Sandra Brown - Żar.pdf - Sandra Brown - hummer85

Sandra Brown

Żar

PROLOG

Niektórzy powiadają, że nie mógł wybrać lepszego dnia na samobójstwo.

W tamto niedzielne popołudnie odechciewało się żyć i większość żywych stworzeń

ledwo dyszała. Powietrze było gęste, lepkie i gorące jak poranna zupa mleczna, wysysało

energię życiową z każdej istoty, rośliny czy zwierzęcia.

Chmury wyparowały w nieznośnym żarze. Wychodząc na dwór, miało się wrażenie, iż

wstępuje się do brzucha wielkiego pieca hutniczego, jak te w odlewni Hoyle'ów. Wielki

najedzony aligator wylegiwał się na słońcu w pobliżu zarośli na prywatnym terenie

wędkarskim rodziny Hoyle'ów, z powodu kępy cyprysów rosnących pośrodku zalewiska

zwanego Bayou Bosquet. W szklistych oczach zwierzęcia odbijał się rozżarzony błękit

nieba. Z masztu stojącego opodal domku smętnie zwisała flaga stanu Luizjana.

Cykady były zbyt leniwe, aby odgrywać swe zgrzytliwe serenady, chociaż od czasu do

czasu któryś z owadów zakłócał rozespaną ciszę dnia kilkoma wydanymi bez

przekonania dźwiękami. Ryby schowały się głęboko przy dnie, szukając cienia pod

gęstym zielonym dywanem rzęsy. Tkwiły bez ruchu w cienistych, mętnych głębinach, od

czasu do czasu wachlując skrzelami. Mokasyn błotny leżał bezwładnie na brzegu

rozlewiska, groźny choć nieruchomy.

Rozlewisko było siedliskiem ptaków, ale dzisiaj nawet one podsypiały w gniazdach, z

wyjątkiem samotnego jastrzębia, który przycupnął na szczycie drzewa, dawno temu

spalonego przez piorun. Szczątki giganta były tak ogołocone i zbielałe w słońcu, że

wyglądały jak kości.

Skrzydlaty myśliwy spojrzał na stojący na brzegu rzeki domek. Może dostrzegł mysz

przemykającą pomiędzy palami zabezpieczającymi pomost wędkarski, ale

najprawdopodobniej odezwał się w nim zwierzęcy instynkt, ostrzegający przed

nadchodzącym niebezpieczeństwem.

Huk wystrzału nie był tak głośny, jak można się było spodziewać. Powietrze gęste jak

puchowa poduszka chyba zatrzymało i wyciszyło falę dźwiękową. Strzał nie wywołał

wrażenia na mieszkańcach rozlewiska. Flaga nadal zwisała smętnie z masztu, spasiony

aligator nie mrugnął nawet okiem. Wąż wślizgnął się do wody z cichym pluskiem, by-

najmniej nie zaniepokojony, raczej urażony, że ktoś zakłócił jego niedzielną drzemkę.

Jastrząb wzbił się w powietrze, bez wysiłku zataczając szerokie kręgi, unoszony

gorącymi prądami powietrza. Obserwował teren w poszukiwaniu zdobyczy nieco

atrakcyjniejszej niż mała myszka przyczajona pomiędzy drewnianymi żerdziami

pomostu. Ani przez chwilę nie pomyślał o martwym człowieku w domku nad brzegiem

rzeki.

- Pamiętasz Klapsa Watkinsa?

- Kogo?

- Tego gościa, który awanturował się w barze.

- Czy mógłbyś mówić jaśniej? W jakim barze i kiedy?

- Wtedy, kiedy pojawiłeś się w naszym mieście.

- To było trzy lata temu.

- Owszem, ale powinieneś to pamiętać. - Chris Hoyle pochylił się do przodu na krześle,

jakby chciał w ten sposób wspomóc zawodną pamięć przyjaciela. - Przypominasz sobie

tego krzykacza, który wywołał bójkę? Twarz, na której widok przestają tykać zegary?

Ogromne uszy.

- Ach, tego gościa. Tak. Tego z... - Beck przyłożył dłonie do skroni, parodiując

gigantyczne małżowiny.

- Stąd jego przydomek, Klaps - powiedział Chris. Beck uniósł jedną brew. - Gdy tylko

zawiał wiatr, jego uszy...

- Klapały o głowę - dokończył Beck.

- Jak okiennice podczas wichury. - Chris wyszczerzył zęby w uśmiechu i uniósł butelkę

piwa w milczącym toaście.

Żaluzje w prywatnej bibliotece Hoyle'ów były szczelnie zamknięte w ochronie przed

palącymi promieniami popołudniowego słońca. Półmrok ułatwiał też oglądanie telewizji.

Akurat nadawano relację z meczu Bravesów. Rozgrywano końcówkę dziewiątego

inningu i wiadomo już było, że do wygranej Atlancie potrzebny jest cud. Mimo

niekorzystnego wyniku były gorsze sposoby na przeżycie dusznego niedzielnego

popołudnia niż w przyciemnionym pokoju chłodzonym klimatyzacją, przy butelce

zimnego piwa.

Chris Hoyle i Beck Merchant spędzali w tym pokoju dużo czasu. Była to idealna

bawialnia dla mężczyzn. Wyposażona w pięćdziesięciocalowy ekran telewizyjny i system

głośników surround, zawsze pełny barek z wbudowaną maszyną do robienia lodu,

chłodziarkę wypełnioną napojami bezalkoholowymi i piwem, stół do bilarda, tarczę do

gry w rzutki i okrągły stół do gry w karty, otoczony sześcioma skórzanymi fotelami,

miękkimi i nęcącymi jak piersi dziewczyny z okładki najnowszego „Maxima". Pokój był

wyłożony boazerią w kolorze ciemnego orzecha i wyposażony w solidne meble, które nie

wymagały nadmiernej troski. Powietrze tu było przesiąknięte dymem papierosowym i

zapachem testosteronu.

Beck otworzył kolejną butelkę piwa.

- I co z tym Klapsem? — spytał.

- Wrócił.

- Nie wiedziałem, że gdzieś wyjeżdżał. Właściwie to chyba nie spotkałem go od tamtego

wieczoru, a i wtedy widziałem go jak przez mgłę, tak mi spuchły oczy.

Chris uśmiechnął się na wspomnienie owego zdarzenia.

- Jak na burdy barowe, tamta była naprawdę niezła. Zarobiłeś od Klapsa kilka dobrze

wymierzonych ciosów. Zawsze umiał się posługiwać pięściami. Musiał, bo przez cały

czas bił kogoś po gębie.

- Pewnie bił się w obronie przed okrutnymi kawałami na temat jego uszu.

- Niewątpliwie. W każdym razie ta jego niewyparzona gęba zawsze wpędza go w

kłopoty. Niedługo po kłótni z nami powaśnił się z byłym mężem swej siostry. Poszło

chyba o kosiarkę do trawy. Któregoś wieczoru krew zbytnio uderzyła mu do głowy i

rzucił się na byłego szwagra z nożem.

- Zabił go?

- Tylko zranił, ale cięcie poszło przez brzuch i polało się wystarczająco dużo krwi, żeby

oskarżyć Klapsa o napad z bronią w ręku i usiłowanie zabójstwa. Nawet jego własna

siostra zeznawała przeciwko niemu. Ostatnie trzy lata spędził w Angoli, a teraz jest na

zwolnieniu warunkowym.

- No i dobrze.

- Nie za bardzo - skrzywił się Chris. - Klaps poszedł siedzieć przez nas. Przynajmniej tak

powiedział trzy lata temu, kiedy wprowadzano go do furgonetki więziennej. Uważa za

niesprawiedliwe, że trafił za kratki, a my nie. Wykrzykiwał inwektywy i groźby, od

których mnie zmroziło.

- Nie przypominam sobie tego.

- Może byłeś wtedy w toalecie, liżąc rany. Tak czy owak, Klaps jest niezrównoważonym

emocjonalnie i nieobliczalnym zabijaką, białym śmieciem z marginesu, którego jedyny

talent polega na żywieniu uraz do ludzi. W tym akurat przoduje. Tamtej nocy go

upokorzyliśmy i nawet jeśli był pijany, wątpię, aby nam wybaczył i zapomniał. Lepiej

miej na niego oko.

- Ostrzeżenie przyjęte. - Beck zerknął przez ramię w stronę kuchni. - Czy jestem

zaproszony na obiad?

- Zawsze.

- Znakomicie. - Umościł się wygodniej na sofie. - Cokolwiek tam dziś pichcą, od

zapachu leci mi ślinka.

- Ciasto z kremem kokosowym. Nikt nie robi lepszych wypieków niż Selma.

- Zgadzam się z tobą w zupełności, Chris. - Do pokoju wszedł jego ojciec, Huff Hoyle,

wachlując się słomkowym kapeluszem. - Podaj mi jedno piwko. Cholernie mnie suszy.

Nie dałbym rady splunąć, nawet gdyby mój kutas stanął w ogniu.

Powiesił nakrycie głowy na wieszaku i opadł ciężko na rozkładany fotel. Otarł czoło

rękawem.

- Diabli nadali, co za upał. - Z westchnieniem oparł się na powleczonych chłodną skórą

poduszkach. - Dzięki, synu. - Chwycił zimną butelkę, którą otworzył dla niego Chris i

wskazał nią w kierunku telewizora. - Kto wygrywa?

- Na pewno nie Bravesi. Właściwie to już koniec. - Beck wyłączył dźwięk, gdy

komentatorzy zaczęli analizować przyczyny ich niepowodzenia w meczu. - Nie muszą

tłumaczyć, dlaczego przegrali. Wystarczy nam wynik.

Huff zamruczał potakująco.

- Ich sezon skończył się dokładnie wtedy, gdy pozwolili tym pazernym cudzoziemskim

primadonnom uczyć właścicieli klubu, co mają robić. Ogromny błąd. Przewidziałem to. -

Pociągnął długi łyk piwa, niemal osuszając butelkę.

- Grałeś w golfa dziś po południu? - spytał Chris.

- Było zbyt gorąco - odparł Huff, zapalając papierosa. - Zrobiliśmy tylko trzy dołki, a

potem wróciliśmy do klubu na partyjkę remika.

- Na ile ich dzisiaj ograłeś?

Nie było sensu pytać, czy Huff wygrał, czy też przegrał. Zawsze był zwycięzcą.

- Kilka setek.

- Nieźle.

- Nie warto grać, kiedy się przegrywa - stary mrugnął do syna, a potem do Becka.

Opróżnił butelkę jednym łykiem. - Widzieliście dziś Danny'ego?

- Powinien się tu za chwilę zjawić — odparł Chris. - Pod warunkiem, że zdoła wcisnąć

spotkanie z nami pomiędzy niedzielną mszę poranną a wieczorny Anioł Pański.

- Nie psuj mi humoru - jęknął Huff. - Stracę jeszcze apetyt na obiad.

Huff uważał, że kaznodziejstwo, modlitwa i śpiewanie hymnów to rzecz dla kobiet i

zniewieściałych mężczyzn. Porównywał organizację kościelną do organizacji prze-

stępczej, z tym że Kościół był bezkarny i miał ulgi podatkowe. Huff wykazywał jednaką

nietolerancję zarówno dla różnego rodzaju świętoszków, jak dla homoseksualistów i

związkowców.

- Właśnie opowiadałem Beckowi o tym, że Klaps Watkins wyszedł na warunkowe -

Chris taktownie odwrócił uwagę ojca od młodszego brata i jego niedawnego zainte-

resowania sprawami duchowymi.

- Biały śmieć - wymruczał Huff, stukając o ziemię czubkiem buta. - Jak cała rodzina,

począwszy od pradziadka Klapsa, który był najbardziej zatwardziałym rozpustnikiem,

jakiego nosiła ziemia. Znaleźli go nieżywego z potłuczoną butelką whisky wepchniętą w

gardło. Pewnie naraził się komuś o jeden raz za dużo. Muszą się tam u nich krzyżować

wsobnie, bo każde z nich jest brzydkie jak samo piekło i głupsze niż but.

- Może i tak - roześmiał się Beck. - Jestem jednak winien Klapsowi odrobinę

wdzięczności. Gdyby nie on, nie czekałbym tu dziś na niedzielny obiad.

Huff spojrzał na niego z ojcowską czułością.

- Nie, Beck. To było ci pisane, tak czy owak. Sprawiłeś, że całe to zamieszanie z

Gene'em Iversonem nabrało jakiegoś sensu. Twoje pojawienie się jest jedyną dobrą

rzeczą, która z tego wynikła.

- To oraz impas ławy przysięgłych - dodał Chris. - Nie zapominajmy o tej dwunastce.

Gdyby nie oni, nie siedziałbym dzisiaj tutaj, lecz w celi, z indywiduami pokroju Klapsa

Watkinsa.

Chris często wspominał proces o zamordowanie Gene'a Iversona. Jego żartobliwe

lekceważenie sprawiało, że Beck czuł się nieswojo, tak jak w tej chwili. Zmienił więc

temat.

- Nie cierpię rozmów o sprawach zawodowych w dni wolne, ale jest coś, o czym

powinniście się dowiedzieć.

- Dla mnie nie ma dni wolnych - powiedział Huff.

- A dla mnie są - mruknął z niechęcią Chris. - Złe wieści, Beck?

- Być może.

- Nie możemy pogadać o tym po obiedzie?

- Jeśli wolicie, oczywiście.

- Nie - zdecydował Huff. - Znasz moje podejście do złych nowin. Wolę je usłyszeć jak

najszybciej, a już na pewno nie zamierzam z tym czekać do skończenia posiłku. Co się

dzieje, Beck? Nie mów mi, że Agencja Ochrony Środowiska przywaliła mi kolejną karę

pieniężną za te stawy...

- Nie, nie to. Niezupełnie.

- Więc co?

- Poczekaj. Najpierw naleję sobie drinka - powiedział Chris do Huffa. - Ty lubisz

dowiadywać się o złych nowinach jak najwcześniej, a ja wolę ich wysłuchiwać ze

szklanką burbona w dłoni. Chcesz?

- Bez wody, ale nie żałuj lodu.

- Beck?

- Nie, dziękuję.

Chris podszedł do barku i sięgnął po karafkę oraz dwie szklanki. Wyjrzał przez okno,

uchylając listewki żaluzji, a potem otworzył je szerzej.

- Co my tu mamy! - powiedział.

- Co się dzieje? - spytał Huff.

- Właśnie podjechał samochód szeryfa.

- A co myślałeś? Dziś dzień wypłaty.

- Nie sądzę, Huff - odparł Chris, wciąż wyglądając przez okno. - Przywiózł kogoś ze

sobą.

- Kogo?

- Nie wiem. Nigdy wcześniej go nie widziałem. - Dokończył nalewanie drinków i podał

ojcu.

Cała trójka w milczeniu słuchała, jak Selma wychodzi z kuchni i człapie w kierunku

drzwi wejściowych, przy których rozległ się dzwonek. Gospodyni przywitała przy-

byszów, ale odgłosy rozmowy były zbyt wytłumione, aby można zrozumieć, o co chodzi.

Usłyszeli zbliżające się kroki i po chwili w drzwiach do biblioteki pojawiła się Selma.

- Panie Hoyle, szeryf Harper do pana. Huff gestem nakazał wprowadzić gości.

Rudy Harper został mianowany na stanowisko szeryfa przed trzydziestu laty, dzięki

hojnemu wsparciu ze strony Huffa. Pieniądze zapewniły Rudemu pewną wygraną i wy-

godne życie na posadzie, aż do dnia dzisiejszego.

Włosy Rudego, w młodości ognistoczerwone, teraz wyblakły i pociemniały, jakby jego

głowę pokryła rdza. Był mężczyzną niemal dwumetrowego wzrostu, tak przy tym

chudym, że solidny skórzany pas z kaburą i policyjnym ekwipunkiem wyglądał jak dętka

przewieszona przez sztachetę w płocie. Szeryf robił wrażenie wypranego z wszelkich sił,

i to nie tylko z powodu panującego na zewnątrz upału. Miał długą, wymizerowaną twarz,

jakby ciążyły na niej wyrzuty sumienia wywołane trzema dekadami korupcji.

Zachowywał się jak człowiek, który zbyt tanio sprzedał duszę diabłu. Zawsze był ponury,

ale teraz, gdy wsunął się do pokoju i zdjął kapelusz, wydał się wszystkim szczególnie

przygnębiony.

Towarzyszący mu młodszy oficer, którego nigdy wcześniej nie widzieli, wyglądał z

kolei, jakby ktoś zanurzył go w kadzi pełnej krochmalu. Ogolony tak gładko, że jego

policzki poróżowialy od pociągnięć żyletki, był czujny i spięty niczym sprinter czekający

w blokach na wystrzał sygnalizujący rozpoczęcie biegu.

Rudy Harper skinął lekko w kierunku Becka, a potem spojrzał na Chrisa stojącego za

oparciem fotela ojca. Wreszcie jego wzrok spoczął na Huffie, który nie ruszył się z

miejsca.

- Witaj, Rudy - powiedział.

- Dzień dobry. - Szeryf unikał jego wzroku, wpatrując się usilnie w rondo kapelusza,

które miętosił chudymi palcami.

- Drinka?

- Nie, dziękuję.

Huff nigdy nie wstawał, żeby okazać ludziom szacunek. Wszyscy w miasteczku

wiedzieli, że jego zdaniem nikt, poza nim samym, nie zasługuje na taki gest. Teraz

jednak, powodowany niecierpliwością, opuścił podnóżek fotela i zerwał się na nogi.

- Co się dzieje? Co jest? - obrzucił spojrzeniem wypucowanego towarzysza szeryfa.

Rudy odchrząknął, opuścił kapelusz i nerwowo postukał nim o udo. Minęła dłuższa

chwila, zanim wreszcie spojrzał Huffowi prosto w oczy. Wszystko to podpowiedziało

Beckowi, że sprawa, z którą przybył tu dziś szeryf, jest znacznie poważniejsza niż

odebranie comiesięcznej łapówki,

- Chodzi o Danny'ego... - zaczął Rudy.

Sandra Brown - Żar.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: