Fakty i Mity 2005-51-52.pdf

Kaczyński z Giertychem i Lepperem nas urządzą, a my...

OBYŚMY ZDROWI BYLI

INDEKS 356441

ISSN 1509-460X

http://www.faktyimity.pl

Nr 51/52 (303/304) 5 STYCZNIA 2006 r. Cena 4 zł (w tym 7% VAT)

KSIĄDZ NAWRÓCONY

Nr 51/52 (303/304) 23 XII 2005 r. – 5 I 2006 r.

FAKTY

KOMENTARZ NACZELNEGO

IV RP Pierwsze święta w krainie Prawa i Sprawiedliwości czas

zacząć. Świąteczne życzenia dziwnie współgrają z koncertem

życzeń nowej władzy...

Zapamiętajcie dobrze smak karpia i bigosu, bo za rok mogą być

już tylko kaczki... W telewizji.

Na szczęście, na zdrowie

UNIA EUROPEJSKA Udało się uchwalić unijny budżet na

lata 2007–2013. Dzięki twardemu stanowisku Niemiec, Fran-

cji, Hiszpanii i Polski propozycje brytyjskie zostały złagodzo-

ne i nasz kraj straci „tylko” 2 mld euro w porównaniu z pro-

jektem wcześniejszym.

Dobrze, Kaziu, tak trzymaj!

obyczaje, przynoszą zgodę, niech więc też stępią pióro.

Zastanawiam się, co należy do istoty świąt, każdych świąt.

Myślę, że jest to – ogólnie rzecz biorąc – radość z przeży-

wania czegoś niecodziennego. Dla jednych będzie to przede

wszystkim superprogram w telewizji, dla innych – spotkanie

przy stole z rodziną, nasączanie wątroby lub wyjazd na nar-

ty itp. Życie przeciętnej polskiej rodziny jest tak pełne trosk

i tak zabiegane, że każdy tęskni za paroma dniami beztroski

i nicnierobienia. Dla wielu święta wydają się wręcz sensem

życia, kulminacją długich okresów przedświątecznych. A dla

niektórych są chyba nawet synonimem szczęścia, które na

co dzień z uporem ich omija. Szczęście jednak – jak wia-

domo – niejedno ma imię.

Kilka dni temu stałem w kolejce do kasy w skle-

pie. Przede mną bardzo skromnie ubra-

na kobieta wyjmowała z koszyka

towary, na oko prawie tylko

takie dla dzieci: cukierki, chip-

sy, kilka owoców, małe

ciuszki, jogurty. – A to się

dzieci ucieszą – uśmiechnę-

ła się miła kasjerka, paku-

jąc drobnicę do rekla-

mówki. Matka pod-

niosła głowę znad

wózka, rozjaśni-

ła twarz tro-

chę zmęczo-

nym uśmie-

chem i odpo-

wiedziała:

– Tak, ucieszą

się, uwielbiają

Gwiazdkę. – Eee

tam, na Gwiazd-

kę to dostaną pre-

zenty – palnęła bez-

myślnie kasjerka, wydając resztę. Zanim kobie-

ta spuściła wzrok, przez ułamek sekundy zobaczyłem jej roz-

biegane w popłochu oczy. Podziękowała, zgarnęła drobne

i szybko odeszła. Chciałem za nią pójść, zaproponować ja-

kąś pomoc... Ale coś mnie zatrzymało w miejscu. Zrozumia-

łem, że przed chwilą kasjerka swoim komentarzem zakłóci-

ła jej spokój i radość świątecznych zakupów, może jedy-

nych takich „szalonych” w całym roku. Dla niej i dla dzieci,

które nigdy nie dostały kolejki elektrycznej ani motorka na

akumulator, ani nawet płaczącej lalki – największą radością

były nowe ubrania, łakocie i soczek z kartoniku zamiast cien-

kiego kompotu. Te dzieci dostały w świątecznej paczce to,

co inne maluchy każdego dnia wyrzucają nagryzione do ko-

sza. Które z nich są bardziej szczęśliwe? W czasie świąt

– na pewno te ubogie.

zakładał szaty innych królów, pięknych dworzan, podróżni-

ków, uczonych, artystów... I nic! W końcu – po wielu la-

tach, kiedy wracał już znużony i zrezygnowany do swego

zamku – spotkał biednego oracza, który orał rolę i wesoło

przy tym pogwizdywał do skowronków. Król postanowił spró-

bować po raz ostatni: – Czy jesteś szczęśliwy? – zapytał

chłopa. – O tak, panie, jestem bardzo szczęśliwy! – Daj mi

proszę, oraczu, swoją szatę, a ja cię za to sowicie wyna-

grodzę – poprosił z nutką nadziei król. – Chętnie, panie, ale

ja nie mam szaty, tylko te łachmany, które noszę na sobie...

Życzę Wam takiego właśnie beztro-

skiego poczucia szczęścia. Radości z ży-

cia, jakiekolwiek by ono było – mniej lub

bardziej ciężkie, bardziej lub mniej do-

statnie. Niech cieszą Was płatki śniegu

za oknem, wróble w karmniku, zapach

choinki i smażonego karpia, uśmiech

dziecka. Czy większą satysfakcję od te-

go daje spędzenie świąt na kanapie ku-

pionej za 10 tysięcy i gapienie się

w najnowszą plazmę, której z pew-

nością nie ma żaden sąsiad?

Nie sądzę. Znam takich lu-

dzi i zaręczam Wam, że

często bywają nieszczę-

śliwi, nawet bardzo. Sa-

motność, rozbita lub skłó-

cona rodzina, problemy ze

zdrowiem albo ciągła wal-

ka o przetrwanie firmy lub

coraz większe zyski – sku-

tecznie zabijają w nich ra-

dość życia. A kiedy w kana-

pie zrobi się dziura, na ryn-

ku pokażą się większe pla-

zmy, a sąsiad kupi nowszy

i droższy samochód? To jest już

prawdziwa tragedia. Pieniądze, owszem, dają za-

dowolenie, ale nie mogą dać szczęścia.

Niesłusznie sprowadzamy wszystko do posiadania, za-

pominając o tym, co mamy i co możemy mieć lub czuć, gdy-

byśmy tylko mieli inne podejście do życia. No i nie docenia-

my swojego położenia, a wierzcie mi – może być gorzej,

znacznie gorzej. Zupełnie tak, jak w tym kawale o Icku.

Icek był ciągle niezadowolony z życia, choć niczego mu

nie brakowało. Poszedł więc do rabina i pyta go: – Rebe, co

mam robić, jestem taki nieszczęśliwy! – Icek, ja cię rozumiem.

Tobie jest potrzebna służąca. Icek podrapał się po głowie, ale

zaufał mądrości rabina i zatrudnił pomoc domową. Po tygo-

dniu jednak zrezygnowany znów go odwiedził i od progu na-

rzeka: – Ta kobieta kłóci się z moją żoną, bałagani więcej niż

sprząta, jest wścibska, a jeszcze trzeba jej za to płacić! Ra-

bin mu na to: – Ty z nią nic nie rób, Icek, ale kup sobie ko-

zę i trzymaj ją w domu. Zobaczysz, że będziesz szczęśliwy!

Icek wraca po tygodniu wyraźnie już wkurzony: – Tragedia!

Ta koza odebrała mi resztę zdrowia i cierpliwości. Przecież

z nią nie można wytrzymać! Wchodzi mi do łóżka, wyjada

z talerza... Rabin mu przerwał: – To ty teraz, Icek, wyrzuć z do-

mu i służącą, i kozę. Icek zrobił, jak mu kazał rabin. Wrócił

już następnego dnia, sławiąc mądrość uczonego w prawie:

– Ja teraz jestem najszczęśliwszym człowiekiem na świecie!

A tak już na koniec i już na po świętach – życzę Wam

jeszcze, Kochani, sił do życia z uśmiechem na ustach i do wal-

ki o każdy nowy dzień – z nadzieją. Nie zapominajcie, że

szczęściu trzeba pomagać. Bo jak napisał w rozprawie „O szczę-

ściu” mój ulubiony polski filozof Władysław Tatarkiewicz: „Na-

prawdę szczęśliwy jest ten, kto wie, że swojego szczęścia

nie zawdzięcza jedynie szczęściu” .

POLSKA/UE Nasz kraj ociąga się z realizacją dyrektyw unij-

nych korzystnych dla obywateli. Nie wprowadziliśmy możliwo-

ści zachowania numeru przy zmianie operatora telefoniczne-

go oraz prawa nakazującego przedsiębiorcom informowanie

pracowników o sytuacji ekonomicznej firmy.

Z pewnością wielu pracowników sobie tego nie życzy, zwłaszcza

przed świętami...

POLSKA Aleksander Kwaśniewski zakończył swoje urzędo-

wanie przesłuchaniem. W ogniu krzyżowych pytań na oko-

liczność badania świętości Jana Pawła II postawił go w Pała-

cu Prezydenckim biskup Tadeusz Pieronek. Kwaśniewski opo-

wiadał o międzynarodowej roli Wojtyły oraz jego poglądach.

I jak tu teraz ciągać „świadka świętości” po innych przesłucha-

niach? Po prostu nie wypada.

Nad nadmiernym rozbestwieniem Radia Maryja płacze kilku bi-

skupów: Gocłowski, Libera, Życiński (większość odwiedza i po-

piera Radio Maryja), którzy szukają ratunku w Watykanie. Tam-

tejszy zarząd firmy – jak kiedyś Piłat – umywa ręce.

Jak nam Rydza ukrzyżują, to dopiero będzie nowa religia!

Grupa parlamentarzystów PiS-u chce przyznania rent „ofia-

rom represji stanu wojennego”. Miałoby to dotyczyć wszyst-

kich, którzy byli wówczas więzieni lub internowani.

Innymi słowy: za kilka miesięcy laby na styropianie chcą przy-

znania rent sobie i kolesiom.

Minister sprawiedliwości Zbigniew Ziobro wyznał, że uważa

resocjalizację za „zwykłą lipę”, a więzienia są po to, aby tam

gromadzić jak największą liczbę przestępców na jak najdłu-

żej. Ziobro przyznał, że wzorem są dlań Stany Zjednoczone.

W USA co setny mieszkaniec siedzi w więzieniu, a przestępczość

jest najwyższa spośród wszystkich krajów cywilizowanych.

Do Strasburga wpłynęła skarga organizatorów czerwcowej Pa-

rady Równości w Warszawie, zakazanej przez prezydenta Ka-

czyńskiego. Poszkodowani odmową skarżą się, że w Polsce

szwankuje prawo do zgromadzeń, źle się ma zakaz dyskrymi-

nacji i brak jest skutecznych środków odwoławczych.

Jak to nie można się odwołać? W demokracji?! A episkopat, sąd

biskupi, „Rozmowy niedokończone”?

POZNAŃ Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uznał

zakaz listopadowego Marszu Równości za nielegalny, a poli-

cja wycofała się z zamiaru ukarania 70 uczestników „nielegal-

nego zbiegowiska”, które okazało się legalne.

Nielegalne decyzje podjęto, winni są, ale kar – jak zwykle – nie będzie.

ŁÓDŹ Wiceprezydent miasta Mirosław Orzechowski (LPR)

nakazał usunięcie z IV LO tablicy, która upamiętniała zwy-

cięstwo lewicy w wyborach lokalnych miasta w latach 1936–1937.

Wówczas rządziła Łodzią socjalistyczno-komunistyczna koali-

cja. Zdaniem prezydenta, młodzież czytająca napis uwidocz-

niony na tablicy ulegała demoralizacji „przestępczą ideologią

komunistyczną”.

Skoro tak, to i odwrotnie – kościoły, kaplice, a także pomniki

i tablice ku czci JPII mają moc uświęcającą. O, święty narodzie!

USA Policja aresztowała aż 115 lewicowych pastorów (są wsród

nich metodyści, episkopalianie, luteranie, prezbiterianie i uni-

tarianie), którzy zablokowali w akcie protestu jeden z budyn-

ków rządowych w Waszyngtonie. O dziwo, duchowni nie żą-

dali dotacji czy ulg finansowych dla siebie, lecz protestowali

przeciwko obcinaniu przez państwo środków na pomoc spo-

łeczną i przeznaczaniu pieniędzy na wojnę w Iraku oraz ulgi

podatkowe dla najbogatszych.

Wśród protestujących nie stwierdzono obecności księży katolickich.

Cóż mam Wam życzyć z okazji tych Świąt? Wam – bied-

nym i bogatym, zdrowym i chorym? Czy moje, czy nasze ży-

czenia się spełnią? Zawsze to podobno jakaś pozytywna ener-

gia wysyłana w czyimś kierunku. Na wszelki wypadek życzę

więc wszystkim wszystkiego najlepszego – zdrowia, szczę-

ścia, miłości, pieniędzy... Ale też na wszelki wypadek opo-

wiem Wam bajkę z jednej z Wed, która przyszła mi do gło-

wy, kiedy pomyślałem o kobiecie z supermarketu.

Za górami, za lasami żył sobie wielki król. Miał wszyst-

ko: władzę, pieniądze, zdrowie, rodzinę. Ale im więcej miał,

tym bardziej uświadamiał sobie, że nie jest w pełni szczęśli-

wy. Poszedł do mądrego pustelnika, aby ten pomógł mu

osiągnąć prawdziwe szczęście. Starzec uśmiechnął się i po-

wiedział: – To proste, będziesz szczęśliwy, jeśli założysz sza-

tę szczęśliwego człowieka. Król wyruszył w podróż szukać po

całym świecie ludzi, którzy wydawali się mu szczęśliwymi:

UKRAINA Koniec pomarańczowych złudzeń (co „FiM” zapo-

wiadały rok temu!). Opublikowano dane, według których 58

procent Ukraińców uważa, że Juszczenko zawiódł pokładane

w nim nadzieje. Rząd popiera zaledwie 14 procent obywateli.

Najbliższe wybory wygra prorosyjska opozycja i kolega Putina.

A krótkowzrocznemu Kwaśniewskiemu dajemy minusy. Nie tylko

na okulary.

BOLIWIA Kolejny kraj Ameryki Łacińskiej ma lewicowego pre-

zydenta. Tym razem sukces odniósł Evo Morales, indiański

socjalista. Morales jest też antyamerykański i domaga się upań-

stwowienia wydobycia bogactw naturalnych kraju. Zyski z nich

wzbogacają obecnie wielkie koncerny międzynarodowe.

Czy w kopalniach Boliwii lewacy nie ukrywają przypadkiem bro-

ni masowego rażenia? Jak pan sądzi, Mr. Bush?

JONASZ

D zisiaj nie będę drwił, kpił i krytykował. Święta łagodzą

Nr 51/52 (303/304) 23 XII 2005 r. – 5 I 2006 r.

GORĄCY TEMAT

Jego przybyciem Leszek

Miller tłumaczył kole-

gom z Rady Krajowej

Sojuszu Lewicy Demokratycznej:

to nie SLD poniosło klęskę

w ostatnich wyborach. Klęskę po-

niósł plan polityczny, autoryzowa-

ny przez Marka Borowskiego. Plan

zbudowania na trupie SLD jakiejś

alternatywnej, zdolnej do wygra-

nia wyborów, nowej lewicy.

– To ten plan poniósł klęskę

– powtarzał Miller, a zebrani na-

gradzali go gromkimi oklaskami...

Doskonale wiedzieli, że Miller tak

gdy pierwszy raz zostawał prezyden-

tem, jakby czas stanął w miejscu:

zwymyślały od postkomunistów, od

przywódcy ferajny, od patrona ko-

lesiów. Na sam koniec swej prezy-

dentury Aleksander Kwaśniewski

boleśnie przekonał się, że tak na-

prawdę mógł przez te wszystkie la-

ta liczyć wyłącznie na SLD...

Ale dawnego Sojuszu już nie

ma, nic już nie jest takie samo.

I choć Aleksander Kwaśniewski po

dziesięciu latach wrócił na tę samą

ulicę Rozbrat, z której wyjeżdżał

obejmować urząd Prezydenta RP,

to tamten świat przeminął. Skoń-

historyczne – zresztą świetne – sta-

rając się trząść sumieniami polityków

– choć z marnym skutkiem;

Z Markiem Borowskim ,

który – niczym sztylet ukryty w rę-

kawie – ostatecznie załatwił Mille-

ra. Wszak jego rząd dopiero wtedy

poddał się, gdy przez rokosz Bo-

rowskiego utracił zdolność przefor-

sowywania swoich koncepcji nawet

we własnym klubie sejmowym;

Z Markiem Belką , którego

Aleksander Kwaśniewski wymyślił

i narzucił Sojuszowi jako premiera,

a który Sojuszu nie lubił, Sojuszem

gardził i który w końcu z Sojuszu

uciekł, by współtworzyć formację

konkurencyjną;

Z Włodzimierzem Cimo-

szewiczem , którego wymyślił jako

kandydata SLD na prezydenta. Jak

się okazało – nieznośnego, rozka-

pryszonego, nieodpornego na cio-

sy Narcyza...

Po tylu stłuczkach nawet najsil-

niejsza „lewa noga” nie może być

w dobrym stanie. I rzeczywiście

– choć gojenie przebiega prawidło-

wo i rokuje dobrze, to prezydent

zastał ją jeszcze w łupkach i gipsie.

Atmosfera w SLD-owskiej sali ob-

rad była więc letnia niczym w po-

koju opatrunkowym. Entuzjazmu

nie wzbudziło nawet zaskakujące

wyznanie Aleksandra Kwaśniew-

skiego, że on ciągle ma legityma-

cję nr 0001 Sojuszu Lewicy De-

mokratycznej, którą, obejmując

urząd prezydencki, oddał Józefo-

wi Oleksemu w symbolicznym ge-

ście własnego odpartyjnienia. Otóż

okazało się, że Oleksy zwrócił mu

ją. Prezydent trzymał ją gdzieś

w szufladzie. Nie był więc w SLD,

ale jakby był, chociaż się nie zga-

dzał. Niczym Ziobro senior , któ-

ry – jeśli wierzyć wyznaniom Zio-

bry jra – co prawda w PZPR był,

ale też się z tym nie zgadzał.

MAREK BARAŃSKI

Kacze radio i TVPiS

Otwieramy telewizor – na każ-

dym kanale biskupi i Kaczyńscy.

Otwieramy radio – dla odmiany

Kaczyńscy i biskupi. Lodówki dla

pewności nie otwieramy, bo

a nuż... Nie, to nie sen pijane-

go proroka, lecz plan Prawa

i Sprawiedliwości.

Politycy PiS nigdy nie kryli swo-

jej niechęci do wolnych mediów.

W trakcie kampanii wyborczej wie-

lokrotnie powtarzali, że po wybo-

rach zrobią porządek w publicz-

nych rozgłośniach radiowych i te-

lewizyjnych. Wszystko jedno jak

– cel uświęca środki. Celem zaś

jest przejęcie całej władzy nad

czwartą władzą. PiS-iorki dobrze

wiedzą, że prawie 2/3 społeczeń-

stwa swoją wiedzę o Polsce i świe-

cie czerpie właśnie z telewizorni.

No, skoro brytyjskiemu premie-

rowi udało się przejąć kontrolę nad

BBC, to dlaczego polscy politycy

nie mieliby poradzić sobie z rodzi-

mą telewizją? Co prawda Blairo-

wi chodziło o terrorystów bin La-

dena , a Kaczyńskim o terrorystów

radiowo-telewizyjnych, którzy prze-

śladują ich niemiłymi pytaniami

i widocznym brakiem sympatii, ale

kto by tam zwracał uwagę na ta-

kie subtelności...

Na front bitwy o TVP bracia

Kaczyńscy rzucili to, co mieli naj-

lepszego: Jarosława Sellina

– rzecznika prasowego rządu Buz-

ka , byłego członka Krajowej Ra-

dy Radiofonii i Telewizji, bliskie-

go współpracownika Wiesława

Walendziaka . Ten – co prawda

błyskawicznie, ale za to bez sensu

– wywiązał się z powierzonego mu

zadania. Do Sejmu trafił bowiem

projekt zmian w prawie tak schrza-

niony, że bałaganiarstwo Jaku-

bowskiej to urzędnicza maestria

w porównaniu z knotem Sellina.

A wszystko przez lenistwo PiS-ior-

ków, którym nie chciało się nawet

przekartkować Konstytucji RP.

Najpierw zapragnęli trzyosobo-

wej KRRiT – po jednej osobie mie-

li powoływać Sejm, Senat i prezy-

dent. W Konstytucji RP zaś,

w uprawnieniach prezydenta jak

wół stoi, że: „(...) powołuje człon-

ków Krajowej Rady”. Członków,

a nie członka. Szybko więc wpro-

wadzono popraweczkę: Krajowa

Rada ma liczyć nie trzech, a pię-

ciu członków. Prezydent ma mia-

nować dwóch – a więc... „człon-

ków” , nie zaś „członka”.

Kolejne kłody pod krótkie nóż-

ki rzucili posłowie SLD, Platformy

Obywatelskiej i PSL-u, którzy w trak-

cie prac połączonych komisji zada-

wali wiele zbędnych (czyt. niewygod-

nych) pytań. A to ile będzie koszto-

wała zamiana tabliczek z Urzędu Re-

gulacji Telekomunikacji i Poczty na

Urząd Komunikacji Elektronicznej,

a to co dalej z inspekcją radiokomu-

nikacyjną... Święty by tego nie wy-

trzymał! W odwecie panowie prze-

wodniczący komisji wprowadzili no-

wy, nieznany i nieprzewidziany przez

sejmowy regulamin tryb prac komi-

sji – o posiedzeniach informowano

posłów za pomocą... SMS-ów. PiS-

-iorki do spółki z satelitami z LPR

i Samoobrony tak się śpieszyli, że

aż złamali regulamin Sejmu. Już sam

ten fakt wystarczy, aby uchwalona

ustawa nie weszła w życie.

Koniec świata

naprawdę mówił: „To klęska Alek-

sandra Kwaśniewskiego ”. Oni

wszyscy są w duchu przekonani,

że to prezydent był owego planu

autorem i że gotów był – w imię

mrzonki o jednej, postsolidarno-

ściowej i postpezetpeerowskiej for-

macji „ponad podziałami” – rzu-

cić SLD na stos.

Aleksander Kwaśniewski zro-

bił dla tej mrzonki naprawdę du-

żo. Przy okazji wypowiedział mnó-

stwo słów i wykonał mnóstwo ge-

stów, które trzeba było wypowie-

dzieć i wykonać, aby lewica – jak

on wywodząca się z PZPR – miała

moralne prawo mówić i działać

w imię i dla dobra demokratycznej

Polski... Mimo to wystarczyła jed-

na decyzja nie po myśli środowisk,

o których przychylność tak wytrwa-

le zabiegał, żeby one sponiewiera-

ły go na łamach i antenach. Wziąw-

szy przez te dziesięć lat z jego rąk

wszystkie ordery i zaszczyty, które

były do wzięcia, z powodu Sobot-

ki potraktowały go tak jak wtedy,

czył się. Także za jego sprawą. Alek-

sander Kwaśniewski przyjechał po-

klepać na pożegnanie „lewą nogę”,

którą wcześniej poobijał niemiło-

siernie w dziesiątkach stłuczek, zde-

rzeń i kraks:

Z Adamem Michnikiem ,

który wołał: „Zatrzymać SLD!”

i uruchomił „aferę Rywina ” – nie

dlatego przecież, że dokończył ja-

kieś śledztwo dziennikarskie. Istnie-

nia takiego śledztwa nie wykryło

żadne dochodzenie. W efekcie „afe-

ry Rywina” lewica doznała gigan-

tycznej katastrofy, która na zawsze

zapisała się w politycznych anna-

łach. Nigdy też nie skończą się spo-

ry, o co tak naprawdę chodziło i co

tak naprawdę się stało. Widać tyl-

ko to, co widać: Rywin siedzi, to-

czą się następne śledztwa, Miller na

bocznicy czeka na jakiś dalszy ciąg

komisji śledczej, a SLD ma najmniej-

szy klub poselski w historii RP. I sła-

be to dla Sojuszu pocieszenie,

że także Adam Michnik nie trzęsie

już polską polityką, tylko pisze eseje

Dokończenie na str. 10

GŁASKANIE JEŻA

Sztuka przetrwania

zbity pysk. Dwa dni po wyborze Kaczyń-

skiego na prezydenta. Powód? Oto telewi-

zyjna „Solidarność” zebrała się i ogłosiła, że

w IV RP nie może być dyrektorem w mediach

ktoś, kto ma lewicowe poglądy, a w dodatku

wcale ich nie ukrywa. Pismo z żądaniem „won!”

trafiło na Woronicza i jeszcze tego samego

dnia zostało klepnięte przez kierownictwo TVP.

Szczęście w nieszczęściu, że w naszej

redakcji nie ma jedynie słusznego związku

zawodowego (ani żadnego innego), bo wów-

czas los Jonasza , naszego chlebodawcy

(a więc również i nas, chlebożerców), byłby

przesądzony.

Naprawdę nie ma się z czego śmiać. Kil-

ka dni temu Maciej Kujawski – rzecznik

warszawskiej Prokuratury Okręgowej – oświad-

czył publicznie, że koniec z żartami o Kaczo-

rach. Żartownisie będą ścigani i karani, bo

tak – według jego interpretacji – stanowi kon-

stytucja. Innymi słowy, jeśli Kaczyński powie

do mnie „Spieprzaj, dziadu!”, to wielki za-

szczyt, jeżeli zaś ja tym samym mu odpowiem,

to pójdę do pierdla.

Pan Kujawski jakoś tak nie zauważył, że

poprzedni prezydent był obrażany dzień

w dzień przez Giertychów , Rydzyków, Ma-

cierewiczów i innych „prawdziwych” Polaków.

Wtedy nie reagował, nie mówił ani o konsty-

tucji, ani o prawie.

Okazuje się, że olej Kujawski może być

substytutem wazeliny.

Biorą wszystko. Publiczne media już ukra-

dli – jak kiedyś księżyc. Wieść niesie, że i pry-

watne dostały propozycje nie do odrzucenia

(np. TVN): „Albo będziecie spolegliwi, albo

jeszcze raz przyjrzymy się waszym koncesjom”.

No i kto podskoczy? Michnik ? Wątpię. Trwa-

jący od kilku dni w Radiu Maryja zmasowa-

ny atak na „Wyborczą” jest symptomatyczny.

Jeśli bowiem w Radyju o godzinie 22 gości

sam pan premier RP, a o godz. 23 Rydzyk

mówi o antypolskiej gazecie, nad którą trze-

ba pomyśleć, czy istnieje potrzeba ukazywa-

nia się jej, to sygnały są chyba jasne...

A jednak nawet w najczarniejszych chwi-

lach trzeba zachować cień nadziei i ziarno

optymizmu.

Życzę Wam zatem, abyście... abyśmy nie

dali się zastraszyć i zwariować. Życzę wytrwa-

łości i wiary, że prawo i sprawiedliwość (te

prawdziwe), a także zdrowy rozsądek – w koń-

cu zwyciężą. Życzę także i tego, żeby żaden

z nas nigdy nie usłyszał od Romana Gierty-

cha trzech strasznych słów: „Dzień dobry,

SĄSIEDZIE!”. MAREK SZENBORN

Do siego roku! Tak życzyli sobie nasi pra-

ojce. „Do siego”, czyli do następnego... In-

nymi słowy, abyśmy kolejny rok przeżyli.

Lecz jak?

Święta i Nowy Rok to czas składania

życzeń. Jakoś tak dziwnie wierzymy, że te

daty graniczne – wszak sztuczne – sprawią,

iż przyszłość nagle się odmieni. Oczywiście

na lepsze.

Złapałem więc za pióro, aby Szanownym

Czytelnikom „pożyczyć” czegoś dobrego, ale

nagle zabrakło atramentu, a długopis za-

marzł... Nadchodzący rok chyba nie będzie

ani miły, ani przyjemny, przynajmniej w sfe-

rze politycznej. Dla nas wszystkich – anty-

klerykałów, humanistów, wolnomyślicieli

– nastały ciężkie czasy. Bardzo ciężkie, cze-

go symptomy widać i słychać...

I to nie będzie jeden rok. To będą dłu-

gie cztery lata, a w przypadku prezydenta

– jeszcze o 365 dni dłużej.

Oto nagle, jesienią 2005 roku, obudzili-

śmy się w innej Polsce. W Ojczyźnie, która

nagle podzieliła swoich obywateli na lepszych

i gorszych. Linia podziału wcale nie różni-

cuje rodaków na wykształconych i matołów,

na przyzwoitych i łajdaków. Owa linia dzie-

li ludzi na swoich i obcych. Swoi noszą mo-

herowe berety, krzyżyki, medaliki, radiood-

biorniki nastawione na jedną stację oraz le-

gitymacje potwierdzające, że są prawi i spra-

wiedliwi. A obcy to tacy pół-, a może nawet

ćwierć-Polacy, co to do kościoła nie chodzą,

nie słuchają Rydzyka i nie wielbią ciąż mno-

gich – zwłaszcza bliźniaczych.

Przesadzam? Niekoniecznie. Miazmaty te-

go, co dopiero nastąpi, widać już teraz. Ot,

przykład pierwszy z brzegu: wiceszef jednej

z telewizji regionalnych, który dostał presti-

żową, europejską nagrodę za tworzenie naj-

lepszych lokalnych programów informacyjnych,

nie mógł jej odebrać, bo wyleciał z pracy na

K ilkanaście minut przed

Z NOTATNIKA HERETYKA

Nr 51/52 (303/304) 23 XII 2005 r. – 5 I 2006r.

ŚWIAT WEDŁUG RODANA

Gadajlama

obłąkańcza wręcz idea „równości” sie-

je spustoszenie w świecie i uderza szcze-

gólnie w małżeństwa”.

Ostro przywala Pulikowski tym

małżeństwom, które pozwalają sobie

na pieszczoty, czyli tzw. grę wstęp-

ną. Zabronione są w łóżku zbyt na-

miętne pocałunki, pobudzanie rącz-

ką, seks francuski (do buzi) czy hisz-

pański (między piersi). A jak ja to

lubię, to co? O nie, muszę sobie wkrę-

cić w imadło, gdyż – jak ostrzega ks.

Mieczysław Piotrowski , wspierając

Pulikowskiego – w ten sposób (po-

przez pieszczoty) nie rodzą się dzie-

ci, a szatan doprowadzi nas wkrótce

do śmierci moralnej, duchowej, a w

końcu fizycznej: „Pierwszym etapem

działania tej diabelskiej strategii jest

niedopuszczenie do poczęcia się dzie-

ci. Sprzeciwianie się woli Bożej przez

uniemożliwianie poczęcia nowych lu-

dzi jest w małżeństwie jednym z naj-

cięższych przewinień”.

Nie wolno, pod karą wiecz-

nego ognia, „wypróbowywać

różnych dziwactw propo-

nowanych przez nad-

miernie rozseksuali-

zowaną kulturę ma-

sową”.

Takich przykła-

dów mógłbym po-

dawać tysiące. Co

niedziela księża

w większości polskich

kościołów międlą od rze-

czy i nauczają nas, jak ma-

my żyć, przy czym oni sa-

mi żyją, jak chcą. Ducho-

we wsparcie otrzymują od

Radia Rydzyk Show i katolic-

kich czasopism. I tak pieprzą,

jak mawiał mój koleś, trzy po trzy

para piętnaście! Gadajlamy jedne!

ANDRZEJ RODAN

„ZŁOTE” MYŚLI STAREGO ROKU 2005

Zdarza się, że ktoś przychodzi do mnie i wręcza np. 10 tys. zł (...). Jednak że-

bym miał pozwolić sobie na luksusy? Taka postawa byłaby bulwersująca dla

ubogich wierzących, którzy na mnie patrzą.

(bp Adam Śmigielski)

Nie po raz pierwszy staje mi... przychodzi mi stawać przed Izbą.

(Józef Zych, wicemarszałek Sejmu)

Słyszałam, że Owsiak zebrał mniej niż w zeszłych latach. Modliłam się za to

gorąco. Moje modlitwy zostały wysłuchane.

(słuchaczka na antenie Radia Maryja)

Następnym krokiem po zalegalizowaniu tzw. aborcji jest eutanazja noworod-

ków. (Bogusław Rogalski, poseł do PE z ramienia LPR)

Radio Maryja, pod płaszczem wiary, tworzy wśród wiernych Kościoła sektę za-

ślepionych i zamkniętych na jakikolwiek inny głos, wyznawców dyrektora roz-

głośni, wspiera sfrustrowane środowiska polityczne (...) Tadeusz Rydzyk chce

odebrać Polsce wszystko, co dobre.

Gadają aż do rozpasania. Paplą.

Ogłaszają wszem wobec. Rozsie-

wają głupoty. Trajkoczą. Straszą.

Nauczają. Atakują seksualną zgni-

liznę, erotyczną gangrenę, kopu-

lacyjne zbydlęcenie społeczeń-

stwa. Kto?! Nasi okupanci!

Prymas Józef Glemp jest za-

dowolony z wyników tegorocznych

wyborów, zwłaszcza ze zwycięstwa

Lecha Kaczyńskiego . Jego zda-

niem, katolicy mają obecnie obo-

wiązek aktywnie uczestniczyć w po-

wrocie społeczeństwa do moralno-

ści chrześcijańskiej.

– Pana Kaczyńskiego znam ja-

ko prezydenta Warszawy i mogę po-

wiedzieć, że się cieszę, bo go

znam – powiedział dzienni-

karzom Glemp – pierw-

szy Gadajlama IV RP.

W powyborczej rzeczy-

wistości zaczęły już uczest-

niczyć pomniejsze polskie ga-

dajlamy. Do cudu nad Wisłą, po-

dobnego do tego, który w 1920 ro-

ku ocalił Polskę, porównał 14. uro-

dziny Radia Maryja o. Zdzisław

Klafka , prowincjał redemptorystów.

Ja mu się nie dziwię, bo przecież RM

to przepompownia niekontro-

lowanej rzeki szmalu.

Bp Józef Zawitkowski

z Łowicza z kolei powie-

dział o Rydzykowej roz-

głośni: „Prawda całe życie

nas szuka, a teraz my przyszli-

śmy do niej, do Torunia”. Inny

znów szaman rzekł z emfazą: „To

zwycięstwo Niepokalanej, jej narzę-

dzie, maryjne światło nadziei”.

Chyba światełko w tunelu prowa-

dzącym donikąd, co?

Natomiast skromne gadajlamki

nie ustają w obrzydzaniu seksu Po-

lakom. O. Jacek Pulikowski na-

mawia nas do czystości małżeńskiej,

ale głównie mężczyzn, co – moim

zdaniem – dyskryminuje kobiety.

Chociaż właściwie ma rację, gdyż chy-

ba niezbyt przepada za niewiastami,

skoro pisze: „Kultura masowa w imię

opacznie pojętego równouprawnienia

żąda identyczności ról i zadań kobiet

i mężczyzn. Ta najzupełniej fałszywa,

(Lech Wałęsa)

Polska nie zginie, bo ma Radio Maryja i Telewizję Trwam.

(o. Marian Lubelski, przeor Jasnej Góry)

Od specjalistów lepsze są tresowane małpy. (Marek Belka, premier RP)

Kościół musi ocalić ludzkość przed zgubnymi ideologiami.

(kard. Józef Glemp)

W dzienniku telewizyjnym bracia Kaczyńscy nie występują tylko w prognozie

pogody, no, chyba że jest mowa o przelocie ptaków. (Roman Giertych)

Z Zachodu nadchodzi szatańska moc złego ducha! (...) Ale my się nie damy

w wielkiej Polsce katolickiej. Bądźmy normalni, róbmy dzieci. Ja sama mam

szóstkę. Niech Polska będzie z Bogiem.

(Ewa Sowińska, LPR)

Zorientowałem się, że to nie jest partia, to jest sekta. Jest jeden, który rządzi,

a reszta to poddani.

(poseł Zbigniew Witaszek o przyczynie swojego odejścia z Samoobrony)

Przepoczwarzyłem się. Kiedyś byłem poczwarką, teraz jestem motylem.

(Jan Rokita)

Jestem dumna, że wybrałam sobie mężczyznę, który podoba się innym kobie-

tom. Jaś ma tyle zalet, że ja to rozumiem.

(Nelli Rokita)

o bogactwie, bezrobotni o znalezieniu pracy, Po-

lacy o życiu w Ameryce, niektórzy Amerykanie na-

tomiast chcieliby zostać Europejczykami...

w więzieniach siedzi tam 2 mln ludzi (ośmiokrotnie wię-

cej niż w Europie!), że czterokrotnie częściej można za

oceanem paść ofiarą zabójstwa i że w ogóle żyje się tam

krócej. Ryfkin wskazuje, że na 140 największych firm

świata aż 61 jest z Europy, a tylko 50 z USA, że tak wy-

szydzane za długotrwały kryzys gospodarczy Niemcy (83

mln ludności) są największym światowym eksporterem,

większym niż Stany (280 mln

obywateli) i ogromne Chiny

(1,4 miliarda mieszkańców).

A Niemcy to przecież tylko

kawałek Europy – ani szcze-

gólnie bogaty, ani najbardziej

dynamiczny. Rifkin podkre-

śla, że Europa góruje nad Stanami w handlu, budownic-

twie, a nawet w przemyśle lotniczym i najnowszych tech-

nologiach. A przede wszystkim, że na Starym Kontynen-

cie – jak nigdzie indziej na świecie – udało się pogodzić

ekonomiczną dynamikę i postęp z poczuciem bezpie-

czeństwa i możliwościami rozwoju danymi każdemu.

Można powiedzieć, że nic nas to wszystko nie obcho-

dzi, bo tak naprawdę tu, w Polsce, nie jesteśmy żadną

prawdziwą Europą, ale jakimś jej biednym przedmieściem,

że wdraża się u nas wzorce nie europejskie, ale południo-

woamerykańskie, z panującym katolicyzmem, powszech-

nym niedostatkiem i wyspami bogactwa. To prawda. Ale

żeby żyć i rozwijać się, potrzebujemy nadziei, marzeń i po-

ciągających wizji. Dlatego życzę nam wszystkim, abyśmy

doczekali się polityków mądrych, odważnych i przekonu-

jących. I marzy mi się, co nie mniej ważne, abyśmy potra-

fili ich odróżnić od hochsztaplerów.

Należymy do Kościoła, Kościół jest fundamentalną instytucją życia narodowe-

go i jeśli ktoś chce, by był przez bezpiekę rozbijany i niszczony, to jest niemądry

albo ma nieczyste intencje. (Jarosław Kaczyński, prezes PiS)

To człowiek, który w ferworze zajęć potrafi zadbać o każdego. Z jednej strony

charyzma, z drugiej – walka o lepsze jutro. Wypisz, wymaluj – drugi Piłsudski.

(Renata Beger o Andrzeju Lepperze)

Mój syn ma predyspozycje wodzowskie. Jest do tego przygotowany, a z wykształ-

cenia przygotowany do pełnienia roli w rządzie.

Mimo faktu, że Unia służy dziś raczej interesom wiel-

kiego biznesu i kasty europolityków niż zwykłym ludziom,

jest w Europie (oczywiście tej Zachodniej) coś pociągają-

cego. Widzą to nawet Ame-

rykanie i czasem zazdroszczą.

Ten podziw dla „europejskie-

go snu” wyraził ostatnio jeden

z najbardziej bystrych społecz-

nych myślicieli zza oceanu

– Jeremy Rifkin . Ten popu-

larny ekonomista, politolog i futurysta uważa, że Amery-

ka zagubiła swoje pociągające marzenie o powszechnej

wolności i dobrobycie, że Amerykanie coraz więcej pra-

cują i coraz mniej z tego mają. Że american dream to prze-

szłość, że przyszedł czas na „europejskie marzenie”.

Według Rifkina, stara, oskarżana o sklerozę i wy-

śmiewana Europa ma się lepiej, niż można by się spo-

dziewać. Cóż z tego, że przeciętna amerykańska rodzina

zarabia obecnie więcej niż europejska, skoro poziom ży-

cia na Starym Kontynencie (w tzw. starej Unii) jest wyż-

szy. Są trzykrotnie dłuższe płatne urlopy, darmowa lub

tania służba zdrowia, bezpłatne i stojące na wysokim po-

ziomie szkolnictwo. To wszystko ma ogromny wpływ na

budżety rodzinne i jakość codziennej egzystencji. Rifkin

wyśmiewa mity rozpowszechniane przez media: że bezro-

bocie w USA jest niższe niż w Europie i że gospodarka

amerykańska ma się lepiej. Przypomina, że amerykańskie

statystyki nie liczą bezrobotnych bez prawa do zasiłku, że

RZECZY POSPOLITE

Życzenia i sny

(Maciej Giertych)

Dla kariery i swych osobistych ambicji Giertych jest gotów zawrzeć pakt z dia-

błem i dowolnie kupczyć ideami, programami i ludźmi, a LPR nieformalnie

przemianował na Lożę Popierania Romana.

(Zygmunt Wrzodak)

Platformę trzeba zatopić. Może przydałoby się tsunami...

(o. Tadeusz Rydzyk)

Przyznanie Nagrody Nobla Janowi Pawłowi II byłoby zaszczytem dla komitetu

noblowskiego, a nie dla samego papieża.

(bp Tadeusz Pieronek)

Ja marzę o tym, żeby rządzić Polską.

(Andrzej Lepper)

W tym sezonie będzie absolutna moda, i to przez cztery lata, na moherowe ka-

pelusze.

(Kazimierz Marcinkiewicz)

Radio Maryja to jedyne miejsce, gdzie jest pełna wolność słowa i rzetelność.

(Janusz Maksymiuk, Samoobrona)

(Bogdan Golik, Samoobrona)

Zebrała OH

ADAM CIOCH

Ś więta to czas życzeń i marzeń. Biedni marzą

Na gwałt szukałem adwokata.

Nr 51/52 (303/304) 23 XII 2005 r. – 5 I 2006 r.

NA KLĘCZKACH

O, ŚWIĘTA

KUMULACJO!

przed ambasadą polską w Buda-

peszcie. Manifestacja odbyła się

z okazji Światowego Dnia Praw

Człowieka, ustanowionego przez

ONZ w 1948 r. Węgrzy protesto-

wali przeciwko zakazowi Marszu

Równości w Poznaniu i brutalnej

akcji policji, homofobicznym wy-

powiedziom rządzącej polskiej eli-

ty, a także przeciwko likwidacji

urzędu pełnomocnika ds. równego

statusu... Jednocześnie organizato-

rzy wzywali rząd węgierski, aby

w oficjalnej nocie interweniował

przeciwko łamaniu praw człowie-

ka w Polsce.

jest inna filozofia – przejąć za dar-

mo od państwa, by za chwilę dro-

go sprzedać.

Ojciec dyrektor nigdy nie akcep-

tował naszego wstąpienia do Unii Eu-

ropejskiej, ale podobnie jak cesarz

rzymski Wespazjan uważa, że pie-

niądze nie śmierdzą. Dlatego studen-

tów swojej Wyższej Szkoły Kultury

Społecznej i Medialnej chce uczyć,

jak wydoić kasę z UE, a robić ma to

m.in. za pomocą państwowego To-

talizatora Sportowego. Po co Rydzy-

kowi Totalizator? Ma dawać kasę!

Totolotek, choć państwowy i kiero-

wany przez komuszego dyrektora Mi-

rosława Roguskiego , od dawna

wspiera różne instytucje Kościoła po-

tężnymi kwotami, oficjalnie przezna-

czonymi na działalność charytatyw-

ną. Ale czy może być coś złego we

wspieraniu „rządowej” stacji radio-

wej przez publiczną spółkę? RP

swoisty wyścig w Katolandzie wciąż

trwa i nie widać jego końca. Do

peletonu pochlebców dołączył Ta-

deusz Derlatka , przewodniczący

Rady Miejskiej Radomia, który

wpadł na pomysł usypania potężne-

go kopca Jana Pawła II. Przewod-

niczący ma już sporo doświadcze-

nia w „świętej” materii, bo projek-

tował niegdyś papieski ołtarz na lot-

nisku w Radomiu oraz kościoły na

Litwie. Najnowsze dziecko Derlat-

ki ma się narodzić w październiku

przyszłego roku przy ul. Kieleckiej.

We wnętrzu kopca znajdzie się sa-

la papieska.

tysiące ludzi. Droga do nieba, jak wi-

dać, też musi kosztować.

SIOSTRY I BRACIA

LEWY NAJLEPSZY

W Watykanie koedukacyjny fran-

ciszkański klasztor właśnie święto-

wał pierwsze urodziny. Nie, to nie

pomyłka. Rok temu, jeszcze pod

okiem JPII , powstał – zrzeszający

zarówno mniszki, jak i mnichów

– katolicki zakon Franciszkańskiego

Bractwa z Betanii. Aby uniknąć kon-

trowersji, jego powołanie utrzymy-

wano początkowo w tajemnicy. Te-

raz siostrzyczki i bracia już się nie

ukrywają. Trzech mężczyzn i czter-

naście kobiet zgodnie twierdzi, że

skoro przez rok Pan ochronił ich

przed pokusami ciała, to i dalej da-

dzą sobie radę. Średnia wieku w za-

konie to 33 lata – wyjątkowo mało

jak na katolicki klasztor. Zakonnicy

i zakonnice śpią wprawdzie na od-

dzielnych piętrach rzymskiej kamie-

nicy, ale całe dnie spędzają razem.

Zdaniem brata Paolo (38 l.) – ko-

biety i mężczyźni razem wytwarzają

niesamowicie pozytywną energię.

Zgadzamy się. Czasem to aż

iskry lecą!

Tydzień po naszej publikacji,

w której twierdziliśmy, że lewicowy

prezydent Rzeszowa Tadeusz Fe-

renc powinien być dla włodarzy in-

nych polskich miast wzorem go-

spodarza, tenże Ferenc został wy-

brany na „Najlepszego Samorządow-

ca Roku 2005”. Głosował na niego

nie byle kto, bo m.in. członkowie

Polskiej Akademii Nauk. Mars

PROTEST

HOMOKSIĘŻY

SZKOŁA KLĘKANIA

Trzydziestu dziewięciu włoskich

księży homoseksualistów wystoso-

wało list otwarty do papieża, który

opublikowała agencja Adista. Sy-

gnatariusze piszą, że czują się jak

niekochane, niechciane dzieci Ko-

ścioła: „Nie mamy więcej problemów

z życiem w czystości niż heterosek-

sualiści, bo homoseksualizm nie jest

ani synonimem braku wstrzemięźli-

wości seksualnej, ani niepohamowa-

nych żądz. Nie jesteśmy opętani my-

ślą o seksie i nasze homoseksualne

inklinacje nie szkodzą naszemu zdro-

wiu psychicznemu. Jesteśmy katolic-

kimi księżmi z tendencjami homo-

seksualnymi i przez ten fakt sam

w sobie nie przestajemy być dobrymi

księżmi. Uważamy, że nasz homo-

seksualizm wzbogaca nas, bo pozwa-

la nam dzielić marginalizację i cier-

pienia, których doświadcza wielu lu-

dzi”.

DZIEWICZY KRAJ

Zespół Szkół Społecznych nr 1

w Krakowie, przy ul. Fortecznej, do-

robił się na swych włościach figury

Matki Bożej Loretańskiej (szkoła

ma ją również na sztandarze).

Oprócz tego tuż obok szkoły usta-

wiono granitowy głaz poświęcony

pamięci JPII . Na głazie czytamy

m.in.: „Ty jesteś skałą”. Figurę i głaz,

które zostały sfinansowane ze środ-

ków własnych szkoły, poświęcił ks.

bp Jan Szkodoń . „Figura została

ustawiona przed szkołą jako wotum

za dotychczasową opiekę i by Mat-

ka Boża nadal się szkołą opiekowa-

ła... Myślę, że przy figurze ksiądz ka-

techeta może odprawiać np. nabo-

żeństwa majowe, a przy głazie będzie-

my się spotykać, by wspominać Oj-

ca Świętego” – chwali się Jerzy Gi-

za , dyrektor ZSS.

PAPA NA TORACH

W fabryce wagonów „Newag”

(Nowy Sącz; dawne ZNTK) zosta-

nie wyprodukowany specjalny skład

– pociąg pielgrzymkowy. Będzie on

kursował na trasie Wadowice–Ła-

giewniki. Zgodnie z pomysłem ka-

pelana kolejarzy, ks. Ryszarda

Marciniaka , pociąg ma być wypo-

sażony w urządzenia multimedial-

ne z telebimem, na którym byłyby

prezentowane najważniejsze wyda-

rzenia pontyfikatu. – Nie traktuje-

my tego przedsięwzięcia zarobko-

wo, ten skład zrobimy po kosztach

– zapewnia Zbigniew Konieczek ,

prezes nowosądeckiego „Newagu”.

Oczekujemy, iż w składzie znaj-

dzie się również wagon restaura-

cyjny z kremówkami i rydzykami

w occie, a w wagonach zamiast ła-

wek będą klęczniki.

ŚWIĘTA BEZ JEZUSA

Podczas pielgrzymki do Czę-

stochowy Zofia Prochownik , jed-

na z organizatorek spotkań dziewic

konsekrowanych na Jasnej Górze,

ubolewała, że mamy w kraju bardzo

mało kobiet żyjących w pokucie

i ślubujących Bogu dozgonną czy-

stość. Kilka dni później w Krako-

wie stał się cud – tamtejszy biskup

Jan Zając (na zdjęciu) konsekro-

wał jednocześnie aż 9 dziewic i dwie

wdowy, wśród których są: lekarka,

pielęgniarka i katechetka. Teraz ma-

my zatem aż... 52 dziewice i 53 wdo-

wy pokropione. Nie jest więc tak

źle, jak mówi Prochownik, bo prze-

cież na całym świecie – jeśli wierzyć

kościelnym statystykom – żyje za-

ledwie 1000 takich dziewic. Polska

jest zatem w czołówce dziewictwa

światowego!

Na nosie chrześcijańskim orto-

doksom z USA postanowił zagrać

północnoamerykański koncern Bey-

ond Belief Media. Jak donosi Eku-

meniczna Agencja Informacyjna, szef

koncernu, Brian Flemming , po-

stanowił wykupić ogłoszenia w naj-

większych mediach, gdzie będą przed-

stawione poglądy o nieistnieniu Je-

zusa. Kolejnym krokiem ma być pro-

jekcja filmu o tej samej tematyce oraz

czujność 300 wolontariuszy, którzy

będą atakować wszelkie akcenty świą-

teczne nawiązujące do symboliki

chrześcijańskiej. Wszystkie te atrak-

cje przewidziano na 25 grudnia.

„Chrześcijańscy konserwatyści

wciąż opowiadają o »wojnie z Bo-

żym Narodzeniem«, ale w istocie nic

takiego nie istniało. Dlatego posta-

nowiliśmy pokazać chrześcijanom,

co działoby się, gdyby dzień naro-

dzin Jezusa Chrystusa rzeczywiście

był atakowany” – uzasadnił swoje

działania Flemming.

ZAMOJSKIE „SKARBY”

WATYKAN OSZCZĘDZA

Na brak cudownych relikwii Za-

mość narzekać nie może.

Począwszy od rąbka szaty Naj-

świętszej Marii Panny, okruszków

kolumny, przy której biczowano św.

Piotra Apostoła, poprzez cierń z ko-

rony Chrystusa, cząstkę drewna krzy-

ża, po kawałeczek żebra św. An-

drzeja Boboli i bandaże przesiąk-

nięte krwią św. ojca Pio . Na nasz

nos tylko te ostatnie mogą być

w miarę prawdziwe. Zamojskim ka-

tolikom jest jednak mało cudow-

ności i postanowili wzbogacić ko-

lekcję swoich skarbów. Tym razem

o... odrobinę prochu z ciała św. Te-

resy od Dzieciątka Jezus. Jak w ma-

ju wymyślili, tak już pod koniec li-

stopada do kościoła św. Katarzyny

sprowadzili rzeczone relikwie, oczy-

wiście wraz z certyfikatem auten-

tyczności spisanym po łacinie i opa-

trzonym pieczęcią Generalnej Ku-

rii Karmelitów Bosych w Rzymie.

Każdy mógł ucałować relikwiarz.

Ale atrakcje!

Papież Benedykt XVI rozpo-

czyna zaciskanie watykańskiego pa-

sa! Chce dokonać prawdziwej re-

wolucji. Kilkadziesiąt budynków,

obecnie zajmowanych przez kato-

lickie urzędy, będzie wynajętych ja-

ko powierzchnie biurowe, niektóre

deficytowe media zostaną zlikwido-

wane, ograniczona ma być też li-

czebność Gwardii Szwajcarskiej. Co

ciekawe, planuje się nawet sprze-

daż części dzieł sztuki! My chcieli-

byśmy podobnych oszczędności

w polskim Kościele. Tyle że u nas

PRZEWODNIK

PO TACIE

Jakby jeszcze było mało popa-

pieskiej makulatury – krakowskie

Wydawnictwo św. Stanisława opra-

cowało zbiór kilkuset kartek, listów

i świadectw napisanych przez Pola-

ków podczas ostatnich dni życia oraz

po śmierci Jana Pawła II . Wstęp

do książki pt. „Tato... mój przewod-

niku” napisał synek, abp. Stanisław

Dziwisz , a wyboru materiału doko-

nał ks. Paweł Ptasznik , kierownik

Sekcji Polskiej Sekretariatu Stanu

w Watykanie. Publikacja, na której

ma nadzieję wzbogacić się krakow-

ska archidiecezja, tydzień temu tra-

fiła do księgarń. Do każdego eg-

zemplarza dołączone zostały świą-

teczne życzenia od Dziwisza oraz

opłatek. I jak tu nie kupić dla bab-

ci pod choinkę?

DROGA DO NIEBA

Ponad 700 tys. zł wydano na mo-

dernizację 2,5-kilometrowej drogi do

Lednicy, która tylko jeden raz w ro-

ku służy uczestnikom spotkań u stóp

Bramy Ryby. Część kasy dał marsza-

łek województwa wielkopolskiego

Stefan Mikołajczak , a zbożne dzie-

ło asfaltowe w tych dniach poświę-

cił sam eminencja – abp Henryk

Muszyński . Trakt wiedzie jedynie

do ośrodka duszpasterskiego ojca Ja-

na Góry , a jednocześnie brakuje ka-

sy na okoliczne wiejskie drogi, z któ-

rych korzystać muszą codziennie

KOPIEC DERLATKI

POLAK, WĘGIER...

Kto bardziej podliże się Kościo-

łowi, kto wystawi większy pomnik

JPII i dłużej będzie świętować ko-

lejne rocznice papieskie, kto... Ten

Grupa Robocza Habeas Korpus

i inne organizacje ochrony praw czło-

wieka zorganizowały demonstrację

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: