Janice Kay Johnson - Wytrzymaj do jutra.pdf - ● Harlequin Super Romance - ograzyna

J ANICE K AY J OHNSON

Wytrzymaj do jutra

Rozdział 1

Wnętrze budynku nie pachniało szpitalem, ale wyglądało jak

szpital. Zbyt głośny stukot kroków na twardej, lśniącej posadzce,

długie korytarze, pomalowane na ciepły brzoskwiniowy kolor,

najwyraźniej po to, by pastelowa barwa działała kojąco na

pobudzonych i niespokojnych, zarys szpitalnych łóżek widocznych za

otwartymi drzwiami sal. Ellen Panerson szła pośpiesznie, starając się

jak najmniej widzieć i jak najmniej słyszeć. Ktoś krzyknął

przeraźliwie. Wzdrygnęła się i przyśpieszyła jeszcze bardziej. Jakiś

wyrostek, wsparty leniwie o framugę drzwi, przyglądał jej się z

aprobatą i gwizdnął prowokująco, gdy go mijała. Kątem oka

zarejestrowała jego cwaniacki uśmieszek i zaraz potem, jak przykry

kontrapunkt, usłyszała dochodzący zza innych drzwi stłumiony ludzki

jęk.

Zatrzymała się przy dyżurce pielęgniarek. Gdy uśmiechnięta

kobieta oderwała wzrok od kart chorobowych i spojrzała na nią, Ellen

starała się sprawiać wrażenie opanowanej i spokojnej.

- W czym mogę pomóc?

- Jestem siostrą Lindy Jarrett. Przyszłam na wykład dla rodzin,

ale niestety, chyba się trochę spóźniłam.

- Nie może pani tam trafić? Proszę się nie martwić, wszyscy tu

błądzą. Prosto do końca, na lewo i ostatnie drzwi po prawej. Niech

pani cichutko wejdzie i zajmie miejsce. Doktor Braden nie będzie miał

nic przeciwko temu.

- Dziękuję pani - odpowiedziała, zmuszając się do uśmiechu.

Za dyżurką pielęgniarek znajdowała się świetlica, w której

gromadka ubranych po domowemu dorosłych i nastolatków oglądała

mecz w telewizji. Niektórzy rozmawiali spokojnie lub czytali gazety,

a jeden z kibiców powiedział nagle:

- Co to za sędzia! Przecież nie było spalonego!

Czy to odwiedzający, czy pacjenci? - zastanawiała się. Wyglądali

zupełnie normalnie, ale Ellen wiedziała jak mało kto, że tego rodzaju

pozory mogą być mylące.

Ruszyła pośpiesznie korytarzem i znowu kątem oka zobaczyła

pomiętą pościel na łóżkach i wyglądające z sal szare ludzkie twarze.

Przykuwało to jej uwagę i przerażało zarazem: modliła się w duchu,

by któraś z tych przelotnie widzianych postaci nie okazała się jej

przyrodnią siostrą. Linda była dopiero od dwóch dni na oddziale,

może miała drgawki albo czuła się tak fatalnie, że na pewno nie

życzyłaby sobie, by Ellen ją w tym stanie widziała.

Podeszła do ostatnich drzwi po prawej i zatrzymała się na chwilę.

Usłyszała dochodzący ze środka, stłumiony i niezrozumiały głos,

który należał zapewne do sławnego i tak bardzo podziwianego przez

jej siostrę doktora Bradena. Jaki on się okaże? Siwowłosy i złotousty?

Uprzejmy i wywierający niezatarte wrażenie? Ellen niecierpliwym

ruchem odgarnęła jedwabiste pasma spadających jej na twarz rudych

włosów. Co to ma za znaczenie? Mała w końcu szansa, by doktor

Braden dokonał jakiegoś cudu z Lindą. Zbyt wiele było już prób, zbyt

wiele zawiedzionych nadziei. Trzeba to potraktować jak kolejne

interludium, chwilowe odroczenie wyroku. Nic więcej.

Gdy jednak wślizgnęła się do środka i cichutko przysiadła na

jednym z krzeseł w ostatnim rzędzie, wszystkie jej poprzednie

wyobrażenia na temat Bradena rozsypały się w proch. Jego głos nie

brzmiał gładko ani potoczyście; był raczej szorstki, niespokojny, ale

zarazem charyzmatyczny. Bardzo pasował do przechadzającego się

przed frontem słuchaczy mężczyzny - chociaż Ellen nigdy by nie

przypuszczała, że tak właśnie wygląda doktor Nicholas Braden,

człowiek, który, wedle zapewnień jej siostry, był nie tylko

założycielem tego szpitala, ale również wysoko cenionym autorytetem

w dziedzinie leczenia alkoholizmu.

Duży, silny mężczyzna pomagał sobie w mówieniu gestami rąk,

przypominającymi rąbanie drzewa. Jego sztruksowe spodnie były

wygniecione i pomięte, krawat miał rozluźniony, a zawinięte rękawy

równie pogniecionej niebieskiej koszuli odsłaniały potężne

przedramiona. Proste, ciemne, trochę zbyt długie włosy odgarniał

niedbałym ruchem z twarzy, która przypominała raczej twarz

robotnika portowego niż lekarza. Szerokie kości policzkowe, surowe

rysy, głębokie zmarszczki wyżłobione na policzkach - suma tych

szczegółów sprawiała, że miało się wrażenie promieniującej od niego

siły.

Przez krótką chwilę poczuła na sobie zniewalające spojrzenie

jego ciemnych oczu i odczuła to jak wstrząs elektryczny. Wiedziała

już, że ten człowiek ma do zaoferowania coś więcej niż zdawkowe

wyrazy współczucia i udzielanie bezużytecznych rad. Trwało to przez

moment, zanim zdołała się skupić na tym, co właśnie mówił:

- Alkoholik trzyma się tego przez pewien czas kurczowo, ale

stopniowo przestaje mu to wystarczać. Ukrywanie nałogu przed

otoczeniem na ogół nadal wszystko załatwia, ale coraz częściej

potrzeba uciec się do jakichś innych sztuczek. Schować gdzieś

dodatkową butelkę, ot tak, gdyby jakaś ekstra okazja... Taka zawsze

się zdarzy. Może wspaniałomyślnie zaproponować zrobienie zakupów

w drodze do domu. W ten sposób nigdy nie będziecie dokładnie

wiedzieli, ile rzeczywiście kupił wódki. Może zachęcać przyjaciół,

żeby więcej pili. Również was. Nawet własne dzieci, jeśli są

dostatecznie duże. Przecież jeśli wszyscy dookoła piją, to niczym się

od nich nie różni. Jest normalny, no nie? Wszyscy myślą, że rano

czuje się potwornie dlatego, że za dużo wypił poprzedniego wieczoru.

A to nieprawda. Czuje się potwornie, bo potrzebuje znowu się napić.

Musi się napić, choćby po to, by ukryć trzęsiączkę. I biada wam, jeśli

wejdziecie mu w drogę, w tę jego drogę do pierwszego kieliszka,

wszystko jedno, czy o ósmej rano, czy o piątej po południu, gdy wraca

z pracy.

- Nasz alkoholik dawał sobie dotąd radę i potrafił żyć jak na

nieustannym przyjęciu. Ale teraz jego tolerancja na alkohol

zmniejszyła się. Spędza coraz więcej czasu z głową w toalecie.

Czasem traci przytomność. Urywa mu się film. Bardzo was to

wszystko przeraża. - Zrobił pauzę i powiódł swoim elektryzującym

spojrzeniem po audytorium. - Znacie to wszystko, prawda?

Grupa, składająca się z rodziców i współmałżonków,

odpowiedziała pomrukiem aprobaty.

O tak! Oni na pewno to znają - pomyślała z goryczą Ellen.

Wiedzą, co to znaczy kochać kogoś, kto bardziej dba o butelkę niż o

swoich bliskich. O jej bliskich - dopowiedziała w myślach,

przypominając sobie cienki, drżący głosik swej sześcioletniej

siostrzenicy w słuchawce telefonu.

- Ciociu Ellen, ja się... ja się boję. Mamusia wymiotowała w

łazience, a teraz leży na podłodze i ma zamknięte oczy, i tak leży, i się

nie rusza, jak nasz pies, kiedy umarł, i w ogóle nie odpowiada, gdy się

do niej mówi... I ciociu, my jesteśmy głodni, ja i Patryk, bo mama nie

zrobiła nam obiadu, a teraz jest czas na kolację i zrobiłam kanapki, ale

dodałam za dużo majonezu i my nie lubimy tego sera, który jest

pokrojony, a innego nie umiem pokroić... - Najwyraźniej zabrakło jej

słów. - Ciociu Ellen...

- Już jadę, kochanie. Za pięć minut u was będę. - Starała się

uspokoić małą i nie dać jej poznać, że sama jest tym również

przerażona.

Poczuła ponowny przypływ gniewu, gdy przypomniała sobie

dziecinne łzy i małe rączki czepiające się noszy, na których

wynoszono z domu matkę Patryka i Laury. Nie po raz pierwszy

zresztą. Linda piła od szesnastego roku życia.

Wielki mężczyzna tym samym sugestywnym głosem mówił dalej,

czym to wszystko się kończy. Mówił o dolegliwościach sercowych,

marskości wątroby i syndromie wyniszczenia. O chorobie

alkoholowej.

- Czy macie państwo jakieś pytania?

Ellen siedziała z wyprostowanymi sztywno plecami, splatając

palce wspartych na podołku dłoni. Po co ona tu przyszła? Co to

pomoże Lindzie? Powinna być w domu z Laurą i Patrykiem i uczyć

się, w jaki sposób zastępować im matkę. Dzieci pozostały z nią po raz

pierwszy: poprzednio zabierała je do siebie jej matka. Ich ojciec,

mieszkający w Kalifornii, najwyraźniej się nimi nie interesował.

- Będą tu mieli jakąś psychoterapię, czy poradnictwo? - spytał

burkliwie ktoś siedzący z przodu.

Wykładowca przytaknął skinieniem głowy.

- Owszem. Ale pozwólcie, że powtórzę raz jeszcze. Nasi pacjenci

cierpią na dolegliwość fizjologiczną. Problemy emocjonalne czy

psychologiczne mają charakter wtórny. To prawda, że wielu z nich

straciło pracę, rodzinę, przyjaciół. Ale to są symptomy, a nie

przyczyny. Zachowania alkoholika, takie jak depresja, złość,

zaprzeczanie oczywistości, emocjonalna niestabilność są rezultatem

choroby. I my ich nie leczymy, bo są to tylko objawy. Staramy się

leczyć leżącą u ich podstaw fizjologiczną przyczynę choroby.

Oferujemy jakieś formy poradnictwa, gdyż mogą się one przydać

alkoholikowi w walce z chorobą, na którą skazany jest przez całe

swoje życie. Ale nie wolno jego czy jej obwiniać o to, że choruje.

Podobnie jak cukrzyka, którego zwykle nie czynimy

odpowiedzialnym za jego stan. Nikt nie robi z siebie alkoholika.

Alkoholikiem człowiek się rodzi. Jeżeli leczenie ma przynieść skutek,

musimy skończyć z myśleniem w kategoriach winy.

Ellen poczuła bolesny skurcz w żołądku i zdumiała się słysząc

własny głos.

Janice Kay Johnson - Wytrzymaj do jutra.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: