Renee Roszel - Człowiek z samotnych wysp.pdf - Romance - ograzyna

RENEE ROSZEL

Człowiek z samotnych wysp

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Sara wreszcie mogła się przyjrzeć męŜczyźnie, przez którego zszarpała sobie

nerwy. Stał nad brzegiem urwiska i w zamyśleniu patrzył w morze. Wysoka,

barczysta postać wyraźnie odcinała się na tle szarego nieba.

Zacisnęła pięści. Ten drań, ten... porywacz dzieci stał sobie tak spokojnie, jak

gdyby nic się nie stało! Kim jest ten człowiek, zdolny z wyrachowaniem zwabić

naiwną szesnastolatkę pod pozorem oferty matrymonialnej?

Sara obiecała sobie, Ŝe w momencie konfrontacji z męŜczyzną, który namówił

jej młodszą siostrę do ucieczki z domu, zachowa godność i lodowaty spokój.

Jednak straszny tydzień, jaki upłynął od momentu, gdy Lynn potajemnie

spakowała rzeczy i wy jechała sprawił, Ŝe teraz była juŜ tylko roztrzęsionym

kłębkiem nerwów. Traktowała młodszą siostrę niemal jak własną córkę. Przez

osiem lat, od czasu śmierci rodziców, wychowywała ją sama. Z przeraŜeniem

myślała, jaką krzywdę moŜe wyrządzić naiwnej, nie znającej Ŝycia dziewczynie

brutal, który dostał ją w swoje ręce. Z drugiej strony narastała w niej wściekłość

na tę krnąbrną, piegowatą smar kulę, której naleŜała się solidna porcja klapsów.

Napięcie, jakie towarzyszyło jej podczas długiej podróŜy z Kansas na daleki

archipelag na Morzu Beringa, złagodziły nieco uwagi starego, gburowate go

pilota, z którym odbywała ostatni przelot z duŜej wyspy Świętego Pawła na

najmniejszą, najbardziej samotną wysepkę, gdzie czekało ją spotkanie z

Ransomem Shepardem. Z kilku niedbałych uwag, jakie rzucił w drodze ten

ponurak, bez przerwy Ŝujący prymkę tytoniu, wynikało raczej, Ŝe pan Shepard

znany jest jako zapalony obserwator ptaków, nie zaś deprawator nieletnich

panienek.

UsłuŜna wyobraźnia podsunęła Sarze obraz ponurego, krzywonogiego

okularnika z lornetką na szyi. Tak, do kogoś takiego doskonale pasowałoby

sprowadzenie sobie narzeczonej pocztą, pomyślała z niejaką ulgą. Kiedy jednak

dotarła na wysepkę Świętej Katarzyny, obawy powróciły ze zdwojoną siłą. Oto

stała na jej najdalszym krańcu, na półwyspie, którego właścicielem okazał się

właśnie Ransom Shepard. Co gorsza, ów pan na włościach w niczym nie

przypominał krzywonogiego miłośnika ptaków!

W napięciu zaciskając dłonie na rączce podróŜnej torby, Sara przyglądała się

szerokim barom i wąskim biodrom wysokiego męŜczyzny, z którego sylwetki

emanowała niebezpieczna siła i niedbały, koci wdzięk. Ransom Shepard nie był

typem męŜczyzny, który musiałby się trudzić dawaniem matrymonialnych

ogłoszeń, by zwabić do siebie Ŝądną przygód nastolatkę czy nawet studentkę.

Wyglądał raczej na człowieka, który moŜe wybrać sobie kaŜdą kobietę, której

zapragnie i wykorzystać bez skrupułów. Och, z ochotą rozerwałaby drania na

strzępy, gdyby nie to, Ŝe mógłby z łat unieść ją jedną ręką jak kociaka.

Pokonując ostatnie metry kamienistej ścieŜki dzielącej ją od nieznajomego, Sara

usiłowała opanować się za wszelką cenę. Zawsze sądziła, Ŝe choć jest typowym

rudzielcem, potrafi okiełznać swój temperament i posłuŜyć się chłodną logiką.

Tym razem jednak emocje, trzymane w ryzach przez kilka okropnych dni,

gwałtownie domagały się ujścia, groŜąc nie kontrolowanym wybuchem.

Świadoma tego powtarzała sobie przez zaciśnięte zęby, wspinając się ku

szczytowi urwiska:

— Tylko pozwól mu się wytłumaczyć. Daj mu szansę. Opanuj się, na litość

boską...

Udręczona natłokiem rozpaczliwych myśli, nie była nawet w stanie cieszyć się

urokiem miejsca. Powietrze wypełniał rześki zapach soli, wokół rozbrzmiewał

krzyk morskich ptaków pikujących nad falami, a wśród skal ścielił się gęsty

dywan dzikich jaskrawoczerwonych kwiatków, lecz jej krew szumiała w

skroniach, a pięści zaciskały się same. Ostatkiem woli powstrzymała się, by nie

skoczyć na tego wielkiego jak góra faceta i nie zepchnąć go z urwiska.

Huk fal i wrzask ptaków głuszyły jej kroki. Kiedy jednak podeszła bliŜej,

nieznajomy wyczul jej obecność i odwrócił się. Wiatr zwiał mu na czoło ciemne

kręcone włosy, ale czuła, Ŝe mierzy ją uwaŜnym spojrzeniem. Twarz miał

dziwnie powaŜną, jakby przerwano mu głębokie i raczej nie wesołe

rozmyślania.

W głębi duszy musiała niechętnie przyznać, Ŝe Ransom Shepard jest wyjątkowo

przystojny. Głęboko osadzone ciemnoszare oczy miały ten sam odcień, co

kamieniste, dzikie plaŜe wyspy i tę samą tajemniczą głębię, co chłodne fale

północnego morza. Nos zaś, który w jej pojęciu miał upodobnić tego

obserwatora ptaków do jego ulubieńców, bynajmniej nie przypominał swoim

szlachetnym kształtem sterczącego dzioba. Jej uwagę przyciągnęły jednak usta

— pięknie wykrojone, pełne męskiego wyrazu, po waŜne, a zarazem jakby

stworzone do pocałunków. Wzdrygnęła się, wyobraŜając sobie swoją nie winną

siostrzyczkę w zetknięciu z taką doskonałością, której nie oparłaby się nawet

doświadczona kobieta.

PrzeraŜenie, jakie wywołało w Sarze zniknięcie siostry, zamieniło się we

wściekłość, gdy dowiedziała się, dokąd pojechała Lynn. Głupia smarkula, lepiej

juŜ nie mogła sobie tego wymyślić... Narzeczony z najdalszych krańców Alaski,

z jakichś lodowatych Wysp Pribylowa! śeby tam dotrzeć, musiała wydać

wszystkie oszczędności. Oszczędności tak pracowicie odkładane na naukę w

szkole pielęgniarskiej!

Ten niesamowicie przystojny człowiek pewnie do reszty zawrócił jej w głowie,

pomyślała, przyglądając się spod oka Shepardowi. A swoją drogą, musi mieć

jakąś ukrytą wadę, skoro ucieka się do pomocy biura matrymonialnego... Ten

nagły domysł podziałał jak przysłowiowa iskra na proch i Sara, zapominając, Ŝe

ma zachowywać się z lodowatą uprzejmością, wy krzyknęła:

— Ransom Shepard? — takim tonem, jakby na zwała go ostatnim śmieciem.

MęŜczyzna zrobił zdumioną minę, lecz uprzejmie przytaknął. Tego tytko było

trzeba rozgniewanej nie na Ŝarty dziewczynie.

— Och, ty draniu — krzyknęła i cisnąwszy torbę podróŜną na ziemię,

wymierzyła mu siarczysty po liczek.

— A Ŝebyś tak zgnił w więzieniu! — dorzuciła nienawistnie, choć rozsądek

przypominał jej nieśmiało, Ŝe wina leŜy równieŜ po stronie Lynn. Ale siostry nie

było i mogła się wyładować tylko na nim. Zresztą, co by nie mówić, jej

siostrzyczka ma zaledwie szesnaście lat, on zaś musi mieć dobrze ponad

trzydzieści. Jest za stary i w ogóle za... no, po prostu niebezpieczny! Intuicja

podpowiadała jej, Ŝe ma do czynienia z doświadczonym kobieciarzem, co było

jeszcze bardziej przeraŜające ze względu na Lynn.

MęŜczyzna odstąpił krok do tyłu i popatrzył na nią spod zmruŜonych powiek.

Nie wydawał się jednak zbyt oburzony atakiem, jak gdyby dostał juŜ niejeden

raz po swej pięknej twarzy. Pewnie dlatego, lalusiu, musiałeś sprowadzić sobie

narzeczoną z daleka, bo tu juŜ cię znają, pomyślała mściwie Sara i nabrała

przemoŜnej ochoty, by dołoŜyć mu jeszcze.

Tym razem jednak jej przegub został unieruchomiony Ŝelaznym chwytem.

— Pierwszy policzek na koszt firmy, miły gościu, ale na drugi jeszcze nie

zasłuŜyłem — ostrzegł Shepard, zaciskając palce.

Skrzywiła się z bólu i szarpnęła gniewnie.

— Sto razy na niego zasłuŜyłeś, ty nędzna kreaturo — warknęła.

Ta uwaga musiała wywrzeć na nim pewne wraŜe nie, gdyŜ wyraźnie drgnęła mu

brew.

— Dziwne, większość kobiet nie reaguje aŜ tak gwałtownie, gdy męŜczyzna

bierze je za rękę — stwierdził zwalniając chwyt. — Musi pani być zabawna na

randce — dodał poufale, z nonszalanckim uśmiechem.

Sara pobielała z gniewu. Wyprostowała się na całą swoją skromną wysokość i

rzuciła mu w twarz: — Czy pan nie ma sumienia?! Pewnie uwaŜa pan za

świetny Ŝart zwabienie tutaj szesnastoletniej, niewinnej dziewczyny, Ŝeby...

Ŝeby ją wykorzystać, tak?

Przez moment zdawało się jej, Ŝe dostrzegła błysk zaskoczenia na twarzy

męŜczyzny, lecz jego rysy błyskawicznie przybrały ten sam ponury wyraz,

którym powitał ją na początku.

— Ach, teraz rozumiem — stwierdził, krzyŜując ręce na piersi. — Pani wizyta

ma związek z naszą małą Lynn.

— Z moją małą Lynn i zamiarem wsadzenia pana za kratki, ty, ty...

— Ty nędzna kreaturo? — poddał domyślnie.

Sara zamrugała, walcząc z napływającymi łzami.

— Wspaniale, Ŝe tak to pana bawi!

— Proszę posłuchać — powiedział zmęczonym tonem. — Widzę, Ŝe jest pani

zdenerwowana i rozgoryczona, więc nie mam Ŝalu, ale...

— AleŜ niech się pan obrazi, proszę — syknęła ze złością.

Zagryzł wargi, jakby za wszelką cenę próbował się opanować.

Renee Roszel - Człowiek z samotnych wysp.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: