Alistair MacLean - Szatanski Wirus-poprawiony (The Satan Bug), 1962 (jako Ian Stuart).pdf - Alistair MacLean - Zbiór ### - bajtek46

Alistair MacLean

Szatański wirus

Tytuł oryginału

The Sutun Bug

Rozdział pierwszy

Tego ranka nie było dla mnie żadnej poczty, ale wcale się nie zdziwiłem. Od czasu

bowiem, gdy

trzy tygodnie temu wynająłem to niewielkie biuro na drugim piętrze nie opodal Oxford

Street, jeszcze w ogóle nie otrzymałem korespondencji. Zamknąłem za sobą drzwi

małego, niespełna ośmiometrowego pokoiku, obszedłem biurko i krzesło, gdzie

pewnego dnia zasiądzie sekretarka. Kiedy Agencja Detektywistyczna Cavella będzie

mogła pozwolić

sobie na taki luksus, i pchnąłem drzwi z napisem "Bez wezwania nie wchodzić".

To gabinet szefa agencji, Pierrea Cavella. Mój własny. A byłem nie tylko szefem, lecz

zarazem całym personelem.

Gabinet miał nieco większą powierzchnię od pokoju sekretarki - wiem, bo zmierzyłem ale

gołym okiem różnicę tę

mógłby dostrzec jedynie wytrawny mierniczy. Nie jestem sybarytą, muszę jednak

przyznać, że lokal nie

wyglądał nazbyt gościnnie. Pomalowane farbą klejową ściany, których barwa

przechodziła od brudnej bieli nad

podłogą do niemal czerni tuż pod sufitem, miały delikatny odcień nieświeżej szarości,

jaką daje wyłącznie londyńska

mgła i długoletnie zaniedbanie. Na małe, brudne podwórko wychodziło wysokie, wąskie

okno, a obok niego na ścianie

bielił się kalendarz. Pokrytą linoleum podłogę zajmowało nie najnowsze kanciaste

biurko, krzesło obrotowe dla mnie

miękki skórzany fotel dla interesantów, skrawek wytartego chodnika, który miał chronić

ich nogi przed chłodem, wieszak i dwie zielone metalowe szafy na segregatory, obie

puste. I nic poza tym. Nie było tam bowiem ani kawałka

miejsca na nic więcej.

Akurat siadałem na krześle obrotowym, kiedy doszły mnie głębokie tony podwójnego

uderzenia dzwonka-gongu z

pokoju sekretarki i skrzypienie zawiasów. Napis wiszący na drzwiach od strony

korytarza brzmiał "Nacisnąć dzwonek i

wejść", a ktoś to właśnie robił. Nacisnął dzwonek i wchodził.

Otworzyłem lewą górną szufladę biurka, wyciągnąłem jakieś papiery i koperty,

rozrzuciłem je przed sobą na blacie,

nacisnąłem przełącznik na wysokości mojego kolana i ledwie zdążyłem wstać, gdy

usłyszałem pukanie do drzwi gabinetu.

Człowiek który wszedł, był wysoki szczupły i ubrany jak z żurnala. Pod płaszczem z

wąskimi klapami miał nieskazitelnie skrojony czarny garnitur o najnowszej włoskiej linii.

W lewej dłoni w zamszowej rękawiczce; z zawieszonym kilka

centymetrów nad przegubem ciasno zwiniętym parasolem z rogową rączką, trzymał

rękawiczkę od pary, czarny melonik i

teczkę. Mężczyzna miał długą, wąską twarz o bladej cerze, rzadkie ciemne włosy z

przedziałkiem pośrodku, niemal

gładko zaczesane do tyłu, orli nos, okulary bez oprawki, a na górnej wardze cienką

czarną kreskę, która przy bliższym

badaniu wciąż wyglądała jak cienka czarna kreska, choć w rzeczywistości była miniaturą

wąsów doprowadzoną do

prawie niespotykanej perfekcji. Chyba musiał nosić ze sobą mikrometr. Wypisz wymaluj

czołowy przedstawiciel głównych księgowych z City nic innego nie mogłoby przyjść mi

do głowy.

- Przepraszam, że tak od razu wchodzę - rzekł z bladym uśmiechem, pokazując trzy

złote korony w górnej szczęce, i ukradkiem obejrzał się za siebie. ¨- Wydaje się, że

pańska sekretarka...

- Nie szkodzi. Proszę dalej.

Nawet mówił jak księgowy w sposób opanowany, pewny siebie z nieco przesadną

artykulacją. Podał mi rękę, a uścisk

jego dłoni również był charakterystyczny krótki, układny, niczego nie zdradzający.

Martin - przedstawił się. - Henry Martin. Czy pan Pierre Cavell?

- Tak. Zechce pan spocząć.

- Dziękuję.

Usiadł bardzo ostrożnie, sztywno, trzymając stopy razem. Skrupulatnie ułożył teczkę na

kolanach i z bladym uśmiechem na zamkniętych ustach powoli się rozglądał, niczego nie

pomijając.

- Coś ostatnio... mmm... słaby ruch w interesie, prawda, panié Cavell?

Mimo wszystko chyba nie był księgowym. Księgowi z reguły są uprzejmi, mają dobre

maniery i bez potrzeby nikogo nie obrażają. Z drugiej jednak strony może nie całkiem był

sobą. Ludzie zgłaszający się do prywatnych detektywów rzadko zachowują się

normalnie.

- Umyślnie utrzymuję to w takim stanie dla zmylenia urzędników skarbowych -

wyjaśniłem. - W czym mogę panu pomóc, panie Martin?

- Udzielając mi paru informacji o sobie.

Już się nie uśmiechał i wzrok jego przestał błądzić.

- O sobie? - spytałem trochę nienaturalnym głosem, jak człowiek, który w ciągu trzech

tygodni od otwarcia nowego

interesu nie miał jeszcze klienta. - Proszę przejść do rzeczy, panie Martin, mam kilka

spraw do załatwienia.

I rzeczywiście miałem zapalić fajkę, poczytać gazetę, coś w tym guście.

- Przepraszam, ale idzie mi o pana. Mając na uwadze pewną delikatną i trudną misję,

pomyślałem o panu. Muszę

się upewnić, czy jest pan człowiekiem, jakiego potrzebuję. To chyba rozsądne?

- Nie zajmuję się misjami, panie Martin, lecz sprawami detektywistycznymi.

- Oczywiście. Jeżeli pan je ma odparł tonem zbyt obojętnym, żeby, mógł mnie urazić. -

W takim razie może ja sam

podam te informacje. Proszę przez kilka minut cierpliwie znosić mój niezwykły sposób

ich przedstawiania. Obiecuję,

że nie będzie pan żałował.

Otworzył teczkę, wyjął skoroszyt w skórzanej oprawie, z którego wyciągnął arkusz

sztywnego papieru, i zaczął czytać,

od czasu do czasu robiąc dodatkowe uwagi.

- Pierre Cavell. Urodzony w Lisieux, w okręgu Calvados. Ojciec Anglik, John Cavell,

urodzony w Kinselere, w hrab-

stwie Hampshire, inżynier budownictwa lądowego i wodnego. Matka Francuzka,

pochodzenia francusko-belgijskiego, Anne-Marie z domu Lechamps, urodzona w

Lisieux. jedyna siostra, I,iselle. Wszyscy troje zginęli podczas nalotu na Rouen. Ucieka

łodzią rybacką z Deauville do Newhaven jeszcze przed ukończeniem dwudziestego roku

życia sześciokrotnie ląduje na spadochronie w północnej Francji, za każdym razem

przywożąc ze sobą informacje wielkiej wagi.

Zrzucony ze spadochronem w Normandii na dwa dni przed inwazją. Pod koniec wojny

przedstawiony do co najmniej

sześciu odznaczeń trzech angielskich. dwóch francuskich i jednego belgijskiego.

Martin podniósł wzrok i nieznacznie się uśmiechnął. Pierwszy zgrzyt. Odmawia

przyjęcia odznaczeń. Jakieś cytaty pańskich wypowiedzi, że wskutek wojny szybko pan

wydoroślał jest za stary na zabawki. Wstępuje do regularnej

armii brytyjskiej. Awansuje do stopnia majora wywiadu; ma się rozumieć współpracuje z

M.I6, a to chyba jest kontrwywiad. Potem wstępuje do policji. Dlaczego odszedł pan z

Wojska, panie Cavell?

Pomyślałem sobie, że jeszcze zdążę go wyrzucić. Teraz byłem zbyt zaintrygowany. Co

poza tym wiedział... i skąd?

- Brak perspektyw - odparłem.

- Wyrzucono pana. - I znów ten blady uśmiech. – Kiedy oficer postanawia uderzyć

starszego rangą, to roztropność nakazuje wybierać raczej niższą szarżę. Dokonał pan

kiepskiego wyboru, decydująç się na generała majora. - Ponownie spojrzał na kartkę. -

Wstępuje do policji londyńskiej, szybko awansując, dochodzi do stanowiska inspektora.

Trzeba przyznać, że pod tym względem rzeczywiście okazuje się pan człowiekiem na

swój sposób dość utalentowanym .i w ciągu ostatnich dwóch lat oddelegowany do zadań

specjalnych, których natury nie podano, lecz można się domyślać. Następnie zwalnia się

pan na własną prośbę. Zgadza się?

- Zgadza.

- W pańskiej karcie "zwolniony na własną prośbę" wygląda znacznie lepiej niż

"wydalony", a tak by się skończyło, gdyby pozostał pan w policji choćby jeszcze jeden

dzień. Okazuje się; że ma pan w charakterze coś, co nazywa się niesubordynacją. O ile

wiem, były jakieś kłopoty z zastępcą komendanta policji. Ale wciąż ma pan przyjaciół,

przyjaciół dość wpływowych. W tydzień po zwolnieniu mianowano pana szefem

bezpieczeństwa w Mordon.

- Przestałem układać papiery na biurku, czym się dotychczas zajmowałem.

- Szczegóły moich akt personalnych łatwo zdobyć, jeśli się wie, gdzie ich szukać -

powiedziałem spokojnie. - Ale nie ma

pan prawa posiadać tej ostatniej informacji.

Zakład Badań Mikrobiologicznych Mordon w hrabstwie Wiltshire był tak chroniony, że

przy stosowanych tam środkach bezpieczeństwa wejście na Kreml wydawało się

fraszką.

- Doskonale zdaję sobie, z tego sprawę, panie Cavell. Posiadam bardzo wiele

informacji, których mieć nie powinienem. Jak na przykład ta, pozostając przy pańskich

aktach, że z tego stanowiska również pana zwolniono. I jeszcze jedno, co jest

właściwym powodem, dla którego się tutaj dziś znalazłem ja wiem, dlaczego został pan

zwolniony.

Pierwsza próba dedukcji w zawodzie prywatnego detektywa, że mój klient jest

księgowym, rokowała mi marne perspektywy Henry Martin nie rozpoznałby zestawienia

bilansowego, choćby mu je podano na srebrnej tacy. Zastanawiałem się, czym

naprawdę zajmuje się ten człowiek, ale trudno mi było nawet zgadnąć.

- Zwolniono pana z Mordon - mówił dalej Martin - Po pierwsze dlatego, że nie trzymał

pan języka za zębami. Naturalnie wiem, że nie chodziło o sprawy bezpieczeństwa.- Zdjął

okulary i zaczął je starannie czyścić. - Po piętnastu latach w tym zawodzie człowiek

nawet przed sobą się nie przyznaje, że coś wie. Ale w Mordon rozmawiał pan z

naukowcami i personelem kierowniczym, nie robiąc tajemnicy ze swej opinii o naturze

prowadzonych tam prac. Nie jest pan pierwszą osobą, która z rozgoryczeniem

komentowała fakt, że zakład ten, w parlamencie określany mianem Ośrodka Zdrowia

Mordon, jest całkowicie kontrolowany przez Ministerstwo Wojny. Pan oczywiście wie, że

Mordon zajmuje się głównie opracowywaniem i produkcją nowych mikroorganizmów dla

potrzeb wojska, krótko mówiąc, broni biologicznej, ale też należy pan do tych

nielicznych, co naprawdę wiedzą, jak śmiercionośna i przerażająca jest broń, którą się

tam doskonali, i zdaje sobie sprawę, że kilka samolotów może nią w ciągu paru godzin

doszczętnie zniszczyć wszelkie formy życia w dowolnym kraju. Ma pan określone

zapatrywania na masowe użycie takiej broni przeciwko niewinnej i niczego się nie

spodziewającej ludności cywilnej. I mówił pan o tym w wielu miejscach i wielu osobom w

Mordon. W zbyt wielu miejscach i zbyt wielu _osobom. No i dziś jest pan prywatnym

detektywem.

- Życie jest brutalne - przyznałem. Podniosłem się, podszedłem do drzwi i

przekręciwszy klucz w zamku, schowałem go do kieszeni. - Chyba zdaje pan sobie

sprawę, panie Martin, że za dużo pan powiedział. Proszę podać źródło informacji o

mojej działalności w Mordon. Nie wyjdzie pan stąd, dopóki się tego nie dowiem.

Martin westchnął i założył okulary.

- Ta melodramatyczna reakcja jest zrozumiała, ale całkiem niepotrzebna. Uważa mnie

pan za durnia, Cavell? Czy

ja na takiego wyglądam? Musiałem to wszystko powiedzieć, żeby nakłonić pana do

współpracy. Zagram w otwarte karty.

Dosłownie.

Wyjął portfel, wyciągnął z niego prostokątny kartonik w kolorze kości słoniowej i położył

na biurku.

- Czy to panu coś mówi?

Mówiło bardzo wiele. Przez środek kartonika biegł napis "Rada Obrony Pokoju", a w

prawym dolnym rogu "Henry

Martin, Sekretarz Oddziału Londyńskiego".

Martin przysunął się bliżej z fotelem, pochylił do przodu i oparł ręce o krawędź biurka.

Minę miał poważną, pełną

determinacji.

- Oczywiście wie pan o Radzie, panie Cavell. Chyba nie będzie przesadą, jeśli powiem,

że stanowi bez porównania

największą pozytywną siłę w dzisiejszym świecie. Nasza Rada przełamuje bariery

rasowe, religijne i polityczne.

Należy do niej premier i większość członków gabinetu, czego wolałbym nie

komentować. Mogę jednak oświadczyć, że

wśród jej członków znajduje się większość dostojników kościelnych w Anglii, zarówno

protestantów, katolików jak i

żydów. Naszą listę utytułowanych członków czyta się jak Debretta, a wykaz

pozostałych wybitnych osobistości należących do Rady przypomina "Whos Who". Cały

Foreign Office jest po naszej stronie, a tam przecież wiedzą, co się naprawdę dzieje, i

bardziej się obawiają niż ktokolwiek inny.

Mamy poparcie najlepszych, najmądrzejszych i najbardziej dalekowzrocznych ludzi w

kraju. Za mną stoją bardzo wpływowe osoby; panie Cavell. - Uśmiechnął się blado.-

Mamy nawet swoich ludzi na ważnych stanowiskach w Mordon.

Wiedziałem, że wszystko, co mówił, jest prawdą z wyjątkiem ludzi w Mordon, ale to

chyba też było prawdą, bo inaczej nie zdobyłby tych informacji. Sam nie należałem do

Rady, nie będąc osobą, która mogłaby znaleźć się w spisie Debretta czy "Whos Who".

Było mi jednak wiadomo, że choć Rada Obrony Pokoju - na tyle tajne stowarzyszenie,

by o jego rozmowach dyplomatycznych nie pisały gazety- powstała bardzo niedawno, to

zdobyła już sobie uznanie we wszystkich państwach zachodnich jako największa

nadzieja ludzkości.

Martin wziął ode mnie swoją legitymację i wsunął z powrotem do portfela.

- Chciałem tylko pana przekonać, że jestem przyzwoitym człowiekiem, pracującymi dla

wyjątkowo przyzwoitej instytucji.

- Wierzę - odparłem.

Dziękuję.

Ponownie sięgnął do teczki i wyjął stalowy pojemnik, kształtem i wielkością

przypominający piersiówkę.

- W naszym kraju, panie Cavell, istnieje wojskowa klika, której naprawdę szczerze się

obawiamy i która chce przekreślić wszelkie nasze marzenia i nadzieje. Ci szaleńcy

Alistair MacLean - Szatanski Wirus-poprawiony (The Satan Bug), 1962 (jako Ian Stuart).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: