Putney Mary Jo - Z dala od wrzosowisk.pdf - Putney Mary Jo - bapatach

ARY J O

O P UTNEY

UTNEY

Z DALA OD

WRZOSOWISK

M ARY

PROLOG

Wyspa Muli, Szkocja, 1799

Młody mężczyzna siedzący w rogu zadymionej sali pił sam. Jego samotność nie

wynikała jedynie z faktu, że był pozbawiony towarzystwa: od mieszkańców wyspy oddzielała

go niemal namacalna ściana. Minęło już ponad pięćdziesiąt lat od dnia, w którym książę

Karol Edward dowodzący klanami szkockimi został pobity pod Culloden, lecz Szkoci długo

przechowują wspomnienia. Chociaż słyną z gościnności, żaden nie czuł potrzeby dołączenia

do mężczyzny, który ponad wszelką wątpliwość był bogatym Anglikiem, a w dodatku jego

stalowe spojrzenie nie zachęcało do nawiązania kontaktu.

Wicehrabia Gerwazy Brandelin wcale się tym nie przejmował. W gruncie rzeczy

samotność bardzo mu odpowiadała. Dopił mocną szkocką whisky, czując, jak pali mu

trzewia, mimo że już wcześniej pociągnął kilka łyków. Zarówno trunek, jak i wywołany

przezeń efekt trudno byłoby określić mianem delikatnych, a jednak po spędzeniu ponad

miesiąca na Pogórzu i wyspach szkockich zaczynał go lubić.

W gospodzie unosił się charakterystyczny zapach farmerów i rybaków, lecz

dominowała nad nim ostra, gryząca woń palonego torfu. Rozejrzawszy się po niskim

pomieszczeniu, Gerwazy zauważył spojrzenie barmanki i dał jej znak, by przyniosła następną

szklaneczkę whisky. Pił zdecydowanie za dużo, ale po całym dniu jazdy po Mull w

nieustannie padającym deszczu chciał się odprężyć i rozgrzać. Spodobała mu się ta gospoda.

Jej właścicielom, Anglikom, udało się stworzyć odmienną od szkockiej atmosferę wesołości.

Podeszła barmanka. Powinna była od razu zostawić mu całą butelkę, ale wtedy nie

miałaby okazji do prezentowania swoich wdzięków. Za każdym razem, gdy nalewała kolejne

porcje whisky, coraz niżej obciągała stanik sukni i mocniej kołysała biodrami.

- Czy jego lordowska mość życzy sobie coś jeszcze? - zapytała, dając do zrozumienia,

że oferuje całe bogactwo różnych możliwości.

Gerwazy odpowiedział półuśmieszkiem, ciesząc się miłym ciepłem rozchodzącym się

po lędźwiach. Te zaloty, jeśli tak można było to nazwać, trwały już od ponad dwóch godzin.

Bez wątpienia barmanka wiedziała, że Gerwazy jest bogatym angielskim arystokratą.

Wprawdzie nie był jeszcze lordem, ale jego kamerdyner, Bonner, na pewno zdążył już

wszystkim rozpowiedzieć, że jego pan jest dziedzicem wicehrabiego St. Aubyn. Taka

wiadomość natychmiast zapewniała szacunek i wysoką jakość usług i nawet jeśli oznaczała

też kilka dodatkowych koron za nocleg, to i tak wszystko wydawało się tu tanie w

porównaniu z cenami w Londynie.

- A co jeszcze możesz mi zaproponować? - zapytał leniwie i przeczesał ciemne włosy,

zadowolony, że nareszcie wyschły. Zaczynał się zastanawiać, czy na Hebrydach można

znaleźć coś, co zawsze jest suche.

Nalewając ciemnobursztynową whisky do szklanki, dziewczyna pochyliła się nad nim

i otarła się pełnymi piersiami o jego policzek i ramię. Poczuł piżmowy, nie najświeższy

zapach jej ciała. Wolał znacznie bardziej wyrafinowane kochanki, jednak już od dawna nie

miał kobiety, a ta dziewczyna była pod ręką i najwyraźniej miała chęć na to samo co on. Była

też przyjemnie pulchna. Z zadowoleniem przesunął dłonią po jej krągłym biodrze.

Widząc, że Gerwazy nie pozostaje obojętny na jej wdzięki, uśmiechnęła się

prowokująco.

- Wszystko, na co pan będzie miał ochotę.

Popatrzył na stanik z dużym dekoltem, z którego wyłaniały się okazale piersi, jakby

czekające na pieszczoty.

- Wszystko?

- Wszystko. - Barmance najwyraźniej nie brakowało doświadczenia ani entuzjazmu

dla cielesnych uciech, co zapowiadało miłą noc.

- Wiesz, który pokój zajmuję? - zapytał cicho pośród szczęku kufli i gwaru rozmów.

- Tak.

- O której kończysz pracę?

- Za godzinę, milordzie. Czy zostanę odpowiednio wynagrodzona, jeśli do pana

przyjdę? - Ton jej głosu zdradzał, że chociaż wysocy i przystojni mężczyźni, tacy jak on,

bardzo jej się podobali, zdawała sobie sprawę, że jako biedna pracująca dziewczyna musi być

praktyczna.

Spodziewając się tego, Gerwazy miał już przygotowaną złotą monetę. Rzucił ją teraz

barmance. Złapała ją zręcznie i błyskawicznie schowała, zanim ktokolwiek z obecnych na sali

zdołał to zauważyć.

- Czy to wystarczy jako... dowód mojego szacunku? Uśmiechnęła się szeroko,

ukazując mocne, krzywe zęby.

- Wystarczy... na początek.

Cena barmanki była zawyżona jeszcze bardziej niż opłata za whisky i pokój, ale

Gerwazy miał dziś ochotę na wydawanie pieniędzy. Z uśmiechem uniósł szklaneczkę.

- W takim razie do zobaczenia później.

Odeszła, leniwie kołysząc biodrami. Gerwazy z przyjemnością odprowadził ją

wzrokiem, zastanawiając się, czy dziewczyna potrafiłaby powtórzyć ten ruch w łóżku.

Odstawił opróżnioną do połowy szklankę. Postanowił, że to będzie jego ostatnia porcja tego

wieczoru; inaczej nie będzie w stanie cieszyć się swoim zakupem.

Barmanka z wyrazem zadowolenia na twarzy nalewała za ladą piwo. Betsy MacLean,

jej kuzynka i pomoc kuchenna w gospodzie, rozpoznała to pełne satysfakcji spojrzenie.

- Umówiłaś się z tym angielskim lordem, Maggie?

Maggie MacLean uśmiechnęła się z zadowoleniem.

- Tak, później pójdę do niego. Przystojniaczek, co? Jest bardzo hojny.

Betsy popatrzyła na Anglika. Rzeczywiście był przystojny; zgrabny, o szerokich

ramionach i dobrze zarysowanych mięśniach, które wydawały się pozostawać w ciągłym

napięciu. Jego lordowska mość miał najwyżej dwadzieścia kilka lat. Ubierał się z

niewyszukaną elegancją, rzadko spotykaną w tej odległej części Wielkiej Brytanii. Chociaż

miał regularne rysy, zdaniem Betsy były one zbyt surowe, by mogła nazwać je pięknymi.

Jego twarz nie zdradzała żadnych emocji. W tłumie pijących wyróżniał się chłodem i

opanowaniem.

- Nie wiem, Maggie... Przyjrzałam mu się wcześniej, ale nie spodobały mi się te jego

szare oczy. Kiedy na mnie popatrzył, poczułam zimne ciarki na plecach. O wiele bardziej

przypadł mi do gustu jego służący.

- A zrobiłaś coś w tym kierunku, Betsy? - zapytała Maggie, nie odrywając wzroku od

swej zdobyczy.

- Tak. Spotkamy się. Może nie zapłaci mi aż tyle, ale kiedy na mnie patrzy, robi mi się

ciepło, a nie zimno.

Maggie prychnęła.

- Jego przystojna lordowska mość jest tylko mężczyzną, no nie? Dobrze wiem, czego

chce, i będzie musiał mnie zadowolić, żeby to dostać.

- Rób, jak chcesz. - Betsy wzruszyła ramionami i wróciła do kuchni.

Gerwazy dopił whisky i postanowił wyjść na dwór, zaczerpnąć świeżego powietrza.

Kiedy wstał, zakręciło mu się w głowie. Przestał pić w samą porę; jeszcze dwie szklaneczki i

znalazłby się pod stołem.

Deszcz przestał padać, lecz mimo że była połowa maja, wieczorne powietrze

przesycone było wilgocią przeszywającą do szpiku kości. Idąc powoli w stronę brzegu

odległego o jakieś sto jardów, Gerwazy słuchał miękkich uderzeń fal o wąski skrawek

kamienistej plaży. Oparł się o wielki głaz i leniwie zaczął rzucać kamyki do ciemnej wody.

Gwar podochoconych głosów oddalał się - miejscowi pomału wracali do swych ponurych

kamiennych chat.

Obecny stan melancholii był dla niego prawdziwym wytchnieniem po silnym

wzburzeniu, które spowodowało jego wyjazd od ojca z Edynburga. Po pewnym czasie

Gerwazy zrozumiał, że nie powinien był od razu powiadamiać lorda St. Aubyn, iż jego jedyny

syn i dziedzic został oficerem i wkrótce ma wyjechać do Indii. Zbytnio pośpieszywszy się z tą

wiadomością, zafundował sobie trzy tygodnie nieustannych awantur w czasie objazdu

odległych posiadłości St. Aubynów. Wicehrabia uważał, że wojsko jest odpowiednią

instytucją dla dających się zastąpić młodszych synów, ale na pewno nie dla dziedzica

ogromnego majątku i zobowiązań rodziny St. Aubyn.

Ponieważ Gerwazy odziedziczył po matce wystarczającą ilość pieniędzy, by móc

postępować według swojej woli, lord St. Aubyn nie był w stanie wpłynąć na zmianę jego

decyzji. Tych dwóch mężczyzn łączyły tylko więzy krwi i poczucie obowiązku, uczucia nie

miały znaczenia dla żadnej ze stron. Wprawdzie byłoby miło, gdyby starszy pan okazał

bardziej osobiste zainteresowanie losami syna, lecz nigdy do tego nie doszło.

Gerwazy pochylił się po kolejną porcję kamyków, omal nie tracąc przy tym

równowagi. Wyprostowując się, zaklął cicho, zdawszy sobie sprawę, że znów nie docenił

mocy miejscowej whisky. Od najmłodszych lat wpajano mu konieczność zachowania

samodyscypliny i nie lubił uczucia braku kontroli spowodowanego zbyt dużą ilością alkoholu.

Wprawdzie w odległym zakątku Hebrydów nie czyhało nań wiele zagrożeń, wolał jednak nie

pozwalać sobie na chwilę słabości.

Jak długo mógł już być na dworze... jakieś trzy kwadranse? Zrobiło się późno, w barze

panowała cisza. Pomyślał, że powinien wrócić do pokoju, gdzie zapewne czeka już barmanka

o bujnych kształtach.

Po powrocie ze świeżego nocnego powietrza miał wrażenie, że się dusi w ciasnej

zadymionej gospodzie. Wstępując na schody, poczuł zawroty głowy. Nie pamiętał drogi do

swego pokoju. Przeklęta whisky! Kamienny budynek, wielokrotnie rozbudowywany w ciągu

wieków, był teraz jak królikarnią z przypadkowymi zaułkami i nierównymi podłogami.

Gospodarz zostawił dla niego w korytarzu olejną lampkę; kiedy Gerwazy niósł ją na górę, na

ścianach pojawiły się dziwne światłocienie.

Korytarz na piętrze rozchodził się w dwie strony; przystanął, nie wiedząc, w którą

powinien się udać. W czasie podróży po Szkocji wielokrotnie zatrzymywał się w podobnych

gospodach; teraz wydało mu się, że wszystkie są takie same. Po chwili namysłu skręcił w

prawo i z trudem włożył żelazny klucz do zamka ostatnich drzwi w końcu korytarza.

Otwarcie okazało się trudnym zadaniem - może z powodu niedopasowania klucza, a może

zadanie utrudnił mu nadmiar trunku.

Putney Mary Jo - Z dala od wrzosowisk.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: