107. Carter Janice - Gdy zakwitnie róża.pdf - 101 - 113 - ograzyna

JANICE CARTER

Gdy zakwitnie róża

Rozdział 1

- I to ma być cały mój spadek? Tylko krzew róży?

Randall Taylor, prawnik i wykonawca testamentu Idy Mae

Petersen, aż westchnął po drugiej stronie słuchawki.

- Panno Baines, pani ciotecznej babce zależało, żeby dom

pozostał w rękach rodziny.

- Na to już chyba za późno - żachnęła się Rosalyn.

- Poza tym nigdy w życiu nie widziałam ani babki Idy, ani

nikogo z tamtej gałęzi rodziny. Nawet nie wiedziałam o ich istnieniu -

ciągnęła, oparłszy łokcie o blat biurka.

- I tego właśnie nie jestem w stanie pojąć. Dlaczego postanowiła

nawiązać kontakt po tylu latach? I dlaczego ze mną? Może pan potrafi

mi to wyjaśnić, panie Taylor?

- Proszę zwracać się do mnie po imieniu. Tak będzie prościej,

zwłaszcza że jeszcze nieraz przyjdzie nam ze sobą rozmawiać. Róża

Iowy jest w posiadaniu rodziny od wielu pokoleń. Idzie bardzo

zależało, żeby krzew nie został zmarnowany przez nieodpowiednią

pielęgnację. A jeśli chodzi o inne rodzinne perturbacje, niestety,

niewiele mogę ci powiedzieć.

- Rozumiem, że nie chcesz wypowiadać się na ten temat, ale

przynajmniej, w przeciwieństwie do mnie, miałeś okazję poznać Idę

Mae i resztę rodziny z Iowy. Naprawdę nie widzę powodu, dlaczego

miałaby mi cokolwiek zapisywać. Moi rodzice nie utrzymywali

żadnych kontaktów z krewnymi z tamtych stron. A już najbardziej

dziwi mnie to, co mam odziedziczyć. Krzew róży? Czyżby moja

cioteczna babka była jakąś żyjącą z daleka od ludzi dziwaczką?

Słowa Rosalyn najwyraźniej rozbawiły prawnika.

- Niektórzy rzeczywiście uważali ją za zdziwaczałą starą pannę.

Ale możesz mi wierzyć, że umysł miała tak sprawny, że niejeden

mógłby go jej pozazdrościć.

- I w całym Plainsville nie znalazła nikogo, kto by się zajął

rośliną?

- Nie w tym rzecz. Ida Mae chciała mieć pewność, że róża

pozostanie w rękach rodziny Petersenów. Kiedy w zeszłym roku

przeczytała nekrolog zawiadamiający o śmierci twojej mamy,

postanowiła zmienić testament. Jesteś jej najbliższą żyjącą krewną.

Poza tym powiedziała mi, że w ten sposób właśnie chce zakończyć

kilka zaległych spraw.

- Nadal nic z tego nie rozumiem. Wiesz, o co mogło jej chodzić?

- Prawdę mówiąc, nie - westchnął Randall. - Ida Mae była osobą

zamkniętą i nie znosiła żadnego wtrącania się w jej życie.

Przypuszczam, że miała na myśli jakieś rodzinne problemy.

- Szkoda tylko, że nie mam o nich zielonego pojęcia. Jedyną

rodziną, jaką znałam, byli moi rodzice i dziadkowie tutaj, w Chicago.

Nawet nie wiedziałam, że babcia miała siostrę, i to w dodatku

bliźniaczkę.

- Muszę przyznać, że sam o tym nie miałem pojęcia do chwili,

kiedy Ida nie poprosiła mnie o pomoc przy spisywaniu testamentu.

Dopiero kilka lat temu przejąłem jej sprawy po poprzednim

właścicielu naszego biura w Des Moines.

- No dobrze - rzekła Rosalyn po chwili namysłu. - Mógłbyś

jeszcze powtórzyć, co właściwie należy do masy spadkowej?

- Oczywiście. Mam nadzieję, że się nie spieszysz, bo to chwilę

potrwa.

- Mam czas do trzynastej trzydzieści - zapewniła Rosalyn.

Po co ma mu wyjaśniać, że właśnie na tą godzinę umówiła się z

szefem na lunch?

- Ida była jedyną właścicielką siedziby Petersenów w Plainsville,

której obecna wartość rynkowa wynosi około trzystu tysięcy dolarów.

Mam na myśli wartość samego budynku, położonego na działce o

powierzchni tysiąca metrów kwadratowych najlepszego gruntu w

mieście. Do tego trzeba jeszcze dodać kilka hektarów gruntu

sąsiadującego z samą działką i rozciągającego się po obrzeża

Plainsville, które powoli staje się jakby rekreacyjną dzielnicą Des

Moines. Z czasem wartość ziemi może tu zdecydowanie wzrosnąć.

- Rozumiem. - Rosalyn spojrzała na zegarek. - To wszystko?

- Właściwie tak. Poza kilkoma starymi obligacjami, no i

pieniędzmi w banku. W sumie jest tego około trzydziestu tysięcy

dolarów, plus oczywiście dom i grunt, którego wartość trudno mi w

tej chwili oszacować. W tej sprawie powinnaś się zwrócić do kogoś z

własnej branży.

- Oczywiście.

Przymknęła powieki i rozmasowała dłonią brwi, po czym znowu

zerknęła na zegarek. Zostało jej już tylko dwadzieścia pięć minut. Po

co w ogóle marnuje czas, przysłuchując się tym wywodom, zamiast

powiedzieć: „Dziękuję, ale nie skorzystam", i odłożyć słuchawkę.

Randall jakby czytał w jej myślach.

- Rozumiem, że to może za dużo jak na jeden raz, ale pozwól, że

zanim wrócisz do swoich zajęć, jeszcze raz wyjaśnię ci warunki, na

jakich możesz przejąć spadek. - Odchrząknął, a Rosalyn wyobraziła

sobie, jak w okularach opuszczonych do połowy nosa wertuje plik

dokumentów. - Jak mówiłem, możesz odziedziczyć całą posiadłość

pod warunkiem, że zamieszkasz w domu ciotecznej babki i zajmiesz

się krzewem. Jeśli nie zgodzisz się przenieść na stałe do Plainsville,

twoim udziałem w spadku będzie tylko pojedynczy pęd róży.

Rosalyn westchnęła. Coś takiego mogła wymyślić tylko całkiem

zbzikowana osoba.

- A co wtedy stanie się z posiadłością?

- Zostanie przekazana Jackowi Jensenowi z Plainsville.

Oczywiście, pod tym samym warunkiem.

- Kto to jest? Jakiś kuzyn?

- Nie. W ogóle nie jest spokrewniony z Idą Mae. Ale rodzina

Jensenów jest równie stara i ogólnie szanowana jak Petersenowie. O

ile wiem, w ciągu ostatnich kilku lat młody Jack i Ida bardzo się

zaprzyjaźnili.

- To dlaczego po prostu nie zapisała mu wszystkiego?

- Bo nie należy do Petersenów. A Ida chciała przede wszystkim

dać szansę komuś z rodziny.

Rosalyn zamyśliła się.

- Ale przecież mogę się zgodzić, a jak już prawnie dom znajdzie

się w moim posiadaniu, wystawić go na sprzedaż.

- Niezupełnie. Nabierzesz prawa do spadku dopiero po upływie

roku od momentu zamieszkania w Plainsville.

- Całego roku?

- Twoja ciotka uważała, że osoba, która wejdzie w posiadanie

domu, musi poczuć się szczerze związana z lokalną społecznością i

rodzinnym dziedzictwem. Może byś wpadła do nas na kilka dni,

zanim podejmiesz decyzję? W końcu takich spraw nie załatwia się

przez telefon.

Prawie nie słuchała tego, co mówił. Miałaby spędzić cały rok w

Plainsville? Że też ciotecznej babce w ogóle przyszedł taki pomysł do

głowy.

Rosalyn z grubsza zrelacjonowała swoją rozmowę z prawnikiem,

podniosła kieliszek i spojrzała na szefa.

Ed Saunders wlał resztę wina do swojego kieliszka i sięgnął do

wewnętrznej kieszeni marynarki, skąd wyjął aluminiowy pojemnik.

- Nie będzie ci przeszkadzało, że zapalę?

- Ależ skąd. W końcu po to przyszliśmy na lunch do klubu, żebyś

mógł swobodnie wypalić cygaro, prawda?

- Nic się przed tobą nie ukryje. - Uśmiechnął się z przekąsem. -

Ale wracając do sprawy, z twojej ciotecznej babki musiał być niezły

numer. - Pokręcił głową. - Krzew róży. Też coś!

- Już myślałam, że los się do mnie uśmiechnął, a tu okazuje się,

że z całego spadku należy mi się pęd jakiegoś starego krzaczora.

Ed kilkakrotnie obrócił cygaro w dłoniach, po czym zwilżył

końcówkę ustami. Rosalyn wpatrywała się w kieliszek. Wolałaby, by

szef przy niej nie palił, lecz nie miała odwagi oponować. Nie doszli

jeszcze przecież do zasadniczego tematu spotkania, a Rosalyn nie

zamierzała narażać na szwank swoich udziałów w firmie Saunders,

McIntyre and Associates Investments z tak błahego powodu.

Usłyszała metaliczny dźwięk zapalanej zapalniczki i podniosła

wzrok na obłok błękitnego dymu unoszący się nad stołem.

- Dzięki Bogu za ten klub. Nie ma nic przyjemniejszego jak

dobre kubańskie cygaro po jedzeniu.

- A czy te dobre kubańskie cygara nie trafiły tu aby nielegalnie?

Ed rozejrzał się wokół siebie.

- Oczywiście, ale jestem pewien, że w tej chwili nie ja jeden tu je

palę. To, że sprowadzanie kubańskich cygar jest u nas nielegalne,

bynajmniej nie oznacza, że nie można ich zdobyć.

- Zakazany owoc zawsze lepiej smakuje, prawda?

- To właśnie najbardziej w tobie lubię. Przenikliwość i

inteligencję. Co przywodzi mi na myśl główny powód naszego

spotkania.

Rosalyn zacisnęła palce na nóżce kieliszka, odchyliła głowę i

zapytała z udawanym zaskoczeniem:

- Właśnie, więc o co chodzi?

- Wspominałem ci już jakiś czas temu, że dzięki dobrej

koniunkturze nasza firma odnotowała w zeszłym roku spore zyski i

zarząd zadecydował, że powinniśmy rozszerzyć działalność.

Zamierzamy otworzyć filię na południu i chcielibyśmy, żebyś nam

pomogła. W związku z tym chciałem ci zaproponować stanowisko

107. Carter Janice - Gdy zakwitnie róża.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: