Clive Cussler - Na dno nocy.pdf - Cussler - kizia100

CLIVE CUSSLER

Na dno nocy

Prolog

NOC ZAGŁADY

Rozdział l

Maj 1914. Stan Nowy Jork

Coraz ja ś niejsze rozbłyski wskazywały, Ŝ e „Manhattan Limited” wje Ŝ d Ŝ a w rejon

silnej burzy. Szyny uginały si ę pod ci ęŜ kim poci ą giem, p ę dz ą cym przez wiejski krajobraz.

Gigantyczny pióropusz dymu buchał z komina lokomotywy, siej ą c na nocnym niebie nowe,

przelotne gwiazdy. Maszynista wyci ą gn ą ł z kieszonki kombinezonu srebrnego walthama;

otworzył kopert ę zegarka i w krwawym ś wietle paleniska spojrzał na tarcz ę . To, co zobaczył,

zmartwiło go bardziej ni Ŝ nadchodz ą ca burza: czas mkn ą ł nieubłaganie naprzód i coraz

mniejsze były szans ę zmieszczenia si ę w rozkładzie jazdy.

Schował zegarek i wychylił głow ę za okno. Nasycone kreozotem podkłady ś migały

mi ę dzy o ś mioma kołami nap ę dowymi lokomotywy; była to ogromna maszyna, typu

Consolidation 2-8-O. Maszynista był dumny ze swojej „cwałuj ą cej Leny” -jak czule okre ś lał

te 236 tysi ę cy funtów Ŝ elastwa. Zbudowana ledwie trzy lata temu w zakładach Alco

Schenectady, wci ąŜ jeszcze l ś niła nieskazitelnie czarnym lakierem. W ą ski czerwony pas biegł

przez cał ą długo ść kotła, a na ś cianie widniał r ę cznie wymalowany złoty numer „88”.

Maszynista wsłuchiwał si ę przez chwil ę w stalowy stukot kół na zł ą czeniach szyn;

całym ciałem wyczuwał pot ęŜ ny impet lokomotywy i siedmiu prowadzonych przez ni ą

wagonów.

Potem przesun ą ł manetk ę szybko ś ci o jeszcze jedn ą kresk ę wy Ŝ ej.

W ostatnim wagonie - była to luksusowa salonka długa na siedemdziesi ą t stóp - w

przedziale bibliotecznym siedział przy biurku Richard Essex. Znu Ŝ ony monotoni ą podró Ŝ y,

ale jednocze ś nie zbyt zm ę czony prac ą , aby zasn ąć , pisał dla zabicia czasu długi list do Ŝ ony.

Opisał ju Ŝ bogato zdobione wn ę trze wagonu: misternie rze ź bione orzechowe boazerie, r ę cznie

kute mosi ęŜ ne lampy elektryczne, wy ś ciełane czerwonym pluszem obrotowe fotele i palmy w

wielkich donicach. Wspomniał nawet o kryształowych lustrach i mozaikowych posadzkach w

przylegaj ą cych do czterech przestronnych sypialni łazienkach.

Za jego plecami, w saloniku widokowym, którego ś ciany zdobiły rze ź bione boazerie,

grało w karty pi ę ciu Ŝ ołnierzy ochrony w cywilnych ubraniach. Dym z pi ę ciu cygar zg ę stniał

w bł ę kitn ą chmur ę pod brokatowym sufitem. Pi ęć karabinów le Ŝ ało bezładnie w ś ród

sprz ę tów. Od czasu do czasu który ś z graczy pochylał si ę nad du Ŝą mosi ęŜ n ą spluwaczk ą ,

ustawion ą na perskim dywanie. ś aden z nich, pomy ś lał Essex, nie zaznał zapewne w Ŝ yciu

wi ę kszego luksusu. Rz ą d wydawał na ten pałac na kółkach co najmniej siedemdziesi ą t

dolarów dziennie; po to tylko, aby bezpiecznie przetransportowa ć ś wistek papieru.

Westchn ą ł i pochylił si ę nad listem, by dopisa ć ostatnie zdanie. Potem wsun ą ł arkusz

do koperty, zakleił j ą i schował do wewn ę trznej kieszeni. Nadal nie odczuwał senno ś ci,

siedział wi ę c bez ruchu, patrz ą c przez łukowat ą wn ę k ę okna na nocny krajobraz. Za oknem

przemykały małe stacyjki i budki dró Ŝ ników nieodmiennie zapowiadane kilka sekund

wcze ś niej dono ś nym gwizdem lokomotywy. Essex wstał, rozprostował ko ś ci i poszedł do

jadalni, równie eleganckiej jak pozostałe przedziały salonki. Usiadł przy mahoniowym

stoliku: srebrna zastawa i kryształowe kielichy podkre ś lały ś nie Ŝ n ą biel obrusa. Rzucił okiem

na zegarek: dochodziła druga.

- Czym mog ę słu Ŝ y ć , panie Essex? - Czarnoskóry kelner wyrósł przed nim jak spod

ziemi. Essex podniósł wzrok i u ś miechn ą ł si ę .

- Wiem, Ŝ e ju Ŝ bardzo pó ź no, ale mo Ŝ e mógłbym jeszcze co ś przek ą si ć ?

- Z przyjemno ś ci ą pana obsłu Ŝę , sir. Na co ma pan ochot ę ?

- Co ś , co by mi pomogło zasn ąć . Kelner błysn ą ł z ę bami w u ś miechu.

- Sugerowałbym flaszk ę burgunda, mamy tu Pommarda, i czark ę dobrego gor ą cego

bulionu z mał Ŝ .

- Doskonale, dzi ę kuj ę .

Pó ź niej, s ą cz ą c wyborne wino, Essex próbował zgadn ąć , czy takie same kłopoty z

za ś ni ę ciem ma teraz Harvey Shields.

Rozdział 2

Harvey Shields spał gł ę boko. Tak mu si ę przynajmniej zdawało. Bo to, czego

do ś wiadczał, nie mogło by ć niczym innym jak koszmarem lennym. Zgrzyt rozdzieranej stali,

okrzyki pełne ś miertelnego bólu l przera Ŝ enia, dobiegaj ą ce z totalnej ciemno ś ci - były zbyt

straszne, aby mogły by ć jaw ą . Ogromnym wysiłkiem woli próbował wyrwa ć si ę /. piekielnej

wizji i powróci ć do spokojnego snu i dopiero wtedy zdał sobie spraw ę z realno ś ci bólu,

przeszywaj ą cego wszystkie jego zmysły.

Gdzie ś z dołu słyszał gwałtowny szum wody, rw ą cej przez ciasne tunele, potem do

jego płuc wdarło si ę silne uderzenie wiatru. Próbował otworzy ć oczy, ale powieki wydawały

si ę zlepione g ę stym klejem. Nie wiedział jeszcze, Ŝ e to jego własna krew. Nie wiedział te Ŝ , Ŝ e

jego ciało, skurczone w pozycji płodowej, uwi ę zło w twardym u ś cisku chłodnego metalu.

Dopiero nasilaj ą cy si ę ból i rze ś ki zapach ozonu przeniosły go na wy Ŝ szy poziom

ś wiadomo ś ci. Próbował poruszy ć r ę k ą lub nog ą , ale ani drgn ę ły. Wokół zapanowała nagle

dziwna cisza: słycha ć było tylko szum wody. Jeszcze raz spróbował wyrwa ć si ę z

kr ę puj ą cego go niewidzialnego imadła. Zaczerpn ą ł tchu i napi ą ł wszystkie mi ęś nie do granic

mo Ŝ liwo ś ci. „*

Prawa r ę ka wyrwała si ę z Ŝ elaznego u ś cisku i z impetem uderzyła w rozdart ą blach ę .

Ostry ból rozcinanej skóry rozbudził go definitywnie. Starł z powiek wilgotny klej i popatrzył

na to, co jeszcze niedawno było kabin ą pierwszej klasy na luksusowym liniowcu płyn ą cym /

Kanady do Anglii.

Znikn ę ła gdzie ś du Ŝ a mahoniowa komoda, znikneło biurko i nocny stoliczek. W

ś cianie przylegaj ą cej do prawej burty statku widniała ogromna dziura o postrz ę pionych

brzegach. Shields zobaczył najpierw g ę st ą mgł ę wypełniaj ą c ą ciemno ść , potem, ni Ŝ ej, czarn ą

powierzchni ę Rzeki Ś wi ę tego Wawrzy ń ca. I nic wi ę cej: miał przed sob ą bezdenn ą ,

bezgraniczn ą otchła ń . Po chwili jednak dostrzegł w pobli Ŝ u jak ąś ja ś niejsz ą plam ę i

zrozumiał, Ŝ e nie jest tu sam. Rozpoznał dziewczynk ę • Ł s ą siedniej kabiny; z rozbitej ś ciany

na wprost jego twarzy wystawała głowa i blade rami ę . Głowa była nienaturalnie wykr ę cona, z

ust s ą czyła si ę krew, barwi ą c szkarłatem długie złote włosy, opadaj ą ce mi ę kk ą fal ą ku

podłodze.

Wstrz ą s wywołany tym widokiem szybko ust ą pił miejsca dramatycznej refleksji;

dopiero teraz, patrz ą c na martw ą dziewczynk ę , Shields zrozumiał, Ŝ e i jego chwile s ą

policzone. I wtedy nagła błyskawica roz ś wietliła jego pami ęć .

Clive Cussler - Na dno nocy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: