Sandra Brown - Niebo i piekło.pdf - Sandra Brown - hummer85

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Drzemała. Jej głowa spoczywała na zgiętym ramieniu, które zaczynało cierpnąć.

Otworzyła oczy i przeciągnęła się leniwie. Wtedy go zobaczyła. Od razu oprzytomniała.

Myślała, że to złudzenie, że sen nadal trwa. Przez chwilę mrużyła oczy. Nie zniknął. Jego

sylwetka na tle zachodzącego słońca była wyraźna jak wycinanka z czarnego papieru.

Zastygł w bezruchu jak gałęzie otaczających ich drzew, których nie poruszał nawet

najlżejszy wietrzyk.

W postawie tego mężczyzny, w sposobie, w jaki nie¬dbale stał, wysunąwszy lekko jedną

nogę, było coś niepokojąco wyzywającego.

Obecność przyglądającego się cicho nieznajomego onieśmielała ją. Tym bardziej że ten

zarozumiały i pewny siebie mężczyzna patrzył na nią jak na intruza.

Najbardziej zdziwiła ją motyka, którą trzymał na ramieniu. W tej części Belle T erre nie

było nawet grządki cebuli.

Pola warzywne znajdowały się dość daleko stąd. Schyler miała więc powód do

niepokoju.

Słońce już zachodziło, była sama i - prawdę mówiąc ¬daleko od domu. Powinna zażądać

od niego wyjaśnień, kim jest i co robi na jej ziemi. Nie powiedziała jednak ani słowa, być

może dlatego, że wydawał się częścią Belle Terre, zlewał się z krajobrazem. To raczej

ona nie pasowała do tego miejsca.

Nie wiedziała, jak długo już tak się sobie przyglądają. Usiadła.

Ruszył w jej stronę. Trawa pod jego stopami szeleściła, gdy poruszał się elastycznie,

zdejmując jednocześnie motykę z ramienia i chwytając trzonek dwiema rękami.

Usiłowała przypomnieć sobie jakieś sposoby samoobrony, ale wszystkie trzeźwe myśli

uciekły tchórzliwie w naj dalszy zakątek jej umysłu. Nie mogła się ruszyć. Nie potrafiła

wymówić żadnego słowa. Próbowała wziąć głęboki oddech, by móc krzyknąć, lecz

powietrze było gęste i suche.

Instynktownie skurczyła się i zacisnęła powieki. Ostatnią rzeczą, jaką zarejestrowały jej

oczy, było błyszczące w pro¬mieniach słońca ostrze motyki, szybko opadające łukiem aż

po głuchy odgłos towarzyszący jego lądowaniu. Schyl er czekała na przedśmiertny ból,

lecz ten nie nadchodził.

- Obudziłaś się, pichouefte?

Schyler przymrużyła oczy, zdumiona, że jeszcze żyje.

- Co?

- Obudziła się pani, panienko Schyler?

Osłoniła oczy przed oślepiającym słońcem, ale wciąż nie mogła dostrzec jego twarzy.

Znał jej imię. Jego rodzimym językiem był dialekt Cajunów. Nie potrafiła odgadnąć, kim

jest.

Dźwięk, który tak ją wcześniej przestraszył, był odgłosem wbijania narzędzia w ziemię.

Mężczyzna opierał się teraz na trzonku motyki, jednak jego łagodny wygląd nie czynił go

mniej niebezpiecznym.

- Skąd mnie znasz? - zapytała.

Jego wargi nieznacznie się rozchyliły. Trudno było to nazwać dobrotliwym uśmiechem.

- Cała okolica wie, że panna Schyl er Crandall wróciła z Londynu do domu.

- Tylko na jakiś czas i tylko z powodu choroby mo¬jego ojca.

Wzruszył ramionami, okazując w ten sposób pogardę dla jej spraw. Odwróciwszy głowę,

spojrzał w stronę zachodzącego słońca. Jego oczy odbijały promienie jak nieruchome

lustro wody, gdy światło pada pod odpowiednim kątem.

O tej porze dnia powierzchnia wody wygląda tajemniczo i połyskuje jak miedź. Takie też

były jego oczy.

- Nie powtarzam plotek, panno Schyler. Ja ich tylko słucham. Szczególnie interesuje

mnie to, co dotyczy mojej osoby.

- Co tutaj robisz?

Ponownie zwrócił głowę w jej stronę•

- Przyglądam ci się.

- A wcześniej? - Jej głos stał się ostrzejszy.

- Zbierałem korzenie. - Klepnął skórzany woreczek przywiązany do pasa.

