Browning Dixie - Trofeum.pdf - ROMANSE - ograzyna

Dixie Browning

Trofeum

( Keegan‘s Hunt)

PROLOG

– Już dłużej tego nie zniosę! Musisz coś zrobić!

– Uważasz, że... że powinienem się go pozbyć?

– Rób, co ci się żywnie podoba, ale tak być nie może! Wczoraj kazał Benjiemu wyczyścić

do połysku juniorki. Możesz wyobrazić sobie coś takiego?

– Ach, Babe, to przecież nic strasznego. Musi upłynąć trochę czasu, zanim Rich wyleczy

się z tych wojskowych przyzwyczajeń, które ma we krwi.

– A poza tym okropnie rozpuszcza dzieci. Spędza z nimi mnóstwo czasu, znacznie więcej

niż z kimkolwiek innym. Są zapatrzone w Richa jak w obraz. Uważają go za Świętego

Mikołaja i Wielkanocnego Zająca w jednej osobie, mimo że bez przerwy każe im stawać w

szeregu, urządzając musztrę wojskową. Ken, to nie jest w porządku.

– Słuchaj, złotko. Rich jest stryjem, a nie jednym z rodziców. Dlatego ma szczególne

przywileje, mniej więcej takie, jakie miewają dziadkowie. Dzięki niemu dzieci przynajmniej

nie rozrabiają. Przyznaj, że to duża rzecz, zwłaszcza w odniesieniu do pętaków Edie.

– Jest jeszcze jedna sprawa. Edie powiedziała mi, że Rich zamierza uporządkować jej

obejście. Czy zdajesz sobie sprawę z tego, ilu lat potrzebowała, żeby doprowadzić je do

naturalnego stanu? Masz pojęcie, ile szkody twój ukochany brat, ta chodząca doskonałość,

może narobić w ciągu zaledwie paru minut, kiedy wpadnie w amok sprzątania? Już naprawdę

mam Richa po dziurki w nosie. Zaczynam pragnąć, żeby go szlag...

– Babe, jak możesz mówić, a nawet myśleć coś podobnego!

– Och, Ken, wiem, że nie powinnam. Podobnie jak ty bardzo kocham Richa. Gdy

przebywał w tym koszmarnym więzieniu, co wieczór modliłam się o niego. Ale strasznie

działa mi na nerwy. Doprowadza do białej gorączki!

– Rozumiem cię, złotko. Wszystkim działa na nerwy. Ale taki jest i nic na to się nie

poradzi. Przypomnij sobie, że po śmierci ojca zajmował się nami wszystkimi, bo matka ciągle

chorowała. Bez przerwy nami komenderował. Mama mówiła, że ma to po ojcu. Gdyby nie...

– Wiem, wiem. Gdyby nie ta okropna wojna, gdyby nie latał na tych paskudnych

maszynach...

– Myśliwcach F-15.

– Mniejsza z tym, jakich. Ken, wierz mi, naprawdę jestem z niego dumna. Ale jeśli

jeszcze raz uszereguje mi listę zakupów według rozmieszczenia stoisk w domu towarowym,

przysięgam, że ukręcę mu głowę!

– Zrób to jednak tak, aby nie ucierpiał na tym jego kręgosłup.

– Wiem, że jest bohaterem wojennym. Więzionym i rannym, tyle że na co dzień już

naprawdę...

– Rozumiem, złotko. A może Alice zechce wziąć go z powrotem? Gdybyśmy sprawili,

żeby znów się zeszli...

– Po moim trupie! Rich doprowadza nas do szału, ale nie przestał być moim ukochanym

szwagrem. Mimo skłonności do komenderowania całą rodziną, ma serce jak miód. Alice nie

jest go warta. W niecały rok po ślubie już zdradzała Richa z... Nieważne. Wiem o tym na

pewno.

– Więc jeśli nie Alice, to może jakaś inna kobieta? On ma dopiero czterdzieści dwa lata.

Chyba że już przestał interesować się... tymi sprawami. Może przekroczył poprzeczkę?

– Och, twój wielki brat w żadnym razie nie jest, jak to określasz, poza poprzeczką Wierz

mi, już na pierwszy rzut oka widać, że w sprawach damsko-męskich Richa Keegana stać

jeszcze na wiele!

– Hej, Babe. Uważaj, co mówisz! Ta twoja pewność jest wielce podejrzana. Ale dość

żartów. Właśnie przyszedł mi do głowy pewien pomysł. Czy przypominasz sobie, jak ci

opowiadałem o tym starym domu myśliwskim dziadka Keegana? O ile dobrze pamiętam, to

jest gdzieś w Północnej Karolinie. Na jakiejś małej wyspie. Kompletne bezludzie.

– Czy to była część spadku? Podczas odczytywania testamentu musiałam wyjść ze

względu na dzieci i nie słyszałam wszystkiego.

– Chodzi o dzierżawę na dziewięćdziesiąt dziewięć lat kawałka gruntu, na którym

pradziadek postawił dom myśliwski. Nazwał go Trofeum Keegana. Na ten temat Hornstein

też wie niewiele. Natknął się na umowę, kiedy przeglądał stare dokumenty, które znalazłem w

rzeczach dziadka. Termin dzierżawy upływa niedługo, bo w marcu, więc uznał, że sprawa nie

jest warta zachodu i w ogóle się nią nie zajmował. O ile wiem, nikt z naszego pokolenia nigdy

nie był w Północnej Karolinie i nie oglądał domu. Pewne drewniana chałupa już dawno się

rozpadła.

– A nawet jeśli jeszcze stoi, to co nam z niej przyjdzie?

– Może pomóc rozwiązać jeden ważny bieżący problem.

– Jaki? Przecież nie stanie się remedium na bronchit Benjiego ani nie umożliwi opłacenia

szkoły Bitsy.

– Mówię ci, może pomóc. Przynajmniej na jakiś czas uspokoić nasze stargane nerwy.

– Masz na myśli... ?

– Tak. Mojemu wielkiemu bratu bardzo się przyda jakieś działanie. Otrzyma do

wykonania zadanie specjalne.

– Myślisz, że warto spróbować?

– Czemu nie?

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Maudie pochyliła się i zaczęła uważnie oglądać ślady odbite na mokrym piasku.

Niedawno szedł tędy jakiś człowiek. Ściślej mówiąc, mężczyzna, bo miał na nogach duże

buty. Poszła jego tropem. Ślady biegły aż do skraju lasu, lecz potem, na sosnowym igliwiu,

stały się niewidoczne. Niezdecydowana, zatrzymała się przy pierwszych drzewach. Co

powinna teraz zrobić? Zejść nad brzeg morza i wyciągnąć z hangaru zapasowy silnik do łodzi,

czy zacząć od inspekcji domków letniskowych? To pewnie one stały się przedmiotem

zainteresowania niepożądanego gościa.

Złodzieja? Gdyby po porannych oględzinach domków nie wracała do domu skrótem,

przyłapałaby go na gorącym uczynku.

Niejaką pociechę stanowił fakt, że mężczyzna był sam. A może jest po prostu turystą,

który nie umie czytać lub nie zwraca uwagi na zakazy i bezceremonialnie wchodzi na cudzy

teren?

Maudie powzięła decyzję. Ruszyła w kierunku plaży. Wcześniej wydawało się jej, że od

strony wody słyszy warkot silnika, ale już dawno nauczyła się nie zważać na te odgłosy. W

pobliżu wyspy ciągle krążyły jakieś motorówki. W lecie korzystali z nich poławiacze krabów

i mięczaków, a także wędkarze, przypływający na wyspę. Przywykła do tych dźwięków, tak

że prawie ich nie słyszała.

Ale teraz był styczeń. Za wcześnie na poławiaczy krabów i mięczaków. W pobliżu wyspy

Coronoke nie pojawiali się zawodowi rybacy. Zbyt wiele pniaków i innych przeszkód

znajdowało się w wodzie. Od lat morze powoli, z uporem, atakowało wyspę i zabierało

ziemię. Najpierw uporało się ze starym mostem łączącym ją z Hatteras, a potem z przystanią

promową i kilkoma domkami letniskowymi, zbudowanymi tuż przy brzegu na palach. Lecz

od kiedy Coronoke znalazła się poza utartym i ruchliwym szlakiem turystycznym, każdy

domorosły Kolumb dysponujący łodzią wiosłową ruszał w stronę wyspy, pragnąc odkryć ją

na nowo.

Idąc w stronę brzegu, Maudie przeklinała pod nosem przeciwności losu. Ostatnio miała

ich zbyt wiele. Złamana gałąź zniszczyła segment rynny w Jastrzębim Gnieździe. Przeklęty

szop zrobił dziurę w ogrodzeniu Siedziby Czapli zaraz po tym, jak zlikwidowała poprzednią.

Odpadła okiennica U Czarnobrodego i zerwane, przerdzewiałe zawiasy będzie musiała

wymienić na nowe. Dzisiaj ma mnóstwo rzeczy do zrobienia, a zamiast tego musi tracić czas

na łażenie po wyspie i tropienie faceta, który uważa, że tablica z napisem ”Własność

prywatna. Wejście wzbronione ” jego nie dotyczy.

Och, ci przeklęci przybysze! Swego czasu sezon turystyczny kończył się w listopadzie.

Potem pojawiali się tylko nieliczni entuzjaści surfingu i zapamiętali wędkarze. Okoliczni

mieszkańcy mogli więc wreszcie odpocząć i przygotować się na przetrwanie na szczęście

krótkiej i zazwyczaj spokojnej zimy. Niestety, od pewnego czasu zmieniło się na gorsze. Bo

kiedy tylko słońce wychylało się zza chmur i świeciło przez kolejne trzy dni, o każdej porze

roku turyści wyrastali spod ziemi jak grzyby po deszczu.

Maudie była osobą odpowiedzialną i obowiązkową. Dlatego, a także ze względu na

rodzinne koneksje, udało się jej dostać stałe zajęcie na wyspie. Prawdę powiedziawszy,

otrzymała je również z innego powodu. Bo nikt oprócz niej nie chciał podjąć się tej roboty.

Nawet na Hatteras opieka nad domkami letniskowymi była zadaniem trudnym i

niewdzięcznym. Ajent od nieruchomości, który zarządzał pięcioma domkami na Coronoke,

niemal ukląkł przed Maudie, kiedy usłyszał, że zainteresowała się tą pracą.

Szła dalej przez las. Kilka minut później wynurzyła się zza ostatnich drzew. Z przecinki,

na której się znalazła, było dobrze widoczne małe, drewniane molo. Przystań też była pod jej

opieką, podobnie jak prywatne domki letniskowe i stary dom myśliwski. Zamieszkała w nim

półtora roku temu, kiedy po wyjeździe córki do college’u podjęła pracę na wyspie.

Obok własnej łodzi zobaczyła przycumowaną do mola obcą motorówkę – poznała, że

pochodzi z wypożyczalni na Hatteras – z przyczepionym silnikiem o potężnej mocy. Znacznie

większej, niż to w ogóle bywa potrzebne.

– Jeszcze tylko brakowało mi tutaj supermena, zwariowanego na punkcie potężnych

motorówek! – mruknęła pod nosem.

W tym wypadku było chyba bezpieczniej od razu wezwać pomoc. Maudie zawróciła i

skrótem przez las ruszyła żwawo w stronę domu myśliwskiego.

Ludzie bezprawnie wdzierający się na prywatny teren wyspy należeli do kilku gatunków i

byli groźni w różnym stopniu. Nie miała większych kłopotów, kiedy zjawiały się tutaj całe

rodziny z dziećmi. Z podglądaczami ptaków i łowcami żółwi też potrafiła sobie radzić.

Zupełnie inaczej trzeba było postępować z jurnymi, podpitymi facetami, którzy

przypływali na wyspę.

Miała opatentowaną własną metodę pozbywania się intruzów. Kobieta żyjąca samotnie na

odludziu uczy się szybko takich rzeczy. Jeśli chodzi o mężczyzn, edukacja Maudie zaczęła się

bardzo wcześnie. Dokładnie dwadzieścia lat temu.

Znalazła się z powrotem w lasku usytuowanym na wysokim brzegu, z którego było widać

molo. W ręku kurczowo ściskała strzelbę. Zobaczyła nagle, że drzwi domu myśliwskiego są

szeroko otwarte. Wychodząc, zawsze starannie je zamykała. Nie chciała, żeby żyjące na

wyspie zwierzaki właziły do środka.

Do tej pory do starej chałupy nikt się nie włamywał. Pewnie dlatego, że nikomu nawet nie

przyszło do głowy, iż taka ruina może być w ogóle zamieszkana.

I o to właśnie chodziło Maudie. Zniszczona fasada rozpadającego się drewnianego domu

stanowiła najlepszą obronę. Idealne zamaskowanie.

Ale teraz jakiś bandzior włamał się jednak do środka! Był we frontowym pokoju! Dzięki

Bogu, że przynajmniej pozamykała starannie pozostałe pomieszczenia Robiła to wyłącznie z

przyzwyczajenia. Drzwi do frontowego pokoju nie miały zamka. Prawdę mówiąc, właściwie

nie istniały. Zastępowały je dwie deski, które Maudie zawiesiła na starych, zardzewiałych

Browning Dixie - Trofeum.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: