Fakty i Mity 2008-47.pdf

SENSACYJNA PRZEMOWA OBAMY

Â Str. 15

INDEKS 356441

ISSN 1509-460X

http://www.faktyimity.pl

Nr 47 (455) 27 LISTOPADA 2008 r. Cena 3,00 zł (w tym 7% VAT)

Faktty::

–– 13 llatt zarrejjesttrrowany jjako tajjny współłprracowniik;;

–– prrowadzony prrzez trrzech kollejjnych offiicerrów bezpiiekii;;

–– wiiellokrrottny gość konspiirracyjjnego llokallu SB;;

–– uhonorrowany prrzez PRL tyttułłem prroffesorra nadzwyczajjnego;;

–– prrezenciikii chęttniie prrzyjjmowane..

Miitty::

–– Niigdy niie donosiiłłem SB – mówii Życiińskii..

Â Str. 3

ISSN 1509-460X

Prezydent elekt jest antyklerykałem, krytykuje Biblię i chrześcijaństwo

KSIĄDZ NAWRÓCONY

Nr 47 (455) 21 – 27 XI 2008 r.

FAKTY

KOMENTARZ NACZELNEGO

Kościół – matka nasza – ustami swojej watykańskiej centrali

rozkazała wyrzucić precz portret... Jana Pawła II z ołtarza

w Gdyni-Orłowie. Bo pod Papą widniał napis: „Módl się za

nami”, a coś takiego możliwe jest tylko w przypadku świę-

tych. Powędrował był zatem konterfekt Wojtyły do bocznej

nawy. Tam wisi wzgardzony i zapomniany. I za co nam, Po-

lakom, to zrobiono? Za 1000 lat wiernopoddaństwa!

Edu-kato-wanie

„Szkoda, że modlitwa nie rozjaśnia także skóry” – oto napis

z ulotki załączonej do „Małego Gościa Niedzielnego”. Na niej

murzyńskie dziecko taki właśnie żal wyjawia. „To rasizm w czy-

stej postaci” – orzekli socjologowie. „To tylko taka pomyłka”

– bagatelizuje sprawę redakcja gazetki. Może, ale nam się ma-

rzy ulotka opatrzona podpisem: „Szkoda, że modlitwy z katolic-

kich mediów nie rozjaśniają w głowach”. A wręcz przeciwnie...

PO-PSL, zarówno wystąpienia premiera, jak i Jarosła-

wa K. Prawda leży pewnie pośrodku. Oczywiście pośrod-

ku tego, co mówił Tusk, bo kwakanie Kaczora było jak zwy-

kle kupą demagogii. Z akcentem na kupę.

Każdy pomysł rządu jest kontestowany dlatego, że

jest. PiS, LPR i funkcjonariusze Opus Dei potępiają nawet

kształcenie dzieci od 6 roku życia – standard UE. Według

nich, jest to odbieranie dzieci rodzicom, a dzieciom dzie-

ciństwa, i w ogóle demoralizacja. Czyżby biskupi, moco-

dawcy prawicy, bali się, że dzieci zaczną samodzielnie

myśleć, zanim wtłoczy się im naukę papieży? I to jest praw-

dziwy problem, gdyż

z jednej strony

uczniowie dosta-

ją sporą dawkę

obiektywnej

Dla współczesnych polskich Janków Muzykantów nie ma

dziś, na początku XXI wieku, przestronnych sal, doskona-

le wyposażonych pracowni, rządowych stypendiów, wy-

różnień czy miejsca w telewizji publicznej. Nie dla nich wy-

daje się pieniądze na nowe gmachy. Ważniejsze są bu-

dynki dla teologów i księży (patrz: inwestycje UKSW

w Warszawie czy Uniwersytet Opolski). Ci, którzy w przy-

szłości będą tworzyć produkt krajowy brutto, gnieżdżą się

w starych klitkach i pracują na sprzęcie, który pamięta la-

ta 80. i 90. Wszędzie na świecie, nawet w Afryce (np. Tu-

nezji), zdolni, młodzi ludzie objęci są specjalnymi progra-

mami pomocy, i to od dzieciństwa; chucha się na nich

i dmucha, bo to przyszła elita kraju, motory napędowe go-

spodarki. U nas ważniejsza jest lustracja i nowe siedziby

dla IPN, zaś naukowe sławy i idoli, jak prof. Wolszczana,

gnoi się i zmusza do emigracji.

Dom Pracy Twórczej w Wigrach – mekka artystów z całej Pol-

ski (i nie tylko) – zostanie w kwietniu przyszłego roku zlikwi-

dowany. Powód? Bo należy się Kościołowi, jako że w XVIII

wieku w obiekcie mieścił się klasztor kamedułów. Później bu-

dynki popadły w całkowitą ruinę, a jeszcze później odbudo-

wała je niesłuszna komuna. Myślała, że dla potrzeb DPT. Nie-

słusznie i świętokradczo myślała – jak się okazuje.

Ksiądz Mirosław Piesiur, członek Komisji Majątkowej, po-

czuł się zniesławiony przez władze dzielnicy Białołęka (War-

szawa) i złożył na samorządowców doniesienie do prokuratu-

ry... w odpowiedzi na ich zawiadomienie o przestępstwie. Sa-

morządowcy uznali bowiem za rażącą niegospodarność prze-

kazanie gminnych gruntów siostrom elżbietankom i zaniżenie

ich wyceny przez kościelnych rzeczoznawców (z 240 mln na

30 mln zł). Szantażem i presją na samorząd pachnie na kilo-

metr. Ale może też chodzić o bezwzględną walkę z Bogiem...

Wielka konferencja naukowa na KUL-u. Temat: „Wychowa-

nie seksualne – edukacja czy cios w rodzinę”. Radiomaryjna

prelegentka, lekarka Hanna Wukowska, zabiera głos i twier-

dzi, że „nie istnieje coś takiego jak wychowanie seksualne”,

bo już sama zbitka tych słów to sodoma, gomora i obraza Bo-

ga. A my zdrówka lekarce życzymy.

Piękne kiełkują kwiatki, a zima za pasem... Oto okazuje się,

że były rząd PiS ogłosił przetarg na komputeryzację polskich

szkół. Wygrało go 19 firm, które wiedziały, że w razie niewy-

wiązania się z kontraktu czekają je kary umowne. No i nie

wywiązały się. Kary narosły do 200 milionów złotych. Wów-

czas to PiS-owski wiceminister MEN Jarosław Z. (dziś sekre-

tarz generalny partii Kaczorów) – zdaniem prokuratury – upo-

ważnił swojego podwładnego, a ten 200 baniek umorzył. Pro-

kuratura pracuje. I jak capnie pana Z., raz-dwa okaże się, że

to „zemsta polityczna”.

We wtorkowe popołudnie Małgorzata Gosiewska opowiada-

ła w TVN Ewie Drzyzdze, jak wyglądało jej rozstanie z Ed-

garem – obrońcą cnót chrześcijańskich, stałym gościem Ra-

dia Maryja. Mówiła o pozostawieniu jej z 5-letnim dzieckiem

bez pieniędzy i mieszkania... Ktoś z oglądających powiedział

„świnia”. Tuczniki w chlewach całego kraju zakwiczały obu-

rzone tym porównaniem!

wiedzy, a z drugiej – na zajęciach z katechezy słyszą, że

to, czego się dowiedzieli na lekcjach biologii czy fizyki, to

bujda. Kościołowi udało się, niestety, uzyskać wpływ tak-

że na programy, podręczniki i lektury. Fakt ten w połącze-

niu z katopropagandą z publicznych i kościelnych mediów

spowoduje, że młode pokolenie Polaków wyjdzie ze szko-

ły z upośledzonym oglądem świata. Inaczej być nie może,

skoro już w wieku 7 lat dziecko uczy się, że Murzyni to

gorsza rasa (patrz: ostatni numer „Małego Gościa Nie-

dzielnego”), że geje to podludzie, in vitro to morderstwo,

a wyłącznym zadaniem kobiety jest rodzenie dzieci i pro-

wadzenie domu. Ale takiego świata już nie ma. Taki świat

istnieje wyłącznie w marzeniach panów Glempa, Michali-

ka, Rydzyka oraz Orzechowskiego czy Jurka. Swoją drogą

dziwię się, że tych ostatnich i im podobnych zaprasza się

jeszcze do medialnych debat i tok-szoków. Ich organizato-

rzy nie szanują przez to ani siebie, ani widzów.

Wracając do rocznicowego sprawozdania Tuska – za-

brakło mi w nim odniesienia do jednej z głównych obiet-

nic i nadziei sprzed wyborów. A mianowicie reemigracji

młodych Polaków do kraju. Wszak przyszły premier głów-

nie po to ponoć pojechał do Anglii, by zachęcić do maso-

wych powrotów. Tymczasem jest ich niewiele, a to po-

niekąd z winy rządu, który nie uruchomił wielkich inwe-

stycji (autostrady, stadiony itp.), tj. tysięcy miejsc pracy,

nie stworzył też dotąd dogodnych warunków

do inwestowania funtów czy euro.

Jest jeszcze gorzej, ale to są już zaniedba-

nia co najmniej z lat kilkunastu. Kolejne pol-

skie rządy zapominały o wspieraniu edukacji

młodych, zdolnych Polaków, jeszcze zanim ci

zdecydowali się wyjechać. Tymczasem od

lat nasi chłopcy i dziewczęta gromią swoich

rówieśników z Rosji, Chin, USA czy Wielkiej

Brytanii na międzynarodowych olimpiadach in-

formatycznych, matematycznych, chemicznych.

I to pomimo uwłaczających pensji nauczycie-

li i źle wyposażonych pracowni w szkołach.

Na konferencji Centrum Stosunków Międzynarodowych

„UE pięć lat po rozszerzeniu”, w obecności zagranicznych

dyplomatów, wysokiej rangi urzędnik Urzędu Komitetu In-

tegracji Europejskiej – niejaki Jakub Wiśniewski – powie-

dział, że to dobrze, iż młodzi i wykształceni Polacy wyjeż-

dżają za granicę, bo poznają świat. A że większość z nich

nie wróci, to nie problem – mówił polski urzędnik. Dzien-

nikarz „FiM” obecny na konferencji zobaczył rząd karpich

ust zagranicznych gości. Oni myśleli, że trzeba chronić mło-

de ręce i umysły. Oferowali im stypendia, środki na bada-

nia. A tu masz – polski urzędnik otworzył im oczy!

Rozwój edukacji jest oczkiem w głowie Unii Europej-

skiej. Wiadomo, że im lepiej wykształcone społeczeństwo,

tym chętniej są tam lokowane inwestycje. A nowe inwe-

stycje to nowe miejsca pracy i popyt; rośnie konsumpcja

i zamożność lokalnej społeczności. W czasie kryzysu trud-

niej jest o nowych inwestorów. Aby ich zdobyć, trzeba po-

walczyć. Jednym z narzędzi jest edukacja. Odpowiedzi na

to wyzwanie udzieliły „asy” z PiS, które kierują samorzą-

dami Podkarpacia i Lubelszczyzny (do maja 2008 r.). Tere-

ny te zajmują kolejno 16 i 15 miejsce na liście województw,

jeśli chodzi o środki z UE przeznaczone na szkolenia, edu-

kację i pomoc dla najzdolniejszych dzieci. Za to dofinanso-

wanie Kościoła jest tam największe. Zgodnie ze starym przy-

słowiem: wszyscy księża są nasi.

Oskarżony o współpracę z SB dominikanin ojciec Konrad Hej-

mo wydał książkę pt. „Moje życie, mój krzyż”, w której roz-

licza się z przeszłością. Czyli wybiela. Także mocno oskarża...

Kościół. Konfratrzy w habitach zawyli ze zgrozy. Donosiciel-

stwo mogli mu wybaczyć, ale zdradzanie prawdy... Nigdy!

„Katolicy, którzy w amerykańskich wyborach prezydenckich

oddali głos na Baracka Obamę, powinni powstrzymać się od

przyjmowania Komunii Świętej, ponieważ kandydat Demokra-

tów jest zwolennikiem aborcji i popieranie go stanowi fizycz-

ne obcowanie ze złem” – oznajmił amerykański Kościół usta-

mi księdza Jaya Scotta Newmana z Kalifornii. A czy – proszę

księdza – od datków na tacę też mają się powstrzymać?

Włoska dziewczynka Antonietta Meo zmarła na raka w wie-

ku 6 lat. No i teraz ma szansę zostać mianowana doktorem

Kościoła. Nie dlatego akurat, że bawiła się w doktora – co

w tym wieku byłoby normalne – lecz z tego powodu, że pisa-

ła listy do Trójcy Świętej i Maryi. Co ciekawe (i mało grzecz-

ne), adresaci listów nigdy nie utrudzili się odpowiedzią.

Polska choroba znana jako „pierdolec pospolity” rozprzestrze-

nia się jak zaraza. Oto w Rzymie jedną z ulic nazwano imie-

niem Francesca Crucittiego. Kto zacz? A to był taki lekarz,

co to wykurował JPII po zamachu 13 maja 1981 r. Teraz wy-

pada kolejną ulicę nazwać imieniem lekarza, który leczył

doktora Crucittiego. I tak dalej. Po 100 latach w Rzymie zo-

stanie już tylko Via Apia. I to nie na pewno.

JONASZ

Prezydent Paragwaju Fernando Lugo zwariował. Zapropono-

wał klerowi katolickiemu, by ten zajął się dystrybucją państwo-

wych funduszy przeznaczonych na rolnictwo i poprawę sytu-

acji najbiedniejszych. Teraz Lugo może już wziąć do ręki gum-

kę i wymazywać swój kraj z mapy świata.

Na Bogu można nieźle zarobić. I wcale nie trzeba do tego za-

kładać sutanny. Oto wielka brytyjska firma bukmacherska Pad-

dy Power przyjmuje zakłady, czy Stwórca istnieje naprawdę,

czy może Biblia to jedna wielka lipa. Jeśli (kiedyś) okaże się

przypadkiem, że Bozia jest całkiem prawdziwy, to za jednego

funta dostanie się cztery.

Z uwagą wysłuchałem sprawozdań rocznicowych rządu

Nr 47 (455) 21 – 27 XI 2008 r.

GORĄCY TEMAT

grafii 60-letni arcybi-

skup metropolita lu-

belski Józef Życiń-

ski istnieje dopiero od 1982 r., kie-

dy to objął swoje pierwsze ekspono-

wane stanowisko prodziekana Wy-

działu Filozoficznego Papieskiej Aka-

demii Teologicznej w Krakowie. Je-

śli chodzi o jego wcześniejsze doko-

nania, to z owych biografii wiadomo

w zasadzie jedynie tyle, że się uro-

dził, a w 1972 r. został księdzem po

ukończeniu Wyższego Częstochow-

skiego Seminarium Duchownego

z ówczesną siedzibą w Krakowie.

Uzupełnienie życiorysu arcybisku-

pa zawierają archiwa IPN, gdzie za-

chowały się tzw. zapisy ewidencyjne

dokumentujące fakt, że Józef Życiń-

ski – jeszcze jako ksiądz – był w la-

tach 1977–1990 zarejestrowany

przez Służbę Bezpieczeństwa jako

spotkań) SB o kryptonimie „Wan-

da” przy ul. Józefitów 15 w Krako-

wie, gdzie przyszły arcybiskup kon-

ferował z oficerami SB.

~~~

– Po skończeniu seminarium

Życiński był przez rok wikariuszem

w Wieluniu, skąd trafił następnie do

parafii w Gidlach koło Radomska. In-

teresowaliśmy się nim bardziej niż ru-

tynowo, bo zdecydowanie wyróżniał

się talentami na tle swoich rówieśni-

ków – wspomina w rozmowie z „FiM”

były oficer SB z Częstochowy.

„Esbek Stanisław Boczek nawie-

dził mnie na mej placówce duszpa-

sterskiej w Gidlach w 1974 r. Zaczął

od wyrazów ubolewania, że pracuję

w trudnych wiejskich warunkach, pod-

czas gdy powinienem być na studiach”

– twierdził w styczniu 2007 r. abp

Życiński w autoryzowanym wywiadzie

dla Katolickiej Agencji Informacyjnej.

z tym pasztetem – tak jak powinien

– do biskupa, ten kazałby mu spo-

rządzić notatkę, która by trafiła do

kurialnego archiwum. On dobrze wie,

że nic takiego nie napisał, więc wer-

sja z Bąbińskim jest dla niego naj-

bezpieczniejsza, bo niesprawdzalna

– zauważa oficer.

~~~

Z początkiem roku akademic-

kiego 1974/1975 ks. Życiński został

ustanowiony przez biskupa prefek-

tem częstochowskiego seminarium

duchownego, co umożliwiało mu

równoległą pracę nad doktoratem

w krakowskim Wydziale Teologicz-

nym (późniejsza Papieska Akade-

mia Teologiczna).

Opowiada nam były analityk Wy-

działu IV SB z Częstochowy:

– Zapoczątkowane przez Boczka

kontakty operacyjne z Życińskim kon-

tynuował naczelnik Perliceusz. Nie

że kieliszki nie stanowią dla nikogo

z mych bliskich artykułu pierwszej po-

trzeby, i wyraziłem oburzenie. W od-

powiedzi usłyszałem: »Nie ma się co

oburzać, bo my chcieliśmy tylko prze-

testować, jak się ksiądz będzie zacho-

wywał«” – przekonuje abp Życiński.

– Gdy z końcem czerwca 1978

roku Perliceusz awansował na sta-

nowisko zastępcy Komendanta Wo-

jewódzkiego MO ds. Służby Bezpie-

czeństwa w Przemyślu, naczelnikiem

Wydziału IV został Boczek, który

przejął najważniejszą agenturę,

w tym również „Filozofa”. Powiedz-

my sobie otwarcie: wyrejestrowanie

TW uchylającego się od współpracy

nie było dobrze widziane, bo świad-

czyło o błędach w procesie pozyska-

nia. Zdarzało się więc czasem, że upar-

cie trzymano jednego z drugim

„na kontakcie” jako czynnego agen-

ta, choć praktycznie nie funkcjonował.

~~~

„Wiele faktów wskazuje na to, że

abp Józef Życiński, zarejestrowany

jako TW „Filozof”, nie mógł być fik-

cyjnym agentem” – upiera się kościel-

ny enfant terrible ks. Tadeusz Isa-

kowicz-Zaleski , pionier „oświaty”

o kolegach agentach. Oto okoliczno-

ści jego zdaniem najistotniejsze:

~ Aż 13-letni okres rejestracji

„Filozofa”. „Gdyby to była mistyfi-

kacja (po co?), wcześniej czy później

wykryłyby ją wewnętrzne kontrole mi-

nisterialne” – zauważa ks. Zaleski;

~ Ilość oficerów prowadzących.

„Prawdopodobieństwo, że wszyscy

trzej przez tyle lat oszukiwali swoich

przełożonych (w tym wypadku bez-

pośrednio Departament IV MSW),

jest równa zeru” ;

~ Spotkania w lokalu kontakto-

wym „Wanda”. „Duchowny, godząc

się na tę konspirację, świadomie łamał

przepisy kościelne, zakazujące jakich-

kolwiek spotkań z esbekami poza urzę-

dami parafialnymi czy paszportowymi” ;

~ Dyspozycyjność umożliwiają-

ca przekazanie TW na potrzeby in-

nej jednostki SB. „W 1983 r. z oka-

zji drugiej pielgrzymki papieskiej do

Ojczyzny »Filozof« został przekazany

z Wydziału IV SB w Częstochowie do

Wydziału IV w Krakowie. Gdyby był

to agent fikcyjny, wykryłyby to służby

krakowskie” – akcentuje ks. Zaleski.

– Zaleskiemu można zarzucić

wszystko, oprócz tego, że nie ma bla-

dego pojęcia o interpretacji wytwo-

rzonych przez nas dokumentów. Nie

docenia jednak faktu odbywania spo-

tkań z „Filozofem” w LK „Wan-

da”. Żeby wprowadzić tajnego współ-

pracownika na taki zakonspirowa-

ny obiekt, „firma” musiała mieć głę-

bokie przeświadczenie o jego lojal-

ności. Rzecz w tym, że w określo-

nym lokalu odbywano spotkania

z 2, 3 agentami i gdyby któryś z nich

zdradził, automatycznie narażał po-

zostałych – tłumaczy analityk.

– Nikt dotychczas nie zauważył

jeszcze jednej, bardzo istotnej oko-

liczności, która nie została odnoto-

wana w żadnych biografiach Życiń-

skiego, bowiem boi się on jej jak

diabeł święconej wody. Oto już

w 1981 r. komunistyczna Rada

Państwa nadała księdzu Józefo-

wi Życińskiemu tytuł profesora

nadzwyczajnego . Nie wiem, czy był

TW, bo nie znajdował się w sferze

zainteresowań mojego wydziału.

Możecie być wszakże pewni, że ta

jego profesura absolutnie by

w ówczesnych realiach nie prze-

szła bez silnego poparcia kierow-

nictwa Departamentu IV – ujaw-

nia „FiM” jeden z byłych wysokich

rangą oficerów tej jednostki.

„ Nikt w Polsce nie jest upraw-

niony do oceniania któregokolwiek

z biskupów . Jeśli zajdzie taka potrze-

ba, to jest to rola Stolicy Apostolskiej”

– odpiera nagabywania dziennika-

rzy rzecznik prasowy Episkopatu ks.

dr Józef Kloch . Co ciekawe: też fi-

lozof, którego czułym promotorem

pracy doktorskiej był „Filozof”...

ANNA TARCZYŃSKA

tarczynska@faktyimity.pl

„Filozof”

W archiwach IPN znalazły się kwity

kompromitujące hierarchę kat. Kościoła,

najładniej ze wszystkich potrafiącego

mówić o moralności...

jej tajny współpracownik o pseu-

donimie Filozof . Z tychże zapisów

wynika ponadto, że zwerbował go

do współpracy podpułkownik Alojzy

Perliceusz , ówczesny naczelnik Wy-

działu IV w Częstochowie, a kolejny-

mi oficerami prowadzącymi „Filozo-

fa” byli: kapitan Stanisław Boczek

(1978–1984) i porucznik Zbigniew

Kalota (od 1984 r.).

Najważniejszych kwitów, czyli

teczki personalnej i teczki pracy TW

nie odnaleziono, bowiem w stycz-

niu 1990 r. (cztery miesiące przed

formalnym rozwiązaniem SB) zosta-

ły zniszczone. Dlaczego zadbano aku-

rat o utylizację teczek „Filozofa”,

skoro zachowała się np. dokumen-

tacja abp. Stanisława Wielgusa

„Greya” czy o. Konrada Hejmy

alias „Hejnał” i „Dominik”?

– Niszczono przede wszystkim

teczki najbardziej czynnej agentury.

Na całkowite zatarcie śladów współ-

pracy i zagwarantowanie bezpieczeń-

stwa wszystkim zabrakło, niestety,

czasu. W najgorszej sytuacji są dzi-

siaj tajni współpracownicy, którzy

przed końcem 1989 r. byli z jakichś

powodów wyrejestrowani, bowiem ich

kompletne akta spoczywały zapo-

mniane w archiwum i prawdopodob-

nie zostały później przejęte przez IPN

– żalił się nam onegdaj jeden z sze-

fów Departamentu IV MSW (por.

„Kurtyna w dół” – „FiM” 23/2006).

Fatalnym dla „Filozofa” zbiegiem

okoliczności, których istotę za chwi-

lę wyjaśnimy, przetrwały natomiast

akta lokalu kontaktowego (lokal

wykorzystywany do konspiracyjnych

A na czym esbek skończył? Te-

go już metropolita dziennikarzowi

KAI nie zdradził...

Nie ujawnił też żadnych okolicz-

ności oraz przebiegu tej niecodzien-

nej wizyty przełożonym. „Powiedze-

nie wprost byłoby o tyle nietaktowne,

że wyglądałoby, iż chcę sobie załatwić

studia, powołując się w dodatku na

opinię SB” – przekonywał hierarcha.

Podkreślił, że zameldował o spo-

tkaniu z funkcjonariuszem zaprzy-

jaźnionemu „kierownikowi ducho-

wemu z seminarium, ks. prałatowi

Henrykowi Bąbińskiemu ”, który

– zdaniem Życińskiego – ani chybi

powtórzył jego relację ówczesnemu

ordynariuszowi częstochowskiemu bi-

skupowi Stefanowi Barele , bowiem

ten wezwał po kilku tygodniach mło-

dego wikarego na rozmowę, a na-

stępnie... skierował go na studia.

– Patent był bardzo prosty: z pod-

słuchu w kurii mieliśmy już wcześniej

sygnały, że chcą Życińskiego zrobić

naukowcem, co było też i jego ma-

rzeniem. Boczek poszedł więc do nie-

go z sugestią, że „firma” postara

mu się to załatwić, i żeby pamiętał,

komu zawdzięcza karierę. Józef

o mały włos nie posikał się wówczas

ze szczęścia – ujawnia kulisy opera-

cyjnej „kuchni” SB nasz rozmówca.

Czy w tej sytuacji Życiński rze-

czywiście mógł coś napomknąć ks.

Bąbińskiemu o spotkaniu z funk-

cjonariuszem?

– Bąbiński i Bareła już od kilku

lat nie żyją, więc można im dzisiaj

przypisać wszystko. Z wyjątkiem jed-

nej kwestii: gdyby Życiński poszedł

wiem, z jakim dokładnie skutkiem,

bo nie było mnie przy tych rozmo-

wach, aczkolwiek domyślam się, że

mógł też rozgrywać pewne znane

nam, kłopotliwe dla Życińskiego wąt-

ki obyczajowe. Pułkownik był bar-

dzo skrupulatny w sprawach po-

zyskań, więc jeśli osobiście zdecy-

dował się na rejestrację TW, to

nie mogło być w tym żadnej lipy .

Pamiętam, że opracowywałem sporo

„doniesień spisanych ze słów” agen-

ta o pseudonimie Filozof. Należy

raczej wykluczyć, że podpisał zobo-

wiązanie do współpracy. Według obo-

wiązujących wówczas reguł stosowa-

nych wobec ważnych księży, wystar-

czyło, że duchowny godził się na re-

gularne, dyskretne spotkania i przyj-

mowanie okazjonalnych upominków.

„Nigdy wśród zmieniających się

esbeków nikt nie podjął w rozmowie

ze mną wątku współpracy i nie sfor-

mułował podobnej propozycji. Raz na-

tomiast usiłowano mi wręczyć prezent.

Podając paszport na wyjazd do USA,

funkcjonariusz, podpułkownik Alojzy

Perliceusz, dołączył kolekcję kryszta-

łowych kieliszków, tłumacząc, że bę-

dzie to prezent dla mych amerykań-

skich przyjaciół. Odpowiedziałem mu,

Gdyby taka sytuacja dotyczyła

„Filozofa”, Boczek skrzętnie sko-

rzystałby z odejścia Perliceusza,

żeby wypchnąć balast do archi-

wum . Było jednak całkiem inaczej

i nie miał żadnych kłopotów z wy-

woływaniem kolejnych spotkań

z Życińskim odbywanych w Krako-

wie. Nie przywoził z nich nadzwy-

czajnych rewelacji, ale pamiętam,

że nie były to jakieś „gazetowe”

śmieci. Żeby wobec braku teczki

pracy odtworzyć szczegóły, trzeba

by było przekopać się przez akta

spraw obiektowej i rozpracowania,

prowadzonych na seminarium, oraz

przez teczki ewidencji operacyjnej

biskupów i księży, bowiem tam tra-

fiały wyciągi z informacji dostarcza-

nych przez „Filozofa” – podpowia-

da analityk.

„Poza szczupłymi notatkami nie

ma tam (w materiałach operacyjnych

SB – dop. red. ) żadnych cytatów z na-

szych rozmów, nie ma niczego, do cze-

go mógłbym się odnieść, a tym bar-

dziej niczego, za co mógłbym się wsty-

dzić” – przekonuje dziś abp Życiń-

ski, komentując spekulacje medial-

ne wokół znalezionych w IPN zapi-

sów ewidencyjnych.

W edług oficjalnych bio-

Z NOTATNIKA HERETYKA

Nr 47 (455) 21 – 27 XI 2008 r.

POLKA POTRAFI

Żeby głowa nie bolała...

Prowincjałki

W kościele parafialnym w Gądkowie Wielkim

padły strzały. Z wiatrówki. Sprawcą zamiesza-

nia był 25-letni zakochany mężczyzna, który w ten sposób zamanifestował swo-

je niezadowolenie z powodu odrzuconych zalotów. Ofiara – 20-letnia miesz-

kanka Gądkowa – przypłaciła swój brak uczuć ranami okolicy ust. Z kolei amant

z Katowic tak pragnął obdarować swą ukochaną czymś wartościowym, że

ukradł ze sklepu futro o wartości 5 tysięcy zł. Razem z manekinem.

– Mamusiu, mamusiu, skąd się

biorą dzieci? – Dzięki takim spe-

cjalnym nasionkom, które ma ta-

tuś. – A mamusia musi połknąć te

nasionka? – Tylko jeśli chce mieć

nowy sweterek...

Celem każdej przyzwoitej kobie-

ty jest założenie rodziny przypomi-

nającej tę z reklamy margaryny. Kie-

dy wreszcie jej się to udaje, z czy-

stym sumieniem porzuca niewdzięcz-

ną rolę seksownego kociaka, aby móc

zająć się bardziej godnymi obowiąz-

kami pani domu i matki. Czasem

na drodze ku szczęściu staje własny

mąż, który, choć upragnione potom-

stwo jest już na świecie, wciąż i wciąż

się domaga...

Kulturalny małżonek powinien

ten problem załatwić – nomen omen

– na własną rękę i dać nam święty

spokój. Co zrobić, kiedy trafi się szcze-

gólnie upierdliwy? Co zaradniejsze

żony wywnioskowały, że z małżeń-

skiego pożycia można wyciągnąć

znaczne korzyści, a wiadomo, że wy-

poszczony mąż zgodzi się na wiele.

Procedura ta doczekała się nawet swo-

jego fachowego określenia – prosty-

tucja małżeńska. O tym, jak wygląda

ona w praktyce, najlepiej opowiedzieć,

cytując wypowiedzi pojawiające się na

internetowych forach dla sfrustro-

wanych mężów i pomysłowych żon.

Od samego początku warto usta-

lić, że „seks z nami ma być nagro-

dą” , a nie codziennym rytuałem, bo

„nie ma nic za darmo. Wiadomo, że

facet w chałupie to wrzód na dupie” .

Przyjmując takie założenie, nale-

ży odpowiednio wysoko ustawić po-

przeczkę... „Prawie cały czas o coś się

na mnie gniewała. A to zachowałem

się nie tak na imieninach u teściowej,

a to wróciłem za późno do domu, a to

za długo lub za krótko praco-

wałem. Po piwie z kole-

gami ciche dni trwały

nawet miesiąc. Żo-

na miała takie po-

wiedzenie: »Pocze-

kasz, to zmiękniesz«”.

Właściwie daw-

kowany seks może

pomóc w nauce do-

mowych obowiązków.

Po krótkim szkoleniu mąż

wie, że aby w oczach żony

zasłużyć na wieczorne szaleństwo,

już za dnia musi „zatankować jej sa-

mochód, naprawić zawias w szafce,

który urwał się trzy miesiące temu, zro-

bić dzieciakom kolację, dopilnować

lekcji, mycia zębów i pójścia spać” .

Towarem wymiennym mogą być

konkretne dobra materialne i wszel-

kiego rodzaju rozrywki, w zależności

od naszej pomysłowości, aktualnych

potrzeb i, niestety, głębokości mężow-

skiego portfela. W praktyce może to

wyglądać na przykład tak: najpierw

wspomina się, mimochodem oczywi-

ście, o widzianej na wystawie bluzecz-

ce, a następnie rzuca powłóczyste spoj-

rzenie sugerujące, że kiedy zaraz się

w nią przyodziejemy, dziś głowa

z pewnością nie będzie bolała...

„Działanie wypłaty na seksualną

dyspozycyjność kobiet jest wprost zba-

wienne; powinno być opisa-

ne w jakimś podręczni-

ku”; „mój zasadniczy

argument: »Misia,

skoczmy do Galerii pu-

ścić tysiaka«, zamienia

ją w zwierzę”.

Kobiece zamiło-

wanie do zbytku może

więc być naszym skromnym

wkładem w walkę z powszech-

nym lenistwem: „W niecały

rok po ślubie mąż, jak przy-

niósł wypłatę do domu, to kładł

ją na stole. Dopiero wtedy wieczorem

ze mną sypiał” . Po opisaniu zjawi-

ska pozwolę sobie na pewną radę:

Miłe Panie, zważcie, czy szantażowa-

ny w ten sposób małżonek nie wpad-

nie w końcu na koncept, że i taniej,

i milej jest w pobliskiej agencji towa-

rzyskiej. Przestrzegam!

JUSTYNA CIEŚLAK

Służbowe auto można wykorzystywać do najróż-

niejszych celów. Przykład dał pracownik lubuskie-

go urzędu wojewódzkiego, który urzędowym lanosem przewoził nie tylko zna-

jomych, ale również amfetaminę i marihuanę. Został dyscyplinarnie zwolniony.

13-letni uczeń gimnazjum w Łazach poczęsto-

wał swojego kolegę chipsami. Ale żeby nie by-

ło tak zwyczajnie, do jednego z nich wsadził zagiętą szpilkę. Ciało obce

z przełyku obdarowanego 12-latka usunęli operacyjnie chirurdzy.

Dwaj byli górnicy z Bytomia ukra-

dli 210 metrów kabla zasilające-

go kopalnię. W chwili, kiedy przewód przecinali, płynął nim prąd o napięciu

sześciu tysięcy woltów. Obaj panowie żyją. Oczywiście, „jakimś cudem”...

W wyniku napadu na bar w Rudzie Śląskiej

właściciel stracił cenne, zdobiące ścianę myśliw-

skie trofea – skórę dzika i poroże jelenia. Barman, który z narażeniem życia

próbował łup odbić, został dotkliwie pobity. Porożem.

Oburzeni są mieszkańcy Podlesia Machow-

skiego faktem, że panie lekkich obyczajów

w ich okolicy obsługują swoich klientów pod miejscową kaplicą. Ludziska pró-

bowali już wszystkiego, łącznie z zamykaniem drogi wjazdowej drutem kol-

czastym, ale bez skutku. Burmistrz jest bezsilny. Policja też.

Opracowała WZ

MYŚLI NIEDOKOŃCZONE

kowo niewielką większością wybrali prezy-

denta niezwykłego jak na stosunki panujące za oce-

anem. W wielu krajach świata zrobiono sondaże

nt. poparcia dla obydwu kandydatów amerykań-

skich, a preferencje wiele mówią o tych narodach.

Także o Polakach...

Badania zorganizował

kanadyjski dziennik „La

Presse”, który wziął na ta-

petę Polskę, Japonię,

Wielką Brytanię, Szwaj-

carię, Francję, Kanadę

i Meksyk. We wszystkich tych krajach – gdyby ich oby-

watele mogli głosować w amerykańskich wyborach

– zdecydowanie wygrałby Barack Obama . Wszędzie ta

wygrana byłaby większa niż w ojczyźnie gwieździstego

sztandaru. Wyraźna przewaga Obamy jest świadectwem

tego, jak bardzo niepopularny w świecie stał się Bush

i jak mocno obmierzła wszystkim imperialna buta USA.

Popularność Obamy to także znak tego, że więk-

szość krajów świata ma znacznie bardziej lewicowe

skłonności niż USA. Jak bardzo? To już zależy od

kraju, bo wymienione nacje dzielą prawdziwe przepa-

ści. Wynik najbardziej zbliżony do amerykańskiego

wypadłby w Polsce, gdzie na Baracka chciało głosować

63 proc. ankietowanych, natomiast prawdziwy tryumf

czarnoskóry kandydat odniósłby w Szwajcarii (92 proc.)

i we Francji (93 proc.). Co ciekawe, w pozostałych

krajach wyniki byłyby raczej zbliżone do francuskich

niż polskich. To jest, oczywiście, świadectwo konserwa-

tyzmu polskiego elektoratu, choć można dodać, że już

samo zwycięstwo Obamy u nas jest pocieszające – za-

daje ono kłam twierdzeniu, że jesteśmy jacyś megara-

sistowscy. Oczywiście, polski rasizm to nie jest tylko

mit, ale zapewne nie jest on tak wszechogarniający,

jak wiele osób sądzi.

Ciekawe i zabawne zarazem są polskie preferen-

cje w zależności od wykształcenia i wieku ankietowa-

nych. Wbrew temu, co można by przypuszczać, naj-

więcej głosów Obama zebrałby wśród... emerytów

i osób z wykształceniem zawodowym. Zwolenników

McCaina było natomiast w Polsce najwięcej wśród

osób z wykształceniem

wyższym. Dokładnie od-

wrotnie niż za oceanem,

gdzie większość elit po-

parła Obamę. W „Gaze-

cie Wyborczej” taki wy-

nik wyjaśniano faktem,

że o Obamie mówiono w Polsce więcej niż o jego

kontrkandydacie i dlatego osoby mniej wykształcone

głosowałyby właśnie na tego pierwszego jako na oso-

bę lepiej „osłuchaną”. Nie jestem pewien, czy taka ob-

serwacja jest trafna – Obama był u nas przedstawia-

ny jako kandydat prospołeczny, czyli jakoś lewicowy,

a tak się składa, że prospołeczne sympatie mają

u nas właśnie osoby starsze i mniej wykształcone. Nie

tylko dlatego, że tym grupom społecznym trudniej jest

się przedzierać przez gąszcz kapitalizmu. Także dla-

tego, że w naszym kraju ludzie wykształceni są – pa-

radoksalnie – zarażeni bardziej neoliberalną, egoistycz-

ną propagandą, ponieważ to te kręgi są czytelnikami

obstawionej przez neoliberałów prasy codziennej i co-

tygodniowej. Stopień zatrucia polskiej młodzieży i lu-

dzi wykształconych konserwatyzmem i egoizmem spo-

łecznym to temat, który przewija się przez tę rubry-

kę od lat, a mimo to nie przestaje napełniać mnie

zgrozą. No i jeszcze rzecz zabawna – okazuje się, że

polscy emeryci nie baliby się czarnego prezydenta,

gdyby okazał się prospołeczny! A zawsze powtarzano

nam, że to ci wielkomiejscy, młodsi i dobrze wy-

kształceni Polacy są bardziej tolerancyjni i otwarci.

ADAM CIOCH

Chciałbym być ministrem spraw zagranicznych, bo zawsze można się z kimś

spotkać, wystąpić na konferencji prasowej, zjeść obiad, śniadanie, kolację,

pojechać za granicę. Nie ma takiej orki na ugorze, jak to jest w Minister-

stwie Sprawiedliwości.

(Zbigniew Ćwiąkalski)

RZECZY POSPOLITE

Porównywanie tej strony do naszej to jak zestawianie mercedesa klasy A z tra-

bantem. (Mariusz Kamiński

o internetowej odpowiedzi na www.porazkaroku.pl)

Poseł z mównicy poselskiej może mówić dowolne głupoty. Pamiętam ta-

kich posłów, co nawet mówili w taki sposób, co to nie wiedzieliśmy, co