- Korzenie? - Ta odpowiedź wydawała się pozbawiona sensu, a jego bezceremonialna

postawa irytowała ją• - Jakie korzenie?

- Za długo by wyjaśniać. Nigdy o nich nie słyszałaś.

- Wkroczyłeś na teren prywatny, nie masz tu nic do roboty.

W ciszy, jaka nastąpiła, słychać było brzęczenie owadów.

Mężczyzna ani na chwilę nie odwracał od niej wzroku. Gdy odpowiedział, jego głos był

miękki i cichy:

- Ależ mam, pichouefte. Belle Terre jest moim domem.

- Kim jesteś?

- Nie pamiętasz?

W jej umyśle pojawiło się światełko.

- Boudreaux? - wyszeptała. Przełknęła ślinę. - Cash Boudreaux?

- Bien. W końcu mnie poznałaś.

- Nie. Słońce mnie oślepia. Zresztą minęły lata od czasu, gdy widziałam cię po raz

ostatni.

Chrząknął z radosną satysfakcją, a dziewczyna, zakłopotana, rozejrzała się wokół.

– Jeśli mnie nie rozpoznałaś, skąd wiesz, kim jestem?

– - Jesteś jedyną osobą żyjącą w Belle Terre, która nie ...

- Która nie należy do rodziny Crandallów.

Potrząsnęła lekko głową, zdenerwowana przebywaniem sam na sam z Cashem

Boudreaux. Jak daleko sięgała pamięcią, Ojciec zawsze zabraniał jej siostrze Tricii i jej

rozmawiać z nim.

Jego matka, Monique Boudreaux, była tajemniczą kobietą, która zamieszkiwała chatę

nad wijącym się wśród lasów BeBe Terre Kanałem Laurenta. Jako chłopiec Cash

otrzymał pozwolenie przebywania na dalej położonych tere¬nach, ale nigdy nie

pozwolono mu się zbliżyć do domu Crandallów.

Nie chcąc wracać do tej kwestii teraz, Schyler uprzejmie zapytała:

- A twoja matka? Jak jej się wiedzie?

- Nie żyje.

Ta szczera odpowiedź zaskoczyła ją. Twarz Casha była nieprzenikniona w zalegającym

mroku. Nigdy nie był rozmownym człowiekiem. Roztaczał wokół siebie taką samą aurę

tajemniczości jak jego matka.

- Zmarła kilka lat temu.

Schyler strąciła komara, który wylądował na jej szyi.

- Przykro mi.

- Lepiej wracaj już do domu. Komary zjedzą cię tu żywcem.

Wyciągnął dłoń w jej kierunku. Spojrzała na nią jak na coś obrzydliwego. Równie

chętnie wzięłaby do ręki jadowitego węża. Nie chciała jednak być niegrzeczna. W

przeszłości już raz mu zaufała. Nie żałowała tego.

Podała mu dłoń, a on uścisnął ją tak mocno, że czuła stwardnienia skóry na jego palcach.

Gdy tylko złapała równowagę, wyrwała rękę.

- Ostatni raz słyszałam o tobie, gdy wysłano cię do Wietnamu. Byłeś tam? - zapytała,

otrzepując starannie spódnicę.

- Tak.

– Ale to było dawno.

- Dla mnie nie.

- Cieszę się, że udało ci się wrócić.

Wzruszył ramionami.

- Pewnie byłem lepszym żołnierzem niż ci, którzy tam zostali - jego wargi ułożyły się w

coś na kształt uśmiechu.

Nie chciała dalej drążyć tego tematu. Właściwie próbo¬wała wymyślić coś, co w

grzeczny sposób zakończyłoby tę krępującą rozmowę•

Zanim jej się to udało, Cash Boudreaux sięgnął dłonią jej szyi i odgonił komara, który

szukał tam kolacji.

Palce Cash miał szorstkie, ale ich dotyk był delikatny, kiedy sunęły po jej nagiej skórze,

w dół, ku piersiom. Obserwował jej reakcję ze szczerym zainteresowaniem. Spoglądał na

dziewczynę pożądliwie. Dokładnie wiedział, co robi - popełniał to, co niewybaczalne -

Cash Boudreaux dotykał Schyler Crandall...

- One doskonale wiedzą, gdzie warto ukąsić.

Schyler bała się poruszyć pod wpływem jego spojrzenia.

- Nic się nie zmieniłeś, prawda? - powiedziała.

- Nie chciałbym cię rozczarować.

Schyler zamarła.

– Muszę wracać do domu. Już najwyższy czas. Miło było pana zobaczyć, panie

Boudreaux.

- Jak on się czuje?

- Kto? Mój ojciec?

Skinął głową.

- Nie widziałam go dzisiaj. Po kolacji jadę do szpitala. Dzisiaj rano rozmawiałam przez

telefon z jedną z pielęgniarek i dowiedziałam się, że noc minęła spokojnie. - Pod

wpływem emocji jej głos zniżył się. - Trzeba być wdzięcznym za każdy kolejny dzień

jego życia. Przekażę mu, że pan pytał o stan jego zdrowia - dodała chłodno.

Śmiech Boudreaux był ochrypły i nieprzyjemny. Spłoszył ptaka, który wyfrunął z korony

dębu.

- Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł. Chyba nie pragniesz jego śmierci?

Pomyślała szybko, że Cash Boudreaux dobiegał czterdziestki, powinien więc wiedzieć,

że nie mówi się w taki sposób o poważnie chorym człowieku. Rzeczywiście, ten

mężczyzna niewiele się zmienił - pozostał ordynarny i niegrzeczny jak w czasach

młodości.

Jego matka nie sprawowała nad nim żadnej kontroli, pozwoliła, by wyrósł na dzikusa. W

głowie miał wiecznie jakieś psoty i nawet krótki okres przerwy, spowodowany

egzaminami do szkoły średniej, nie trwał długo. Heaven w Luizjanie nigdy nie kształciło

takiego bumelanta i łobuza jak Cash Boudreaux.

- W takim razie do zobaczenia, panie Boudreaux. Złożył jej zdawkowy ukłon.

- Do widzenia, panno Schyler.

Odkłoniła mu się chłodno i poszła w stronę domu. Zda¬wała sobie sprawę, że patrzy za

nią. Gdy tylko znalazła się w ~ieniu drzew, pewna, że nie może jej zobaczyć, zerknęła do

tyłu.

Cash oparł się o pień dębu, którego nie zdołałoby objąć dwunastu mężczyzn. Zauważyła

płomyk, który na krótką chwilę oświetlił szczupłą twarz Casha, gdy ten zapalał

pa¬pierosa. Zgasił zapałkę. Zapach tytoniu płynął strumieniem wilgotnych zawirowań, aż

osiągnął kryjówkę Schyler.

Boudreaux głęboko zaciągnął się dymem. Papieros żarzył się - jak samotne oko

wyglądające z otchłani piekieł.

ROZDZIAŁ DRUGI

Schyler przemykała między drzewami, potykając się o korzenie, spiesząc do

bezpiecznego domu. Na wąskiej i skrzypiącej kładce jej głowę otoczyła bzycząca chmura

komarów. Mostek łączył brzegi strumienia, który oddzielał lasy od wypielęgnowanego

trawnika otaczającego dom.

Stanąwszy na szmaragdowym kobiercu trawy, Schyler zatrzymała się, by uspokoić

oddech. Powietrze miało duszący, ciężki zapach. Brzegi strumienia porastało

kapryfolium, gdzieś niedaleko kwitły gardenie, dzikie róże i drzewa magnolii.

Wszystkie te płynące zewsząd zapachy przywoływały wspomnienia z dzieciństwa, każdy

związany był z czymś szczególnym. Ale dzieciństwo minęło, a ona nie była w Belle

Terre przez sześć lat.

Żaden angielski ogród nie pachniał tak jak dom, jak Belle Terre. Nic tak nie pachniało.

Gdyby oślepła i przyszła tutaj, rozpoznałaby niezwłocznie Belle Terre po zapachu i

dźwięku.

Nocne koncertowanie ropuch i świerszczy wzmagało się• Za grzbietem góry, około mili

stąd, wyły syreny pociągów towarowych. Żaden dźwięk nie brzmiał tak smutno.

Schyler, zamknąwszy oczy, oparła się o chropowaty pień sosny i chłonęła wszystko,

przypominając sobie to, co było jej tak bliskie. Nagle przestraszyła się, że kiedy otworzy

oczy, zbudzi się ze snu, by zobaczyć, że nie jest w Belle T erre w pełnym rozkwicie lata,

ale w Londynie, okryta zimnym całunem zimowej mgły.

Lecz kiedy otworzyła oczy, zobaczyła dom. Stał spokojnie w centrum polany, górując

nad nią jak perła w diademie.

Żółte światło przenikało przez zasłony i padało na werandę. Wzdłuż ganku stało sześć

kolumn, po trzy z każdej strony frontowych drzwi. Podtrzymywały one balkon

znaj¬dujący się na piętrze.

Weranda otaczała budynek ze wszystkich czterech stron.

Schyler pamiętała matkę opowiadającą o tym, jak podczas zjazdów rodzinnych spali tam

- na siennikach - wszyscy kuzyni Laurentów.

Schyl er zawsze wolała odkrytą część werandy. Pomalowane na biało wiklinowe fotele

rozmieszczono tak, by z każdego miejsca widać było piękny trawnik rozciągający się

przed domem.

Huśtawka, którą Cotton zawiesił dla Tricii i Schyler, znajdowała się w rogu werandy.

Bliźniacze bostońskie pap¬rocie rosły w donicach po obu stronach drzwi. Veda była

bardzo dumna z tych paproci i krzątała się przy nich bezustannie, besztając każdego, kto

je choć musnął, przechodząc zbyt blisko.

Matki nie było już w BeBe T erre. Vedy też. Cotton walczył o życie w Szpitalu Świętego

Jana. Jedno wydawało się nie zmienione - dom. BeBe T erre.

Schyler powtarzała szeptem tę nazwę jak modlitwę. Ru¬szyła w stronę domu, ale

zatrzymała się jeszcze, by zsunąć sandały przed marszem po chłodnej, wilgotnej trawie,

którą automatyczna polewaczka obficie skropiła po południu.

Gdy przeszła z trawy na kamienną nawierzchnię podjazdu, wykrzywiła twarz z bólu, lecz

to także wywołało wspomnienia z dzieciństwa. Bieganie boso w dół podjazdu stanowiło

doroczną ceremonię powitania wiosny.

Noszenie butów i skarpet przez całą zimę wydelikacało jej stopy. Kiedy już robiło się

wystarczająco ciepło i Veda dawała pozwolenie, buty i skarpety szły w kąt. Zawsze

trwało kilka dni, zanim skóra stóp przyzwyczaiła się na tyle, by Schyler mogła

swobodnie chodzić po drogach.

BeBe Terre nigdy się nie zmieniła. To był dom. Lecz teraz już nie dla niej. Nie, odkąd

Ken i Tricia uczynili go swoim domem.

Siedzieli w jadalni przy długim stole. Jej siostra odstawiła szklaneczkę z bourbonem.

- Czekaliśmy na ciebie, Schyler - powiedziała z irytacją Tricia.

- Przepraszam. Wyszłam na spacer i straciłam poczucie czasu.

- Nic się nie stało, Schyler. Nie trwało to długo - za¬łagodził Ken. Uśmiechnął się do

niej. Stał przy kredensie, napełniając szklankę bourbonem z kryształowej karafki.

- Napijesz się czegoś?

- Proszę o dżin z tonikiem i dużą ilością lodu. Na dworze jest bardzo gorąco.

- Tu też. - Tricia wachlowała twarz białą serwetką.

- Mówiłam Kenowi, żeby włączył wentylator. Tato zawsze tak nerwowo reaguje na

rachunki za elektryczność. Każe nam prażyć się przez całe lato. Do czasu jego powrotu

moglibyśmy pozwolić sobie na tę odrobinę luksusu. Na zdrowie! - Uniosła szklankę,

zwracając się do siostry.

Ken wręczył Schyler drinka.

Umoczyła wargi i nie patrząc mu w oczy, powiedziała:

- Znakomity. Dziękuję.

- Ken, zanim usiądziesz, powiedz, proszę, pani Graves, że Schyler już wróciła i jesteśmy

gotowi do kolacji. - Tricia wskazała mu drzwi łączące jadalnię z kuchnią. Posłał żonie

pełne niechęci spojrzenie, ale zrobił, co poleciła.

Schyler zrzuciła sandały obok krzesła.

- Nie było cię w domu parę lat, Schyler, ale błyskawicznie odzyskujesz złe nawyki, które

doprowadzały mamę do szału aż po dzień jej śmierci. Nie zamierzasz chyba siedzieć przy

stole boso, prawda?

By nie rozdrażniać dodatkowo Tricii, złej już na nią za spóźnienie, Schyler nałożyła

sandały.

- Nie mogę zrozumieć, dlaczego nie lubisz chodzić boso.

- A ja - dlaczego ty lubisz.

Pomyślała, że Michał Anioł mógłby obdarzyć uśmiechem Tricii jednego ze swoich

aniołów.

Upiła nieco ze swojej szklanki, rozkoszując się chłodem

dżinu i goryczką jałowca.

Sandra Brown - Niebo i piekło.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: