojskowe. Wiem, że czytelnik może to potraktować, za chwalenie się znajomościami i układami, ale ja nie zabiegałem o te znajomości i układy. Wiem, że moi przeciwnicy wykorzystają to, żeby zrobić ze mnie zdrajcę i osobę zhańbioną takimi znajomościami. Przecież mógłbym o tym nie pisać, nie ściągać na swą głowę słów pogardy, ale uważam, że należy dać świadectwo prawdzie. Jeśli tacy ludzie jak ja nie napiszą, to napiszą to inni, pod dyktando Żydów. Ważne powody, które skłaniają mnie, by o tym napisać, to przede wszystkim fakt, że mało jest ludzi lub nie ma ich wcale, którzy by swą wiedzę posiadali od ludzi wiarygodnych. A przecież ojciec mój nie miał powodów, by kłamać, gdy wiele razy opowiadał mi o różnych ważnych wydarzeniach. Jego dwaj rodzeni bracia też nie. Wierzę im, gdyż potwierdziły to inne źródła.

Ojciec mój służył dwadzieścia jeden lat w carskiej armii. Jego bracia też (jeden dziewiętnaście, drugi szesnaście). Służyli przed, w czasie i po rewolucji. Byli świadkami wielu wydarzeń historycznych, które były i są przekręcane na potrzeby różnej maści polityków i formacji politycznych.

Ponadto życie i moja funkcja pozwoliły mi poznać wielu Polaków, których rodziców car zesłał z Polski na Sybir, a ich dzieci później były rozwożone po całym Związku Radzieckim zgodnie z potrzebami gospodarki i wojska. Ludzie ci przeżyli wiele tragedii i byli świadkami wielu zbrodni, a także ludobójstwa. Obok nich likwidowano tzw. wrogów Związku Radzieckiego, podciągając pod ten zarzut inteligencję rosyjską i każdego, kto miał odwagę mówić prawdę.

Piszę to jako Polak i patriota. Nie mogę obojętnie patrzeć jak Żydzi przekręcają historię Polski Ludowej, ustroju, który to sami stworzyli i w którym rządzili, sądzili i skazywali na śmierć. Jak z katów robią ofiary, jak również z katów robią zasłużonych i prawych obywateli, kryształowych i uczciwych. A tak nie było, ani w czasie rewolucji październikowej, ani przez cały czas do śmierci Stalina.

To nie tysiące Rosjan zostało zesłanych na ciężkie roboty, to miliony jak obecnie szacują Rosjanie. W Polsce też nie chodzi o tysiące. Sama wschodnia Polska, czyli Kresy, to setki tysięcy Polaków wywiezionych w głąb Rosji. Okres Polski Ludowej to również czas zbrodni na polskich patriotach. Nawet samego Gomułkę uwięzili i szykowali mu proces o zdradę. A ilu przyjaciół Gomułki siedziało, ilu miało zasądzone wyroki śmierci. Cóż więc mówić o zwykłym akowcu. Dziś nagłaśnia się to, a polscy działacze partii prawicowych naśladują i pochlebiając żydowskim kolegom nie mówią: "To komuna mordowała naszych ludzi". Nie! Nie zająkną się, że sędziowie i kaci to byli Żydzi. MSW było całkowicie w ich rękach.

Teraz odwraca się kota ogonem. Tak samo jest z mordowaniem Żydów czasie wojny. Ileż to artykułów dotyczyło tego, że to Polacy i polskie obozy, i że to właśnie tam ginęli Żydzi. Tomasz Gros opisał w "Sąsiadach", że to Polacy wymordowali Żydów w Jedwabnem. A jeszcze przecież żyją świadkowie. Cóż będzie, gdy ich zabraknie? Okaże się, że to Polska wywołała II wojnę światową, że Polacy mordowali Żydów.

Nie można patrzeć i milczeć, jak dobrze rozmieszczeni Żydzi znajdujący się w różnych formacjach politycznych i zajmujący odpowiedzialne stanowiska robią wszystko, żeby skłócić polskie społeczeństwo. I to im się dobrze, udaje.

Żadna formacja polityczna, żadna ekipa rządząca, jakie do tej pory znajdowały się u władzy nawet nie próbowała budować zgody narodowej. Cały ich wysiłek idzie na to, by skłócić polskie społeczeństwo, żeby podzielić i poustawiać Polaków po różnych stronach barykady politycznej. Wiedzą dobrze, że takim skłóconym i podzielonym społeczeństwem łatwo jest rządzić. I ten fakt jest bardzo groźny, bo sytuacja w Polsce wymaga już od bardzo dawna zgody narodowej.

Żydzi po mistrzowsku doprowadzili do tego, że w społeczeństwie brak jest instynktu samozachowawczego. Całymi latami wtłaczają do głów Polaków takie filmy i wiadomości, żeby otumanić społeczeństwo. Proszę tylko pomyśleć, jak nagłaśnia się i to wiele razy na wszystkich kanałach, parady gejów i lesbijek. Idą w tych pochodach przywódcy partyjni i popierają manifestacje i żądania "kochających inaczej". Głośno jest na ulicy w sprawie nienarodzonych - a w Sejmie inne ustawy są mniej ważne niż ta o której wyżej.

Na potwierdzenie tego, co piszę: Polskie Radio Program I, w dniu 5 maja 2007 r. o godzinie 9.00 w wiadomościach nadaje apel do posłów i polityków. "Połączcie swe siły i nie patrzcie na podziały polityczne. Sprawa jest najpilniejsza i najbardziej potrzebna w Polsce".

- O co chodzi? Oto do sądu wpłynęło 170 spraw o odzyskanie majątków. Są to spadkobiercy Niemców, którzy do II wojny światowej byli właścicielami tych gospodarstw, ale nie osiedlają się na nich, tylko je sprzedają i to nie Polakom, za duże pieniądze. Przypominam - mówi dziennikarz, że już ponad tysiąc gospodarstw spadkobiercy ci odzyskali i sprzedali na Warmii i Mazurach, ale naszym posłom, jak wielu ludzi mówi, ta sprawa jest obojętna. Mają oni własne, pilniejsze problemy. Problemy sprowadzające się do tego jak unurzać przeciwnika w błocie i skompromitować go w oczach ludzi, jak odebrać emerytury komuchom z MSW. Ale komu je odbiorą, jeśli propozycja ich przejdzie w Sejmie? Odbiorą nielicznym Polakom, którzy zostali w Polsce, bo 90% oprawców bierze wysokie emerytury, siedzi w Izraelu i śmieje się z tych zabiegów. Śmieją się, bo nasi przywódcy nie zrobią krzywdy swym braciom rozrzuconym po Zachodzie. - Odebrać oczywiście należy, ale oprawcom i katom Polaków, a nie nielicznym uczciwym ludziom, bo tacy też tam pracowali.

Wolińska, Michnik oraz cała masa funkcjonariuszy SB wiedzą, że mają w Polsce dobrą obronę, a na państwo Izrael nikt ręki nie podniesie. Prasa w Polsce pisała, że Żydzi zażądali 15% wartości tego, co utracili, a nasi przywódcy oświadczyli, że należy im się nie 15% a 50% wartości utraconych majątków.

Trybunał w Brukseli 2 i 3 maja 2007 roku nagłaśnia, że upomina rząd polski, który łamie prawa człowieka, bo nie pozwolił manifestować gejom i lesbijkom. Ale o najważniejszej dla Polaków sprawie cicho. Żaden polityk, żadna grupa społeczna nie wyszła na ulicę, żeby wymusić na Sejmie i rządzie uregulowanie własności na tzw. Ziemiach Odzyskanych.

Telewizja w Polsce pokazała w marcu 2007 r., że tysiąc polskich rodzin na Mazurach zostaje wyrzuconych z gospodarstw rolnych. - Ale, czy tragedia polskich rodzin obchodzi Żydów i ich popleczników? NIC.

I tu nasuwa się pytanie, czyżby polskie społeczeństwo całkiem już zgłupiało? Idą na ulice w sprawach, w których porządny człowiek spaliłby się ze wstydu, a w sprawach wagi państwowej nie reagują. Tak właśnie prowadzi się barany na rzeź.

Każdy polski rząd ma obowiązek budować zgodę narodową, a celowo tego nie robi. Taka jest brutalna prawda. I w tym miejscu mam prawo i obowiązek bić na alarm, pisać o tym, że to właśnie Żydzi nie szanują polskiego narodu. Wiedzą, że można nami Polakami manipulować, bo jesteśmy, niestety, naiwnym narodem i robią to po mistrzowsku. Dowodem na to co piszę są fakty:

Potomkowie Żydów cały czas odzyskują dawne domy, chociaż odbudowali je Polacy. Ile razy będą żądać odszkodowań? A polscy dziennikarze prześcigują się, pisząc jak bardzo pilna to sprawa - trzeba szybko wynagrodzić straty Żydom.

O Polakach, którzy zostawili swoje mienie i domy za Bugiem nie napiszą ani słowa, że może trzeba by wynagrodzić tę stratę. Tu muszę z podziwem odnieść się do kunsztu i pomysłowości Żydów. Oni to potrafią zrobić doskonale. To jest, jak dobrze rozpisana partytura dla orkiestry. Nikt nie gra dla siebie. Wszyscy w tej samej sprawie, chociaż każdy w innej części świata. Wywołają taką presję, żeby załatwić sprawę po swojej myśli. A niby polscy dziennikarze występują w tej haniebnej sprawie po stronie Żydów. Nie bronią Polaków i ojczyzny. To jest tragiczne [...].

[...] MOŻE O WOLNOŚCI RELIGIJNEJ?

Polacy wiedzą, że religia chrześcijańska jest częścią polskiej kultury i to mocno zakorzenionej. Dlatego tak zwalcza się katolicką kulturę, tak kpi się z niej i ośmiesza ją w filmach, sztukach i książkach. Proponuje się rozwiązłość w małżeństwie. W filmach pokazuje się i gloryfikuje modę, że można swobodnie zmieniać partnerów. - Może realizuje się w ten sposób prawo do tożsamości narodowej, o której to nieraz mówił papież? Nie! Przecież to już gołym okiem widać, że na siłę zmierza się do globalizacji... Co to znaczy? Globalizacji państw, a później kontynentów. To znaczy, że wszyscy będziemy obywatelami świata, a nie Polakami czy Żydami - oczywiście pod ich kontrolą.

Chodzi o to, żeby zatracić narodowość i nie kłuć w oczy, że się jest Żydem. Może realizuje się prawo do wolności słowa? To pytam się Polaków, czy ktoś przeczytał w polskiej prasie, że Komisja Europejska zleciła badanie opinii społecznej na świecie: kto i co jest największym zagrożeniem pokoju na świecie? I kto przeczytał wyniki tego badania opinii światowej? Równoległe inna instytucja badała ten sam temat. Zadano to samo pytanie w piętnastu państwach Unii Europejskiej. Z badania opinii światowej, w tym unijnej, wynika, że państwa okrzyknięte zagrożeniem dla świata, czyli tzw. "osi zła" - wcale nie są na czele tej listy. Tak Iran i Korea Północna ze swoimi pociskami atomowymi, jak również Afganistan są na tej liście dalej.

- Pierwsze miejsce w obu badaniach zajął Izrael. Szczególnie Holendrzy i Austriacy podkreślali, że Izrael zagraża, swoją polityką i sztuczkami, pokojowi na świecie. Oba badania miały zbliżony wynik. W badaniu światowym 68% osób uznało, że Izrael stwarza niebezpieczeństwo, a w europejskim także 63% wskazało Izrael.

Oburzyło to ministra Natona Szarońskiego w Izraelu, który publicznie stwierdził że to czysty antysemityzm. Środowiska żydowskie w USA zareagowały histerycznie na ogłoszone wyniki. Z wielu odpowiedzi prasy światowej jasno wynikało, że Izrael zachowuje się jak rozbestwiony i rozpuszczony bachor, roszczący sobie prawo do chuligaństwa światowego i nie liczący się z konsekwencjami tych czynów, a do tego udający pokrzywdzonego i niewinnego.

Ja uważam, że antysemita to człowiek, który nie lubi Żydów. A tu nagle jest inaczej. Antysemita to ten, kogo Żydzi nie lubią.

Ale nie jest tak, że jeśli jakiś naród zrobił narodowi żydowskiemu wielką krzywdę np. holocaust w czasie którego miliony ginęły, jest obecnie zgodnie z prawdą historyczną potępiony. Nie przypomina się światu że zrobiły to Niemcy hitlerowskie. O tym jak najmniej, bo nie można z Niemców robić sobie wroga. Przecież po wojnie kilka razy Żydzi dostali duże odszkodowania. Nie bije się krowy, która daje tyle dobrego mleka.

Ale o Polsce i Polakach mówić można, że to my jesteśmy odpowiedzialni za tę zagładę. Takie żydowskie odwracanie kota ogonem. A kto spróbuje mieć inne zdanie, ten jest antysemitą. Jeśli Żydzi są tak inteligentni i mądrzy, to dlaczego nie wyciągnęli wniosków ze swej historii? Nikt nie wyrzuca ze swego domu przyjaciół, którzy są pracowici, uczciwi i lojalni wobec gospodarza. Czyżby wszystkie państwa, które usunęły ten naród, myliły się w ocenie Żydów? Działo się to na przestrzeni wieków, a nie znienacka i bez uzasadnienia.

CDN

Słowo wstępne do książki "Bez Strachu" Albina Siwaka [wydanie II, tom I, Wa-wa 2009].

źródło

-------------------------------

BEZ STRACHU - TOM I CZĘŚĆ XI -Albin Siwak

Posted on 14 Marzec 2011 by Adm8

BEZ STRACHU - TOM I [CZĘŚĆ XI]

Rozdział X - MORZE CZARNE

Często zastanawiałem się, kto i dlaczego nazwał Morze Czarne właśnie w ten sposób. Bo z perspektywy pobliskich gór i wzniesień, jakie otaczają morze na Krymie, wcale nie wyglądało ono jak czarne. O każdej porze dnia, bez względu na pogodę i miejsce obserwacji, wszyscy mówili, że jest ciemnoniebieskie. Ja też byłem tego zdania, aż do chwili, gdy usłyszałem następującą historię z nim związaną.

Będąc na Krymie w ramach tak zwanego pociągu przyjaźni poznałem wiele Polek i Polaków, których los jeszcze za czasów carskich zniósł na Daleki Wschód. Byli to zesłańcy, którzy odważyli się nie zgadzać z carską niewolą i próbowali różnej formy walki z uciskiem cara. Ich ojcowie w Polsce podjęli tę walkę, często nie zdając sobie sprawy, że wierne carowi służby, żeby wybrać z tłumu przywódców i patriotów, same wprowadzały w ich szeregi swoich ludzi.

Ci mieli za zadanie robić wszystko, żeby doprowadzić do wyjścia na ulice i wybuchu do powstania, bo tylko wtedy, można było rozpoznać, kto nim kieruje. Wcześniej osoby, które stały na czele grup i związków patriotów, były dobrze zakonspirowane i tylko wąska grupa najbliższych współpracowników znała nazwiska przywódców. Ale gdy dochodziło do powstania, wówczas przywódcy stawali na czele i wtedy właśnie byli rozpoznawani. Metodę wywoływania powstań i rozszyfrowywania w ten sposób, kto jest inspiratorem buntów w Polsce, przekazał polski Żyd, który w tych czasach miał w Łodzi największe fabryki tekstylne. Jego zakłady dostarczały na potrzeby armii carskiej duże ilości sukna i materiałów na mundury i szynele. Ale zakłady te - jako nieliczne w Europie w tym czasie - produkowały już piękny jedwab i aksamit oraz całą gamę kolorowych wstążek. Dwór carski od dawna kupował i jeden, i drugi z tych towarów. Z racji dużych sum pieniędzy, jakie przekazywano za te materiały, właściciel często bywał w Rosji i było o nim głośno z racji jego bogactwa i przepychu, jakim się otaczał. Żydzi w tym czasie byli jako naród prześladowani tak w całej Rosji, jak i krajach zajętych przez Rosję, ale nie dotyczyło to osób pokroju tego polskiego Żyda. Doradcy carscy donieśli carowi, że to wyjątkowo mądry Żyd i dobrze by było z nim porozmawiać o Polsce, bo przecież on tam żyje i produkuje, a że Polaków nie lubi, to pewnie podpowie, jak walczyć z buntownikami w Polsce. Zaproszono więc Żyda do cara i w trakcie rozmowy zapytano się, co on by zrobił, żeby trzymać za mordę tych polskich buntowników.

Ku zdumieniu cara i jego otoczenia Żyd powiedział, że na miejscu cara sam wywoływałby te powstania: "Normalnie nie możecie wyłapać przywódców którzy buntują ludzi, gdyż są zakonspirowani i chronieni. Ale gdy już wybuchnie powstanie to przywódcy stają na czele tego buntu i widać ich, gdyż zagrzewają i kierują tymi walkami", przekonywał. Wielu znających tę historię ludzi mówiło, że carowi ten pomysł bardzo się spodobał, nakazał więc dobrze płacić tym, którzy wejdą w szeregi zbuntowanych i doprowadzać będą do częstych powstań, czyli jak wtedy mówili zaborcy - buntów.

Patrząc z perspektywy historycznej, to tylko powstania na Śląsku możemy zaliczyć do udanych. Wszystkie inne kończyły się klęską i ofiarami, po każdym takim powstaniu pędzono pieszo, bez względu na pogodę, wielkie kolumny polskich zesłańców na Sybir. Wielu padało z zimna i głodu po drodze, ale jakaś część doszła, a dziś znamy z licznych opisanych historii - jak tam żyli i co robili.

Wiemy, że sporo uciekło, ale nie do Polski, tylko do Ameryki i wielu innych krajów. Mało natomiast wiemy o tych, którym w ramach carskiej łaski udało się wydostać z Syberii i żyli rozrzuceni w różnych republikach radzieckich. Jasno trzeba powiedzieć, że z reguły nie była to "łaska carska", a wynikało to raczej z potrzeb gospodarki, nauki lub techniki.

Wielu spośród zesłańców byli to przecież ludzie wykształceni, bo na przykład ci, którzy uciekli do Ameryki, zasłynęli tam jako naukowcy rozwiązujący różne problemy w gospodarce i technice. Rosja zaś w tych czasach różniła się bardzo od Europy i świata, i za czasów Związku Radzieckiego mieliśmy liczne dowody tego jak bardzo są zacofani w wielu dziedzinach. Doradcy zaproponowali carowi tak zwane ułaskawienia, ale bez powrotu do Polski, przez co wielu byłych zesłańców po tym dekrecie żyło rozrzuconych po całym kontynencie rosyjskim. Byli wykładowcami na uczelniach, kierowali zespołami ludzi w fabrykachdowach. Byli też na Krymie.

Zapoznałem tam rodzinę polską, z którą nie tylko się zaprzyjaźnilem, ale pomogłem im wrócić do Polski. Pierwszy raz zetknąłem się z nimi w Jałcie na koncercie, jaki my Polacy daliśmy dla miejscowej ludności.

Gdy zeszliśmy ze sceny, podszedł do mnie człowiek i ze łzami w oczach powiedział po polsku: "Panie, mój ojciec to śpiewa. My jesteśmy Polacy. Żona też i dzieci". Tak prosił, żeby koniecznie zobaczyć jego ojca, w końcu uległem i pojechałem z nimi do ich domu. Ojciec już nie chodził, jeździł na wózku inwalidzkim, który syn mu sam zrobił z roweru. "Panie - mówił starzec. - Nogi mi połamało w morzu. Byłem nurkiem. Ja i mój brat. Brat zginął przy mnie w morzu".

Zaczął mówić chaotycznie, nerwowo, jakby chciał, żebym jak najwięcej z tego co on nosi w sobie usłyszał. Ale tego dnia nie mogłem być u nich długo, raz z tego powodu, że przywieźli mnie samochodem radzieccy ludzie i byli świadkami tej rozmowy, mogłem więc narazić na kłopoty i siebie, i ich rodzinę, a po drugie dlatego, że mieliśmy jeszcze tego samego wieczoru jechać dalej na Krym. Widząc, że starzec płacze, obiecałem, że przyjadę do nich w drodze powrotnej, czyli za dwa tygodnie. I tak było. Gdy ponownie zamieszkaliśmy w Jałcie i mieliśmy wolne popołudnie od zorganizowanego zwiedzania i wycieczek, więc wsiadłem w trolejbus i pojechałem do nich. Nie ukrywali przede mną, że nie wierzyli, iż ponownie do nich przyjadę. Tym bardziej cieszyli się, a szczególnie ojciec tego, który był na koncercie. Musiałem zjeść z nimi obiad i wysłuchać najstarszego w rodzinie.

"Pewnie się Pan dziwi, skąd myśmy się wzięli na Krymie" - zagadnął. "Na Krym nikogo nie zsyłano za bunty w Polsce. Przecież tu są lepsze warunki życia niż na Syberii, jest ciepło, są tanie owoce i warzywa" - powiedziałem. Ale nie dał mi mówić dalej. "Panie, to tak nie było, jak Pan myśli. Nie było tak za cara, jak jest tu teraz. A nas przywieziono tu nie za cara, żeby Pan pamiętał. Jeszcze przed rewolucją, tą w 1917 r. Przyjeżdżali do nas na Syberię carscy urzędnicy z policją i szukali ludzi zdrowych. Wtedy miałem dwadzieścia pięć lat.

Byłem bardzo zdrowy. Brat o rok młodszy też był wyjątkowo zdrowy. Ojciec i matka mieli około pięćdziesiątki, ale trzymali się dość dobrze. Nie mówili, po co szukają takich zdrowych młodych mężczyzn. Zabrali nas obu, a rodzice zostali na Syberii. Żadne płacze i protesty nie pomogły. Przewieziono nas i paru innych do bazy marynarki wojennej w Kronsztacie, lekarze przez parę dni robili nam badania. Wreszcie zrozumieliśmy, o co im chodzi, tu uczono nurków morskich. Zaczęto nas ubierać w skafandry i spuszczać pod wodę, coraz głębiej i dłużej. Nie wszyscy tę naukę wytrzymali, wielu zmarło po tych eksperymentach. My z bratem szczęśliwie przeszliśmy dobrze wszystkie próby i egzaminy. Byliśmy skoszarowani jako żołnierze, ale z ograniczoną wolnością, nie wolno nam było wychodzić na miasto i brać udziału w uroczystościach, jakie się tu odbywały.

To był czas tuż przed wybuchem rewolucji, która przecież tu miała swoją kolebkę, tu właśnie strzelała Aurora, rozpoczynając rewolucję. Tu także powstała pierwsza władza radziecka, co prawda nie kierował nią Lenin, a Trocki, ale niedługo gdyż go obalono i Lenin ze swą radą zaczęli stąd rządzić. Po tej rewolucji byliśmy niby wolnymi ludźmi, ale nie na tyle, żeby na przykład wsiąść w pociąg i pojechać do rodziców bądź ich ściągnąć do nas. Takiej wolności nie było. Mimo, że obaj z bratem pisaliśmy prośby i podania, żeby zabrać rodziców z Syberii do siebie, władza ciągle odpowiadała odmownie. Ja poznałem tu Polkę i ożeniłem się, a brat był kawalerem.

Żyliśmy bardzo skromnie, bo cały czas nie wypuszczano nas z wojska. Ratowało nas to, że pracowaliśmy w porcie lub na morzu i mieliśmy kolegów rybaków, którym uwalnialiśmy sieci rybackie zaczepione podczas połowu o wraki leżących na dnie okrętów, a oni odwdzięczali się nam rybami. Tak było kilka lat i my tu, w Leningradzie, bo tak nazwano, miasto, nie mieliśmy pojęcia, że nie cały Związek Radziecki jest pod władzą radziecką. Tego nikt nie pisał, nie mówiło o tym radio.

Po siedmiu latach od wybuchu rewolucji październikowej kazano nam z bratem i moją rodziną pakować się gdyż przenoszą nas na Krym. Okazało się, czego nie wiedzieliśmy, że dopiero teraz wojska Armii Czerwonej wyzwoliły Krym i że są bardzo potrzebni nurkowie w Jałcie. Obaj z bratem otrzymaliśmy domki jednorodzinne, stare, bo mieszkali w nich miejscowi Tatarzy, których krótko przed naszym przywiezieniem tu rozwieziono rodzinami po całym terytorium Związku Radzieckiego. Stalin kazał rozproszyć ludność, która tu zamieszkiwała od dawna, z daleka od Krymu.

Jeśli teraz ktoś patrzy na stare pałace hrabiego Woroncowa lub innych rosyjskich bogaczy czy na nowe, budujące się sanatoria i myśli, jak tu pięknie i dobrze, to się bardzo myli. Na Krym zwożono w dawnych czasach skazańców do pracy, a i dziś dalej od morza, gdzie są tereny bardzo mokre, gdzie panuje malaria i różne choroby, tam też pracują więźniowie, mówił mi były nurek, obecnie inwalida na wózku.

- Ja musiałem przejść na rentę, a później emeryturę. To dla mnie straszna tragedia, do dziś śni mi się często to, co widziałem na dnie morza. Budzę się wtedy i modlę za tych, których tam widziałem i za brata. Proszę Boga, żeby więcej mi nie przypominał, tego, co przeżyłem w morzu. Boję się tego bardzo, ale nie chcę mówić - nie mogę, nie można teraz jeszcze" - powtarzał.

Więcej na ten temat mówić nie chciał. Zaczął mnie bardzo prosić żebym pomógł jego synowi wrócić do Polski. "Ja stary jestem i chory, mogę już tu zostać i umrzeć, bo tu leży na cmentarzu mój brat. Zostanę, żeby jemu było raźniej. Ale, jeśli pan może, to błagam pana na Boga. Pomóż Pan staremu człowiekowi" - głos zamarł mu w gardle i łzy płynęły z oczu. Nie mogłem spokojnie patrzeć, bo i mnie dusiło coś w gardle. Wziąłem od nich wszystkie dane dotyczące całej ich rodziny, włącznie z danymi inwalidy, chociaż on się od tego wzbraniał.

Był rok 1971, ja z kolei byłem wówczas mało znaczącym działaczem w partii. Przypomnę, że wstąpiłem do partii w 1968 roku i zaraz mnie wywalili, następnie, w niedługim czasie przyjęli i wtedy zaczynała się dopiero moja droga z partią. Natomiast w związkach zawodowych byłem jednak już znanym działaczem i zdążyłem pełnić szereg społecznych, ale wysokich funkcji. Zastanawiałem się, do kogo się zwrócić, żeby pomóc tym ludziom na Krymie.

W tym czasie, za Gomułki było już podpisane porozumienie ze stroną radziecką o tak zwanej repatriacji ludzi narodowości polskiej. Gomułka wymógł to, najpierw u Chruszczowa, a później i Breżniew akceptował te powroty do ojczyzny. Tyle że cały czas było to obwarowane konkretnymi przepisami, jeśli na przykład zawód tego, który chce wrócić do Polski, był dla gospodarki kraju niezbędny, to nie dostawał pozwolenia na powrót do Polski. Nie mieli trudności ludzie pracujący w kołchozach, ci mogli wracać.

W sprawie którą wspierałem, syn inwalidy też był nurkiem, a to zawód deficytowy, więc ludzie o takim fachu nie dostawali pozwoleń na opuszczenie Związku Radzieckiego. Dopiero w latach siedemdziesiątych w drugiej połowie dekady, gdy najpierw zostałem zastępcą członka KC, a później już członkiem, otworzyły się większe możliwości, żeby pomóc tym na Krymie. W ich imieniu złożyłem prośbę do władz radzieckich. Parę miesięcy nie odpowiadali, myślałem, że wyrzucili tę sprawę do kosza, ale kiedy byłem w Moskwie z delegacją Komitetu Centralnego, zostałem poproszony na rozmowę.

Do hotelu, w którym byliśmy zakwaterowani, przyjechało specjalnie dwóch urzędników, przedstawili się, że są z urzędu, który rozpatruje wnioski i pozwolenia na opuszczenie Związku Radzieckiego. W bardzo uprzejmej rozmowie dopytywali się, co mnie łączy z tymi ludźmi, dlaczego osobiście napisałem prośbę o zgodę na ich wyjazd, od kiedy ich znam i zadawali cały szereg, według mnie głupich, pytań.

"Ujęli mnie wielką miłością do ojczyzny, to...