mówią, więc trudno było komentować. Tutaj Górski wpisał się w tę taką

plejadę polityków, którzy mówią z mównicy co im ślina na język przynie-

sie.

Prezydent świata

(Elżbieta Jakubiak)

To było zupełnie prywatne oświadczenie jednego posła, czyli jednego oby-

watela polskiego. (Jarosław Kaczyński o wystąpieniu posła Górskiego

z mównicy sejmowej nt. zwycięstwa Baracka Obamy)

Czy pan Niesiołowki, pan Palikot, pan Karpiniuk, pan Nowak, pan Chle-

bowski, pan Bartoszewski ze swoim „bydłem”, pan Sikorski ze swoją „do-

żynaną watahą”, pani Kopacz ze swoimi „hienami cmentarnymi” to są

członkowie PiS, czy też może PO? Niszczy się polskie życie publiczne i bę-

dziemy musieli przez wiele lat odrabiać te straty, leczyć te rany...”.

(Jarosław Kaczyński)

Wszyscy przyznają Piusowi XII nieprzeciętną inteligencję, doskonałą pa-

mięć, szczególną znajomość języków obcych i znaczną wrażliwość. Mówi

się, że był świetnym dyplomatą, prawnikiem, teologiem – i słusznie, ale to

jeszcze wszystkiego nie wyjaśnia. Był u niego również stały wysiłek i zde-

cydowana wola oddania się Bogu, nie szczędząc sił i wątłego zdrowia.

Stąd właśnie wynikało jego postępowanie. Wszystko rodziła miłość, jaką

żywił względem swojego Pana, Jezusa Chrystusa, oraz miłość do Kościo-

ła i ludzkości.

(Benedykt XVI o Piusie XII – papieżu Hitlera)

Wybrali: OH i PPr

MIŁOŚĆ JAK POCISK

DILER URZĘDOWY

DAJ SPRÓBOWAĆ...

ZAKABLOWALI WŁASNE GNIAZDO

SKOK NA JELENIA

STAJE POD KRZYŻEM

Z nękani wojnami i kryzysem Amerykanie stosun-

Nr 47 (455) 21 – 27 XI 2008 r.

NA KLĘCZKACH

KRAKÓW SIĘ BRONI

przez brać studencką słów papieża

oraz – teoretycznie – wprowadzaniu

ich w życie. Komu mało, może „wzbić

się ma wyżyny duchowości”, biorąc

udział w innych akcjach odlotowe-

go duszpasterstwa: „Turbulencjach

wiary” – dyskusjach, „Wieczorach

w terminalu” – apelu jasnogórskim

lub „Czarnej skrzynce”, czyli adora-

cji ze spowiedzią. Spodziewany jest

nowy wysyp cudów...

CERKIEW CERKWI

O tydzień Naczelny Sąd Admi-

nistracyjny przesunął decyzję w spra-

wie Komisji Majątkowej, która lek-

ką ręką od blisko 20 lat obdarowu-

je Kościół najatrakcyjniejszymi tere-

nami i nieruchomościami w całej

Polsce. Kwestia jest tak trudna, że

sędzia Alicja Plucińska-Filipowicz

chce dalszych konsultacji i rozsze-

rzenia składu sędziowskiego. Od

przebiegu sprawy w NSA zależy dal-

sze funkcjonowanie KM i losy wie-

lomilionowych majątków państwa.

Brak możliwości odwołania od

decyzji komisji to główny zarzut mia-

sta Krakowa. Władze, zamiast przy-

klepać przychylną Kościołowi decy-

zję Komisji Majątkowej, nie pod-

dały się i złożyły tzw. skargę kasa-

cyjną. Historia sięga 2006 roku.

Wówczas to Komisja Majątkowa

na niejawnym (sic!) posiedzeniu, bez

udziału kogokolwiek z przedstawi-

cieli Krakowa, zadecydowała, że

7 atrakcyjnych działek miejskich do-

stanie zakon cystersów. Tereny wy-

ceniono na 24 mln złotych. Żadna

z tych działek nigdy nie należała do

zakonu, a potraktowano je jako mie-

nie zamienne. Wobec skarg rządo-

wo-kościelna komisja bezczelnie

oznajmiła, że jest organem jednoin-

stancyjnym i nikomu nic do tego, co

i komu daje. Stanowisko to podtrzy-

mał Wojewódzki Sąd Administracyj-

ny, do którego zwróciło się miasto.

Ostatnią deską ratunku dla Krako-

wa jest właśnie NSA. Podczas ponie-

działkowej rozprawy radca miasta do-

wodził, że od czasu wejścia w życie

Konstytucji RP żaden organ nie mo-

że być wyłączony spod kontroli są-

dowo-administracyjnej. DP

KOLEJKA

DO OŁTARZY

w Inowrocławiu tak bardzo szczyci

się swoim imieniem, i to od kilku-

nastu lat, że dorabia do niego na-

wet legendę 110-letniej historii wal-

ki o zachowanie „polskiej wiary”. Na-

zwa „Szkoła Panny Maryi” miała

jakoby przypominać polskim uczen-

nicom uczęszczającym do niemiec-

kiej szkoły „symultannej” (wielowy-

znaniowej) o ich katolickich i naro-

dowych korzeniach. Tymczasem po-

toczna nazwa „Marienschule” – za-

łożonej w 1898 roku niemieckiej

szkoły dla dziewcząt – pochodzi od

ulicy Panny Maryi, przy której ją wy-

budowano. Nawet w II Rzeczypo-

spolitej nie doszło do oficjalnego

usankcjonowania tej nazwy. AK

W Biłgoraju powstanie cerkiew

upamiętniająca burzenie (za podusz-

czeniem hierarchów katolickich) pra-

wosławnych świątyń w Polsce (głów-

nie na Chełmszczyźnie i Południo-

wym Podlasiu) w 1938 roku, o czym

pisaliśmy („FiM” 13/2008). Kilka dni

temu poświęcono kamień węgielny

pod budowę świątyni.

CZEMU NIE

„ADAMÓW”?

UKRADLI KOŚCIÓŁ

W podmoskiewskiej wsi Koma-

rowo zniknął... budynek kościelny.

Cerkiew starała się o zwrot od pań-

stwa 200-letniego budynku, który

w ostatnich dziesięcioleciach słu-

żył jako szkoła dla chorych dzieci.

Zanim budynek trafił w ręce Cer-

kwi, przedsiębiorczy mieszkańcy

rozebrali go cegła po cegle, a ma-

teriał budowlany uzyskany z roz-

biórki odsprzedali miejscowemu

biznesmenowi. Przedstawiciele Ko-

ścioła są wściekli i oskarżają miej-

scowych o świętokradztwo i bluź-

nierstwo.

„Ksiądz biskup Adam Śmigielski

jako przyjaciel Będzina i honorowy

obywatel naszego miasta w sposób

szczególny zapisał się w świadomości

mieszkańców. Wszystkich zasług ks.

biskupa dla diecezji, w tym Będzina,

nie sposób wymienić” – twierdzą

przedstawiciele Obywatelskiego Fo-

rum Samorządowego, którzy uznali,

że nazwanie jednej z ulic imieniem

zmarłego niedawno watykańczyka bę-

dzie wystarczająco godnym sposobem

uczczenia jego pamięci. Władze mia-

sta zdecydują, mieszkańcy której głów-

nej ulicy będą biegać po urzędach,

żeby wymienić dokumenty. OH

Grozi nam prawdziwa lawina

świętych! Jak poinformował niedaw-

no o. Gabriel Bartoszewski , pro-

motor sprawiedliwości w wielu pro-

cesach beatyfikacyjnych i kanoniza-

cyjnych, toczą się wspólne procesy

męczenników II wojny światowej

w diecezji pelplińskiej (122), war-

mińskiej (50) i bielsko-żywieckiej

(kilkanaście). Kongregacja ds. Ka-

nonizacyjnych rozważa m.in. hero-

iczność cnót kardynała Augusta

Hlonda , analizuje także dokumen-

tację dotyczącą sługi Bożego Jerze-

go Popiełuszki , Jerzego Ciesiel-

skiego (inżynier AGH, świecki przy-

jaciel JPII ) oraz Stanisława Kow-

nackiego (zmarły w 1995 r. ordy-

nator oddziału zakaźnego szpitala

w Nowej Hucie).

O MATKO BOSKA!

W herbie Jaworzna, zgodnie

z wielowiekową tradycją, widnieje

rozłożysty jawor symbolizujący na-

turę oraz dwóch drwali z siekierami

odzwierciedlających ludzką władzę

nad przyrodą. I błąd, bo nie było ele-

mentu władzy nad ludźmi. Nadludz-

kiej. No więc proboszcz jaworskiej

parafii Józef Lenda nakazał, by do

godła dołączyć Matkę Boską Nieusta-

jącej Pomocy, która to miałaby sie-

dzieć... w koronie drzewa. Wniosek

księdza o modyfikację herbu trafił

już do tamtejszego prezydenta Paw-

ła Silberta , który nie kryje zdumie-

nia. Ale klecha ma za sobą – jak twier-

dzi – połowę miasta, uważającą jego

pomysł za świetny. Władze nie wy-

kluczają referendum.

MaK

EFEKT BENEDYKTA

OJCZYZNA

W POTRZEBIE

Świątynie wysprzedawane, coraz

mniej kościelnych przedszkoli, bra-

kuje księży, łączy się parafie, spada

liczba wiernych – taki jest obraz nie-

mieckiego Kościoła katolickiego.

Niemieckie media orzekły: „Efekt

Benedykta XVI nie działa”.

Od zjednoczenia Niemiec za-

mknięto co dziesiatą świątynię ka-

tolicką w Berlinie. Z najnowszych

statystyk wynika, że w Niemczech

było w roku ubiegłym 25,46 mln

katolików, o 4 mln mniej niż kilka-

naście lat temu, a z Kościoła kato-

lickiego występowało rocznie około

150 tysięcy osób.

„Ogromną rolę odgrywa postę-

pująca liberalizacja” – tak twierdzi

Reiner Kampling , teolog z Wol-

nego Uniwersytetu w Berlinie.

Oprócz wiernych w wielu para-

fiach brakuje księży. „Za kilka lat

w wielu parafiach nie będziemy mie-

li ani jednego księdza” – ostrzega

biskup Felix Genn z Essen. PPr

11 listopada w Święto Niepod-

ległości w kościele pw. NMP Nie-

pokalanie Poczętej w Sierakowie

sprawowano aż trzy msze w intencji

ojczyzny. Nie byłoby w tym nic szcze-

gólnego, gdyby nie fakt, że podczas

mszy z okazji 90. rocznicy odzyska-

nia przez Polskę niepodległości

w sierakowskim kościele zbierano na

tacę kasę dla Watykanu. O czym in-

formuje ogłoszenie parafialne:

„We wtorek 11 listopada – Na-

rodowe Święto Niepodległości:

a) zapraszamy na Msze św.

o godz. 8.00, 9.30 i 11.00 w intencji

Ojczyzny,

b) składka z tego święta prze-

znaczona jest na potrzeby Stolicy Apo-

stolskiej – Świętopietrze”.

I znów potwierdza się prawda,

że Watykan to prawdziwa ojczyzna

katolików.

VIVA RESOVIA

PAR

BIEDNY KOŚCIÓŁ

Ileż to razy na łamach „FiM” pi-

saliśmy, że jedną z nielicznych oaz

względnej szczęśliwości rodaków jest

Rzeszów – średniej wielkości pol-

skie miasto, w którym – o dziwo

– wszystko działa tak jak powinno,

a ludzie są uśmiechnięci. Wielokrot-

nie twierdziliśmy też, że zdecydowa-

nie najgorszym miejscem do życia

jest Łódź, gdzie nic nie funkcjonu-

je tak jak należy, zaś chodzący zruj-

nowanymi ulicami mieszkańcy mie-

lą w ustach przekleństwa.

No i... No i pierwszy wielki ran-

king miast polskich (wyniki na pod-

stawie ankietowania tysięcy miesz-

kańców 26 metropolii) pokazał, że

i tym razem nie myliliśmy się. Pierw-

sze miejsce zdobył zarządzany przez

prezydenta Tadeusza Ferenca (le-

wica) gród nad Wisłokiem. Ostat-

nie miejsce – Łódź zarządzana przez

Jerzego Kropiwnickiego (katopra-

wica). Identyczne pozycje w rankin-

gu zajęli odpowiednio prezydenci

obu miast.

SEANS

SPIRYTYSTYCZNY

Zmasowany atak na Komisję Ma-

jątkową zajmującą się zwrotem Ko-

ściołowi mienia niegdyś zabranego

to nie przypadek. „Atakowany ma

mniej odwagi, aby upominać się

o swoje” – twierdzi ks. Mirosław

Piesiur , szef KM. Jak widać, Ko-

ściół przechodzi do kontrofensywy,

obawiając się nie tylko zablokowa-

nia dalszego rozdawnictwa ziemi

przez samorządy, ale i niekorzyst-

nego werdyktu Trybunału Konstytu-

cyjnego w tej sprawie. A ma się cze-

go bać, bo Polakom wreszcie otwie-

rają się oczy na łamanie prawa. Za

„FiM” także inne media (m.in. „Wy-

borcza”) podnoszą ten problem.

Krk po wojnie stracił – jak twier-

dzi – ok. 170 tys. ha. Jednak ode-

brał do dziś znacznie więcej i wciąż

jednocześnie korzysta z Funduszu

Kościelnego (rocznie ok. 100 mln zł

z kasy państwa). Ks. Piesiur robi

więc Polakom wodę pod kopułą,

twierdząc, że Kościół chce likwida-

cji wspomnianego Funduszu, ale pa-

skudni rządzący celowo odwlekają

taką decyzję. Dlaczego? By mieć...

powód do ataku na biedny Kościół!

Dominikanin Jan Góra , który

od kilkunastu lat organizuje w Led-

nicy doroczne spotkania młodzieży,

dwoi się i troi, by przyciągać coraz

więcej młodych ludzi, tym bardziej

że po śmierci JPII bardzo spadło

zainteresowanie tymi spędami.

W przyszłym roku Góra chce ścią-

gnąć do Lednicy delegacje młodzie-

ży ze wszystkich krajów Europy. Im-

preza ma być czymś w rodzaju świa-

towych spotkań z papieżem. PS

ODLOT Z JP2-ÓJKĄ

MarS

W trosce o duchowe przygoto-

wanie do obchodów 10 rocznicy po-

bytu papieża w Bydgoszczy Duszpa-

sterstwo Akademickie Martyria za-

prasza studentów na „wysokie loty

z Janem Pawłem II”, czyli do udzia-

łu w „odlotowych JP2-ójkach”. Co-

miesięczne „odlotowe JP2-ójki” ma-

ją być kontynuacją październikowe-

go maratonu papieskiego, podczas

którego bydgoszczanie przez cztery

doby non stop czytali publicznie i na

głos teksty JPII. Szumnie obiecy-

wany „odlot z JP2-ójką” również ma

polegać na czytaniu i rozważaniu

SZKOŁA MARYI

Czy polska publiczna szkoła

może mieć za patronkę Pannę Ma-

ryję? Głupie pytanie! Szkoła Pod-

stawowa nr 2 im. Panny Maryi

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: