Dunnet Dorothy - Niccolo.pdf - E-BOOK - P.Kuba-47

ROZDZIAŁ 1

O d Wenecji po Kataj, od Sewilli po Złote Wybrzeże Afryki, ludzie

zarzucali kotwice, otwierali ładownie statków i ważyli towary,

jak gdyby nic nigdy nie miało się zmienić. Albo: jakby nie mogli

istnieć głupcy - płci obojga - którzy pewnego dnia potraktują handel

(handel!) jako rozrywkę.

Zaczęło się to dość niewinnie - ów łańcuch niefortunnych wypadków,

który tylu trosk przysporzył bankierom. Zaczęło się od morza, blasku

wrześniowego słońca i trzech młodzieńców, wylegujących się w samych

kubrakach w wannie księcia Burgundii.

Z owej trójki Claes i Feliks wypatrywali dziewcząt na brzegu kanału.

Juliusz, którego instynkty stępiło dodatkowe dziesięciolecie, mile po

krzepiony, z zadowoleniem pogrążył się w myślach, zapominając, że jest

czyimkolwiek preceptorem. Dobry astrolog kazałby mu natychmiast wy

siąść.

Słońce ogrzewało wannę, a woda niosła ją przez ostatni odcinek krętej

drogi. Z pracowni angielskiego odlewnika przepłynęła wąski pas morza ku

Niderlandom użyteczną, choć steraną wichrami karawelą. Została nie bez

trudu wyładowana w zatłoczonej przystani Sluis - i nie bez trudu umocowa

na w poprzek łodzi, którą sterowali przypadkowo dobrani wioślarze.

I oto znajdowała się tutaj. Uginająca się pod kiściami cherubinów wanna

szlachetnego Filipa, księcia Burgundii, hrabiego Flandrii, margrabiego

Świętego Cesarstwa Rzymskiego i posiadacza innych jeszcze, zaszczytnych

tytułów. Miejski basen kąpielowy w drodze do jednej z rezydencji księcia

w kupieckiej Brugii. Wewnątrz zaś przeprawiali się Juliusz, Feliks i Claes.

Przez chwilę nie mieli nic do roboty. Spokój natchnął Juliusza filozoficz

nie.

- Czymże jest szczęście? - odezwał się, otwierając oczy.

- To nowy pies gończy - powiedział siedemnastoletni Feliks. Oparł

kuszę na biodrach, a jego szczurzy nos był czerwony od słońca. - Ten

z wielkimi uszami.

Juliusz skrzywił się, lecz bez złośliwości. Czegóż wymagać od Feliksa?

Zwrócił oczy ku Claesowi, osiemnastolatkowi o posturze dębczaka, z doł

kami w policzkach.

- Nowa dziewka - podsunął Claes. Odkorkował butelkę wina, trzymając

szyjkę jak pęcinę ogiera. - Ta z ...

- Dosyć - przerwał Juliusz. Filozofia nie docierała do żadnego z nich.

Do Claesa nie docierało nic. Czasami Juliusz był zadowolony, że cywilizacja

osiągnęła taki postęp, jaki osiągnęła, by stawić czoło Claesowi. Grecy byliby

się wycofali do namiotów.

Claes spojrzał na niego ze smutkiem.

- Ja tylko ... - zaczął. Za nim młody Feliks wyszczerzył zęby w uśmie

chu.

- Pij! Pij! - powiedział Juliusz - Dość już o dziewkach. Zapomnij, że

cokolwiek mówiłem.

- Dobrze - odparł zaskoczony Claes. Napił się. Odetchnął głęboko. Jego

nozdrza miały barwę błękitną. - To przyjemne - powiedział.

Juliusz powstrzymał się od przytaknięcia. Każda odmiana byłaby

przyjemna dla farbiarskiego czeladnika. Feliks (jego podopieczny, syn

chlebodawcy, codzienne brzemię) cieszył się dzisiejszym polowaniem na

króliki, choć na nie nie zasłużył. Jedynie on, Juliusz, pozostawiwszy troski

w farbiarni, miał prawo choć raz sobie pofolgować.

Brzegi kanału umykały ku tyłowi. Przewoźnicy pogadywali przyjaźnie

i chlapiąc wodą podśpiewywali piosenki. Rozgrzany słońcem cherubin

gościł u siebie - wzdłuż krawędzi wanny - trzy rozleniwione głowy, policzek

przy policzku. Juliusz spostrzegł*, że trzyma w ręku butelkę wina i zaćmił jej

denkiem całe słońce. Młodzian sumienny, lecz kłopotliwie lekkomyślny. Tak

go oceniano, gdy pobierał nauki w Bolonii.

Niech Bóg ma w opiece wszelkie studia prawnicze. To Flandria, nie

Italia. Ochotniczo podjąłeś się wyładowania wanny z pokładu statku.

Przyjmujesz propozycję powrotu w wannie do miejsca zamieszkania i za

trudnienia. Zamykasz oczy, by łatwiej popaść w zadumę. Gdzie tu lekko

myślność? Juliusz, notariusz rodziny Charetty, zamknął oczy. Niemal

natychmiast, jak się wydawało, poczuł paskudny cios w żebra. Na pół

obudzony machnął pięścią w odpowiedzi. Uderzył w coś.

- Ejże! - rzekł Feliks i, zarumieniony, uniósł nogę do kolejnego

kopniaka.

Juliusz przetoczył się na bok, unikając stopy. Odgłos spadającej wody

wyjaśnił mu, dlaczego Feliks go obudził. Zbliżali się do śluzy.

Głos Feliksa rozbrzmiewał potężnym echem wewnątrz wanny.

- Strąciłeś mi kapelusz - grzmiał Feliks. - Oderwałeś pióro.

Wioślarze sterujący w stronę śluzy obejrzeli się z uznaniem, podobnie jak

Claes, który wstał, aby im pomóc. Prawdę rzekłszy, trudno było uderzyć

Feliksa i nie trafić w jego nakrycie głowy. To dzisiejsze miało wysoki czubek

i zadarte rondo, niczym papierowa łódka. Pióro opadło, zerwane, na torbę

z królikami. W miejscach, które okrywał kapelusz, brązowe włosy Feliksa

były zlepione od potu, a loki zwisały niczym korkociągi. Był wściekły.

- Sam mówiłeś, że znudziło ci się już to pióro - odezwał się Claes. - Czas

wydobyć piwo, Meester Juliuszu.

Claes przebywał z rodziną Charetty od dziesiątego roku życia i jako

nieprawy syn przywykł do takich rozmów z Feliksem. Z biegiem lat Claes

stał się nie tylko czeladnikiem, lecz także swego rodzaju giermkiem młodego

Charetty. Feliks systematycznie usiłował maltretować Claesa, przeważnie

jednak tolerował go. Matka Feliksa, wdzięczna za chwile spokoju, zwalniała

Claesa z farbiarskich obowiązków, gdy tylko Feliks o to poprosił. Juliusz,

równie wdzięczny, żywił nadzieję, że przerywane terminowanie Claesa

potrwa aż do osiągnięcia przez Feliksa dojrzałości - a może nawet do starości

i pogrzebu.

Wyrozumiały Juliusz nie miał nic przeciwko paniczowi Feliksowi.

Dawał sobie z nim radę. Claes oczywiście nie miał władzy nad nikim

i dlatego tak często obrywał. Dzięki temu był bardzo pomocny. Juliusz

patrzył, jak Claes po raz ostatni macha wiosłem, odkłada je, przechodzi na

rufę łodzi i podaje Feliksowi kapelusz. Każdy zapamiętywał jedynie wzrost

Claesa, dołki w jego policzkach i uczynność. A także i to, że żadna istota płci

żeńskiej poniżej dwudziestki nie była bezpieczna przed jego zakusami.

Juliusz widział nad brzegiem wanny jego kłapiące usta i słyszał brzęczący

wewnątrz głos Feliksa. Nie przyłączył się do dyskusji na zwykłe tematy.

Oczywiście lubił popatrzeć na urodziwą kobietę. Miał swój udział w marno

ściach świata. Wiedział, że jego wygląd przyciąga uwagę. Niejeden raz

musiał już przedtem wycofywać się z dwuznacznych sytuacji z młodymi

żonami klientów. Nie chodziło także o to, że rozważał wstąpienie do

klasztoru - przynajmniej dotychczas. Jeżeli jednak nadarzała się dobra

sposobność, należało być gotowym. Był powściągliwy. Nie targały nim

żądze, jak Claesemj nie wzdychał jak nieszczęsny Feliks, gdy przyszło im

płynąć rzecznym kanałem pomiędzy Sluis i Damme, mijając po drodze trzy

mile damskich kostek, a nawet kolan, jeśli się miało szczęście.

Co więcej, przystępnych kostek. Na wybrzeżu obydwu portów Brugii,

pośród szop, spichrzy, zagród i słupków do cumowania, nie było wielkich

pań o strzelistych nakryciach głowy i wygolonych czołach, z perłami na

trzewikach. Były za to zuchwale wykrochmalone, białe czepeczki i przemyś

lnie udrapowane fartuszki w ilościach wystarczających, by zadowolić nawet

Claesa, pomyślał Juliusz. Najżwawsze z dziewcząt pokrzykiwały do tego czy

owego młodzieńca. Mężczyźni śpiewali, a chłopcy biegali wzdłuż brzegu,

dotrzymując kroku wioślarzom. Jeden wrzucił do wanny kamyk, który

zadźwięczał niczym serce kościelnego dzwonu. Dźwięk ten zagłuszyły po

chwili wrzaski chłopca, biorącego od ojca pospieszne lanie. Nawet w Bruk

seli? Dijon czy Lille, książę Filip mógł usłyszeć to i owo.

Claes stał obok Feliksa. Feliks dawał władcze znaki kapeluszem, a pióro

przejął Claes. Zwisało z jego czupryny niczym linka od wędki, długie na trzy

stopy- Na drugim końcu łódki Juliusz pomógł zarzucić cumę i uniósł ku

strażnikowi śluzy zwyczajową beczułkę brugijskiego piwa.

Mężczyzna spojrzał na niego dwukrotnie, zanim wymówił jego imię. Bez

sw ej togi nie był Meester Juliuszem, prawnikiem, był po prostu kolejnym

nicponiem po dwudziestce. W chwilach większej trzeźwości Juliusz uświa

damiał sobie, że postępuje niestosownie. W chwilach mniej trzeźwych nie

chciał się tym kłopotać. Strażnik śluzy bez trudu rozpoznał Feliksa i Claesa.

Wszyscy w Brugii i Leuven znali dziedzica rodu Charetty i jego nieodłącz

nego towarzysza.

Na śluzie nie było żadnych innych łodzi: kolejna oznaka potęgi księcia.

Galar wypłynął, a wrota pływowe zawarły się skrzypiąc. Strażnik schował

piwo i pomaszerował otwierać upusty. Z wysokiej grzędy wodnej Juliusz

spoglądał przed siebie, gdzie za zamkniętymi drewnianymi wrotami kanał

biegł prosto przez obszary bagienne ciągnące się aż po odległe wieżyce

Brugii- Tuż za śluzą inna barka, płynąca ku morzu, czekała przycumowana,

aż ich łódź się wynurzy.

Ona także była głęboko zanurzona w wodzie. I także wiozła jeden

ładunek: pojedynczy, grubo owinięty przedmiot długości jakichś piętnastu

stóp, który jednak nie wystawał z obydwu stron jak książęca wanna, lecz

mieścił się zgrabnie wewnątrz barki, znosząc niemal bez drgnienia kołysanie

wody.

Powyżej, na oczyszczonym i strzeżonym pasie nabrzeża, stała grupa

niewątpliwie dostojnych osób, pośród których unosiło się nawet jedno

strzeliste nakrycie kobiecej głowy. Juliusz obserwował ich z niedostępnych

wyżyn śluzy. To samo czynili Feliks, Claes i wioślarze.

Były tam chorągwie. I byli żołnierze. Była grupa wystrojonych miejs

cowych duchownych, towarzysząca średniego wzrostu biskupowi o szero

kich ramionach, który aż lśnił cały od drogich kamieni. Juliusz wiedział, kto

to jest. Należał do niego szkocki statek St. Sahator, największy z okjatów,

jakie widzieli w Sluis. Był już rozładowany i właśnie zabierał nowy łamuiek

do Szkocji.

, *

Odezwał się Feliks:

- To biskup Kennedy, kuzyn króla, przybył spędzić zimę w Brugii. Ci

Dunnet Dorothy - Niccolo.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: